แต่เขากลับรอจนได้ข่าวเกี่ยวกับการตายของนางที่ครอบครัวของนางส่งมาให้เขา นาทีนั้น จึงได้รู้ว่าความรักที่ฝังลึกถึงกระดูกเป็นความรู้สึกเช่นนี้

มาถึงนอกบ้านหลังใหญ่ของตระกูลหยวน ถึงได้รู้สึกว่าบนใบหน้าเย็นจนแข็ง ยื่นมือไปสัมผัส กลับเต็มไปด้วยน้ำตา

หลายปีมานี้ไม่กล้านึกถึง เป็นเพราะนึกขึ้นมาแล้วก็เป็นความเจ็บปวดที่ทะลวงหัวใจทิ่มแทงไปถึงกระดูก

ค่อยๆลงจากม้า เคาะประตูใหญ่ของตระกูลหยวน ได้ยินเสียงที่แข็งทื่อของตัวเอง “ข้าอยากพบแม่นางเจ็ดของพวกท่าน”

ไม่ว่าคนรับใช้จะพูดอะไร เขาก็เหมือนจะไม่ได้ยิน รอเพียงครู่หนึ่ง ก็มีคนพาเขาเข้าไป ตลอดทางที่เดินผ่านสวนดอกไม้ที่เป็นพุ่มๆ ขึ้นระเบียงวน ผ่านสะพานโค้ง คนรับใช้เชิญเขาเข้าไปที่ศาลา ในศาลามีคนนั่งอยู่ผู้หนึ่ง โฉมหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่กลับไม่มีความดึงดันอันร้อนแรงขณะที่ไล่ตามเขาเหมือนอดีตนานแล้ว

เขาหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาเล็กน้อย เพียงรู้สึกถึงคลื่นความร้อนพรั่งพรูมาถึงดวงตาและจมูกอย่างฉับพลัน ขึ้นไปด้านหน้าได้อย่างลำบาก เหยียบขึ้นบันไดหิน ยืนอยู่เบื้องหน้าของนาง

นางนั่งอยู่บนราวจับ มือทั้งสองข้างกางออกค้ำอยู่ด้านหลัง ท่าทางการนั่งหยิ่งทะนง แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย คางเชิด แววตาสงบนิ่ง ริมฝีปากยิ้มบางๆ “ใต้เท้าทัง ไม่เจอกันนาน!”

ทังหยางมองดูนาง กล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เจ้ายังมีชีวิตอยู่!”

“ใช่แล้ว การฆ่าตัวตายในวันนั้น เป็นเพียงแค่การล้อเล่นของข้า” นางยิ้มเล็กน้อย ชี้เก้าอี้หินด้านข้าง “เชิญนั่ง!”

เขานั่งลงช้าๆ ขาทั้งสองข้างกลับสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว ก้นบึ้งของหัวใจนิ้วมือ ไม่มีที่ใดไม่สั่นเทา แม้แต่คําพูดที่สมบูรณ์สักประโยค ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างราบรื่น “เจ้า…….สบายดีหรือ?”

“ดี!” นางยังคงยิ้ม ใบหน้าสวยหยาดเยิ้ม “เพียงแค่ยุ่งอยู่กับการทำการค้า ได้ยินมาว่าภรรยาของท่านเสียชีวิตแล้ว เสียใจด้วยเป็นอย่างมาก โปรดระงับความโศก!”

“ขอโทษ!” แววตาของเขาหม่นหมอง น้ำเสียงเป็นเพียงแค่สองคนที่สามารถได้ยินเท่านั้น คำว่าขอโทษคำนี้ ห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรง ตัวเขาเองก็สามารถสัมผัสได้

“ขอโทษ?” รอยยิ้มของนางยิ่งลึกขึ้น ส่ายศีรษะ “ท่านไม่ได้ทำผิดต่อข้า ตอนนั้นข้าบุ่มบ่ามไม่รู้เรื่อง เปลี่ยนมาเป็นตอนนี้ ก็ทำเรื่องเช่นนั้นออกมาไม่ได้แล้ว แต่กลับรบกวนใจท่านมาสามปี เป็นข้าที่ต้องพูดว่าขอโทษถึงจะถูก”

ทังหยางรู้สึกขมขื่น “หลายปีมานี้เจ้าเคยกลับเมืองหลวงหรือไม่?”

“กลับมาทุกปี” นางกล่าว

“ข้าคิดมาตลอดว่าเจ้าตายไปแล้ว ตอนนี้เจ้ายังไม่ตาย ข้าดีใจเป็นอย่างมาก”

นางถอนหายใจเบาๆ แววตากลับเป็นความระทมทุกข์เล็กน้อย “หากรู้ว่าท่านสนใจ ข้าจะส่งคนไปบอกท่านสักคำว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ ท่านจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด ผ่านไปวันๆด้วยการแบกรับโทษ เพียงแต่ตอนนั้นเห็นท่านจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว ข้าจึงคิดว่า ท่านคงไม่ได้สนใจความเป็นความตายของข้า ดังนั้นคิดว่าจะพูดหรือไม่พูด ก็ล้วนไม่สำคัญ”

จิตใจเขาชะงักทันที ชำเลืองมองใบหน้าที่อ่อนโยนของนาง ยังจะสามารถหาความรักความแค้นความเศร้าโศกและความปีติที่ทิ้งไว้บนใบหน้าของหญิงสาวที่มุทะลุในอดีตจากตรงไหนได้อีก?

เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้ คําขอโทษคำเดียวก็ช่างไร้เรี่ยวแรงยิ่งนัก

นิ่งเงียบอยู่นาน นางยังคงรอให้เขาพูดอย่างอดทน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดคำใดๆออกมา ทําเพียงแค่ยืนขึ้นช้าๆ มองนางอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง ทำมือเคารพ “ลาก่อน!”

นางโน้มตัวตอบกลับเป็นมารยาท “ไม่ส่ง!”

เขาลากฝีเท้าอันหนักอึ้ง ออกไปจากศาลาช้าๆ ภายใต้การนำทางของคนรับใช้ ออกจากจวนและจากไป

ในศาลาแสงไฟอ่อนๆรางๆ ส่องบนใบหน้าของแม่นางเจ็ด นางนั่งลง ท่านั่งยังคงเหมือนเมื่อครู่ จ้องมองทิศทางที่เขาหายตัวไปนิ่งๆ ระเบียงที่เงาแสงสลัวๆนั้น เงียบสงัด แต่กลับคาดไม่ถึงว่าใบหน้าที่ดุร้ายจะเผยออกมาอย่างรวดเร็ว

นางทั้งคนสั่นเทา รอยยิ้มเหน็บแนมเผยขึ้นบนใบหน้า “ท่านแม่ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอนอีก แอบฟังคนอื่นสนทนาแน่ะเจ้าคะ?”

ฮูหยินติ้งกั๋วถือไม้เท้าสาวเท้าก้าวใหญ่เข้ามา สีหน้าดุดัน เพ่งมองนาง “ก็คือเขา?”

“ท่านคนสูงอายุผู้หนึ่ง ใช้ชีวิตในวัยเกษียณทำจิตใจให้สบายหยอกล้อมีความสุขกับลูกหลานก็ได้แล้ว ดูแลกว้างขวางจริงๆ!” แม่นางเจ็ดลุกขึ้นยื่นมือออกไปพยุงนาง

ฮูหยินติ้งกั๋วตีลงไปที่มือของนางทันที เอ่ยถามอย่างดุดัน “อย่ามาทำหน้าทะเล้นกับข้า เป็นเขาใช่หรือไม่?”