เมื่อถึงกลางดึก ได้ยินคนเคาะประตูอยู่ด้านนอกด้วยความสะลึมสะลือ หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นมาขานรับหนึ่งเสียง “ใคร”

“ท่านอ๋อง พระชายารัชทายาท หมันเอ๋อเป็นเรื่องแล้ว ”ฉี่หลอที่อยู่ข้างนอกพูดอย่างตื่นตระหนก

หยวนชิงหลิงกึ่งกลับกึ่งตื่น ได้ยินคำพูดนี้ของฉี่หลอ ทันใดนั้นก็ได้สติขึ้นมาทันที รีบเลิกผ้าห่มออกจะลงจากเตียง หยู่เหวินเห้ากดนางเอาไว้ ตัวเองเดินเท้าเปล่าออกไปเปิดประตู เห็นฉี่หลอที่ตัวเปียกปอนยืนอยู่หน้าประตู ผมและใบหน้ายังมีน้ำหยดลงมา ใบหน้าขาวซีด “หมันเอ๋อตกลงไปในทะเลสาบ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”หยวนชิงหลิงลุกขึ้นเอาเสื้อคลุมร่าง ลมหนาวเย็นในตอนกลางคืนพัดกรูเข้ามา นางจามติดต่อกันสองครั้ง

“พระชายารัชทายาท เมื่อคืนท่านให้ข้าน้อยจับตาดูนางเอาไว้ ข้าน้อยจึงจุดธูปไว้ในห้อง คิดว่าจะให้นางได้นอนพักผ่อนดีๆ ไหนเลยจะรู้ว่าพอถึงกลางดึกนางก็เริ่มกรีดร้อง ร้องไห้ ร้องเรียกอย่างไรก็ไม่ตื่น หลังจากนั้นข้าน้อยก็ออกไปเรียกคน เพิ่งจะออกจากประตูก็เห็นอย่างวิ่งอย่างรวดเร็วราวกับลูกศรออกไปข้างนอก ตรงไปยังทะเลสาบในลานบ้านและพุ่งตัวลงไปทันที ข้าน้อยลากตัวนางขึ้นมาแต่ก็ลากขึ้นมาไม่ได้ เป็นองค์ชายเก้าที่มาแล้วช่วยลากตัวนางขึ้นมาได้”ฉี่หลอพูดด้วยอาการที่สั่นเทาไปทั้งตัว

หยวนชิงหลิงร้องในใจว่าแย่แล้ว รีบเดินออกไปทันที “เจ้ารีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะไปดู”

หยู่เหวินเห้ากลับเข้าไปในห้องเอาเสื้อมาตัวหนึ่ง “รอข้าด้วย”

ทั้งสองเดินอย่างรวดเร็วไปยังห้องของหมันเอ๋อ เดิมทีนางนอนห้องเดียวกันกับลู่หยา ภายหลังลู่หยาได้ไปรับใช้คุณย่าหยวน นางจึงอยู่ห้องเดียวกับฉี่หลอ

ตอนนี้แม่นมสี่กับแม่นมฉีต่างก็อยู่ในห้องแล้ว หยู่เหวินเทียนก็ตัวเปียกปอนยืนอยู่หน้าประตู เห็นหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงมาแล้ว รีบก้าวเข้าไปพูดว่า “คนไม่เป็นไรแล้ว จมน้ำ ครู่เดียวก็ค่อยๆดีขึ้นแล้ว ถามนางว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นางก็พูดไม่ออก”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า หมุนตัวเดินเข้าไป หยู่เหวินเห้าตบไปที่ไหล่ของเขา “ดี เจ้ารีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อย่าให้จับไข้”

“พี่ห้า เมื่อครู่นางเอาแต่ร้องไห้วิ่งตรงไปที่ทะเลสาบ กระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว  ถึงต้องคิดฆ่าตัวตายกลางดึก”หยู่เหวินเทียนพูด

“ไม่มีอะไร กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงขรึม

หยู่เหวินเทียนลังเลอยู่ชั่วครู่ “เช่นนั้น เช่นนั้นก็ได้ ห้องของหญิงสาวข้าเข้าไปก็ไม่เป็นการดี เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อน”

หมันเอ๋อถูกแม่นมฉีกอดเอาไว้เพื่อเช็ดผม เสื้อผ้าได้เปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าขาวซีดจนน่าสงสาร หลบอยู่ในอ้อมอกของแม่นมฉี ราวกับตุ๊กตาผ้าที่ยับเยิน

“ดีขึ้นมากแล้ว”หมันเอ๋อยิ้มด้วยสีหน้าที่ขาวซีดชั่วครู่ “ทำให้พระชายารัชทายาทต้องกังวลใจเพราะข้าน้อย ข้าน้อยรู้สึกแย่มาก”

“อย่าพูดเหมือนเป็นคนอื่น ตอนที่ข้าเกิดเรื่อง เจ้าเองก็ช่วยข้าอย่างแข็งขัน”

“นั่นเป็นเรื่องที่ข้าน้อยสมควรทำ”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ “ในใจของข้า ไม่มีใครสมควรเสียสละเพื่อใคร คนที่เคยช่วยเหลือข้า ข้าล้วนจดจำไว้ในใจ”

หมันเอ๋อน้ำตาเอ่อล้นขอบตา “พระชายารัชทายาทท่านเป็นคนดีจริงๆ”

“นอนเถอะ”หยวนชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หมันเอ๋อค่อยๆนอนลงไป ทันใดนั้นเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มองหยวนชิงหลิงและพูดว่า “พระชายารัชทายาท ข้าน้อยจำเรื่องราวได้บางส่วน แม่ของข้าน้อย……”

นางลังเลอยู่ชั่วครู่ สายตามีแววเหมือนไม่ค่อยมั่นใจนัก

“แม่เจ้าเป็นอะไร”หยวนชิงหลิงถาม

“ข้าน้อยจำได้ว่านางบอกว่า มีคนต้องการหาเรื่องนาง ฉะนั้นนางต้องจากไปก่อน รอให้ผ่านช่วงคับขันไปแล้วค่อยมาหาข้า จากนั้น จากนั้นข้าน้อยก็ไม่เคยเห็นนางอีกเลย”

หยวนชิงหลิงนึกถึงคำพูดของเจ้าห้า ตอนนั้นตระกูลของอ๋องหนานเจียงถูกฆ่าล้างโคตร มีพระชายารองคนหนึ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอย ถ้าหากหมันเอ๋อเป็นจวิ้นจู่น้อย เช่นนั้นมารดาของนางก็จากไปนานแล้ว ย่อมไม่ประสบเคราะห์ร้ายในเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลครั้งนั้น

“แม่เจ้าชื่อว่าอะไร ”หยวนชิงหลิงถาม

หมันเอ๋อส่ายหน้า “ข้าน้อยไม่รู้ แต่ว่า ราวกับว่าในความฝันนั้น ได้ยินท่านปู่เรียกนางว่าหลั่งเยว่”

“หลั่งเยว่”หยวนชิงหลิงพูดชื่อนี้ขึ้นมาซ้ำอีกรอบ น่าฟังมาก คิดว่าคงต้องเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสวยดุจภาพวาดแน่ เพราะว่าหมันเอ๋อก็มีหน้าตางดงามมาก

เพียงแต่ ไม่รู้ว่านางประสบพบเจอกับความยุ่งยากอะไรจึงต้องจากสามีและลูกสาวไป

ยังมีหมันเอ๋อ ความทรงจำของนางเหมือนจะค่อยๆถูกเปิดออก วันหลังต้องให้อะซี่มาดูแลนางด้วยตนเองจึงจะดี จะได้ไม่เกิดอุบัติเหตุดังเช่นคืนนี้อีก