มาถึงห้องหนังสือ หยู่เหวินเห้าได้กำชับเสร็จสรรพแล้ว ปิดประตูเมืองก่อน สั่งการให้คนจับกุมหลินเซียว

วิทยายุทธของหลินเซียวเก่งกาจมาก คนปกติจับกุมเขาไม่ได้ ดังนั้น ที่ส่งออกไปจับกุมหลินเซียวล้วนเป็นองครักษ์ลับผีและผู้มีฝีมือสูงส่งของสำนักเหลิ่งหลัง จับกุมไม่ได้ ก็ต้องตีเขาสักรอบเพื่อระบายอารมณ์

หากว่าเสี้ยวหงเฉิงเห็นด้วย เขาจะออกหนังสือราชการจับกุมไปถึงที่ทำการปกครองทุกๆที่ แม้ว่าหลินเซียวจะมีบ้านก็โทษไม่ได้ กลายเป็นสุนัขไร้บ้านแล้ว

พยุงเสี้ยวหงเฉิงเข้าห้องหนังสือ หยวนชิงหลิงและอะซี่จึงจากไป ให้เจ้าห้าสนทนากับนาง

เสี้ยวหงเฉิงที่กลั้นน้ำตาอยู่เป็นเวลานาน ได้หลั่งน้ำตาออกมาต่อหน้าหยู่เหวินเห้าแล้ว

หยู่เหวินเห้าโยนผ้าขนหนูให้นางผืนหนึ่ง กล่าวว่า: “ร้องไห้ตอนนี้มีประโยชน์อะไรล่ะ?”

“แผนที่ทางการทหารข้าจะรีบไล่ตามกลับมาให้เร็วที่สุดเพคะ” เสี้ยวหงเฉิงสะอื้นไห้ เช็ดน้ำตาแล้วเช็ดน้ำตาอีก

“ไม่ต้องแล้ว เมื่อครู่สวีอีบอกกับข้า แผนที่ทางการทหารหยิบผิดไปแล้ว ฉบับนี้เป็นอันเดิมที่ถูกสับเปลี่ยน และโชคดีที่เขาหยิบผิดไปแล้ว” หยู่เหวินเห้าถอนหายใจเบาๆ

เสี้ยวหงเฉิงเงยหน้าขึ้นฉับพลัน “หยิบผิดแล้ว? จริงหรือ? ไม่ได้โกหกข้าหรอกนะเพคะ?”

“โกหกเจ้าทำไม?” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างขุ่นเคือง “สวีอีทำงานเจ้าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ มักจะลืมโน่นลืมนี่อยู่เสมอ”

เสี้ยวหงเฉิงปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมา ความโศกเศร้าเจ็บปวดความตึงเครียดนี้กดระงับไว้นาน พังทลายลงอย่างฉับพลัน อารมณ์ที่ถูกกระทบกระเทือนให้ผิดปกติก็กลับผ่อนคลายลง

หยู่เหวินเห้าเดินลงไปช้าๆ ในใจรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ก็เจ็บปวดใจเล็กน้อย เขาที่ไม่ถนัดในการปลอบโยนคน ก็ทำได้เพียงตบไหล่ของเสี้ยวหงเฉิง “พอแล้ว พอแล้ว อย่าเสียน้ำตาให้ผู้ชายชั่วผู้นั้นเลย ไม่คุ้มค่า”

เสี้ยวหงเฉิงร้องไห้อย่างสุดกำลังจนเสียงแหบแห้ง “ทำไมเขาต้องโกหกหลอกลวงข้าครั้งแล้วครั้งเล่า?”

ยังจะทำไมได้อีก? เพราะเจ้าซื่อบื้อ!

แต่นักพรตยู่ซวีกลับกังวลเป็นที่สุด กล่าวว่า: “ครั้งนี้ปรมาจารย์อาเอาถ้วยไปมากมาย ไม่มีราคา และไม่รู้ว่าวางแผนไปขอทานระหว่างทางหรือไม่”

หยู่เหวินเห้าก็ค่อนข้างงงงัน “เอาถ้วยไป? ไม่ได้พกเงินไปหรือ?”

“ไม่ได้พกเงินไปพ่ะย่ะค่ะ บอกให้เขาพกตั๋วเงินไปสักหน่อย เขาบอกว่าไม่ต้อง สถานที่แห่งนั้นใช้ตั๋วเงินไม่ได้ ยังมีสถานที่ที่ใช้ตั๋วเงินไม่ได้อีกด้วยหรือ? ชั่งน่าแปลกจริงๆ” นักพรตยู่ซวีกล่าว

หยวนชิงหลิงไม่อธิบาย หลังจากทักทายกับนักพรตไม่กี่คำก็มุ่งตรงไปยังทะเลสาบจิ้งแล้ว เพราะว่าฐานะของทั้งสองคนสูงส่ง นักพรตก็ติดตามเข้าไปพร้อมกัน

ตอนนี้ที่ทะเลสาบจิ้งไม่อนุญาตให้ผู้คนท่องเที่ยว ทำได้เพียงชมอยู่ไกลๆ ไม่อนุญาตให้เข้าใกล้ เกรงว่าคนที่มาท่องเที่ยวจะตกลงไป เพราะตกลงไปในทะเลสาบจิ้งจะช่วยขึ้นมาไม่ได้

ตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ลมก็แรงมาก พัดพื้นผิวทะเลสาบกระเพื่อม

ทันทีที่ลมพัด ใบไม้รอบๆทยอยร่วงหล่น วนอยู่ในทะเลสาบจิ้ง แล้วสูญหายไปอย่างรวดเร็ว

“ทำไมข้ารู้สึกว่า พื้นผิวของทะเลสาบนี้คล้ายกับว่าจะไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ?” หยู่เหวินเห้าเพ่งมองอยู่นานแล้วกล่าวขึ้น

“ไม่เหมือนเดิมตรงไหนพ่ะย่ะค่ะ?” หมู่นี้สวีอีมาบ่อย ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่เหมือนเดิม

“พื้นผิวของทะเลสาบนี้ครั้งก่อนที่พวกเรามา แม้ว่าจะมีลมพัดขึ้นก็เหมือนกับไม่ได้เกิดคลื่นอะไรขึ้น” หยู่เหวินเห้าหันหน้าไปมองหยวนชิงหลิง “เจ้ารู้สึกว่าอย่างไรล่ะ?”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ามีความแตกต่างเล็กน้อย ทันทีที่ลมพัด พื้นผิวของทะเลสาบเกิดการกระเพื่อม ราวกับว่าสามารถมองเห็นระลอกคลื่นได้เล็กน้อย แต่เพ่งมองอย่างละเอียดก็รู้สึกว่าเป็นภาพลวงตาอีก

“เพราะมีระลอกคลื่นหรือเพคะ?” อะซี่มองไปสองสามทีแบบสุ่มๆ เอ่ยถาม ดูแบบสุ่มๆนี้ก็สามารถมองเห็นระลอกคลื่นได้

นักพรตยู่ซวี กล่าว: “ระลอกคลื่นเหล่านี้ อาจจะเกี่ยวข้องกับการระบายน้ำพ่ะย่ะค่ะ”

“ระบายน้ำ?” หยวนชิงหลิงตะลึงครู่หนึ่ง หันกลับไปมองนักพรต “มีการระบายน้ำในทะเลสาบนี้หรือ?”

นักพรตยู่ซวี กล่าวอธิบาย: “ตั้งแต่เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง พื้นที่ภูเขาแห้งแล้ง มีเพียงน้ำในทะเลสาบจิ้งที่เต็มอยู่ตลอด ด้วยเหตุนี้ข้าจึงบอกให้คนขุดคลองเล็กๆเส้นหนึ่ง ทดน้ำเข้าพื้นที่เพาะปลูกผักด้านล่าง”

หยวนชิงหลิงรีบกล่าว: “พาข้าไปดูหน่อย”