ยิ่งข้างนอกสนับสนุนเขามากเท่าไร จิตใจเขาก็ยิ่งหวาดหวั่นเท่านั้น

ที่แล้วมาเขารู้สึกว่าตนเป็นยอดฝีมือใช้กลยุทธ์ทางอำนาจ บัดนี้การโจมตีเรื่องแล้วเรื่องเล่าถึงรู้ว่าตัวเองเป็นแค่เด็กน้อยที่เล่นดินเล่นทราย เทียบชั้นไม่ได้เลย

เขากระวนกระวายทั้งวัน แม้แต่พระชายาอานก็มองออก แถมข่าวลือด้านนอกแพร่ไปทั่วเมืองหลวง คนรับใช้ในจวนก็ได้ยินมาเหมือนกัน คนที่ปรนนิบัติข้างตัวพระชายาอานย่อมแสดงความเห่อเหิมกับนาง กล่าวว่าตอนนี้ประชาชนยกยออ๋องอาน

คนในจวนอ๋องอานส่วนใหญ่เป็นคนที่ฮ่องเต้ส่งมา ตอนหลังตี๋กุ้ยเฟยก็เลือกอีกสองสามคน ตอนนี้คนที่ปรนนิบัติใกล้ชิดกับพระชายาอานก็คือคนที่ตี๋กุ้ยเฟยเลือก ดังนั้นพวกนี้จึงยกยออ๋องอานตามคนด้านนอก

เมื่อพระชายาอานได้ยินคำพูดพวกนี้แล้วก็ไม่ค่อยพอใจ กระทั่งกลัวจนใจสั่น

นางก็อดไม่ได้ จึงถามอ๋องอานออกไป “คนที่มอบยาอยู่ข้างนอกเป็นคนของท่านจริงหรือเพคะ?”

อ๋องอานถอนหายใจเบา ขมวดคิ้วกังวล “จะเป็นคนของข้าได้ยังไง? ข้ามีเงินขนาดเก็บตุนวัตถุดิบยามากมายขนาดนั้นล่วงหน้าได้หรือ?”

“หม่อมฉันก็คิดว่าไม่ใช่ท่าน แต่องค์รัชทายาทจะเชื่อท่านหรือเปล่า?” พระชายาอานเอ่ยถาม

อ๋องอานหงุดหงิด พูดขึ้นอย่างร้อนรน “เขาไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ!”

เขาคิดว่าหยู่เหวินเห้าไม่เชื่อเขา เรื่องนี้เป็นใครก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ด้วยความร้ายกาจของเขาในอดีต ทั้งยังเคยชิงตำแหน่งรัชทายาทกับเขา ตอนนี้ทั้งหมดทั้งมวล เหยียบย่ำหยู่เหวินเห้าแล้วมายกยอเขา ประชาชนสรรเสริญเขายิ่งกว่าบัณฑิตขุนนางที่มีความสามารถมีชื่อเสียง แต่นี่ไม่ใช่การสรรเสริญ แต่เป็นการอวยให้เขาลำพองตัว สร้างศัตรูให้เขา

เมื่อพระชายาอานเห็นเขาไม่สบายใจก็ไม่กล้าถามอีก ทว่าในใจยังกลัวหนัก

พระชายาอานหลบสายตาแวบหนึ่ง คำพูดนี้ท่านอ๋องย่อมไม่ได้กล่าว เป็นนางที่คาดเดาเอง แต่นางคิดว่าถูกคนอื่นหลอกใช้จริงๆ “เรื่องนี้…บางทีอาจเป็นอย่างนั้นจริงๆ พระชายารัชทายาท ข้ารู้ว่าเจ้ามีเมตตาคุณธรรม ต้องไม่อยากเห็นพวกเขาพี่น้องมองกันเป็นศัตรู แต่…เฮ้อ ถ้าเรื่องนี้หลงกลจริงก็ไม่ดีกับใครทั้งนั้น นั่นถึงตายเชียวนะ”

พระชายาอานร้อนรน รู้เพียงว่าหากองค์รัชทายาทเคลือบแคลงใจ ถึงช่วงสำคัญเขาจะยอมปล่อยท่านอ๋องหรือ?

หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม “เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ ข้าถามเจ้าอย่าง เจ้าตอบมาตามตรงก็พอ”

“เจ้าถาม เจ้าถาม” พระชายาอานพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก

หยวนชิงหลิงมองดวงตานางแล้วถาม “เจ้ายังจำตอนนั้นที่เจ้าคลอดลูกได้ไหม? เจ้าเคยบอกว่าท่านอ๋องไปวัดฮู่กว๋อสองสามครั้ง หลังจากเจ้าคลอดแล้วเขายังไปอยู่ไหม?”

พระชายาอานส่ายหน้า “เขาไม่เคยบอกกับข้าว่าไป ช่วงที่ข้าอยู่เดือน เขาก็ออกจวนไปแค่สองสามครั้งเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้ไปนาน ข้าคิดว่าเขาคงไปวัดฮู่กว๋อไม่ได้หรอก”

“แล้วก่อนหน้านี้ที่เขาไปวัดฮู่กว๋อไปทำอะไรหรือ?” หยวนชิงหลิงถาม

พระชายาอานสับสน “เรื่องนี้…ไปวัดฮู่กว๋อจะไปทำอะไรได้? ก็ต้องไปไหว้พระขอพรนะสิ ขอให้ข้าคลอดลูกปลอดภัย”

นางชะงัก สีหน้าซีดขาวนิดหน่อย มองหยวนชิงหลิง “วัดฮู่กว๋อทำไมหรือ? หรือว่าข้างในมีใครที่พบไม่ได้?”

หยวนชิงหลิงไม่ได้อธิบายกับนาง แต่พูดว่า “เจ้ากลับไปแล้วก็บอกท่านอ๋อง ว่าที่เขาไปวัดฮู่กว๋อข้ากับเจ้าห้ารู้แล้ว”

“แค่นี้?” พระชายาอานตะลึง โฉมหน้าขาวสะอาดเต็มไปด้วยความฉงนใจ

“แค่นี้แหละ!” หยวนชิงหลิงพูดด้วยความเชิงลึก

ทั้งหมดก็อยู่ที่การเลือกของเขาเองแล้ว