หยวนชิงหลิงชักมือกลับ พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ได้ รอลูกของเจ้าแต่งงานแล้วค่อยไป ตอนนี้ข้าจะกลับไปสักครั้ง เจ้าไม่ต้องไปเป็นเพื่อน”

หยู่เหวินเห้าเห็นนางโกรธ ก็ค่อนข้างร้อนใจ จึงพูดขึ้นว่า “จะร้อนใจในตอนนี้ทำไม? โอกาสมีอยู่ตรงนี้แล้ว หนีไปไหนไม่ได้ ตอนนี้ไทเฮารับปาก ต่อไปก็ต้องรับปาก ทำไมเจ้าจะต้องกลับไปตอนนี้ให้ได้?”

หยวนชิงหลิงโกรธจนน้ำตาแทบไหล กลับยังคงอดกลั้นความโกรธไว้พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เจ้าห้า ญาติของเจ้าล้วนอยู่ข้างกายเจ้า เคยคิดถึงความทุกข์ในใจของข้าไหม? หากไม่มีโอกาสกลับไป ข้ายอมจำนน แต่ช่วงนี้เจ้าเห็นข้าทุกข์ร้อนใจกับเรื่องทะเลสาบจิ้ง กลางคืนนอนไม่หลับ เจ้าจะทำเพื่อข้าไม่ได้หรือ? หากเจ้าไม่อยากกลับไปพร้อมกับข้า งั้นข้ากลับไปเอง”

หยู่เหวินเห้าเห็นนางร้องไห้ ก็ไม่กล้าถามอีก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงว่า “เจ้าให้ข้าคิดดูก่อนได้ไหม?”

“ข้ากลับไปเอง เจ้าไม่ต้องกลับไป เจ้าไม่ต้องคิด ข้าตัดสินใจที่จะกลับไปแล้ว” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างแข็งกร้าว

ตอนเย็นนางไม่ทานข้าว ขังตัวเองไว้ในห้อง นางผิดหวังอย่างมากจริงๆ สี่ปีที่ผ่านมานี้ นางทำเพื่อครอบครัวของเขามาตลอด อยู่กับคนในครอบครัวของเขา ต่อให้ถูกเสียนเฟยรังแกจนเกือบตาย ความทุกข์นี้ก็อดกลั้นผ่านมาได้ ก็เพราะเห็นแก่ความรู้สึกของเขา กลับคิดไม่ถึงว่าตอนนี้นางมีโอกาสที่จะกลับไปเจอหน้าพ่อกับแม่ เขากลับคิดขัดขวาง

จิ่นหนิงรู้ถึงที่มาที่ไป จึงเรียกจิ้งถิงไปพูดกล่อมหยู่เหวินเห้า หรือถามว่าทำไมเขาต้องห้าม รู้ถึงสาเหตุแล้วจะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไร อีกอย่างเรื่องนี้ก็ส่งผลกระทบไม่มาก กลับไปสักครั้งก็เสียเวลาไม่เท่าไหร่ ทั้งไปและกลับ ใช้เวลาสองสามวันก็พอแล้ว และหากครั้งนี้ไม่ไป ครั้งหน้ายังต้องกลับมาแคว้นต้าโจวอีกครั้ง จะไม่ยิ่งเหนื่อยหรือ?

จิ้งถิงจึงหิ้วสุราหนึ่งไหไปหาหยู่เหวินเห้า

สองพี่น้องตากลมเหนืออยู่ในศาลา หลังจากดื่มสุราไปหนึ่งกิโล  ทำไมถึงไม่ไป? เจ้าไม่อยากที่จะเจอพ่อตาของตนเองหรือ?”

จิ้งถิงใช้มือทั้งคู่กดใบหน้าที่แดงไปด้วยฤทธิ์สุราไว้ พร้อมถอนหายใจพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ข้าไม่อยากเจอ แต่เมื่อไปแล้ว ตอนที่เจอกันนั้นดีใจ แต่ตอนที่จากกันจะทำยังไง? หลังจากกลับมาแล้ว จะทำอย่างไร? หรือนางติดพันครอบครัว แล้วก็พาพวกลูกๆอยู่ที่นั่น ถึงแม้ข้าจะไปด้วย แต่เป่ยถังจะทอดทิ้งเช่นนี้ได้อย่างไร?

“ตอนนี้นางคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะต้องกลับไป ความเป็นกังวลของข้าสำหรับนาง เป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน?”

จิ้งถิงครุ่นคิด ยกไหสุราขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ดื่มเถอะ เมาแล้วค่อยตัดสินใจ”

ทั้งสองคนดื่มกันจนถึงเที่ยงคืน หยู่เหวินเห้ากลับมาที่ห้องด้วยกินสุราเต็มตัว หยวนชิงหลิงยังไม่นอน เพราะนอนไม่หลับ เห็นเขาเดินโซเซเข้ามา ถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกน้อยใจ แต่ก็ยังลุกไปช่วยประคอง

หยู่เหวินเห้าฉวยโอกาสกอดนางไว้ ไม่ให้นางดิ้นรน กลิ่นสุราฟุ้งเต็มหน้าของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวน ไม่กลับไปไม่ได้หรือ?”

หยวนชิงหลิงถูกบีบบังคับให้สบตากับเขา ดวงตาแดงก่ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าอยากกลับ อยากกลับมากจริงๆ ข้าหวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะยินยอม ข้าไม่ขอร้องให้เจ้าจะต้องตามข้ากลับไป แต่ให้ข้ากลับไปสักครั้ง ต่อให้แค่ได้เห็นหน้า ข้าก็ใจแล้ว”

“หลังจากกลับไปแล้ว เจ้ามั่นใจว่ายังจะยอมกลับมาหรือ?” หยู่เหวินเห้าถามประโยชน์นี้ออกมา ในใจทรมานอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “ในใจเจ้า ข้าสู้พวกเขาไม่ได้ ข้ารู้ ข้าเคยสูญเสียเจ้า วันเวลาเช่นนั้นไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้”

หยวนชิงหลิงโกรธจนน้ำตาร่วงไหลลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมเจ้าถึงได้คิดเช่นนี้? เต่ากับพวกเขาไม่ได้วางอยู่บนตราชั่ง ความหมายไม่เหมือนกัน ไม่ใช่ปัญหาว่าใครสำคัญหรือใครไม่สำคัญ”

“งั้นข้าถามเจ้า หากแม่ยายไม่ยอมให้เจ้ากลับมา เจ้าจะปฏิเสธได้ไหม?” หยู่เหวินเห้าอุ้มแก้มของนางไว้ พร้อมถามขึ้นอย่างจริงจัง

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “นางจะไม่ยอมให้ข้ากลับมาได้อย่างไร? นางไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “แต่หากนางไม่ยอมให้เจ้ากลับมาล่ะ? หากนางยืนยันที่จะให้เจ้าอยู่ข้างกายนางล่ะ? เจ้าหยวน อย่าหลอกตัวเอง เราก็เป็นพ่อแม่คน หากวันหนึ่งพวกลูกๆจะจากเจ้าไป ตลอดชีวิตอาจจะสามารถกลับมาเจอเจ้าได้เพียงครั้งเดียว เจ้ายังจะให้เขาไปไหม? เจ้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้พวกเขาได้อยู่ตอบไหม?”

หยวนชิงหลิงเจ็บปวดใจ สายตาโศกเศร้าทำอะไรไม่ถูก นางไม่รู้