หยู่เหวินเห้าโอบนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะประทับรอยจูบลงเต็มแรง “ทำไมวันนี้ในใจของเจ้า ข้าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้นเลย？”

หยวนชิงหลิงจับหัวของเขา พลางมองด้วยแววตาเฉียบแหลม ในวันนี้มันแหลมคมขึ้นมาก แต่เขาก็ยังเป็นเขา ไม่เคยเปลี่ยน นางรู้ดี

เมื่อพลอดรักกันเล็กน้อยแล้ว หยวนชิงหลิงก็ถาม “ทังหยางจะอันตรายไหม？เขาไปแบบนี้ ถ้าไม่ราบรื่นก็เหมือนเป็นการรนหาที่ตายเลยล่ะ”

นางยังกังวลไม่หาย ถึงทังหยางจะพูดเตือนไปแล้ว แต่ยุทธก็ไม่ได้สูงส่งมาก ถ้าเกิดถูกมองออกแล้ว คงจะไม่มีทางหนีเอาชีวิตรอดเลยล่ะ

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะพูด “เป็นคำขอของเขาน่ะ ตอนแรกข้าไม่เห็นด้วย หงเล่ถูกหลอกได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ？แต่เขาตัดสินใจที่จะใช้ด้วยชีวิตนี้แล้ว ขวางเอาไว้ไม่ได้ ต่อให้ข้าไม่เห็นด้วย เขาเองก็จะทำแบบนี้อยู่ดี ระหว่างทางอาจจะต้องลำบากมากขึ้นสักหน่อย หรืออาจจะเจอเรื่องที่แย่กว่า วันนี้โดนโบยสามสิบที มันก็มากพอสำหรับเขาแล้ว”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขานั้นเห็นทังหยางเป็นเหมือนคนในครอบครัวแล้ว ในวันนี้ทังหยางจะไปฝ่าฟันอันตราย เขาไม่มีทางวางใจได้เลย ก่อนจะพูดขึ้น “ใต้เท้าทังเตือนอย่างชาญฉลาด บางทีอาจจะได้รับความเชื่อในจากหงเล่ ในวันนี้เจ้ายังต้องสนใจเรื่องที่หงเล่จะเข้าพระนครน่ะ”

“อือ เจ้าวางใจเถอะ ในวันนี้เราเองก็ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่จะถูกโจมตีเพียงอย่างเดียวแล้ว” หยู่เหวินเห้ามีแววตาของความเชื่อมั่นอยู่

หยวนชิงหลิงมองเขา และคิดว่าหลายปีมานี้ เจ้าโตขึ้นมาก นิ่งขึ้นเยอะ หลังจากที่ถ่อมตัวแล้วก็ทำเรื่องอะไรได้ถี่ถ้วนมากขึ้น

เขาค่อยๆ โตขึ้นมา ก่อนจะกลายเป็นแบบที่รัชทายาทคนหนึ่งควรจะเป็น

หยู่เหวินเห้าออกไปแล้ว อ๋องฉีถึงได้นั่งลงดื่มชส เมื่อเห็นหยู่เหวินเห้าเข้ามาก็รีบยืนขึ้น “ท่านพี่ห้า เรื่องนี้เจ้าต้องยื่นคำขาดนะ”

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องถามข้า เจ้าเองก็ยึดมั่นในความคิดก็พอแล้ว เจ้าคิดว่าเขาน่าสงสาร เคารพเขาที่ยอมสละชีวิตให้ตระกูลตี๋ เจ้าก็ช่วยให้เขาไปสบายเถอะ”

“ข้าไม่เหมาะที่จะออกหน้าหรอก ข้าเป็นถึงข้าราชการในกรมการพระนคร แถมยังมีน้องชายของเจ้าด้วย ข้าจะจัดการศพเขาได้อย่างไร？ที่ข้ามาครั้งนี้ ก็คิดจะให้ท่านพี่สี่ออกหน้าให้ แล้วให้ท่านพี่สี่ฝังศพให้？ทางตระกูลตี๋นั้นคงจะหวังอะไรไม่ได้แล้ว”

หยู่เหวินเห้านั่งลง ก่อนจะพูดเบาๆ “พรุ่งนี้ท่านพี่สี่ของเจ้าจะออกจากนครไปที่จวนเจียงเป่ยแล้ว เขาจัดการไม่ได้”

“ห๊ะ？ทำไมจะกลับจวนเจียงเป่ยล่ะ？เสด็จพ่อให้เขาไปแล้วเหรอ？” อ๋องฉีรู้สึกแปลกใจ ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินว่าเขาจะไปเลย

“เสด็จพ่อไม่ได้ไล่ แต่เขาอยากจะกลับไปเอง เรื่องนี้ยังไม่ต้องพูดอะไรละเอียดมาก เรื่องของตี๋จงเหลียงนั้นเขาทำไม่ได้แล้ว เจ้าดูเถอะว่าจะทำอย่างไรดี หรือคนของตระกูลตี๋จะไม่ยอมออกหน้า เจ้าให้คนอื่นออกไปถามตี๋เว่ยหมิงเถอะ หรือไม่ก็เป็นฟางกั๋วกงก็ได้”

“จัดให้คนไปหาทางตระกูลฟาง ท่ามกลางความเศร้าโศกของฟางกั๋วกง บอกว่าให้จัดคนไปหาตระกูลตี๋ บอกให้คนตระกูลตี๋ไปจัดการ แต่ตระกูลตี๋ยังไม่ทำอะไรจนถึงวันนี้ ทางตระกูลฟาง เองก็ไม่ได้มีข่าวคราวอะไรมา บอกว่าทางฮูหยินของกั๋วกงฟางเป็นลมไปหลายครั้งแล้ว ให้ข้าจัดคนไปอีก ก็ไม่เห็นพวกเขาแล้ว ส่วนตี๋เว่ยหมิงก็กำลังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ถามคนของทางตระกูลตี๋ เขาก็ไม่ยอมบอกที่อยู่ จนวันนี้ก็ยังหาตี๋เว่ยหมิงไม่เจอ”

หยู่เหวินเห้าโกรธเล็กน้อย เลยอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงเล็กน้อย “เจ้าเจ็ด กรมการพระนครของเรายังต้องดูแลเรื่องภูมิลำเนาด้วยเจ้าไม่รู้เหรอ？ธุรกิจของตระกูลตี๋นั้นถูกเก็บไปจนเหลืออีกนิดหน่อยเท่านั้น เจ้ากลับไปบอกให้นายทะเบียนตรวจสอบสักหน่อยก็รู้แล้ว มันง่ายขนาดนั้นเลย？เจ้าเจ็ด ช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง？ไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ควร แต่กลับวิ่งเต้นให้เรื่องนี้ตลอด ให้คนทำเรื่องนี้สักหน่อยก็พอแล้ว”

ตั้งแต่อ๋องฉีอยู่ที่กรมการพระนคร ยังไม่เคยถูกท่านพี่ห้าพูดแบบนี้มาก่อน ทำอะไรโง่ๆ มา ท่านพี่ห้าก็สอนเขาอย่างมีความอดทน ในวันนี้ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแรงมาก แต่น้ำเสียงนั้นรำคาญเป็นอย่างมาก อ๋องฉีอึ้งอยู่นาน ก่อนจะพูด “ไม่รู้ว่าทำไมต้องเล่นแง่กับเรื่องนี้ด้วย อันที่จริงเขาพยายามฆ่าท่านพี่ห้า ข้าต้องเกลียดเขาสิถึงจะถูก แต่หลังจากที่ตรวจสอบในวันนั้นแล้ว ก็พบว่าเขานั้นถูกใช้โดยพี่น้อง ทำร้ายจนถึงชีวิตนั้นก็พอว่า แต่ถึงขนาดไม่มีคนเก็บศพนี่มัน……บางทีข้าก็ต้องเห็นอกเห็นใจบ้าง”

หยู่เหวินเห้าจ้องเขา “เจ้าอยากพูดอะไร？พลอยลำบากไปด้วยงั้นเหรอ？เจ้าเหมือนเขาหรือเปล่า？”