ตอนนี้อำนาจของเขาได้มอบไว้ที่ตัวขององค์รัชทายาท เขาเองก็คิดว่าหยู่เหวินเห้าจะย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในตำหนักบูรพา การเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนพระราชนัดดาเปาจื่อก็ต้องเริ่มขึ้นแล้ว

ฉะนั้น หลังจากการประชุมราชสำนักช่วงเช้าแล้ว ก็เรียกตัวหยู่เหวินเห้าไปยังห้องทรงพระอักษร พูดเรื่องนี้กับเข้า

ย้ายไปที่ตำหนักบูรพา หยู่เหวินเห้าไม่ค่อยจะยินดีนัก ตอนนี้อาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉู่ ทุกสิ่งสามารถทำได้ตามแต่ใจต้องการ ถ้าไปยังตำหนักบูรพาแล้ว ในวังมีกฎของวัง ยายหยวนไม่คุ้นเคย ไม่สามารถเข้าออกตามใจได้ และตอนนี้นางเองก็กำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของทะเลสาบจิ้ง ไม่แน่ว่าต้องออกไปอีกเมื่อไหร่ ฉะนั้นจึงไม่สะดวก

เขาปฏิเสธเรื่องการเข้าไปอยู่ในตำหนักบูรพาอย่างนุ่มนวล แต่ฮ่องเต้หมิงหยวนยืนกรานจะให้เปาจื่อศึกษาเล่าเรียนที่ห้องหนังสือใต้ แต่งตั้งราชครูหนึ่งคนรับหน้าที่อบรมสั่งสอน

เขาได้กำหนดตัวเลือกไว้หลายคน ล้วนเป็นคนในราชสำนักที่มีการศึกษาเล่าเรียนมามาก หยู่เหวินเห้ามองดูชั่วครู่ ขมวดคิ้วขึ้นมา

ขุนนางเก่าแก่เหล่านี้ เป็นผู้คงแก่เรียนจริงๆ แต่ความคิดคร่ำครึ รักษากฎระเบียบอย่างเคร่งครัด สั่งสอนตามระเบียบแบบแผน บางทีอาจจะเหมาะสมกับเด็กๆมากมาย แต่ไม่เหมาะสมกับเปาจื่ออย่างแน่นอน

นิสัยของเปาจื่อสดใสมาก อีกทั้งยังมีความคิดเป็นของตนเอง อาจดื้อรั้นบ้างในบางครั้ง แต่ภายใต้การอบรมสั่งสอนที่คร่ำครึ บางทีอาจทำลายสัญชาตญาณตามธรรมชาติของเขา

“เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ลูกขอกลับไปปรึกษาหารือกับพระชายารัชทายาทก่อน ”หยู่เหวินเห้าไม่ได้ปฏิเสธไปโดยตรง ยังคงเอ่ยด้วยความนุ่มนวล

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้วมองเขา “เรื่องเหล่านี้ เจ้าตัดสินใจเองก็ได้ ยังต้องถามอะไร หญิงที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว หรือยังไม่เข้าใจเรื่องการอบรมสั่งสอน”

“อย่างไรเสียปรึกษากันก่อนก็ดี”หยู่เหวินเห้าพูด

“ใช่ว่าข้าอยากว่าเจ้า เจ้ากลัวเมียถึงเพียงนี้ ไม่กลัวว่าคนใต้บังคับบัญชาเจ้าจะหัวเราะเยาะเจ้าหรือ”ฮ่องเต้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เสด็จพ่อ ข้าไม่ได้กลัวเมีย แต่เปาจื่อเป็นลูกที่ยายหยวนให้กำเนิดมาโดยแทบจะแลกด้วยชีวิต เรื่องของเขา นางจำเป็นต้องมีอำนาจตัดสินใจด้วย”

“ถ้าหากถามเขา ย่อมต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน ”หยวนชิงหลิงพูด ให้กำเนิดลูกชายจะไม่รู้นิสัยลูกชายได้อย่างไร เขาฉลาดมาก ความรู้หลายอย่างแค่ชี้แนะเล็กน้อยก็เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ไม่จำเป็นต้องอบรมสั่งสอนเช่นนี้เลย

“แต่ลองถามดูเถอะ ”เจ้าห้าตัดสินใจแล้ว ขอเพียงเปาจื่อบอกว่าไม่ยินดี เช่นนั้นก็ให้เปาจื่อไปขอร้องเสด็จปู่ด้วยตนเอง เสด็จปู่รักเขามาก ขอร้องไม่กี่คำคงจะทนไม่ได้ที่จะให้เขาต้องลำบาก ย่อมดีกว่าเขาไปขอร้องเสด็จพ่อ

ไหนเลยจะรู้ว่าพอเรียกเปาจื่อเข้ามาถาม เปาจื่อกลับไม่ได้ไม่พอใจมากขนาดนั้น เพียงแค่ถามว่า “แล้วเมื่อไหร่จึงจะได้กลับมา ข้าไม่อยากทิ้งน้องๆเอาไว้”

“เรียนจบแล้ว อาจารย์รู้สึกว่าใช้ได้แล้ว เช่นนั้นก็สามารถกลับมาได้ แน่นอนว่า ถ้าหากเจ้ามีความสามารถ ร่ำเรียนสิ่งที่อาจารย์สั่งสอนได้เป็นอย่างดี ก็สามารถกลับบ้านได้”หยู่เหวินเห้าพูด

เปาจื่อจึงยิ้มออกมา “เช่นนั้นก็ไม่ยาก สามเดือนข้าก็กลับมาได้แล้ว”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “เจ้าลูกคนนี้ ทำไมจึงได้ดูถูกอาจารย์ถึงเพียงนี้ พวกเขาล้วนเป็นคนที่มีการศึกษาสูงส่ง ความรู้ของพวกเขา ชาตินี้ไม่แน่ว่าเจ้าจะเรียนรู้ได้ทั้งหมด ”

เปาจื่อกลอกตากลมโตรอบหนึ่ง “อาจไม่แน่ก็ได้”

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างประหลาดใจว่า “เจ้ายินดีอย่างนั้นหรือ”

“ศึกษาหาความรู้ ทำไมจะไม่เห็นด้วย”เปาจื่อมองไปทางหยวนชิงหลิง ลังเลอยู่ชั่วครู่ “ท่านแม่ท่านบอกว่าความรู้ไม่มีที่สิ้นสุด ให้พวกเราอย่าหยุดที่จะเรียนรู้มิใช่หรือ”

“แต่เสด็จปู่ต้องการให้เจ้าเรียนรู้เหมือนกับว่าที่ราชาคนหนึ่ง ตั้งแต่เช้าจนค่ำ……”

เปาจื่อตัดบทคำพูดของนาง “จะเรียน ก็ต้องเรียนดีๆ ลำบากก็ไม่เป็นไร ที่สำคัญคืออาจารย์สามารถสอนบางสิ่งที่ข้าไม่รู้ได้ ”

หยวนชิงหลิงสบตากับเจ้าห้าแวบหนึ่งอย่างประหลาดใจ เปาจื่อตั้งใจจริง

“เจ้าอย่าก่อกวนล้ออาจารย์เล่น เสด็จปู่จะโมโหเอาได้ ถ้าเจ้าไม่เรียนก็ไม่ต้องเรียน ถ้าจะเรียนก็ต้องเรียนดีๆ ถ้าหากเจ้าไม่ยินดีจะเรียน แม่จะไปพูดกับเสด็จปู่ของเจ้า”

เปาจื่อไขว้มือเล็กๆของตัวเองไว้ด้านหลัง มองนาง ขมวดคิ้วขึ้นมาราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อย “ท่านแม่ ข้าไม่ได้ชอบก่อกวนเสียหน่อย เรียนกับใต้เท้าทัง พวกข้าก็ไม่เคยก่อกวนอะไรเลย”