“เจ้าไม่ต้องไป อันตรายเกินไป วางใจเถอะ เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วพวกเราจะรีบกลับเมืองหลวง” อะซี่พูดปลอบนาง

ในใจหยวนชิงหลิงไม่ค่อยวางใจ กลัวหมันเอ๋อจะคิดฆ่าตัวตายอีกครั้ง เมื่อครุ่นคิดแล้วจึงพูดขึ้นว่า “หากสามารถขจัดคาถาหมอผีได้ เจ้าพาหมันเอ๋อไป ไม่ต้องตามไปช่วยขบวนใหญ่ กลับเป่ยถังก่อนค่อยว่ากัน”

“ได้” อะซี่รับปาก

ทั้งสองคนรีบออกเดินทาง ม้าแข็งแรงหายลับไปจากประตูเมืองหลวงของแคว้นต้าโจว

พวกเด็กๆรู้ว่าจะได้ไปบ้านตายายแล้ว แต่พาหมาป่าหิมะไปไม่ได้ พวกเด็กๆผิดหวังอย่างมาก เพราะพวกเขาคุยโม้ต่อหน้าลุงอย่างอวดที่สุดก็คือพวกเขามีหมาป่าหิมะ และเคยพูดว่าต่อไปจะเอาหมาป่าหิมะไปให้เขาดู

ขอร้องอยู่สักพัก ท่านแม่ก็ไม่ยอม กระทั่งพ่อยังยกฝ่ามือขึ้น จึงจำต้องยอมปล่อยไป

พาทั้งครอบครัวเข้าไปในวัง ไทเฮาหลงพูดกับทั้งสองสามีภรรยาว่า “การไปในครั้งนี้ ให้เวลาพวกเจ้าเพียงแค่สามวัน เพื่อลดความวุ่นวายที่อาจเกิดจากการเดินทางข้ามเวลาให้น้อยที่สุด ดังนั้นสามวันนี้เวลาจะเดินไปพร้อมกัน ความหมายก็คือพวกเจ้าไปสามวัน ที่นี่ก็ผ่านไปสามวัน พระชายารัชทายาท ภายในสามวัน เจ้าจะต้องจัดการธุระให้สำเร็จ”

หยวนชิงหลิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “สามวันเพียงพอแล้ว”

สามวันสำหรับนางถือว่ามากมายอย่างที่สุดแล้ว เดิมนางคิดว่ามีเวลาเพียงหนึ่งวัน ได้เจอหน้าครอบครัวเพียงชั่วครู่เดียว แต่มีเวลาสามวัน ใช้เวลาหนึ่งวันเพื่อไปจัดการธุระให้เสร็จ อีกสองวันสามารถอยู่กับครอบครัว สามารถได้ทานข้าวด้วยกัน พูดคุยกัน พาเจ้าห้ากับลูกๆไปเที่ยวรอบๆ

นางน้ำตาไหลอีกแล้ว ไม่รู้เพราะอะไร อยากที่จะร้องไห้ ไม่เคยรู้สึกถึงความอ่อนแอของตนเองขนาดนี้มาก่อน

ไทเฮาหลงมองดูพวกเขาก็ไม่ได้เอาอะไรมาด้วย จึงถามหยู่เหวินเห้าขึ้นว่า “เจ้าไปเจอพ่อตาแม่ยายครั้งแรก ไม่เอาของขวัญไปด้วยหรือ?”

หยู่เหวินเห้าพูดไม่ออก มองดูหยวนชิงหลิงอย่างตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ต้องเอาอะไรไปด้วยถึงจะดี”

“ไม่ต้องแล้ว เจ้าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาแล้ว” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าเลือกกำไลมือ เพราะหยวนชิงหลิงชอบหยก งั้นแม่ยายก็น่าจะชอบหยกเหมือนกัน

“พ่อของเราทำอาชีพอะไรหรือ?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

“เป็นหมอ”

“เป็นหมอหรือ? เป็นเลือกอะไรให้ดีล่ะ?”

หยวนชิงหลิงยักไหล่ พร้อมพูดขึ้นว่า “แล้วแต่”

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ คาดหวังอะไรเจ้าหยวนไม่ได้แล้ว เขาจึงต้องเลือกอะไรที่ล้ำค่าหน่อย เลือกกำไลไม้กฤษณามาหนึ่งเส้น กับแหวนหยกหนึ่งวง

“ใช่ ฝีมือการต่อสู้ของพี่ชายเป็นอย่างไร? ฝึกวิชากระบี่หรือกำลังภายใน?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ฝีมือการใช้มีดไม่เลว” ชำนาญการใช้มีดผ่าตัดอย่างที่สุด

“มีด….ที่นี่ไม่มี งั้นเลือกดาบสักเล่ม” สายตาหยู่เหวินเห้ามองไปที่ดาบเล่มงามเล่มหนึ่ง มีทับทิมสีแดงฝังอยู่บนด้ามดาบ เขาชักออกมา เห็นเพียงคมดาบเยือกเย็น แค่เป่าเส้นผมก็ขาด เป็นดาบล้ำค่าจริงๆ

เมื่อเลือกของขวัญเรียบร้อยแล้ว ก็ไปถวายขอบพระคุณไทเฮาหลง ไทเฮาหลงพาพวกเขาไปยังห้องลับ บนพื้นวางสายเชือกเตาปาที่มัดฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วก่อนหน้านี้เส้นนั้น ไทเฮาหลงให้พวกเขาจับเชือกไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวเข้าไปแล้ว พวกเจ้าห้ามปล่อยสายเชือกเตาปาเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าจะถูกทิ้งไว้ในกาลเวลาอื่น หากลับมายากมาก”

หยู่เหวินเห้ากลัวหยวนชิงหลิงกับลูกจับไม่แน่น จึงเอาสายเชือกมัดไว้บนมือของพวกเขา แล้วก็มัดไว้กับข้อมือของตนเอง อุ้มแฝดสองไว้พร้อมพูดขึ้นว่า “แบบนี้ก็มั่นคงแล้ว ต่อให้รถม้าโยกไปมาก็ไม่มีทางหลุด”

“ไม่นั่งรถม้า” ไทเฮาหลงหัวเราะ

หยู่เหวินเห้าเบิกตาโต พร้อมพูดขึ้นว่า “เดินไปหรือ? งั้นจะต้องเดินไปนานแค่ไหน?”

ไทเฮาหลงมองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “สามีของเจ้าไร้เดียงสามาก”