“นางเกลียดการต่อสู้แบบนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ นั่นเพราะบทเรียนแรกที่หญิงนักบุญได้เรียนรู้มา คือการคิดถึงประชาชนมาก่อน ไม่ยึดติดกับอำนาจ สิ่งที่เหล่าผู้อาวุโสทำนับเป็นการฝ่าฝืนศีลธรรมข้อนี้

ในปีที่นางมีอายุครบสิบเจ็ด มีเรื่องร้ายเรื่องหนึ่งเกิดขึ้นในเผ่า มีชายคนหนึ่งฆ่าหญิงสาวจากเผ่าตรงข้าม แล้วหั่นซากศพเป็นชิ้นๆ ไปโยนให้หมาป่ากิน ระหว่างการเจรจาระหว่างสองเผ่า อะชิงก็ได้พบกับจอมปีศาจที่ว่านี้….”

หมันเอ๋อเท้าคางมองนาง สีหน้าของนางไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่ในแววตาลึกๆ อ่อนโยนลงราวบ่อน้ำนิ่ง ราวกับว่าทุกภาพฉากที่นางหวนคิดอยู่ในสมอง เป็นสิ่งที่หอมหวานงดงามที่สุดเท่าที่นางเคยรู้จัก

“จอมปีศาจตนนั้นหน้าตาน่ากลัวมากหรือไม่?” หมันเอ๋อถาม

แม่นมฉินส่ายหน้าช้าๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบามาก “ไม่ เขาไม่ได้น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับดูดีกว่าผู้ชายคนไหนๆ ที่อะชิงเคยพบเห็นมา คืนนั้นอะชิงกลับไปนอนหลับฝัน นางฝันว่าตัวเองได้เป็นเจ้าสาวของจอมปีศาจ”

“จอมปีศาจยังไม่ได้แต่งงานหรือเจ้าคะ?” หมันเอ๋อถาม

“เขาแต่งงานมาแล้วสองครั้ง ฮูหยินทั้งสองต่างก็ตายกันหมด บางคนบอกว่าชะตาของเขามีดวงกินเมีย เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ดวงชะตาแข็งกว่าเขาเพื่อกดดวงอัปมงคลนั่น  เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอบอบบางอย่างยิ่ง

เขากลัวว่าดวงพิฆาตของเขาจะทำร้ายนาง จึงไม่ยอมแต่งงานกับนางและไม่ร่วมหอกับนาง แต่ตอนนั้น แม่ของเขาคิดว่าในจวนสมควรจะต้องมีผู้หญิงอยู่สักคน เพื่อจะได้ช่วยดูแลจัดการธุระน้อยใหญ่ภายในเรือน จึงบังคับให้เก็บนางไว้”

“อย่างนี้นี่เอง!” หมันเอ๋อสามารถเดาตอนจบของเรื่องได้แล้ว “หญิงนักบุญคนนี้จะต้องแต่งงานกับจอมปีศาจแน่เลยใช่หรือไม่?”

แม่นมฉินพยักหน้า “ถูกต้อง ในปีที่นางอายุครบสิบแปด นางแอบออกจากเผ่าไปหาจอมปีศาจ นางบอกกับจอมปีศาจว่าดวงของนางแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจบั่นทอนมันได้

นางสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขาไปจนแก่เฒ่า จอมปีศาจได้ยินก็รู้สึกหวั่นไหว พวกเขาใช้ชีวิตอันแสนสุขร่วมกันเป็นระยะเวลาสั้นๆ ทั้งยังมีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน”

“ ทำไมถึงไม่ใช่ฮูหยินเอก แต่เป็นฮูหยินรองล่ะเจ้าคะ? ” หมันเอ๋อถาม

“หญิงนักบุญคิดว่า สิ่งนี้ยังไม่นับว่าเป็นเรื่องโหดร้ายอะไรนัก แต่สิ่งที่โหดร้ายที่สุด คือการพรากนางไปจากสามีกับลูกต่างหาก ดังนั้น ในตอนที่นางได้ยินข่าวลือว่าผู้อาวุโสของเผ่ารู้ว่านางอยู่ที่ไหนแล้วนั้น นางจึงไม่อาจไม่หนีไปสักระยะหนึ่ง….”

สองมือของแม่นมฉินเอื้อมมาจับมือนาง นิ้วกดแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ สีหน้าของนางเปลี่ยนเป็นดุร้ายแต่ก็ปวดร้าวอย่างยิ่ง “แต่นางไม่รู้ว่า การจากกันครั้งนี้จะเป็นการจากตาย หยินและหยางถูกแยกออกจากกัน * ( เป็นความเชื่อของคนจีนที่ว่า  สภาวะหลังจากที่คนเราตายไป หยินและหยางจะแยกออกจากกัน คนเป็นจะถูกแยกจากคนตาย ซึ่งพื้นที่ที่คนเป็นอาศัยอยู่จะเรียกว่า “หยางเจียน” ส่วนหยินจะสื่อถึงสิ่งที่เกี่ยวกับวิญญาณ)

ซึ่งเรื่องนี้นับเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด จนส่งผลให้นางต้องเสียใจในภายหลังที่สุดในชีวิตแล้ว”

หัวใจของหมันเอ๋อเครียดตึงเขม็ง ราวถูกจับไปแขวนลอยค้างอยู่กลางอากาศ เอ่ยถามด้วยความประหม่าวิตก “หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ?”

สีหน้าของแม่นมฉินเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างยิ่ง นางค่อยๆ ลดมือทั้งสองข้างลงไปซ่อนไว้ในแขนเสื้อ ตัวสั่นน้อยๆ จนแทบมองไม่เห็น “ไม่นานหลังจากที่นางหนีไป นางได้ยินข่าวว่าตระกูลของจอมปีศาจถูกทำลายจนพินาศ นางจึงรีบกลับมาราวกับคนบ้าคลั่งเสียสติ จนได้เห็นว่าจวนทั้งหลังถูกเผาจนไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน

นางไม่สามารถแม้แต่จะรวบรวมซากร่างของเขาได้ หลังจากเฝ้าเพียรสอบถามไปหลายที่ นางจึงรู้ว่ามีที่คนหนีออกมาได้ นางต้องการตามหาคนที่หนีออกมาคนนี้ให้พบ เพื่อจะถามให้แน่ชัดว่านั่นเป็นฝีมือของผู้อาวุโสในเผ่าหรือไม่

เมื่อรู้ว่าคนที่หนีไปมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวง นางจึงตามไปเมืองหลวงด้วย นางรู้เพียงคร่าวๆ ว่าในตอนนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกช่วยออกไปจากจวนด้วย นางอยากรู้ว่าเด็กผู้หญิงที่รอดตายออกมาได้คนนี้ จะเป็นลูกสาวของนางหรือไม่ แต่น่าเสียดายที่นางไม่มีหนทางตามหาคนเหล่านี้ได้

เพราะในตอนที่พวกเขาไปเจอเข้ากับผู้มีอิทธิพล แล้วถูกมองว่าเป็นผู้บุกรุกจนโดนฆ่าตายไปจนหมด แต่ในใจนางก็ไม่เคยท้อถอย นางคิดอยู่เสมอว่าลูกสาวของนางยังมีชีวิตอยู่ จึงมาอาศัยอยู่ที่เมืองหลวง

โดยปกปิดตัวตนของตัวเอง ด้านหนึ่งก็เพื่อเลี่ยงพวกที่ตามไล่ฆ่านาง อีกด้านหนึ่งก็เพื่อรอลูกสาว ในที่สุดสวรรค์ก็มีตาไม่ทอดทิ้งคนที่มีความพยายาม วันหนึ่งนางก็ได้ยินข่าวว่า ลูกสาวของนางยังมีชีวิตอยู่

อีกทั้งยังอยู่ในเมืองหลวงด้วย เมื่อนางได้ยินข่าวนี้ นางจึงซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งแล้วร้องไห้ทั้งคืน นับตั้งแต่ที่สามีของนางถูกฆ่าตาย นางก็ไม่เคยหลั่งน้ำตาออกมาเลยแม้แต่หยดเดียว หัวใจของนางได้ตายตามสามีที่ตายลงในกองไฟตั้งแต่วันนั้นไปแล้ว

ชีวิตที่ยังหลงเหลือลมหายใจอยู่นั้น คือชีวิตที่อยู่เพื่อลูกสาว และเพื่อรอวันแก้แค้น ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของนาง หวังเพียงว่าจะได้พบลูกสาวอีกสักครั้ง แม้ว่าลูกสาวจะจำนางไม่ได้ แต่ขอแค่ได้มองดูนางจากระยะไกลๆ สักแวบหนึ่งนางก็ยินดี ”

หมันเอ๋อได้ฟังก็สะเทือนใจจนร้องไห้ นางรู้สึกเห็นใจอย่างมาก “หญิงนักบุญผู้นี้ช่างมีชีวิตที่น่าอนาถนัก แล้วสุดท้าย นางได้พบหน้าลูกสาวแล้วหรือไม่?”

แม่นมฉินจ้องมองนางเนิ่นนาน จึงค่อยๆ พูดขึ้นว่า “ไม่ได้พบ”