หงเย่ลูบแก้ว ใบหน้าที่สง่างามมีรอยยิ้มบางๆ “ข้าเติบโตที่เป่ยถัง กลับมาครั้งนี้ ก็เป็นการเดินทางกลับมาท่องเที่ยวชมทัศนียภาพของบ้านเกิดเมืองนอน ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่น”

“ท่องเที่ยว?” อ๋องซุนก็หัวเราะขึ้นมาแล้ว “เช่นนั้นทางทิศเหนือของเจียงหนานที่กว้างใหญ่ ทัศนียภาพงดงามเป็นที่สุดมีไม่น้อยกว่าร้อยแห่ง กลับกันกับที่เมืองหลวงนี้ที่ไม่มีสถานที่อะไรให้เที่ยวเล่น เหมือนกับว่าจวิ้นอ๋องจะมาผิดที่แล้ว”

หงเย่ส่ายศีรษะ “ทิวทัศน์ในเมืองหลวงนี้ ถึงจะเป็นที่ที่มีของงดงามมากมายจนดูไม่หวาดไม่ไหว”

“ใช่หรือ?” อ๋องซุนตะลึง “ข้ายังไม่รู้จริงๆ เช่นนั้นขอถามว่าทัศนียภาพของเมืองหลวงที่ใดที่สวยงามที่สุดกันหรือ?”

หงเย่กล่าวด้วยความหมายอันลึกซึ้ง: “คน ก็คือทิวทัศน์ที่งดงามที่สุด”

สีหน้าของอ๋องซุนแข็งทื่อ ฝืนหัวเราะขึ้นมา “ดังนั้น จวิ้นอ๋องมาก็เพื่อคนบางคนหรือ? ไม่รู้ว่าคนบางคนผู้นี้คือใครกัน?”

หงเย่ยิ้มจนใบหน้าเคลิบเคลิ้ม “ท่านอ๋องทายดูสิ?”

อ๋องซุนกล่าวอย่างราบเรียบ: “ข้าโง่เขลา เดาไม่ออก อีกทั้งข้ารู้สึกว่า เดาไปเดามาเป็นการยุ่งยาก กล่าวตรงๆยังจะดีซะกว่า”

“ไม่ เช่นนี้สิจึงจะน่าสนใจ!” หงเย่ยิ้ม รินเหล้าให้อ๋องซุนด้วยตัวเอง “สำหรับเคราะห์ร้ายที่ท่านอ๋องประสบในเซียนเปย ข้าน้อยเสียใจมาก ดีที่ ท่านอ๋องสามารถรอดจากอันตรายได้อย่างราบรื่น ยินดีด้วย”

พูดถึงประสบการณ์ในเซียนเปยที่ไม่พึงปรารถนาช่วงนั้น ในใจของอ๋องซุนก็ยังค่อนข้างมีความกลัวในภายหลัง

“ได้ยินว่า เป็นพระชายารัชทายาทส่งคนไปช่วย?” หงเย่เอ่ยถาม

เพราะในใจของอ๋องซุนรู้ตั้งนานแล้วว่าเขามีแผนการไม่ซื่อต่อหยวนชิงหลิง ดังนั้นจึงไม่ได้ต่อความ เพียงแค่สั่งให้คนรินเหล้า แล้วดื่มต่อ

ตอนนี้อ๋องซุนจัดการเรื่องราวได้อย่างมีวุฒิภาวะมากขึ้น สำหรับใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเจ้าเล่ห์เช่นนี้ของหงเย่ ระมัดระวังเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้ดื่มมากมาย รักษาสติไว้

ความสามารถในการจัดการเรื่องราวของเสี้ยวหงเฉิงมีประสิทธิภาพมาก เวลานี้ไม่สามารถสูญเสียลูกมือผู้หนึ่งนี้ได้ ดังนั้นต้องรู้ว่าหลินเซียวพึ่งพาได้หรือไม่ ก็ต้องวางแผนการเล็กๆแผนการหนึ่ง

เด็กทั้งสองเติบโตอย่างรวดเร็ว

บอกว่าพวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็ว ในความเป็นจริงก็ไม่ได้เกินไปแม้แต่น้อย เพราะว่ากินจนอ้วน

เดิมทีคิดว่าเจ้าสิบอ้วนมาก แต่ว่า จากแนวโน้มเช่นนี้ต่อไป เด็กทั้งสองจะต้องก้าวผ่านเสด็จอาสิบเป็นแน่

น้องชายที่เย็นชาทั้งสอง ไม่เคยร้องไห้โวยวาย กินแล้วก็นอน ตื่นแล้วก็กินต่อ แม้ว่าจะตื่นอยู่ ก็มองสถานที่ที่หนึ่งอย่างจดจ้อง แม้แต่กลอกตาก็ล้วนมีท่าทางที่เกียจคร้าน

เสื้อผ้าที่คุณยายให้ เดิมทีเหมาะกับอายุสามเดือนถึงหกเดือน ตอนนี้เพิ่งจะหนึ่งเดือนกว่า ก็สวมใส่พอดีแล้ว คาดว่าผ่านไปอีกหนึ่งเดือนก็ต้องคัดออกแล้ว

ตอนนี้จิตใจของหยวนชิงหลิงตกอยู่ที่เด็กทั้งสองและทะเลสาบจิ้ง เพราะว่าสิ่งของไม่สามารถส่งกลับไปได้ นี่ทำให้นางร้อนใจเป็นที่สุด

ไม่เพียงแค่ไม่สามารถส่งกล่องกลับไปได้ แม้แต่สิ่งของอย่างอื่นก็ไม่สามารถรับได้แล้ว

ดังนั้น หงเย่มาหรือไม่มา สำหรับนางแล้วล้วนไม่ได้สนใจ ให้พวกผู้ชายจัดการไปเถอะ

กล่องที่สองส่งมาจากทะเลสาบจิ้ง เพราะซาลาเปาไปบอกว่าเสื้อผ้าของเด็กทั้งสองไม่พอดีแล้ว ดังนั้นแม่ของหยวนชิงหลิงจึงซื้อใหม่อีกเล็กน้อยแล้วส่งมา

ครั้งนี้ก็ยังคงบันทึกวิดีโออีก เป็นโทรศัพท์เก่า และเป็นเครื่องที่หยวนชิงหลิงเปลี่ยนก่อนหน้านี้

วิดีโอก็บันทึกแล้ว ครั้งนี้แม่ของหยวนชิงหลิงสามารถกลั้นน้ำตาพูดจนจบรอบหนึ่งได้ สุดท้าย กำชับหยวนชิงหลิงว่าต้องระวังให้เด็กทั้งสองลดความอ้วน อย่าให้เด็กอ้วนตั้งแต่เล็กๆ

แน่นอนล่ะ ความคิดเห็นตรงจุดนี้ของแม่ของหยวนชิงหลิงกับไท่ซ่างหวงและฮ่องเต้หมิงหยวนนั้นขัดแย้งกัน พวกเขาคิดว่าเด็กๆจะต้องอ้วนหน่อยจึงจะดี ทั้งน่ารักทั้งน่าเล่น ทั้งยังเผยให้เห็นความร่ำรวยเฟื่องฟูของเชื้อพระวงศ์ ดังนั้นมีราชโองการลงมา เด็กทั้งสองอยากกินนมก็ให้พวกเขากิน ราชวงศ์สามารถจ้างแม่นมได้เป็นร้อย

ฮ่องเต้หมิงหยวนชอบเด็กทั้งสองเป็นอย่างมาก เพราะว่าเด็กทั้งสองสงบนิ่ง เขาบอกว่านี่คือความมั่นคงหนักแน่น อนาคตต้องทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้น เว้นไปสามวันห้าวันก็ให้หยวนชิงหลิงพาเด็กทั้งสองเข้าวัง