ฮูหยินติ้งกั๋วมองดูนางบรรยายเรื่องราวไม่กี่ประโยคอย่างง่ายดาย จึงได้เอาเรื่องนี้พูดให้ชัดเจน ควรพูดอย่างละเอียด ไม่พูดอย่างละเอียด เฮ้อ แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องนี้ พูดอย่างละเอียดแล้วจะอย่างไรได้อีก? ก็เป็นเช่นนี้แล้ว

“เขาผิด แต่เจ้าทำเช่นนี้ก็ขาดคุณธรรม โกหกเขาบอกว่าตัวเองตายไปแล้วได้อย่างไรกันล่ะ? ตระกูลของพวกเราเคยทำเรื่องเช่นนี้ที่ไหนกัน? ยอมฟาดเขาสักฉาดทุบตีสักรอบ ก็ไม่ได้สูญเสียจิตใจที่เปิดเผยตรงไปตรงมา วิธีการที่ร้องไห้ก่อนแล้วก่อเรื่องวุ่นวายสุดท้ายแขวนคอตายเช่นนี้ ท่านพ่อของเจ้าที่อยู่ในโลกวิญญาณรับรู้เข้า จะไม่ทำให้ฝาโลงลอยกระเด็นออกไปแล้วหรือ?” ฮูหยินติ้งกั๋วกล่าว

แม่นางเจ็ดจึงหัวเราะขึ้นมาแล้ว “ใช่แล้ว หลังจากนั้นข้ารู้สึกว่าไม่ควร แต่ว่า หรือจะเรียกให้อะฝู้ไปอธิบายรอบหนึ่งหรือ?”

แม่นางเจ็ดซบบนไหล่ของนาง เหลือบตาขึ้น “ไม่ถูกนี่ ท่านแม่ ท่านควรปลอบใจข้าสักรอบหนึ่ง หรือว่าตำหนิข้ารอบหนึ่ง หากว่าไม่ใช่เพราะเขาถอนหมั้นกลางทาง ท่านจะถึงขั้นต้องกลุ้มใจเรื่องของลูกเขยตอนอายุปูนนี้หรือเจ้าคะ?”

“โชคชะตาเล่นตลก เรื่องภรรยาของเขาข้าก็รู้ เป็นไส้ศึกผู้หนึ่ง มีความคิดจะซ่อนตัวอยู่ข้างกายของเขา พวกเราเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมาจะสู้คนที่มีความคิดจิตใจชั่วร้ายได้หรือ?” ฮูหยินติ้งกั๋วกล่าวอย่างทอดถอนใจประโยคหนึ่ง มองดูนาง “ก็เพราะเขา ด้วยเหตุนี้ไม่กี่ปีมานี้เจ้าถึงได้ไม่ยอมพูดคุยเรื่องแต่งงาน?”

แม่นางเจ็ดส่ายหน้า “ก็ไม่ใช่ แรกเริ่มสองปีนั้นอันที่จริงก็เสียใจ แต่ว่า หลังจากที่ฮึกเหิมขึ้นมา ความเจ็บปวดนี้ก็ค่อยๆจางไปแล้ว ตอนนี้นึกย้อนไปถึงเรื่องนี้ ความจริงก็โทษใครไม่ได้ ทำได้เพียงบอกว่าบุญวาสนาของข้าและเขาไม่พอ ทั้งชีวิตนี้ก็เป็นสามีภรรยากันไม่ได้ ข้าไม่อยากแต่งงาน ที่สำคัญก็ยังเป็นเพราะตอนนี้ข้าแบกกิจการที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลไว้  กิจการของตระกูลนี้ข้าทำมาด้วยความลำบากมาก จะละทิ้งไม่สนใจได้อย่างไร?”

“กิจการของตระกูลนับว่าเป็นอะไรกัน?” ฮูหยินติ้งกั๋วแสดงความไม่พอใจคำหนึ่ง พลังของแม่ทัพหญิงแสดงออกมาเต็มเปี่ยมโดยไร้ข้อกังขา “หากว่าทำต่อไปไม่ได้ เปลี่ยนเป็นขายก็ได้ เอาสินสอดมากมายก่ายกองนี้ ยังจะบอกคนอื่นเขาไม่ได้อีกหรือ?”

แม่นางเจ็ดเอามือค้ำใบหน้าของนาง กล่าวอย่างจริงจัง “ท่านแม่ ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจจริงๆ ชีวิตนี้ของข้า วิ่งไปทั่วทุกสารทิศบนพื้นดินทรายสิบกว่าปี ทำไมสุดท้าย ท่านกลับคิดว่าผู้หญิงจะต้องแต่งงานจึงจะมีความสุข?”

ฮูหยินติ้งกั๋วกล่าวด้วยความโมโห “เพราะว่าอนาคตเจ้าแก่แล้วนอนขยับไม่ได้อยู่บนเตียง เวลานั้นใครจะมาดูแลเจ้า? คนสนิทชิดเชื้อข้างกายไม่มีสักคน จะพึ่งพาคนรับใช้ทุกอย่างรึ? ไม่ช้าเร็วก็เอาเงินทั้งหมดของเจ้าหอบหนีไปแล้ว เจ้าไม่กลัวจุดจบที่น่าสังเวชเช่นนี้หรือ?”

แม่ลูกทั้งสองเดินจูงมือกันกลับไป แม่นางเจ็ดกล่าวว่า “อีกสองวันข้าก็จะไปแล้ว หลังจากที่เปิดร้านย่อยที่หวยโจวแล้วก็จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนท่านสองเดือน ดีไหม?”

“จริงหรือ? ห้ามโกหกข้าเชียว”

“สาบาน หากไม่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนท่านครบสองเดือน ขอให้ทั้งชีวิตนี้ของข้าแต่งงานออกไปไม่ได้!”

ฮูหยินติ้งกั๋วรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองค่อนข้างรับไม่ไหวแล้ว กล่าวอย่างโมโห “เจ้าไม่กลับมายังจะดีซะกว่า กลับมาแล้วก็รู้จักแต่จะทำให้ข้าโมโห”

“ไม่โมโห ไม่โมโหแล้ว ไป กลับห้องไปล้างเท้าบีบนิ้วเท้าให้ท่านดีหรือไม่?” แม่นางเจ็ดพูดอย่างประจบ

“บีบไหล่นวดศีรษะ มือนี้ของข้ารู้สึกปวดเล็กน้อย ทาเหล้ายาให้ข้า”

“เป็นคนแก่ที่โลภจริงๆ!”

เสียงหัวเราะดังไปไกล ใต้ต้นตั๊กแตนด้านล่างระเบียงทางเดิน เงาร่างเงาหนึ่งเดินออกมาเงียบๆ เป็นทังหยางที่ไปแล้วกลับมา เขาคิดเพียงแค่อยากจะซ่อนตัว มองนางให้มากขึ้นสองสามที และไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง

แววตาหม่นหมอง มองดูเงาหลังของแม่ลูก แล้วเขาก็จากไปช้าๆ ในใจมีอะไรบางอย่าง ดีใจแต่ก็เป็นทุกข์ใจ

นางยังมีชีวิตอยู่ ดีกว่าอะไรทั้งสิ้น