ซาลาเปาไปแล้วรอบหนึ่ง กลับมาบอกหยวนชิงหลิง บอกว่าคุณลุงจะไปหาคน หลังจากหาพบแล้ว จะบอกนาง

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ารอบนี้จะสำเร็จ แต่ระหว่างการคำนวณและการทดลองอาจจะจำเป็นต้องสิ้นเปลืองเวลาเล็กน้อย แต่เพียงแค่สามารถหาทางกลับบ้านที่มั่นคงปลอดภัยได้ นางก็ยอมรอ

เหลิ่งจิ้งเหยียนเกลี้ยกล่อมหงเย่ หงเย่พูดโน้มน้าวอะโฉ่ว ให้อะโฉ่วยอมรับการรักษาของเหลิ่งจิ้งเหยียน เหลิ่งจิ้งเหยียนเก็บยากลับมาสองสามชนิด ปรุงยาผงตามตำราโบราณ บวกกับหินปรอทตามธรรมชาติที่ได้ผสมกับน้ำของสวรรค์ และก็คือน้ำฝน หลังจากที่ปรุงออกมาแล้วก็พอกไว้บนใบห้า บอกว่าอีกสามวันให้หลัง เปลวไฟสีดำนี้ก็จะจางไป

ทีแรกอะโฉ่วใช้ยาของฮูหยินใหญ่ประมาณสิบวัน ไม่มีผลแม้แต่น้อย แต่ใช้ยาที่เหลิ่งจิ้งเหยียนปรุงแล้ว วันแรกก็เห็นว่าสีดำที่ใจกลางของเปลวไฟจางไปเล็กน้อย และเส้นรัศมีที่ใจกลางของไฟเริ่มค่อยๆหดลง เกิดเป็นสีแดงขึ้นเล็กน้อย

นางไม่สามารถเชื่อได้จริงๆ พยายามใช้ยาน้ำแปลงโฉมเช็ดอย่างสุดความสามารถ เพราะหากว่าเป็นการประทับสีลงไป ยาน้ำนี้สามารถเช็ดออกได้ แต่นางเช็ดจนผิวแทบจะถลอกแล้ว สีที่ออกมาใหม่นั่นก็ไม่ได้ถูกเช็ดออกไป

รอจนกระทั่งสามวันผ่านไป สีดำตรงใจกลางเปลวไปสีดำ หายไปโดยสมบูรณ์ และรูปลายไฟในเดิมที ก็ค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นลายดอกบัว

นี่ก็คือรูปของหมอผีสวรรค์

อะโฉ่วยืนอึ้งในทันที น้ำตาร่วงลงมาเป็นสาย นางไม่ใช่ปีศาจร้ายที่มาเกิดบนโลก

เพราะการรักษาก่อนหน้านี้ เหลิ่งจิ้งเหยียนจึงให้อะโฉ่วลงนามในสัญญาความร่วมมือ อะโฉ่วก็ไม่ใช่คนกลับคำ ในเมื่อตัวเองไม่ใช่ปีศาจร้ายที่มาเกิดบนโลก นางก็จำเป็นต้องกลับไปบอกคนทั้งหมด

เหลิ่งจิ้งเหยียนหารือกับหงเย่ ออกเดินทางเร็วที่สุด ไปหนานเจียงก่อน จากนั้นคุ้มกันส่งไปที่เจียงเป่ยโดยคนคุ้มกันของอ๋องชุน แต่ก่อนที่จะไป ต้องสร้างสถานการณ์บอกว่าหาหมอผีสวรรค์ของเจียงเป่ยพบ เช่นนี้ จึงจะรับประกันความปลอดภัยของอะโฉ่วและพวกเขาได้

แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบหงเย่ก็มีอย่างหนึ่งที่ไม่เข้าใจ นั่นก็คือเรื่องที่อะโฉ่วเป็นหมอผีสวรรค์นี้ หมอผีจะต้องรู้เป็นแน่ แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่เคารพหมอผีสวรรค์แต่กลับยังทำร้ายอีกล่ะ?

หยวนชิงหลิงดีใจเป็นอย่างมาก ตลอดทางที่ส่งออกไป โบกมือบอกให้องค์หญิงมาบ่อยๆหน่อย

หยู่เหวินเห้าต้องการแบ่งตั๋วเงินเหล่านั้นกับหยวนชิงหลิง บอกว่าอย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีราชสำนักเล็กๆของตัวเองแล้ว ไม่มีเงินไม่สะดวกจริงๆ หยวนชิงหลิงไตร่ตรองครู่หนึ่ง ให้เขาก่อตั้งคลังเก็บเงินส่วนตัวคลังหนึ่ง อนาคตจะใช้เงินก็หยิบจากในคลังเก็บเงินส่วนตัว

หลายปีขนาดนี้ ในที่สุดก็มีคลังเก็บเงินส่วนตัวของตัวเอง หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าตัวเองนับได้ว่าทนมาได้จนผ่านพ้นไปได้แล้ว

ผ่านไปสองวัน ในวังมีข่าวส่งออกมา บอกว่าฮองเฮาอาการไม่ค่อยดีนัก

ตั้งแต่หลังจากที่ฮองเฮาถูกกักบริเวณในตำหนักฟางหมิง สุขภาพก็ไม่ดีนัก และนางก็ไม่ค่อยเต็มใจพบอ๋องฉี กลับเป็นหยวนหย่งอี้ที่พาพี่หญิงเป่าเข้าวังไปเยี่ยมนางเป็นบางครั้งบางคราว นางยอมพบหลานสาวครั้งหนึ่ง ไม่เช่นนั้น โดยส่วนมากก็อยู่เป็นเพื่อนองค์ชายแปด

หลังจากประสบกับเรื่องราวมามากมาย ฮองเฮาก็คงปลงตกบ้างแล้ว แต่หลายปีก่อนความคิดยึดติดหนักเกินไป หลังจากถูกกักบริเวณจิตใจย่ำแย่ สุขภาพก็ย่ำแย่ ในขณะที่ป่วยก็ไม่ยอมเชิญหมอหลวง ทำให้อาการป่วยยืดเยื้อ รอจนกระทั่งคนในพระราชวังทูลต่อฮ่องเต้หมิงหยวน อาการป่วยของนางก็ค่อนข้างหนักแล้ว

อ๋องฉีมาเชิญหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงจึงหิ้วกล่องยาเข้าพระราชวังไป

มาถึงตำหนักฟางหมิง องค์ชายแปดนั่งกอดตะกร้ออยู่บนบันไดหินด้านล่างระเบียงทางเดิน ใส่แว่นตาที่หยวนชิงหลิงมอบให้เขาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจิตใจเหม่อลอย เห็นอ๋องฉีและหยวนชิงหลิงมา เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน ดวงตาเปียกชุ่ม “พี่สะใภ้ห้า พี่เจ็ด เสด็จแม่ป่วยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

น้อยมากที่องค์ชายแปดจะยอมพูดคุยกับผู้คน แม้ว่าจะพูดคุยก็ไม่มองดวงตาของคน นอกจากกับน้องเก้า

จิตใจของอ๋องฉีเจ็บปวด เดินเข้าไปจูงมือของเขาอย่างรวดเร็ว กล่าวด้วยเสียงเบาๆ “ไม่เป็นไร พี่สะใภ้ห้าอยู่ พี่สะใภ้ห้าจะรักษาเสด็จแม่ให้หาย”

องค์ชายแปดจึงมองดูหยวนชิงหลิง “พี่สะใภ้ห้า จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าฮองเฮาป่วยเป็นอะไร แต่ตอนนี้ทำได้เพียงปลอบใจเขา พยักหน้าแล้วกล่าว “จริงสิ”