ช่วงนี้นางเองก็มีอารมณ์อ่อนไหวเช่นกัน บางทีอาจเป็นเพราะการตั้งครรภ์ของนาง ที่มักทำให้เห็นคนอื่นก็นึกถึงตัวเองบ่อยๆ ถ้านางเป็นมู่ชิงชิง แล้วต้องพบกับข่าวสะเทือนขวัญ ตอนที่กลับไปเห็นว่าทุกอย่างล้วนสูญสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน กระทั่งศพของสามีก็ไม่มีเหลือให้เห็น ลูกก็ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย นางก็กลัวว่าถ้านางไม่ตายไปเสียก่อน ก็คงจะกลายเป็นบ้าแน่

ในตอนค่ำเมื่อเจ้าห้ากลับมา นางก็เล่าเรื่องนี้อีกครั้ง

เจ้าห้าวิเคราะห์เรื่องราว การที่แม่นมฉินเล่าเรื่องนี้ให้หมันเอ๋อฟัง ก็เท่ากับการบอกกลายๆ ว่าคนสองคนที่ลอบเข้าไปในวังที่คิดกันว่าเป็นผู้ร้ายลอบสังหารนั้น อาจเป็นของอ๋องหนานเจียงที่เหลืออยู่ คิดจะมาบอกกับราชสำนักว่า อ๋องหนานเจียงยังคงมีเลือดเนื้อเชื้อไขหลงเหลืออยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ใช่ผู้ร้ายลอบสังหาร แต่เพื่อช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของพวกเขา

ในเวลาเดียวกัน ก็ยังคาดการณ์ด้วยว่าผู้อาวุโสเจียงเป่ย คือผู้ที่มีแนวโน้มว่าจะเป็นคนลอบสังหารอ๋องหนานมากที่สุดอีกด้วย ถ้าอยากถามหาความเป็นธรรมเพื่อแก้แค้นให้อ๋องหนานเจียง ก็ต้องไปที่เจียงเป่ย

“ดูเหมือนว่า พรุ่งนี้ข้าคงต้องเข้าวังอีกครั้ง เพื่อเล่าเรื่องนี้ให้เสด็จพ่อทรงทราบ” หยู่เหวินเห้าพูด

“มันจะทำให้เกิดความเดือดร้อนต่อหมันเอ๋อหรือไม่?” นี่คือสิ่งที่หยวนชิงหลิงกังวลมากที่สุด

เพราะทันทีที่ฮ่องเต้ทรงทราบเรื่องนี้แล้ว นั่นทำให้สถานะของหมันเอ๋อเปลี่ยนไปทันที  หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ “นางมีส่วนในความรับผิดชอบนี้ นางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของอ๋องหนานเจียง หนานเจียงต้องการความมั่นคง จึงจำเป็นต้องมีผู้ที่อยู่ในฐานะเจ้าเมืองสักคนคอยปกป้องดูแล”

“ หมันเอ๋อยังไม่ไหวหรอก! ” หยวนชิงหลิงพูดอย่างกังวล

“นอกจากนี้ ความทรงจำของหมันเอ๋อก็ยังสับสนอยู่มาก บางทีคนที่ช่วยชีวิตนางออกมาในตอนแรก อาจร่ายมนต์คาถาอะไรบางอย่างใส่นาง พวกเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย

ถ้าผลีผลามเปิดเผยตัวตนของนาง ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนางบ้าง แค่การสะกดจิตครั้งนั้น  มันน่ากลัวเกินไป ”

“แต่เจ้ายังบอกด้วยว่าความทรงจำของนางค่อยๆ ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ จะช้าหรือเร็วก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้นแล้ว ทางเรามีการเตรียมการไว้แล้วเรียบร้อย ส่วนทางหมันเอ๋อ ต้องคิดหาวิธีบอกให้นางรู้อย่างช้าๆ

ข้าส่งคนของเสี้ยวหงเฉิงไปที่หนานเจียงแล้ว ให้สืบเรื่องของหมันเอ๋อ ตั้งแต่เริ่มแรกที่นางมาจากหนานเจียง การที่ทำได้โดยไม่ดึงดูดความสนใจของผู้คน ต้องมีการปรับเปลี่ยนตัวตนแน่ๆ ถ้าเราพบคนที่ช่วยนางปรับเปลี่ยนตัวตนคนนี้ได้ ก็อาจจะพอรู้ว่านางถูกร่ายเวทมนตร์แบบไหนใส่กันแน่”

หยู่เหวินเห้าสบตากับหยวนชิงหลิง แล้วพูดว่า “คงเป็นข่าวจากทางหนานเจียง หรือไม่ก็ทางหงเย่ก็เป็นไปได้”

“รีบไปเถอะ!” หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเร่งรีบ

หยู่เหวินเห้าคว้ามือนางไว้ “ไปฟังด้วยกันเถอะนะ จนถึงตอนนี้ ไม่มีเรื่องอะไรที่เจ้าไม่ควรรู้อีกต่อไปแล้ว”

“ตอนนี้ไม่มี แปลว่าแต่ก่อนเคยมีอย่างนั้นรึ?” หยวนชิงหลิงเท้าเอวถาม

“แต่ก่อนก็ไม่มี” เขาเงยหน้าขึ้น เอื้อมมือออกไปช่วยนางก้าวออกจากธรณีประตู มองดูท้องของนาง แล้วตบๆ หัวด้วยความรำคาญใจ “ข้าลืมเข้าวังไปทูลขอยืมหูฟังทางการแพทย์จากไท่ซ่างหวงจนได้”

ดวงตาของหยวนชิงหลิงกระพริบเป็นประกาย พูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้ข้าจะพาท่านย่าเข้าวัง ข้าจะไปทูลถามยืมจากไท่ซ่างหวงเอง”

“ได้ ระหว่างทางเจ้าต้องระวังให้มากล่ะ ” หยู่เหวินเห้ารีบเตือนด้วยความเป็นห่วง

หมันเอ๋อพาเสี้ยวหงเฉิงเข้ามาในห้องหนังสือ เพิ่งจะนั่งลงได้เพียงไม่นาน หยู่เหวินเห้ากับภรรยาก็มาถึง

หยวนชิงหลิงเข้ามาเห็นเสี้ยวหงเฉิน ชั่วขณะนั้นนางก็รู้สึกว่าตรงหน้าตัวเองมีแสงสว่างจ้า นางเคยเห็นเสี้ยวหงเฉิงมาหลายครั้ง แต่เวลาปกตินางไม่ได้แต่งหน้า ทั้งยังไม่ค่อยแต่งเนื้อแต่งตัวอะไรมากนัก แต่วันนี้นางสวมชุดลายเมฆสีแดงทับทิม กระโปรงผ้าต่วนขนนก มีการแต่งหน้าทาแป้งค่อนข้างเข้ม ทาชาดสีแดงที่แก้มชัดเจนมาก เส้นผมประดับด้วยเครื่องประดับศีรษะที่มีพู่ระย้า ช่วยขับเน้นให้ใบหน้าที่กล้าหาญมีความเย้ายวนในแบบของสตรีเพศ ดูมีความเย่อหยิ่งที่สามารถครอบงำผู้คนได้

นางเห็นหยวนชิงหลิง ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “พระชายารัชทายาทยังไม่พักผ่อนรึ?”

หยวนชิงหลิงตอบว่า “ยังไม่ง่วงน่ะ พอดีได้ยินว่าเจ้าสำนักเสี้ยวมาเยือน จึงถือโอกาสมาทักทายเสียหน่อย”

เสี้ยวหงเฉิงยิ้มให้นาง จากนั้นค่อยมองหยู่เหวินเห้า ในแววตาสื่อนัยยะในทางตั้งคำถาม

หยู่เหวินเห้าพยุงหยวนชิงหลิงให้นั่งลง จึงค่อยมีเวลามองหน้านาง ทันทีที่เขาเห็น ก็ตกใจจนผงะ “เจ้าถูกใครกระตุ้นเข้าแล้วรึ? แต่งหน้าเสียจนแดงเหมือนก้นลิงก็ไม่ปาน”

เสี้ยวหงเฉิงกลอกตา “เจ้าจะไปรู้อะไร? ผู้หญิงต้องแต่งแบบนี้ต่างหากถึงจะดูดี”

หยู่เหวินเห้าหันไปมองหยวนชิงหลิง “อย่าไปฟังนางนะ แบบนี้ไม่สวยหรอก”