ว่ากันว่า ที่ในที่ปิดลับนั้น อ๋องผิงหนานเองก็มีท่าทีแบบนี้ เรื่องส่วนมากนั้นซื่อจื่อเป็นคนจัดการ เขาเลยแสดงความสัมพันธ์อย่างแข็งแกร่งออกมา แต่หลังจากที่มาที่พระนครแล้ว แต่กลับไม่เห็นความคืบหน้าเท่าไหร่ เลยไปดื่มเหล้ากับเจ้าเจ็ดกับท่านพี่รองด้วยตัวเอง แม้จะไม่รู้ว่าพูดอะไรกับพวกเขา แต่เมื่อดื่มกลับมาแล้ว ท่าทีของทั้งสองก็เปลี่ยนไป มันทำให้อดสงสัยไม่ได้เลย

เหล่าสะใภ้พูดคุยกันเล็กน้อย เมื่อฟ้ามืดแล้ว หยวนชิงหลิงก็กลับไป

หลังจากที่กลับไปก็บอกหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าเลยมาเชิญพวกเขาทั้งสองมาที่จวน แถมยังเรียกอ๋องหวยมาด้วย เพราะไม่รู้ว่าอ๋องผิงหนานเคยไปหาอ๋องหวยหรือเปล่า หยู่เหวินเห้าคิดว่า ถ้าเกิดมีช่องว่างระหว่างพี่น้อง ก็ควรจะนั่งลงคุยกัน และอธิบายให้ชัดเจน

ทางอ๋องหวยนั้นมีหรงเยว่มาเป็นเพื่อนด้วย สองสามีภรรยานั้นมาถึงก่อน เลยถาม เมื่อพบว่าอ๋องผิงหนานเองก็เชิญอ๋องหวยด้วย หรงเยว่เลยตึงเครียด ดื่มเหล้านั้นดื่มได้ แต่ยังต้องสงสัยจวนอ๋อง หรงเยว่นั้นยิ่งหวาดระแวงในสามีมากกว่าอีก ร่างกายของสามีของนางนั้นไม่แข็งแรงเท่าไหร่ ถ้าเกิดดื่มมากเกินไปมันจะไม่ดีต่อร่างกาย มีกฎของตระกลูนี้อยู่ อ๋องผิงหนานกลับไม่มา ดังนั้น อ๋องหวยเลยไม่เคยได้สัมผัสกับอ๋องผิงหนานตัวต่อตัวเลย

พี่น้องทั้งสี่นั้นดื่มอยู่ในเรือนด้านข้าง หยู่เหวินเห้าพูดตรงไปตรงมา เลยขอโทษอ๋องซุนก่อน “ท่านพี่รอง ครั้งก่อนที่ไปหาเจ้า เจ้าคงจะอยากให้ข้ากินข้าวด้วยก่อน แต่ในตอนนี้ในใจของข้าร้อนรนยิ่งนัก เลยไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของเจ้า เจ้าอย่าโกรธข้าเลย ข้าดื่มให้เจ้าแก้วหนึ่ง แล้วปล่อยเรื่องนี้ไป ได้ไหม？”

อ๋องซุนค่อยๆ ถือถ้วยเหล้าขึ้นมา ก่อนจะจ้องอ๋องฉีตาเบิกโพลง ไอ้ปากมากนี่！

เขาดื่มเหล้านี้แล้ว แต่ยังมีความระแวงไม่น้อย

หยู่เหวินเห้ามองพวกเขาเล็กน้อย นอกจากน้องหกที่เป็นตัวเองแล้ว อีกสองคนก็เหมือนจะมีเรื่องอะไรในใจ หยู่เหวินเห้าเลยพูดขึ้นว่า “เอาละ ทำไมจู่ๆ พวกเจ้าถึงได้ตีตัวออกห่างจากข้า？”

“ไม่มีอะไร เจ้าอย่าไปฟังคำบ้าๆ ของเจ้าเจ็ด！” อ๋องซุนรีบอธิบาย จากนั้นก็หันกลับไปมอง “ทำไมอาหารยังไม่มาอีก？”

“คุยให้จบก่อนเดี๋ยวอาหารถึงจะมา คืนนี้ยายหยวนให้แม่นมสี่ทำอาหารเองเลยนะ เตรียมอาหารอร่อยๆ มากมายให้พวกเจ้า คุยกันเสร็จแล้วค่อยกิน ถ้ายังคุยไม่จบก็ดื่มต่อไป” หยู่เหวินเห้าพูด

หยู่เหวินเห้าได้ฟังแล้วก็โกรธ “เขาพูดแบบนี้ พวกเจ้าก็เชื่อแล้วเหรอ？”

อ๋องฉีพูดเบาๆ “ดื่มเหล้ามากไปแล้ว บวกกับสิ่งที่คุยกันไปหลายครั้งก่อน ทำให้เกิดความกังวลและกลัวในใจ ในวันนี้ไม่เทียบเท่ากับตอนที่มีตัวคนเดียวเลย นี่ไม่ใช่ว่ามีพระชายา มีพี่สาวแล้วด้วยเหรอ เลยต้องคิดเผื่อพวกนางด้วยสักหน่อย”

อ๋องซุนคิดแบบเดียวกัน เขาก็ไม่มีเจตนาจะเป็นจักรพรรดิ แม้ว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้มีความตึงเครียด เพียงแค่ผ่านๆ ไปในแต่ละวันเท่านั้นก็พอ

“นอกจากที่พูดกับพวกเจ้าแล้ว ยังได้พูดอะไรกับพวกเจ้าอีกไหม？ได้ร้องขอให้พวกเจ้าทำอะไรหรือเปล่า？” หยู่เหวินเห้าถาม

อ๋องซุนกับอ๋องฉีพูดขึ้นพร้อมๆ กัน “ออกจากราชการสิ！”

หยู่เหวินเห้ากับอ๋องหวยสบตากัน ด้วยแววตาประหลาดใจ

ออกจากราชการงั้นเหรอ？

หยู่เหวินเห้าคิดไม่ตก อ๋องผิงหนานนั้นสงสัยอยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเขาจะให้พวกเขาสองคนออกจากราชการทำไม เจ้าเจ็ดเป็นผู้ช่วยเจ้ากรมของกรมการพระนคร เมื่อออกจากราชการ ก็ต้องเอาคนจากกรมการพระนครขึ้นมาแทน ไม่ก็จัดคนจากกรมข้าราชการพลเรือนมาแทน

เมื่อกรมการพระนครส่งเสริมคน เขาจะเป็นคนตัดสินใจ ส่วนทางกรมข้าราชการพลเรือน จะมีกลอุบายอะไรได้เหรอ?

ขนาดศาสหงหรู เพราะต้องดูแลเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ทางการทหาร และเรื่องใหญ่ๆ มากมายในประเทศ……

หยู่เหวินเห้าคิดว่าเรื่องมันค่อยๆชัดเจนขึ้น ใจเขาพองโตขึ้นในทันที ก่อนจะจัดให้คนออกไป