เมิ่งซิงยังคงร้องไห้ ดึงแขนเสื้อของหยวนชิงหลิงพูดว่า “น้าห้า ท่านแม่อยู่กับชายอื่นจริงหรือ นางไม่ต้องการพวกข้าแล้วหรือ”

เมิ่งเยว่ทำหน้าขรึมดุน้องสาวทันที“อย่าพูดจาเหลวไหล นั่นเป็นการพูดให้ร้ายต่อท่านแม่จากคนอื่น”

หยวนชิงหลิงดึงมือของทั้งสองคนเอาไว้ ตัดสินใจว่าไม่สามารถใช้ความคิดในยุคสมัยนี้สอนพวกนาง ไม่เช่นนั้นฮูหยินเหยาชาตินี้ก็ไม่ต้องคิดจะมีความสุขแล้ว แม้ว่าตอนนี้นางยังไม่พบเจอคนที่เหมาะสม แต่ไม่สามารถรับประกันได้ว่าภายหน้าจะไม่พบ

และไม่สนว่าจะพบหรือไม่ เหตุผลก็ควรจะเป็นเช่นนี้

นางเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ฟังที่น้าห้าจะพูดกับพวกเจ้าคำหนึ่ง แม่ของพวกเจ้าตอนนี้ไม่ได้อยู่กับผู้ชายคนอื่น แต่ว่า แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง พวกเจ้าคงได้แต่อวยพร ในเป่ยถังของเรามีหญิงสาวที่หย่าร้างหรือถูกทอดทิ้งให้ออกจากบ้านไม่น้อย ล้วนสามารถแต่งงานได้เหมือนกัน แล้วทำไมท่านแม่ของพวกเจ้าจะทำไม่ได้เล่า

นางเกิดมาต่ำต้อยกว่าคนอื่นหรืออย่างไร นางลำบากมามากมายทั้งชีวิต พวกเจ้าก็เติบโตแล้ว เรื่องของพ่อแม่ก็ปิดบังไว้ไม่ได้ ย่อมมีสักวันที่พวกเจ้าจะรู้ว่านางเคยลำบากเพื่อชีวิตแต่งงานเพื่อครอบครัวนี้ตั้งเท่าไหร่ ได้รับความลำบากมากแค่ไหน นางคู่ควรที่จะมีชีวิตที่มีความสุขยิ่งขึ้น นางคู่ควรมีคนปกป้องนาง พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่”

เมิ่งเยว่ช่วงนี้คอยติดตามคุณย่าหยวนอยู่ในโรงเรียนแพทย์ ความคิดของคุณย่าหยวนก็ก้าวหน้ามาก ฉะนั้นเมื่อหยวนชิงหลิงพูดเช่นนี้ เมิ่งเยว่ก็พยักหน้า “ข้ารู้แล้ว ข้าหวังว่าท่านแม่จะมีความสุขมากกว่าใครทั้งสิ้น”

เมิ่งซิงกลับยังคงไม่เข้าใจ ได้แต่ส่ายหน้าร้องไห้พูดว่า “ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมให้ท่านแม่แต่งงานกับชายอื่น”

“เมิ่งซิง ถ้าเช่นนั้นเจ้าสามารถอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ตลอดชีวิตหรือไม่ ตอนนี่เจ้าอาศัยอยู่ที่บ้านท่านตา ท่านแม่อยู่ตัวคนเดียว แม้ว่าพวกเจ้าจะสามารถกลับไปอยู่เป็นเพื่อนนางได้ แล้ววันหน้าพวกเจ้าแต่งงานออกเรือนเล่า

นางต้องโดดเดี่ยวเช่นนี้ไปตลอดชีวิตหรือ”หยวนชิงหลิงพูด

เมิ่งซิงเอ่ยด้วยเสียงร่ำไห้ว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าจะไม่แต่งงาน ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนนาง”

หวงกุ้ยเฟยถอนหายใจเบาๆ มองหยวนชิงหลิงและพูดว่า “คนที่ออกไปจากราชวงศ์ ที่สุดก็สู้ประชาชนคนธรรมดาไม่ได้ อาจจะไม่สามารถเดินออกจากจุดนี้ไม่ได้

“แต่จวิ้นจู่เป็น”หวงกุ้ยเฟยพูด

หรงเยว่ถามขึ้นอีกว่า “เช่นนั้นถ้ารอให้เหล่าจวิ้นจู่ต่างก็แต่งงานออกเรือนแล้วเล่า”

หวงกุ้ยเฟยขมวดคิ้วมองไปทางหรงเยว่“ข้ารู้ดีว่าใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิตนั้นมันทรมานแค่ไหน แต่เรื่องบางเรื่องนั้นไร้หนทาง ที่สุดแล้วนางก็ยังคงเป็นสตรีของราชวงศ์ ”

“เพียงแค่เคยเป็นเท่านั้น ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”หยวนชิงหลิงพูด

พระชายาซุนกับหยวนหย่งอี้ไม่ได้เอ่ยวาจาอะไรออกมาเลยตลอดเวลา หวงกุ้ยเฟยจึงมองไปที่พวกนาง ถามว่า “พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร”

พระชายาซุนได้ยินก็นิ่งไปชั่วครู่ มองหยวนชิงหลิงและหรงเยว่ พูดว่า “เรื่องนี้ ยังไม่เกิดขึ้น รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปรึกษากัน ทำร้ายจิตใจเสียเปล่า”

“ทำร้ายจิตใจ”หยวนหย่งอี้เอียงหน้าไปถามนาง “ทำร้ายจิตใจใคร ทำไมจึงต้องทำร้ายจิตใจด้วย”

พระชายาซุนบอกว่า ”ที่จริงเสด็จแม่พูดมีเหตุผล เป็นสตรีในราชวงศ์จะแต่งงานอีกครั้งตามอำเภอใจไม่ได้”

“ทำไมจึงยังเป็นสตรีในราชวงศ์ หย่าแล้วมิใช่หรือ เช่นนั้นหากเป็นไปตามที่พี่สะใภ้รองท่านพูดมา ถ้าตอนนั้นข้าไม่กลับมาอยู่ร่วมกับเจ้าเจ็ดอีกครั้ง แม้อยากจะแต่งงานกับคนอื่นก็ทำไม่ได้อย่างนั้นหรือ

แล้วทำไมตอนที่ข้าหมั้นหมายกับพี่ลู่หยวนจึงไม่มีใครบอกข้าเรื่องนี้เล่า ”หยวนหย่งอี้ทำเสียงสูง

พระชายาซุนนิ่งอึ้ง “นี่ นี่มันเหมือนกันที่ไหน เจ้าเป็นพระชายารอง นางเป็นพระชายาเอก และตอนนั้นเจ้าก็ไม่มีลูก ฮูหยินเหยานั้นให้กำเนิดจวิ้นจู่สองคน อีกอย่าง นิสัยของท่านย่าเจ้า……”

พระชายาซุนลังเลอยู่ชั่วครู่รู้สึกเหตุผลไม่ถูกต้อง ก็หุบปากไม่พูดอีก

หยวนหย่งอี้ยิ้มเรียบๆขึ้นมา “อ๋อ ที่แท้ก็เพราะข้ามีท่านย่าที่แสนจะดุนี่เอง แต่ฮูหยินเหยาไม่มี ใช่แล้ว ตระกูลถงตอนนี้ไม่ได้มีเกียรติเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ย่อมไม่มีใครยินดีจะให้เกียรติพวกเขา และไม่มีใครยินดีจะช่วยพวกเขาพูดจา”

หยวนหย่งอี้พูดคำนี้ออกไป บรรยากาศก็ราวกับถูกแช่แข็งขึ้นมาทันที