เสี้ยวหงเฉิงได้รับคำเตือนจากสายตาอันเย็นชาของหยู่เหวินเห้า จึงลังเลไปครู่หนึ่งแล้วหยุดพูด แต่เมื่อครู่นี้ไม่ใช่บอกว่า เรื่องนี้สามารถพูดให้พระชายารัชทายาทฟังได้หรอกรึ?

สิ่งที่หยู่เหวินเห้ากลัวที่สุดคือบรรยากาศที่จู่ๆ ก็เงียบสงัดลงไปทันทีเช่นนี้ หยวนชิงหลิงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ใช้มือทั้งสองข้างลูบๆ หน้าท้องตัวเอง ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมาให้เห็น

เขาถูมือพลางมองหยวนชิงหลิงอย่างเก้อกระดากใจ “พูดไปเจ้าอาจจะไม่เชื่อ แต่จริงๆ แล้วข้าไปสืบข่าวของทางราชการเลยต้องไปสืบหาข้อมูลเท่านั้นเอง”

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา ริมฝีปากยกโค้งเป็นรอยยิ้มจางๆ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะไม่เชื่อ? ข้าเคยไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดในอดีตหรือไม่ล่ะ?”

“จริงด้วย เรื่องนี้มีอะไรที่พูดไม่ได้ล่ะ? มันล้วนเป็นเรื่องของทางราชการ สิ่งที่รัชทายาทบอกข้าในเวลานั้น ก็บอกว่าเป็นเรื่องของทางราชการนี่ล่ะ!” เสี้ยวหงเฉิงรีบละล่ำละลักพูดเพื่อชดเชยความผิด แต่กลับรู้สึกว่ายิ่งอยากปกปิดซ่อนเร้นเท่าไหร่ ก็กลายเป็นเปิดเผยให้โลกรู้มากกว่าเดิม

หยู่เหวินเห้าหันไปส่งสายตาเหี้ยมๆ ใส่เสี้ยวหงเฉิงแวบหนึ่ง ยัยผู้หญิงปากมากเอ๊ย!

หยวนชิงหลิงกลับเพิกเฉยต่อหัวข้อนี้ แค่ถามเสี้ยวหงเฉิงว่า “ไม่ทราบว่ามีข่าวจากทางหนานเจียงกับหงเย่บ้างหรือไม่?”

เสี้ยวหงเฉิงแทบอดใจไม่ไหว อยากจะเปลี่ยนหัวข้อซักที “มี มี! วันนี้ที่มาก็เพราะมีข่าวนี้ที่จะมาบอกนี่ล่ะ หงเย่ไปที่ซีโจวแล้ว”

“ซีโจว?” หยู่เหวินเห้าแอบตกใจ  ไปเยี่ยมชมเขาหมื่นพุทธกับทะเลสาบจิ้ง! ” เสี้ยวหงเฉิงพูดไปก็แอบ สงสัยไปด้วย “ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรที่เขาหมื่นพุทธกันนะ?”

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงหันมองหน้ากัน ดวงตาของพวกเขาดูหนักใจขึ้นมาเล็กน้อย พวกเขาพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า: “เขาไปที่ทะเลสาบจิ้งรึ?”

เสี้ยวหงเฉิงตอบว่า “ใช่ ตอนนี้ก็ยังอยู่ที่เขาหมื่นพุทธ สนทนากับนักพรตยู่ซวีเรื่องพระคัมภีร์และลัทธิเต๋า นอกจากนี้ เขายังถามหาปรมาจารย์อา แล้วพูดคุยกับท่านในเรือนตลอดทั้งคืนด้วย จนเช้าวันรุ่งขึ้นถึงค่อยออกไป”

ใบหน้าของหยวนชิงหลิงเปลี่ยนเป็นขาวซีด หันหน้าไปมองหยู่เหวินเห้าอย่างรวดเร็ว

“ดึกขนาดนี้แล้ว ยังจะแต่งหน้าไปทำอะไรอีกล่ะ? ” หยู่เหวินเห้ารีบออกมาขับไล่ไสส่งคนออกไป “รีบไปๆๆ”

เสี้ยวหงเฉิงพูดขึ้นว่า: “หลังจากนี้ข้ายังต้องไปพบคนคนหนึ่งอยู่!”

“ ดึกขนาดนี้แล้ว เจ้ายังจะไปพบใคร ? ทั้งยังแต่งตัวเสียหรูหราเช่นนี้ ” หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลงพลางถามด้วยความสงสัย

“เกี่ยวอันใดกับเจ้าด้วยล่ะ จะถามมากมายขนาดนี้ไปทำไม? แค่ยืมโต๊ะเครื่องแป้งกับแป้งใช้หน่อย เจ้าก็ไม่ได้ขาดทุนอะไรนี่!” เสี้ยวหงเฉิงจ้องมองเขาตาเขม็ง

หยู่เหวินเห้าเดินเข้าไปจ้องนางตอบ “เจ้าอย่าถูกหลอกง่ายๆ เลยน่า ผู้หญิงอายุขนาดนี้แล้วยังแต่งไม่ออกมักจะถูกหลอกได้ง่าย ต่อให้คนที่เจ้าชอบไม่เล่นด้วย เจ้าก็ไม่ควรจะสุ่มสี่สุ่มห้าคว้าใครที่ไหนก็ได้มาทำพันธุ์หรอกนะ”

“เจ้าห้า พูดจาเหลวไหลอะไรของเจ้ากัน?” หยวนชิงหลิงเพิ่งจะหลุดออกจากภวังค์ ได้ยินเขาพูดคำพูดร้ายกาจแบบนั้น จึงรีบหยุดปากเขาไว้ทันที

เสี้ยวหงเฉิงสีหน้าเย็นเยียบ จ้องมองเขาครู่หนึ่ง ก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป “ช่างมันเถอะ!”

เมื่อมองเงาด้านหลังที่เดินจากไปด้วยความเดือดดาลของเสี้ยวหงเฉิง หยวนชิงหลิงจึงตีไปที่แขนของหยู่เหวินเห้าครั้งหนึ่ง พูดอย่างโกรธเคืองว่า: “ทำไมเจ้าถึงต้องพูดแบบนั้นกับนาง?”

“เพื่อประโยชน์ของตัวนางเอง แค่กลัวว่านางจะถูกหลอก” หยู่เหวินเห้าตอบ

“ เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางจะไปพบใคร พูดได้อย่างไรว่านางจะถูกหลอก ? มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้หญิงจะก้าวเท้าขึ้นไปอีกขั้น เจ้าอย่าได้โจมตีนางด้วยคำพูดอะไรแบบนี้อีกเป็นอันขาด”

เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของนาง หยู่เหวินเห้าก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบกล่อมนางว่า: “ได้ ข้ารู้แล้ว วันพรุ่งนี้ถ้าได้พบนาง ข้าจะพูดกับนางอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ดีหรือไม่?”

“เรื่องของความรู้สึก ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่เจ้าจะเข้าไปจัดการเองได้โดยไม่ถามไถ่” หยวนชิงหลิงกลอกตา “ไม่ใช่ว่าข้าจะห้ามไม่ให้เจ้าสนใจเรื่องของเพื่อนๆ ของเจ้าหรอกนะ แต่เจ้าไม่เข้าใจหัวอกของผู้หญิง ก็ไม่สมควรแสดงความคิดเห็นของตัวเอง แบบที่คิดเองเออเองฝ่ายเดียวชุ่ยๆ”

“ข้าเข้าใจหัวอกผู้หญิงนะ!” หยู่เหวินเห้าช่วยพยุงนางออกไป

“จริงรึ? ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ข้ากำลังคิดอะไรอยู่?” หยวนชิงหลิงผละออกจากมือของเขา

หยู่เหวินเห้าถึงกับชะงักค้างไปชั่วขณะ “มันเป็นเรื่องของทางราชการจริงๆ!”