ทว่าวัดฮู่กว๋อในตอนนี้เป็นการค้าหนักมาก ไม่อนุญาตให้ประชาชนนำธูปเทียนมาเอง ต้องซื้อจากในวัดเท่านั้น อีกทั้งราคาก็แพงหูฉี่ ธูปเทียนอย่างเดียวกัน ข้างนอกขายสิบอีแปะ แต่ที่นี่ขายกว่าร้อยอีแปะ อีกทั้งภายในวัดยังขายของอย่างยันต์คุ้มกายด้วย ราคาแพงมากเหมือนกัน

กินใช้เองไม่กล้าจ่าย แต่ผู้ศรัทธาบูชาพระกลับไม่เสียดายแม้แต่น้อย เก็บร้อยอีแปะ พันอีแปะแล้วอย่างไร? นั่นเป็นการเคารพและความจริงใจ

ด้วยเช่นนี้วัดฮู่กว๋อจึงเก็บเงินทองได้จำนวนหนึ่ง หากจะบอกว่าวันเดียวได้ทองเป็นกระบุงก็ไม่เกินไป

เจ้าอาวาสในตอนนี้เป็นศิษย์สายตรงของเจ้าอาวาส ชื่อว่าพระอาจารย์ฮุ่ยทง ที่จริงหลังจากเจ้าอาวาสมรณภาพแล้ว พระอาจารย์ฮุ่ยทงยังไม่ได้เข้ามาดูแล แต่เป็นมรณภาพที่เจ้าอาวาสสั่งไว้ ต่อมาฮุ่ยทงก็รับช่วงต่อ ด้วยเหตุนี้ในช่วงเวลาสองปีสั้นๆ วัดฮู่กว๋อจึงเปลี่ยนเจ้าอาวาสไปถึงสองคน ตอนนี้เป็นคนที่สาม

พระอาจารย์ฮุ่ยทงท่านนี้ ตอนที่เจ้าอาวาสยังอยู่ไม่ได้เน้นไปที่เขานัก บอกว่าเขามีกิเลสมากเกินไป ฝึกฝนได้ไม่ถึงแก่นแท้ ดังนั้นถึงเขาจะเป็นศิษย์สายตรงคนโต แต่ขณะที่เขามรณภาพก็ไม่ได้มอบตำแหน่งเจ้าอาวาสให้เขา

แต่คิดไม่ถึง ว่าเวลานี้วัดฮู่กว๋อจะอยู่ในมือเขาและทำจนรุ่งโรจน์ขนาดนี้

เมื่ออ๋องอานมาถึงวัดฮู่กว๋อ ก็ขอพบเจ้าอาวาสพระอาจารย์ฮุ่ยทงทันที เณรน้อยนำเขาไปเข้าห้องเข้าฌาน ผู้ศรัทธาที่อยู่เต็มวิหารกลับมีคนที่จำเขาได้ จึงคุกเข่าให้เขา “ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ประทานยาพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อได้ยินว่าคนผู้นี้คืออ๋องอาน บรรดาผู้ศรัทธาก็เข้าห้อมล้อม นอกจากจะคุกเข่าขอบคุณเขาแล้วยังสรรเสริญอีกยกใหญ่

หากเป็นเมื่อก่อน นี่แทบเป็นเรื่องที่อ๋องอานปรารถนาสุดแสน การสนับสนุนและจิตใจของประชาชนล้วนอยู่ในกำมือ เรื่องที่เขาบากบั่นพยายามแต่ก็ไม่ได้มานั้น แต่แค่ใช้เล่ห์นิด ใช้เงินหน่อยก็ทำได้แล้ว

เขารู้สึกถูกเสียดสีขึ้นทันที

เมื่อในใจรู้สึกถูกเสียดสี ก็ย่อมไม่อยากรับการกราบไหว้อยู่แล้ว พูดเพียงว่าจำคนผิด แล้วตามเณรน้อยไปทางห้องเข้าฌาน

พระอาจารย์ฮุ่ยทงหัวเราะขึ้น นัยน์ตามองเขาอย่างมีนัยลึกซึ้ง “ตอนแรกอาตมารู้จักท่านอ๋อง ท่านอ๋องเป็นผู้ที่มีอุดมการณ์สูงส่ง ปณิธานยิ่งใหญ่ยาวไกล เหตุไฉนกลับยอมเป็นนกน้อยที่รู้แต่ทำรังอยู่อย่างสงบเล่า? ช่างน่าผิดหวังจริงๆ”

“ต่างคนต่างอุดมการณ์” อ๋องอานกล่าวเรียบ

พระอาจารย์ฮุ่ยทงวางถ้วยชา แล้วพูดขึ้นอย่างมีความนัย “ท่านอ๋อง ยอมแพ้ตอนนี้ไม่น่าเสียดายหรือ? ท่านมีการสนับสนุนและได้ใจจากประชาชน ได้รับการปกป้องส่งเสริม อีกทั้งยังแตกหักกับองค์รัชทายาทแล้ว ไม่ว่าท่านจะยินยอมหรือไม่ ตอนนี้เขาก็ไม่ปล่อยท่านแน่ ท่านกับเขา เดิมก็ไม่มีไมตรีระหว่างพี่น้องอยู่แล้ว ทั้งบุญคุณความแค้นในอดีต ภายนอกเขาแสร้งเป็นไม่ถือสาเอาความ แต่จะรู้ได้ยังไงว่าเขาคิดยังไง? ถึงตอนนี้เขาจะปล่อยท่าน แต่ต่อไปเมื่อได้เป็นฮ่องเต้แล้ว เกรงว่าจะคิดบัญชีเก่าอีก ท่านอ๋อง รังที่ท่านถอยไปเลือกเป็นทางรอง เกรงแต่จะไม่ได้อยู่สงบ ทั้งยังต้องลำบากพระชายากับธิดา เหตุใดไม่เสี่ยงดูสักครั้งเล่า? ท่านอ๋องเป็นมังกรฟ้าค้ำจุนโลก หรือจะยอมลดตัวอยู่ใต้อาณัติ ยอมเป็นขุนนางจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

อ๋องอานทำหน้าเย็นชา “ไม่ต้องพูดมาก ข้าย่อมรู้ตัวเองดี ตอนนี้เวลานี้ก็แค่ถูกพวกเจ้าหลอกใช้เท่านั้น เริ่มจากดักฆ่าพระชายารัชทายาทที่หน้าจวนข้า แล้วยังวางแผนให้ตี๋จงเหลียงลอบฆ่าองค์รัชทายาทอีก ตอนนี้ยังใช้สมุนไพรยกยอข้าข่มชื่อเสียงขององค์รัชทายาทอีก พวกเจ้าบีบบังคับฝืนใจ แค่ใช้ข้าเป็นหมาก ให้ข้าเชื่อฟังพวกเจ้า เป็นประโยชน์กับพวกเจ้า จุดจบในอนาคตก็ไม่ดีแน่ อย่างไรก็ต้องตาย ไม่สู้หวังให้หยู่เหวินเห้าเห็นแก่ไมตรีแห่งพี่น้องสักนิด ปล่อยข้ากับลูกเมีย ที่ข้าต้องการพูดมีเพียงเท่านี้ ขอลา ”

เมื่ออ๋องอานพูดจบก็หมุนตัวจากไป ทว่าพระอาจารย์ฮุ่ยทงกลับเปลี่ยนสีหน้าพลัน พูดอย่างเย็นชา “ท่านอ๋อง บางเรื่องเกรงแต่จะเป็นลิขิตสวรรค์ มนุษย์หาเปลี่ยนได้ไม่ เมื่อในตอนนั้นท่านอ๋องเลือกร่วมมือเป็นพันธมิตรกับกั๋วจู่ บัดนี้จะหนีหายก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

อ๋องอานอารมณ์ขึ้น หันกลับไปพูดด้วยความโกรธ “ข้าเคยเป็นพันธมิตรกับหงเล่ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ข้าไม่รู้จักคนของหงเล่ด้วยซ้ำ อีกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ คนที่ข้าพบก็เป็นแค่คนของตระกูลฉิน”

“จะตระกูลฉินก็ดี หงเล่ก็ช่าง มันก็เหมือนกันนั่นแหละพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง ผู้รู้สถานการณ์เป็นยอดคน การร่วมมือกับกั๋วจู่เป็นหนทางที่ดีที่สุดของท่าน” พระอาจารย์ฮุ่ยทงกล่าวเรียบ

อ๋องอานพูดอย่างเย็นชา “ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่ต้องพูดอีก ข้าจะชี้แจงออกไปเอง ว่าวัตถุดิบยานี้ข้าไม่ได้เป็นคนทำ ข้าไม่มีความสามารถนี้ ใครอยากเป็นวีรบุรุษก็เป็นไป ไม่เกี่ยวกับข้า”

ว่าแล้วเขาก็ไม่อยากฟังคำพูดของฮุ่ยทงอีก หมุนตัวแล้วจากไป

ทว่าด้านหลังกลับมีเสียงของพระอาจารย์ฮุ่ยทงดังมาอีก “ท่านอ๋อง พวกเราจะได้เจอกันอีกแน่พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงเรียบนิ่งจนน่าหวาดกลัวนิดหน่อย ฝีเท้าอ๋องอานชะงักไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้หันกลับ สาวเท้าเดินต่อ

หลังจากควบม้าออกจากวัดฮู่กว๋อแล้ว เขาก็ไม่ได้กลับจวนทันที แต่ไปที่ตระกูลตี๋