เขาไม่เคยคิดเคยฝัน ว่าร่วมทางมาด้วยกัน แต่มาในวันนี้ ทังหยางกลับเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้

ทังหยางเองก็เหนื่อยมาก เลยนอนลง ฟังเสียงร้องไห้ของสวีอีด้านนอก เขายิ้มขึ้น “เจ้าโง่ เดี๋ยวเจ้าต้องเสียใจภายหลัง เดี๋ยวจะถูกคนไล่ออกแน่ๆ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนก่อนล่ะ”

เมื่อนอนอยู่นาน เขาก็หยิบเหล้าเดินออกไป พลางเดินไปอยู่ด้านหน้าของจวนอ๋องอานด้วยความโซเซ แล้วเคาะประตูเต็มแรง “ท่านอ๋องอาน เชิญออกมาเจอกันหน่อย”

ผู้เฝ้าประตูจำเขาได้ ขวางไว้ไม่ได้เลยต้องไปรายงานอ๋องอาน อ๋องอานกำลังให้คนในจวนจัดแจงสิ่งของ เตรียมจะออกจากพระนครพรุ่งนี้ เมื่อได้ยินว่าทังหยางมา ก็ขมวดคิ้ง “ไม่อยากเจอ ให้เขาไปเถอะ”

ผู้เฝ้าประตูรับคำสั่ง ก่อนจะพูดกับทังหยาง “ใต้เท้าทังเจ้ากลับไปเถอะ ท่านอ๋องพักผ่อนไปแล้ว”

ทังหยางกองอยู่บริเวณประตู เหล้าจอกนั้นได้ดื่มไปหมดแล้ว เลยเมาจนไม่เหลือความเป็นคน เมื่อได้ยินคำของผู้เฝ้าประตู เขาก็เอามือไปกระชากคอเสื้อของผู้เฝ้าประตู ปากนั้นมีแต่กลิ่นเหล้า “ไป ไปหาอ๋องอาน บอกว่าข้าจะมาร่วมมือกับเขา ข้าจะช่วยเขาชิงตำแหน่งรัชทายาทมาให้ได้ ไปสิ！”

ผู้เฝ้าประตูได้ยินดังนั้น ก็ตกใจแทบตาย เลยรีบเอามือไปปิดปากเขา “อั้ยหยา ใต้เท้าทังอย่าพูดอะไรมั่วๆ ท่านอ๋องของพวกเราไม่มีความคิดแบบนั้นหรอก เจ้ารีบกลับไปเถอะ”

ทังหยางเอามือของเขาออก ก่อนจะหัวเราะอย่างร้ายกาจออกมา

“มีสิ ใครจะไม่มีความคิดแบบนั้น？ใครก็มี ท่านอ๋องยอมจริงๆ เหรอ？” ทังหยางตะโกนสุดเสียง “ท่านอ๋อง รีบออกมา มาหารือกับข้าเร็ว”

จวนอ๋องอาน

คืนนี้อ๋องอานโกรธเกลียดมากจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าทังหยางจะมาก่อเรื่อง การก่อเรื่องแบบนี้ มีคนรอบๆ ตั้งไม่รู้มากมายที่ได้ยิน ในวันนี้เขาลำบากเป็นอย่างมาก แม้เขาจะให้คนไล่ทังหยางออก เกรงว่าจะมีคนเข้าใจผิดอยู่ดี

พระชายาอานอุ้มอานจือขึ้น เขาที่มองด้วยใบหน้ากระสับกระส่าย ก่อนจะถอนหายใจออกยาวเบาๆ “พรุ่งนี้จะไปตั้งแต่เช้าเลยเหรอ？ไม่เข้าไปลาท่านแม่ที่พระราชวังก่อนเหรอ？”

อ๋องอานมีความจนปัญญาอยู่ระหว่างคิ้ว “ถ้าเกิดเข้าไปในพระราชวัง อย่างน้อยก็ประวิงเวลาไปได้ถึงช่วงเที่ยงๆ ถึงจะออกได้”

“งั้นรอให้ถึงเที่ยงก่อน” พระชายาอานกล่อมลูกเบาๆ “ไม่รู้ว่าจะกลับไปได้เมื่อไหร่ ก็ต้องบอกลานางก่อน ไม่อย่างนั้นถ้าจากไปอย่างเงียบๆ นางจะต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ”

อ๋องอานปวดใจ ครั้งก่อนที่ไปจวนเจียงเป่ย ท่านแม่เขียนจดหมายถึงไม่ขาด ไม่ยอมวางใจสักที นางระหกระเหินไปในเมืองหลวง น้อยเนื้อต่ำใจมากมาย ถ้าเกิดตัวเองไปโดยไม่บอก คงจะเลวไม่น้อย

แถมทางเสด็จทวด……แม้จะยังโกรธจนถึงทุกวันนี้ แต่บางครั้งก็ยังให้ความสำคัญกับเสด็จทวด แถมร่างกายเขาไม่ค่อยแข็งแรง การไปครั้งนี้ อาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วก็ได้ เขาเลยต้องเข้าไปคำนับสักหน่อย

เมื่อคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้น “พรุ่งนี้เจ้ารอข้าอยู่ในจวน เดี๋ยวข้าจะเข้าไปในวังสักหน่อย เจ้าไม่ต้องไปหรอก”

พระชายาอานพยักหน้าเบาๆ “ได้！”

ภายใต้แสงไฟ ได้เห็นใบหน้าของอานจือ ในใจของพระชายาอานก็รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก จวนเจียงเป่ยนั้นผ่านวันเวลาอันสงบสุขได้ แต่คนรักของเมืองหลวงนั้น เกรงว่าจะไม่ได้เจอเลยในระยะเวลาสามถึงห้าปีนี้