เขามองนางด้วยความรู้สึกกระสับกระส่าย “คงไม่ใช่ว่าตั้งครรภ์แล้วกระมัง”

ที่จริงหยู่เหวินเห้าได้แอบคำนวณเป็นการส่วนตัว หลายครั้งที่พวกเขาไม่ได้สวมเครื่องป้องกัน ตอนนั้นไม่เคยคิดมาก ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกว่าอาจเป็นไปได้ที่จะตั้งครรภ์ อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลขึ้นมา

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด อยากกินอะไรก็กิน อยากดื่มอะไรก็ดื่ม”

“ตอนที่เจ้าตั้งครรภ์แฝดสองก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรนี่นา”หยู่เหวินเห้าพูด

“ก็แค่ความประมาทสองสามครั้ง ตามหลักแล้วเป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นก็ไม่ใช่ช่วงอันตรายด้วย”ที่จริงหยวนชิงหลิงได้คำนวณดูแล้ว ตอนนั้นไม่ได้อยู่ในช่วงอันตราย โอกาสที่จะตั้งครรภ์มีไม่สูง

หยู่เหวินเห้าอืมหนึ่งเสียง มองนาง “วันหน้าพวกเราต้องสวมเครื่องป้องกันตามระเบียบ อย่าให้ตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ”

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างกายเขา พูดว่า “พูดจริงๆนะ ข้าเคยคิดเรื่องคลอดลูก แต่ถึงแม้จะคลอดลูก ข้าก็หวังว่าเจ้าแฝดอย่างน้อยจะมีอายุสักสี่ห้าขวบแล้วค่อยคลอด อย่างนี้จะได้มีเวลาอยู่กับพวกเขาให้มากหน่อย”

หยู่เหวินเห้ารีบทำลายความคิดของนางทันที เอ่ยอย่างจริงจังมีเหตุผลว่า “ไม่ พวกเรายอมรับเลี้ยงสักคน ดีกว่าต้องคลอดเอง”

หยวนชิงหลิงมองเขา “ทำไมจึงได้ปฏิเสธเช่นนี้ เมื่อก่อนท่านก็ไม่ได้ต่อต้านมากเช่นนี้นี่นา ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ก่อนหน้านี้พวกเราล้วนมีการป้องกันล่วงหน้า รู้ว่าไม่มีทางตั้งครรภ์ พูดให้สนุกปากน่ะทำได้ แต่ว่าครั้งนี้พวกเรามีสองสามครั้งที่ไม่สวมเครื่องป้องกัน”

“ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ ที่ควรมาก็เดี๋ยวก็มาเอง ดูหรงเยว่ก็รู้แล้ว ร้องขอให้ตายก็ไม่มา พอปล่อยวางแล้วจึงมา สวรรค์ชอบกลั่นแกล้งคนเสมอ”

หยู่เหวินเห้าดึงมือของนางมา วางไว้บนใบหน้าของตนเอง “ตอนนี้พวกเรามีความสุขมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องบังคับร้องขอสิ่งอื่น”

หยวนชิงหลิงซุกซบอยู่ในอ้อมอกของเขา มุมปากมีรอยยิ้มหวานแห่งความสุขประดับอยู่ เป็นเช่นนั้นจริงๆ

พูดไปเช่นนั้นเอง แต่หลังจากที่หยวนชิงหลิงรอให้เจ้าห้าออกไปแล้ว ก็แอบเอาที่ตรวจการตั้งครรภ์ไปยังห้องน้ำ

ตอนที่ผลปรากฏออกมา นางจ้องมองแท่งตรวจครรภ์อยู่นาน ให้ตายเถอะ

แต่เห็นท่าทีของพระชายารัชทายาทที่ดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เห็นทีคงจะคิดถึงเหล่าพระราชนัดดาจริงๆ

“ข้าจะไปดูเจ้าแฝด”หยวนชิงหลิงลุกเดินออกไป

เจ้าแฝดอุ้มเจ้าเสือน้อยนั่งอยู่ในสวน เดิมทีแม่นมพาพวกเขาออกมาเล่น แต่ว่าเจ้าแฝดเวลาเล่นก็เอาแต่มองเท่านั้น มองไปทุกที่ แทบจะไม่เคลื่อนไหวเลย

พวกเขาพูดได้แล้ว แต่ว่าพูดน้อยมาก เรียกแม่กับพ่อเป็นบางครั้ง แต่ก็สามารถทำให้หยวนชิงหลิงอารมณ์ดีไปได้ครึ่งวัน

เห็นหยวนชิงหลิงมา เจ้าแฝดหันหน้ามาพร้อมกัน ดวงตาทั้งสี่ดวงดูแล้วแทบจะคล้ายเป็นพิมพ์เดียวกัน แต่ใบหน้ากลับไม่ค่อยเหมือนกันสักเท่าไหร่

ใบหน้าของเจ้าโค้กใหญ่กว่าเซเว่นอัพอยู่บ้าง ใบหน้ากลมอวบอิ่ม มีกระจับปากชัดเจน ริมฝีปากอวบอิ่ม ใบหน้าของเซเว่นอัพกลมมนเล็กน้อย แต่องคาพยพทั้งห้างดงามมาก ก่อนหน้านี้แม่นมเคยพูดด้วยรอยยิ้มว่า ถ้าหากเปลี่ยนชุดผู้หญิงให้กับเซเว่นอัพ เช่นนั้นคงจะดูดีกว่าเด็กหญิงมาก

“ท่านแม่”เจ้าแฝดร้องเรียกขึ้นพร้อมกัน แต่ก็ไม่เคลื่อนไหว ยังคงนั่งนิ่งๆอยู่เช่นเดิม

หยวนชิงหลิงเดินเข้าไปนั่งข้างๆพวกเขา ยื่นมือไปลูบที่ศีรษะของพวกเขา “ดูอะไรอยู่”

“มองหญ้า”ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน

หยวนชิงหลิงมองตามสายตาของพวกเขาไป ในพุ่มดอกไม้มีหญ้าต้นหนึ่งงอกออกมา ยื่นยาวออกมาตามแนวนอน ใบเรียวเล็กแหลม เป็นหญ้าวัชพืชที่เห็นได้ทั่วไป

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าหญ้าชนิดนี้ชื่อว่าอะไร แต่เห็นพวกเขาทั้งสองคนจ้องมองแต่หญ้าต้นนั้น ราวกับสนใจเป็นอย่างยิ่ง จึงถามขึ้นว่า“หญ้าต้นนี้มีอะไรน่าดูหรือ ”

“ท่านแม่ดูข้างล่าง”เซเว่นอัพชี้นิ้ว และพูดกับหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงมองไปยังบริเวณรากของหญ้าต้นนั้น นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ที่แท้หญ้าต้นนี้งอกขึ้นมาจากเปลือกแตงกวาที่เน่าเสียแล้ว แตงกว่าลูกนี้ได้เน่าเปื่อยแล้ว มีส่วนหนึ่งที่ซึมเข้าไปอยู่ในดิน ข้างๆมีก้อนหินกองไว้เต็มไปหมด

แต่แล้วอย่างไรเล่า

แล้วก็ได้ยินเซเว่นอัพพูดว่า “หญ้าต้นนี้เดิมทีแม่นมฉีได้ถอนออกมาทิ้งไว้ตรงนี้ ก่อนหน้านี้ถูกตากแห้งไปแล้ว แต่ว่าตอนนี้กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “พลังชีวิตของวัชพืชนั้นแข็งแกร่งมาก”

เซเว่นอัพมองหยวนชิงหลิง “ท่านแม่ก็เช่นกัน”

หยวนชิงหลิงรู้สึกสับสนมึนงงจริงๆ