หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ตกใจมาก “ฮุ่ยเทียน”

ฮุ่ยเทียนที่ออกมาจากกระดูกมนุษย์หมาป่าคนนั้นหรือ หยวนชิงหลิงนึกถึงเขาขึ้นมา ก็รู้สึกราวกับว่ามีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งออกมา คนคนนี้ออกมาจากกระดูกมนุษย์หมาป่า นิสัยใจคอและประวัติความเป็นมาล้วนไม่รู้อะไรสักอย่าง เหมาะสมกับฮูหยินเหยาหรือ

อีกอย่าง ฮูหยินเหยาเคยมีประสบการณ์จากชายสารเลวอย่างหยู่เหวินจุน ถ้าต้องการจะหาจริงๆ ก็คงจะหาที่อ่อนโยนใส่ใจ ทั่วทั้งร่างของฮุ่ยเทียนไม่มีเซลล์ของความอ่อนโยนใส่ใจเลย แม้แต่การพูดจาก็ยังแข็งกระด้าง

“หรงเยว่ เจ้าอย่าจับคู่ผู้อื่นไปเรื่อยเปื่อย ฮุ่ยเทียนอาจไม่เหมาะสมกับฮูหยินเหยาก็ได้”หยวนชิงหลิงพูด ถึงว่าทำไมจึงได้ตื่นเต้นนัก ที่แท้ก็มีความคิดเช่นนี้อยู่นี่เอง

“เหมาะสมสิ ”หรงเยว่กระทืบเท้า รีบอธิบายแทนฮุ่ยเทียนทันที “เจ้าไม่รู้จักฮุ่ยเทียน เจ้าดูเขาเย็นชาเหมือนท่อนไม้ใช่หรือไม่ ข้าจะบอกเจ้าให้ นั่นเป็นรูปลักษณ์ปลอม เขานั้นรู้ใจและรู้จักสงสารมากกว่ารัชทายาทด้วยซ้ำ”

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกไม่ชอบใจ วางหนังสือลงพูดว่า “หรงเยว่ คำพูดนี้ของเจ้าข้าไม่ชอบฟัง เจ้าจะยกยอฮุ่ยเทียนแต่ก็ไม่ควรเหยียบย่ำข้าไปด้วย ข้าจะไม่รู้ใจและสงสารคนอื่นได้อย่างไร”

ดวงตาหรี่ยาวกวาดมองเขา ประสานเข้ากับสายตาที่ไม่พอใจของหยู่เหวินเห้า จากนั้นก็ยิ้มแห้งๆ “ก็แค่ยกตัวอย่างเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรฮุ่ยเทียนก็ยังคงเทียบกับท่านไม่ได้ แต่เป็นคนดีอย่างแน่นอน ตอนนั้นข้ายังเคยอยากได้เขา

เสียดายเขาไม่มองข้า เขาบอกว่าไม่ชอบข้าที่อารมณ์ร้อนหยาบกระด้าง ชื่นชอบพวกที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูมีประสบการณ์มีเรื่องราว ข้ารวบรวมข้อมูลคิดดูแล้ว ตรงกับฮูหยินเหยาพอดีมิใช่หรือ”

หยวนชิงหลิงจะยิ้มก็ไม่ได้จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก “หรงเยว่ บอกข้ามาตามตรง คนในสำนักเหลิ่งหลั่งยังมีใครที่ไม่เข้าตาเจ้าบ้าง ข้าจำได้แม้แต่สวีอีเจ้าก็ยังเคยอยากได้ ”

“สวีฟันหลอ ไม่หล่อ หลังจากนั้นข้าก็ไม่สนใจแล้ว”หรงเยว่คิดถึงเมื่อก่อน ที่จริงก็ไร้สาระน่าดู อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

“ส่วนในสำนักเหลิ่งหลั่ง ท่านชายสี่เหลิ่งไม่เอา  เพียงแต่ไม่มีคนร่วมงาน ”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เรื่องนี้อย่าเพิ่งเอ่ยถึง เจ้าจัดการชีวิตของฮูหยินเหยา ไม่แน่ว่านางจะชื่นชอบ มีใจส่วนนี้ก็ดี ส่วนเรื่องวาสนานั้น พูดยาก ที่ควรมาก็จะมาเอง”

หรงเยว่กลอกตา“ข้าไม่ชอบคำพูดนี้เลย อะไรที่วาสนาจะมาก็มาเองถ้าไม่มาก็รออย่างเสียเปล่าหรือ ความสุขนั้นต้องพยายามให้ได้มาด้วยตนเอง”

“รอสักครู่”หยวนชิงหลิงยืนขึ้น

หยู่เหวินเห้าหันหน้ากลับมา “เอ๋”

“ข้าจะไปกับท่าน”หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆ

แววตาของหยู่เหวินเห้ามีแววลึกซึ้งขึ้น ลังเลอยู่ชั่วครู่ก็ส่ายหน้า “เจ้าจะไป เจ้า……รีบเข้านอนเถอะ ข้าอยากจะแช่น้ำเงียบๆคิดเรื่องของหงเย่เสียหน่อย ”

“แช่น้ำคิดเรื่องหงเย่”หยวนชิงหลิงใช้สองมือโอบลำคอของเขาเอาไว้ ริมฝีปากแตะไปที่คางของเขาเบาๆหนึ่งที “ไม่สู้คิดถึงเรื่องของข้า”

หยู่เหวินเห้าผลักนางออก ไม่หวั่นไหว พูดอย่างจริงจังว่า “ไม่เถียงกับเจ้าแล้ว จุดประสงค์ของหงเย่ยังต้องคิดใคร่ครวญให้ดีจึงจะได้ เจ้าไปนอนเถอะ”

“ไม่ ข้าอยากจะอาบน้ำก่อน”หยวนชิงหลิงอยากจะดูว่าเขาจะเสแสร้งได้อีกนานแค่ไหน

“ให้หมันเอ๋อไปตักน้ำให้เจ้า”

หยวนชิงหลิงแววตาสดใสเป็นประกาย น้ำเสียงอ่อนโยนและอบอุ่น ปล่อยผมยาวสยายออกยิ่งทำให้ดวงตาชวนมองขึ้นอีกหลายส่วน ร่างแนบชิดเข้าไป

“ข้าอยากไปแช่สักครู่ คุณย่าบอกว่าหลังจากข้าคลอดลูกแล้วร่างกายมีปราณเย็น ได้ไล่ความเย็นพอดี ดีต่อสุขภาพ ท่านเองก็เอาแต่กำชับให้ข้าดูแลร่างกายให้ดีมิใช่หรือ”

“ถ้าอย่างนั้น……”หยู่เหวินเห้ากอดนางเอาไว้ มือไม้อยู่ไม่สุขเลื่อนไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว สายตามีแววแห่งความปรารถนาวาบขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นข้าไปก่อน ประเดี๋ยวเจ้าค่อยไป”

“ทำไม”

“ข้าบอกแล้ว ข้าอยากจะคิดเรื่องงานเงียบๆ”

“อยากจะคิดเรื่องงานเงียบๆหรืออยากจะทำบางสิ่งเงียบๆ”

สีหน้าของหยู่เหวินเห้าแดงก่ำขึ้นมาทันที รีบผลักตัวนางออกพูดเสียงดังว่า “เจ้าอย่าใส่ร้ายคนอื่นนะ”