หยวนชิงหลิงยิ้มอบอุ่นขึ้นมา “เช่นนั้นก็ดีจริงๆ คนแก่สามารถอยู่เป็นเพื่อนกันได้ ”

หยู่เหวินเห้ามองนางด้วยสายตาที่เป็นประกาย “ยายหยวน เจ้ายิ้มเช่นนี้ ช่างทำให้รู้สึกสบายมาก”

“ทุกคนเมื่อยิ้มก็ล้วนทำให้คนอื่นรู้สึกสบาย”หยวนชิงหลิงเข้าใกล้เขา ถอนหายใจอย่างสบายอกสบายใจ “ท่านยิ้มก็ทำให้ข้ารู้สึกสบายใจเช่นกัน อีกอย่างเวลาท่านยิ้มดูดีมาก ข้าชอบดูเวลาท่านยิ้มที่สุดแล้ว”

หยู่เหวินเห้าเผลอจับไปที่ใบหน้า “จริงหรือ”

“ใช่ ต้องยิ้มมากๆ ปล่อยความปรารถนาดี”หยวนชิงหลิงดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ มุมปากโค้งขึ้น ราวกับดอกท้อที่เบ่งบาน

ทั้งสองคนอิงแอบอย่างอบอุ่นอยู่ชั่วครู่ สวีอีก็เข้ามารายงานว่าโสวฝู่กับใต้เท้าเหลิ่งได้มาถึงแล้ว

หยู่เหวินเห้าจูบหยวนชิงหลิงทีหนึ่ง “เช่นนั้นข้าจะไปห้องหนังสือ เจ้าก็คุยกับหมันเอ๋อ”

เขาเดินออกไปด้วยจิตใจที่รื่นรมย์ นึกถึงคำพูดของหยวนชิงหลิง ก็เผยรอยยิ้มกว้างให้กับสวีอีจากนั้นก็เดินลงบันไดหินไป สวีอีนิ่งอึ้งไป รีบตามไปและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านอ๋อง เงินเดือนก็ยังต้องให้นะพ่ะย่ะค่ะ จะไม่ให้เงินเดือนเพียงเพราะได้รับเงินรางวัลไม่ได้”

สีหน้าของหยู่เหวินเห้าขรึมลงทันที มีคนบางคน ไม่คู่ควร

หยวนชิงหลิงเรียกตัวหมันเอ๋อเข้ามา พูดว่า “เจ้านั่งลงก่อน พวกเรามาคุยกัน”

หมันเอ๋ออึ้งไปชั่วครู่ “พระชายารัชทายาท ใช่ข้าน้อยทำงานได้ไม่ดีหรือไม่ ”

“ไม่ใช่ เป็นแค่การคุยธรรมดากับเจ้าเท่านั้น ”หยวนชิงหลิงยิ้มมองท่าทีตื่นเต้นของเนาง “เจ้าทำงานได้ดีมาก แม่นมสี่กับแม่นมฉีต่างก็ชมเจ้าไม่ขาดปาก นั่งเถอะ”

หมันเอ๋อค่อยผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง นั่งลงไป ถามอย่างเด๋อด๋าว่า “พระชายารัชทายาทอยากจะคุยอะไร”

“ตายแล้วกระมัง”หยวนชิงหลิงมองสีหน้าลังเลของนาง “เจ้าเองก็ไม่แน่ใจ แต่ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินเจ้าพูดถึงเรื่องที่บ้าน เหมือนจะเคยเอ่ยถึงพ่อแม่หรือคนในบ้านด้วย ”

“จริงหรือ ”หมันเอ๋อนิ่งอึ้ง ยื่นมือออกไปกดที่ศีรษะทีหนึ่ง “แต่ข้าจำไม่ค่อยได้แล้ว”

“เจ้าลืมเรื่องราวบ่อยๆหรือ”หยวนชิงหลิงทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา ความจำของนางมีปัญหาอยู่บ้างจริงๆ บางทีก็จำเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน บางทีก็ลืมไปจนหมดสิ้น คงไม่ใช่ว่าเป็นโรคอะไรหรอกนะ

หมันเอ๋อพูดอย่างเจ็บปวดใจว่า “ก็ไม่ใช่จะลืมตลอด ก็แค่ ข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร ก็คือในสมองรู้สึกวุ่นวายอยู่บ้าง และรู้สึกว่างเปล่าอยู่บ้าง เหมือนกับว่าในสมองมีหินก้อนหนึ่งอุดกั้นเอาไว้ในบางพื้นที่ สถานที่แห่งนั้นเข้าไปไม่ได้”

หยวนชิงหลิงมองนางด้วยความตกตะลึง “เจ้าถูกคนอื่นสาปอะไรไว้หรือเปล่า จำพวกวิชาเสน่ห์ยาแฝด ก็คือพวกคาถาสาปแช่งของหนานเจียงของพวกเจ้า”

“เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ ข้าน้อยก็รู้เรื่องการสาปแช่งคน ถ้าหากถูกคนสาปแช่งต้องรู้ตัวแน่ ”หมันเอ๋อพูดอย่างมั่นใจมาก ชะงักไปชั่วครู่ นางก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ใช่แล้ว เมื่อก่อนข้าน้อยเคยหกล้มจนได้รับบาดเจ็บที่หัว ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุนี้หรือไม่”

“เจ้าได้รับบาดเจ็บเมื่อไหร่”

“ท่านยายบอก แต่จำไม่ได้ว่าหกล้มจนได้รับบาดเจ็บตั้งแต่กี่ขวบ”หมันเอ๋อพูด

“เป็นท่านยายที่บอก เช่นนั้นก็นานมากแล้ว ท่านยายของเจ้าก็ตายไปตั้งนานแล้ว แล้วเจ้าเรียนรู้วิชาคำสาปของหนานเจียงตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้ารู้หรือไม่ ”

หมันเอ๋อครุ่นคิด “น่าจะตอนที่เพิ่งจะไม่กี่ขวบกระมัง แต่คนหนานเจียงเราต่างก็เริ่มเรียนตั้งแต่เด็ก ได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่ได้เห็นและได้ยินอยู่เป็นประจำ จึงสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วมาก”

“แล้วเจ้ารู้เรื่องสาวหมอผีและหมอผีของเจียงเป่ย มากแค่ไหน”หยวนชิงหลิงถามขึ้นอีก

หมันเอ๋อพูดว่า “รู้บ้างเล็กน้อย พระชายารัชทายาทอยากจะถามอะไรหรือ”

“เจียงเป่ยมีสาวหมอผีสองคน คนหนึ่งคือกู้จือ อีกคนหนึ่งเป็นใคร เจ้ารู้หรือไม่”

“อีกคนน่ะหรือ……”หมันเอ๋อใช้ความคิดอีกครั้ง “อีกคนหนึ่งได้หายตัวไปนานแล้ว จึงหาหมอผีสาวคนที่สอง ข้าจำได้ว่าท่านยายเคยบอกไว้ สาวหมอผีคนนั้นชื่อมู่ชิงชิง”

“มู่ชิงชิง ”หยวนชิงหลิงมองนาง “คำถามสุดท้าย หมันเอ๋อ เจ้ารู้จักคนคนหนึ่งที่ชื่อว่าแม่นมฉินหรือไม่”