หรงเยว่กล่าวด้วยความจนปัญญา: “จะไม่กินได้อย่างไรเพคะ? นางส่งคนมาจับตาดู ไม่กินรอประเดี๋ยวก็ต้องบ่นเจ้าหกอีก ข้าไม่ให้เจ้าหกได้รับความไม่เป็นธรรมนี้หรอกเพคะ”

“ยาอะไรล่ะ? เจ้าเอามาข้าจะให้คนดู” หยวนชิงหลิงกล่าว

หรงเยว่โบกมือ “ไม่ต้องดูเพคะ ข้าให้คนดูแล้ว ยาเหล่านั้นล้วนเป็นของบำรุง ไม่มีข้อเสียเพคะ”

เรื่องยาจีน หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ ดังนั้น ดึกหน่อยตอนที่ท่านย่ามาค่อยให้ท่านย่าสอน บอกว่าหรงเยว่กินยาบำรุงอยู่เพราะอยากมีลูก

ท่านย่าหยวนคุ้นเคยกับหรงเยว่เป็นอย่างมาก กล่าวว่า: “จากธาตุร่างกายของหรงเยว่ ไม่จำเป็นต้องกินยาบำรุง เกินจำเป็น ยาไม่ถูกโรคจะมีผลเสีย กินมากแล้วไม่เห็นผล รอนางมาแล้ว ข้าจะตรวจชีพจรให้นาง”

หยวนชิงหลิงกล่าว: “พรุ่งนี้นางจะต้องมาเป็นแน่ ข้าบอกให้อะซี่ไปรอบหนึ่ง บอกให้นางเอาใบสั่งยามา อย่าได้บำรุงจนมีปัญหาออกมาถึงจะดี”

“ดี ซาลาเปาเอาเรื่องของเด็กทั้งสองไปแจ้งกับพ่อแม่ของเจ้าแล้วหรือ?” ท่านย่าหยวนคิดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มเป็นเรื่องสำคัญที่น่ายินดีมาก ต้องแจ้งต่อทางครอบครัว

หยวนชิงหลิงกล่าว: “เขาบอกว่าบอกแล้ว แต่เขาบอกว่าคุณยายและคุณตาล้วนไม่ได้แสดงท่าทางดีใจออกมา เพียงแค่พยักหน้าแล้วตอบรับคำหนึ่ง”

หยวนชิงหลิงค่อนข้างกลัดกลุ้ม คุณพ่อคุณแม่ควรจะดีใจมากถึงจะถูก ทำไมการตอบสนองถึงได้เฉยเมย?

ท่านย่าหยวนตะลึงเล็กน้อย “ไม่ดีใจ? เป็นไปได้อย่างไร? พ่อของเจ้าเป็นคนสงวนท่าทีก็แล้วไป แม่ของเจ้านั่นต้องกระโดดขึ้นมา ข้าล้วนจินตนาการท่าทางดีใจของนางได้”

“ตามหลักการก็ใช่ หรือว่าในบ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เมื่อหยวนชิงหลิงคิดเช่นนี้ ในใจก็พะวงขึ้นมา

เพราะว่าอารมณ์ไม่เต็มใจ จิตใจไม่มีสมาธิจดจ่อ ในที่สุดก็ถูกทังหยวนคว้าโอกาสได้แล้ว

ทังหยวนมาเป็นครั้งแรก นั่นเรียกว่าตื่นเต้นดีใจ แต่ว่า พฤติกรรมของทังหยวนมีระดับ นึกถึงมารยาทที่แม่นมสอน โค้งตัวเคารพต่อคุณตาคุณยาย “สวัสดีคุณตาคุณยาย สวัสดีคุณลุง ข้าคือทังหยวน”

แม่ของหยวนชิงหลิงกอดทังหยวนทันที ดีใจสุดๆจริงๆ “ในเด็กทั้งสาม แค่เธอคนเดียวที่ไม่เคยเจอ ดีจริงๆ ในที่สุดเธอก็มาแล้ว”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงตีศีรษะน้อยๆของเขาเบาๆ หัวเราะแล้วกล่าว: “ไอ้หนู ไม่ใช่ว่าเธอไม่เต็มใจมาเหรอ? ทำไมครั้งนี้ถึงมาล่ะ?”

“ข้าเต็มใจมานะ พี่ชายไม่ให้มา!” ทังหยวนเผยแววตาสับสนไร้เดียงสาออกมา แอบกล่าวหาซาลาเปา

“เอ๊ะ ใช่หรือ? ไม่ใช่เธอไม่เต็มใจมาหรือ? ซาลาเปาบอกว่าเธอไม่เต็มใจมานี่” พี่ชายของหยวนชิงหลิงกล่าวด้วยความแปลกใจ เจ้านั่นยังจะรู้จักโกหกอีก? ครั้งหน้ามาต้องตี

ทังหยวนยิ่งสับสนแล้ว น้ำตาเริ่มคลอในดวงตาสีดำสองดวง “จะไม่เต็มใจมาได้อย่างไร? ข้าล้วนร้องไห้ร้องขอเขาสองสามครั้งแล้ว เขาไม่ให้ข้ามา”

ท่าทางที่น่าสงสารเช่นนี้ ทำให้คนสงสารนัก คุณยายกอดไว้ในอ้อมอก ด้วยความรักและเอ็นดูรอบหนึ่ง ถามแล้วก็บอกว่าท้องหิว จึงพาออกไปกินอาหารว่างตอนค่ำเสียเลย

ออกมาถึงด้านนอก ทังหยวนเหมือนกับคนที่พบเห็นโลกมาน้อยนิดเช่นนั้น ดวงตาแทบจะนิ่งอึ้งไปแล้ว สิ่งของมากมายล้วนไม่เคยพบเห็นนี่

โดยเฉพาะหลังจากที่ขึ้นรถแล้ว เขาชอบจนบนศีรษะมีฟองอากาศแล้ว มิน่าล่ะพี่ชายถึงไม่อนุญาตให้เขามา ที่แท้ที่นี่ก็น่าสนุกเป็นที่สุดแล้ว

“ถูกแล้ว” ทังหยวนแหงนหน้ามองคุณยาย “ท่านแม่ให้กำเนิดทารกสองคน คนหนึ่งชื่อโค้ก คนหนึ่งชื่อเซเว่นอัพ น่าเล่นมาก”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงขับรถ ได้ยินคำนี้ “เอี๊ยด” เบรกอย่างกะทันหันเสียงหนึ่ง หันกลับมา “อะไร? เกิดแล้ว? เป็นลูกสาวรึเปล่า?”

“น้องชาย!”