อ๋องอานกลับไม่ลุกขึ้นมา ถึงขนาดที่ไม่ได้เงยหัวขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะพูด “ที่ลูกมาวันนี้ ก็เพื่อขอให้เสด็จพ่อยอมให้ลูกกลับไปที่จวนเจียงเป่ย”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพอจะเดาได้อยู่แล้ว เลยไม่ได้แปลกใจอะไร เพียงแค่มองเขา “ถ้าเจ้าจะกลับก็กลับไปเถอะ จะออกไปเมื่อไหร่ ก็ให้คนมาบอกก็พอ”

“ลูกอยากจะออกเดินทางพรุ่งนี้！” อ๋องอานพูดเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา แล้วรีบมองฮ่องเต้หมิงหยวน พลางผลุบตาลงอีกครั้ง

ฮ่องเต้หมิงหยวนเงียบไปสักพัก ก่อนจะมองเขาอยู่สักพัก แล้วแววตาเย็นยะเยือกก็ทำให้ในใจของอ๋องอานปวดแปลบขึ้นมา ราวกับมีหมองมาบังบริเวณดวงตา ความเจ็บปวดนั้นมันดันขึ้นมาบริเวณจมูก

เสียงของฮ่องเต้หมิงหยวนมีความเหนื่อยอ่อน “อือ ไปเถอะ”

อ๋องอานเอาหัวตัวเองโขกดัง “โป๊กๆ” ถึงเก้าครั้ง จนทำให้หัวแดงขึ้นมา เหมือนกับความแดงภายใต้ดวงตา “ลูกมันไม่ดี ลูก……ขอล่ำลาก่อนล่ะ！”

เขาลุกขึ้นมา ก่อนจะเอาก้มหัวถอยเดินออกไปถึงบริเวณทางออก ถึงจะรีบหันตัวเดินออกไป

ตอนที่หันตัวในตอนนั้นเอง ก็รีบมองฮ่องเต้หมิงหยวน แววตานั้นมันแดงเป็นอย่างมาก

ฮ่องเต้หมิงหยวนค่อยๆ หลับตาลง จากนั้นก็พูดด้วยเสียงเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด “ไปก็ดีเหมือนกัน”

หยู่เหวินเห้าก่อนจะมองออกไปด้านนอกอย่างหนักใจ พลางพูด “ลูกเองก็ขอตัวก่อนล่ะ”

“ไปเถอะ！” ฮ่องเต้หมิงหยวนยกมือขึ้น

หยู่เหวินเห้ายกมือขึ้นคำนับ ก่อนจะรีบออกไป

เมื่อเดินออกจากตำหนักไป เขาก็รีบตามไป แล้วขวางอ๋องอาน

“รอดูเถอะ！” เสียงของหยู่เหวินเห้านั้นดังมาจากที่ห่างไกล แต่กลับมีความเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก

อ๋องอานกำมือ ด้วยความกลัวหรือโกรธก็ไม่รู้ ใบหน้านั้นมีเส้นเลือดปูด จนอยากจะฆ่าเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

เมื่อหยู่เหวินเห้ากลับไปที่จวนแล้ว ก็ได้ยินสวีอีพูดด้วยความไม่พอใจ “คิดไม่ถึงเลยว่าทังหยางจะเป็นคนแบบนี้ ตอนแรกข้ายังสงสารที่ถูกไล่ออกไปแบบนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าเมื่อเขาออกไปด้านนอกแล้ว จะเอาจวนอ๋องไปพูดเสียหายๆ แถมยังด่าพระองค์เจ้า เขานี่ร้ายกาจจริงๆ เลย พระองค์ ให้ข้าไปสั่งสอนเขาสักหน่อยเถอะ”

แม่นมฉีฟังอยู่ข้างๆ ตอนที่จะบอกว่าไม่ต้องไปสนใจเขาแล้ว กลับได้ยินหยู่เหวินเห้า “โอเค เจ้าไปสั่งสอนเขาหน่อยเถอะ ให้เขาจำไปทั้งชีวิตเลย ว่าเก็บปากไว้ให้เงียบจะดีกว่า”

สวีอีหันตัวเดินจากไป

แม่นมฉีมองหยู่เหวินเห้า ก่อนจะถอนหายใจออกอย่างหนักใจ “พระองค์ แม้ใต้เท้าทังจะมีความใจร้ายใจดำไปบ้าง แต่อันที่จริงตอนนั้นท่านก็ไม่ควรโบยเขาแบบนั้น เขาอยู่กับท่านมาตั้งหลายปี ติดตามรับใช้เพื่อท่านมามากมายจะไม่มีความดีเลยเหรอ？เรื่องนั้น คนที่ผิดไม่ใช่เขา เขาเองก็ถูกทำให้หลงผิดเหมือนกัน ท่านจะไม่ยอมใจกว้างต่อเขาหน่อยเหรอ？”

แม่นมฉีกับทังหยางนั้นปรนนิบัติหยู่เหวินเห้าตอนที่จวนนี้สร้างขึ้นทั้งนั้น แล้วก็เป็นคนเก่าแก่ของจวน ทำเรื่องอะไรมากมายกับทังหยางเพื่อจวนอ๋อง แต่กลับจากเขาไปในตอนที่องค์รัชทายาทถูกฝ่าบาทลงโทษ มาในวันนี้เพราะเรื่องของแม่นางนั่น กลับไม่สนใจช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่มีให้กัน แม่นมฉีนั้นรู้สึกหนาวเหน็บภายในใจเป็นอย่างมาก

แม่นมสี่ยกถาดมา เมื่อได้ยินคำนี้ ก็พูดออกไป “แม่นมฉี พระองค์ทำแบบนี้ มันจะต้องมีเหตุผลของพระองค์แน่นอน เจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไรต่อไปแล้วล่ะ”

แม่นมฉีพูดด้วยความโศก “ไม่พูดได้อย่างไร？ใต้เท้าทังทำอย่างไรกับรัชทายาท คนในจวนนั้นต่างรู้ดี ข้าน้อยเองก็ได้รับความโอบอ้อมจากใต้เท้าทัง หลายปีมานี้ ใต้เท้าทังสงสารแม่หม้ายและหลานของพวกเรา มาในวันนี้ถ้าเกิดข้าน้อยไม่พูดอะไรเพื่อเขา แล้วจะมองหน้าเขาติดอีกได้อย่างไร？”

หยู่เหวินเห้าพูดเบาๆ “แม่นมฉี เจ้าสนใจเพียงเรื่องภายในก็พอ ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้นไม่ต้องสนใจ”

เมื่อพูดจบ ก็เดินเข้าไปในตำหนักเซี่ยวเยว่

แม่นมฉีน้ำตาตกด้วยความผิดหวัง มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร？รัชทายาทเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ไม่สนใจแม้แต่ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กัน รัชทายาทมีวันนี้ได้ ใต้เท้าทังก็มีส่วนช่วยด้วย

“เอาล่ะ ไม่ต้องห่วงทังหยางไป เขาก็มีชีวิตของเขาน่ะ”

แม่นมฉีถอนหายใจไปตามๆ กัน “เอาล่ะ ถึงอย่างไรเราก็เป็นคนปรนนิบัติรับใช้ ทำหน้าที่ตนเองให้ดี ส่วนเรื่องของนายนั้นจะพูดอะไรได้มากมายงั้นเหรอ？”

เมื่อพูดออกไป มันกลับเต็มไปด้วยความบ่นอุบ