“ได้”ซาลาเปาทำสีหน้าจริงจัง ราวกับไม่เคยมีช่วงเวลาที่จริงจังขนาดนี้มากก่อน ยื่นมืออันอวบอ้วนออกมาวางไว้บนใบหน้าของน้องสี่ราวกับเป็นการทดสอบ ปลายนิ้วราวกับถูกไฟดูด รีบหดกลับไปทันที สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “นุ่มมาก เหมือนขนมสายไหมเลย”

ทังหยวนกับข้าวเหนียวต่างก็ไม่เคยกินขนมสายไหม แต่รู้ว่าสำลีนั้นอ่อนนุ่มมาก ต่างก็ยื่นมือออกไปแตะใบหน้าของน้องทั้งสองคนครู่หนึ่ง ทั้งสามจึงคลานอยู่บนเตียงเท้าคางมองน้องชายของพวกเขาอยู่เช่นนี้ สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่และชื่นชอบ

ใบหน้าที่เหมือนกันทั้งสามคน ดวงตาที่เหมือนกันทั้งหกดวง สำเนาท่าทีที่เหมือนกันออกมา หยวนชิงหลิงเห็นแล้ว ก็รู้สึกรักเป็นอย่างยิ่ง

ทันใดนั้นในใจของซาลาเปาก็เกิดความรู้สึกถึงหน้าที่ความรับผิดชอบและเกียรติยศของคนที่เป็นพี่ใหญ่ ขณะเดียวกันก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองได้เป็นพี่ชายของน้องชายทั้งสี่คนแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องแบกรับภาระมากมาย จึงเลียนแบบผู้ใหญ่ถอนหายใจออกมาเบาๆหนึ่งเฮือก จากนั้นก็พูดกับน้องชายทั้งสองคนที่เพิ่งเกิดมาอย่างตั้งมั่นว่า “พี่จะปกป้องพวกเจ้าเอง”

ก่อนหน้านี้ซาลาเปาดื้อรั้นมาก ทั้งยังเอาแต่ใจ โดยเฉพาะตอนที่ดุน้องชายจะเหมือนไทรันโนซอรัสมาก แต่ว่าตอนนี้ เขายอมถอยและดูอบอุ่นขึ้นมาแล้ว

หยวนชิงหลิงลูบที่หัวของเขา “ซาลาเปาเป็นพี่ใหญ่แล้ว วันหน้าต้องช่วยแม่ปกป้องน้องชาย”

“ข้าทำได้แน่”ซาลาเปาเอ่ยอย่างหนักแน่น

หยู่เหวินเห้านั่งอยู่ข้างเตียงมองดูฉากนี้ ในหัวใจรู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง เขาเข้าไปนั่งและกุมมือหยวนชิงหลิงเอาไว้ จากกั้นก็ค่อยๆกอดนางเข้าสู่อ้อมอก พูดด้วยเสียงพึมพำและรู้สึกขอบคุณว่า “ยายหยวน พริบตาเดียว พวกเราก็กลายเป็นพ่อแม่ของลูกห้าคนแล้ว”

“ใครจะไปคาดคิดถึงกันเล่า”หยวนชิงหลิงเองก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก หลังจากที่ชีวิตพลิกผัน ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีความสุขและความสมบูรณ์เพียบพร้อมดังเช่นวันนี้

“ซาลาเปา คืนนี้อย่าลืมไปบอกคุณยายกับคุณตาด้วย”หยวนชิงหลิงพูดกับซาลาเปา

ซาลาเปาพยักหน้า “รู้แล้ว พวกเขาคงจะดีใจแย่”

หยวนชิงหลิงน้ำตาไหลออกมา ที่จริงนางอิจฉาซาลาเปามาก เขาสามารถไปกลับได้ทุกเมื่อ แต่นางอยากจะเจอแวบเดียวกลับยากเย็นแสนเข็ญนัก

ทะเลสาบจิ้ง ราวกับกลายเป็นความหวังหนึ่งเดียวของนางไปแล้ว

“ท่านแม่ น้องชายชื่ออะไร”ซาลาเปาถาม

หยวนชิงหลิงอมยิ้มมองหน้าเขา “ได้ซิ ไหนลอดพูดมาให้แม่ฟังซิ”

ซาลาเปาแหงนศีรษะขึ้นครุ่นคิดชั่วครู่ “ข้าชื่อซาลาเปา ทังหยวน ก้อนข้าวเหนียว ล้วนเป็นของกิน น้องชายตั้งชื่อเป็นเครื่องดื่มได้หรือไม่”

“ดื่มหรือ แกงบ๊วยเปรี้ยวหรือ”หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างอารมณ์ไม่ดี

เฮ้อ……ซาลาเปารู้สึกว่าครอบครัวดั้งเดิมนั้นลำบากอยู่บ้าง เพื่อเผชิญหน้ากับท่านพ่อที่มีปัญญาอ่อนไร้ความรู้ ฉะนั้นซาลาเปาใช้สมองทั้งหมดที่มีคิดถึงเครื่องดื่มที่เคยดื่มในบ้านคุณยาย“ชานม โคล่า หวังเหลาจี เซเว่นอัพ สไปรท์”

พูดถึงชานม ข้าวเหนียวก็ใช้สายตาที่เกลียดชังมองไปทางเขา ชานมแก้วนั้น ได้กลายเป็นความหวังที่ไม่อาจสานต่อได้ในใจเขา ยังดื่มไม่หมดก็ถูกเรียกให้กลับมา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ก็ไม่เคยได้ไปอีกเลย ตอนนี้แม้แต่ในฝันก็ยังคงฝันเห็นการได้ดื่มชานม

ฉะนั้น เขาพูดด้วยเสียงเกลียดชังว่า“ไม่เอาชานม ”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าชื่อเล่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ อีกอย่างถ้าหากชื่อเล่นมีซาลาเปาเป็นคนตั้งให้ เขาจะยิ่งมีความรู้สึกรับผิดชอบมากขึ้น จึงได้ใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ “โคล่า กับเซเว่นอัพสองชื่อนี้ไม่เลว”

“อะไรคือโคล่าเซเว่นอัพ”หยู่เหวินเห้ากับทังหยวนต่างก็ถามขึ้น

“เป็นเครื่องดื่มชนิดหนึ่ง”หยวนชิงหลิงอธิบาย

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด“โคล่า มีความปีติยินดี เซเว่นอัพ ความยินดีทั้งเจ็ด ก็ไม่เลว”

หยวนชิงหลิงได้ยินเขาอธิบายความหมายของคำศัพท์ ก็ถอนหายใจเบาๆหนึ่งเสียง การอธิบายนี้……ให้ความหมายตามตัวอักษรจริงๆ

ชื่อเล่นได้ถูกส่งไปให้ไท่ซ่างหวงกับฮ่องเต้หมิงหยวนดู ทั้งสองต่างก็มีความเข้าใจที่ต่างกัน

โคล่า ถูกใจยินดี

เซเว่นอัพ รสชาติทั้งห้าในชีวิตคนกับอารมณ์ทั้งเจ็ดท้ายที่สุดแล้วก็รวมกันเป็นความยินดี เป็นชื่อที่ดี

พอได้ยินว่าซาลาเปาเป็นคนตั้ง ฮ่องเต้หมิงหยวนก็เกิดความรู้สึกนับถือขึ้นมา อายุน้อยๆแต่กลับมีความตื่นรู้ถึงเพียงนี้ ภายหน้าต้องประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่แน่ โดดเด่นกว่าพ่อของเขา แน่นอนว่าถ้าหากฮ่องเต้หมิงหยวนรู้ว่าหลานคนโตตั้งสองชื่อนี้ขึ้นมาด้วยความตะกละ เช่นนั้นคงโมโหตาย

ส่งชื่อกลับไป อนุญาตแล้ว

ก็เป็นเช่นนี้ เจ้าสี่ชื่อโคล่า เจ้าห้าชื่อเซเว่นอัพ ชื่อเล่นได้กำหนดแล้ว จึงให้ทางกรมพิธีการตั้งชื่อจริง หลังจากตั้งเสร็จแล้วก็ให้ไท่ซ่างหวงคัดเลือก