พี่ชายของหยวนชิงหลิงขับรถไปสืบดูเกือบทุกวัน กระทั่งไปยังผานางแอ่นบนภูเขาซีเฉียว แต่ก็ไม่ได้พบเจอกล่องใบนั้น

ทุกคนล้วนค่อนข้างผิดหวัง จึงลองส่งของให้หยวนชิงหลิงอีก ทะเลสาบจิ้งทางนั้น ได้รับของแล้ว แต่วางกลับไปกลับไม่ได้รับ

อีกทั้ง นับตั้งแต่นั้น พี่ชายของหยวนชิงหลิงก็ไม่ได้รับสิ่งของใดๆอีก แม้แต่ตุ๊กตาทดลองก็ล้วนไม่ได้รับ

น่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น ทะเลสาบจิ้งไม่ได้มีปัญหา เป็นความผิดปกติของสนามแม่เหล็กทางนั้นทำให้มิติกาลเวลาเกิดความผิดปกติหรือว่ากาลเวลาปกลอยตัวไปมา

นี่ทำให้หยวนชิงหลิงกลุ้มใจและห่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก

ผ่านไปสองสามวันแล้ว มีคนส่งของขวัญมา บอกชัดเจนว่ามอบให้พระชายารัชทายาท

ของขวัญเป็นกล่องที่มีสีสันสวยงามเล็กๆใบหนึ่ง ส่งถึงเบื้องหน้าของหยวนชิงหลิง กล่องที่มีสีสันสวยงามใบนี้ห่อด้วยผ้าแพรสีแดง แกะผ้าแพรสีแดงออก เป็นกล่องไม้ที่แกะสลักอย่างประณีต “เป็นผู้ใดส่งมา?”

อะซี่ส่ายหน้า “ผู้เฝ้าประตูบอกว่าเป็นลูกจ้างของร้านอาหารผู้หนึ่งส่งมาเพคะ มีลูกค้าท่านหนึ่งบอกให้เขาส่งมา หลังจากลูกค้าผู้นั้นกำชับเสร็จก็จากไปแล้ว เขาไม่เคยเห็นคนผู้นั้นมาก่อน”

หยวนชิงหลิงเปิดกล่องไม้ออก เห็นสิ่งของด้านในกล่อง ตะลึงครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าที่วางไว้จะเป็นหวีที่ทำด้วยหยกอันหนึ่ง ด้านบนหัวของหวีผูกด้วยหยกหรูอี้ชิ้นหนึ่ง ไม่ว่าหวีหรือว่าหรูอี้ ล้วนใช้หยกอย่างดี ใสแจ๋วแวววาวอีกทั้งเย็นชุ่มชื่น

“เจ้าห้า?” หยวนชิงหลิงทำหน้าไม่ถูก

อะซี่ก็หัวเราะขึ้นมาแล้ว “รัชทายาทมอบให้จนติดใจแล้วหรือ? แต่ว่า หวีนี่ล้ำค่าก็ล้ำค่า แต่ดีไม่เท่าอันเดิมนั่น อันนั้นความคิดเฉียบแหลม”

“ข้าต้องการหวีมากมายขนาดนี้ทำอะไรกัน? อีกทั้งหวีที่ทำจากหยกอย่างดีขนาดนี้ จะทำใจเอามาใช้หวีผมได้อย่างไรกันล่ะ?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ แม้จะบอกว่าเขาชอบมอบของขวัญ แต่ รู้สึกว่าค่อนข้างฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลืองไปแล้ว ซื้อหยกชิ้นหนึ่งเงินไม่น้อย

“ข้าทำหรือ?” หยู่เหวินเห้างงงัน มองดูนาง “นี่ไม่ใช่ข้าทำนะ ผู้ใดมอบให้เจ้า?”

“ไม่ใช่ท่านมอบให้หรอกหรือ?” หยวนชิงหลิงงุนงงครู่หนึ่ง

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างกลัดกลุ้ม: “ข้ามีเงินเท่าไหร่เจ้าไม่รู้หรอกหรือ? ไม้จันทน์สีดำนั่นก็ไปขอจากผู้อื่น หยกนี่ข้าจะซื้อไหวที่ไหนกัน?”

เขาบีบหวีหยกอันนี้ ด้านบนไม่ได้สลักชื่อ แต่กลับมีการแกะสลักที่ละเอียดอย่างหนึ่งอยู่ในฟันหวี เป็นใบไม้เล็กๆใบหนึ่ง

“ใบไม้?”

หยวนชิงหลิงตะลึงครู่หนึ่ง หยิบมาดู วันนี้ขณะที่ได้มาคิดว่าเจ้าห้ามอบให้ จึงไม่ได้ดูอย่างละเอียด ตอนนี้เพิ่งจะเห็นว่าด้านในตรงกลางช่องของฟันหวีแกะสลักใบไม้ใบหนึ่งไว้จริงๆ หากว่าไม่มองดูอย่างละเอียด ก็ยังมองไม่เห็นด้วยล่ะ

แกะสลักบนฟันหวีที่เล็กขนาดนี้ และสายใยของใบไม้ก็เห็นได้ชัด เป็นฝีมือที่ประณีตเยี่ยมยอดถึงระดับไหนกันเชียว?

“หงเย่?” หยวนชิงหลิงมองดูหยู่เหวินเห้า พูดชื่อนี้ออกมาลองหยั่งเชิง

สีหน้าของหยู่เหวินเห้าเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้อย่างฉับพลัน “เขาก็มอบหวีให้เจ้า? หมายความว่าอะไร?”

แม้ว่าด้านบนไม่ได้สลักชื่อ แต่ผู้ชายที่มีอายุผู้หนึ่งมอบหวีให้ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วผู้หนึ่ง เหมาะสมหรือ?

นึกถึงคำพูดนั้นที่เขาพูดข้างทะเลสาบจิ้ง หยู่เหวินเห้าก็เดือดดาลเป็นที่สุด หงเย่ไอ้สารเลวผู้นี้!

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเย็นชา: “เขาอยู่ระหว่างทางเข้าเมืองหลวงแล้ว อีกทั้ง ข่าวสารที่ได้รับวันนี้ แคว้นต้าโจวแต่งตั้งเขาเป็นจวิ้นอ๋องหงเย่”

“ทำไม?” หยวนชิงหลิงตกใจ คาดไม่ถึงว่าแคว้นต้าโจวจะแต่งตั้งหงเย่เป็นจวิ้นอ๋อง? นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?

“ในเรื่องสงครามเหตุการณ์นั้นของแคว้นต้าโจวและแคว้นซู่กับเป่ยโม่ เขาทำหน้าที่เป็นคนสอดแนมของแคว้นต้าโจวมาโดยตลอด ติดต่อกับคนข้างกายของฮ่องเต้แคว้นต้าโจวโดยตรง ตอนนี้ทุกอย่างสงบ พูดถึงความดีความชอบในการตกรางวัล จึงแต่งตั้งเขาเป็นจวิ้นอ๋อง”