Scholar’s Advanced Technological System 1019 ศาสตราจารย์ลู่ผู้ห่างเหิน

Now you are reading Scholar’s Advanced Technological System Chapter 1019 ศาสตราจารย์ลู่ผู้ห่างเหิน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

เอาจริงๆ แล้ว บางทีลู่โจวรู้สึกว่าตัวเองวิตกกังวลมากไปในบางครั้ง

ไม่ใช่ทุกปัญหาที่มีคำตอบที่ถูกต้อง

การพยายามหาคำตอบที่ถูกอาจจะกลายเป็นทำให้ประสิทธิภาพงานลดลง

งานเลี้ยงช่วงเย็นถูกจัดที่โซนบุฟเฟต์ที่โรงแรมโครินเทีย

ทางโรงแรมได้เตรียมอาหารอร่อยสำหรับงานเลี้ยงนี้และเปลี่ยนลำดับที่นั่งในฮอลล์รับประทานอาหารเพื่อที่จะรับรองจำนวนผู้เข้าร่วมที่มากที่สุดรวมถึงจัดการพื้นที่เพียงพอให้นักคณิตศาสตร์ได้พูดคุยกัน

ตัวเองของงานเลี้ยงคือผู้ได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์อย่างแน่นอน

พวกนั้นเป็นเซเลปรายใหม่ในวงการคณิตศาสตร์ และคนกลุ่มนี้ดึงดูดความสนใจเหมือนกับแม่เหล็ก โดยทั่วไปแล้วทุกคนในห้องอาหารจะจ้องมองคนกลุ่มนี้

แต่หนึ่งในบุคคลที่สำคัญที่สุด เวร่า พุลยุย ไม่ได้ปรากฏตัว คนส่วนมากจึงผิดหวัง

ถึงลู่โจวจะเป็นห่วงเวร่าเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้กังวลมากไป

ท้ายที่สุดแล้วเธอมีรายงานที่ต้องทำพรุ่งนี้เช้า เขาค่อยคุยกับเธอตอนนั้น

ลู่โจวกลับกังวลกับวัตถุสีม่วงในช่องเก็บของที่พื้นที่ระบบความทรงจำวอยด์?

มันคืออะไรกันวะเนี่ย?

ลู่โจวรู้สึกเหม่อเล็กน้อยตลอดช่วงงานเลี้ยงอาหาร เขากำลังดื่มไวน์อีกแก้ว และเขาเกือบเดินชนเพื่อนเก่าของตัวเอง…

“ระวังหน่อยนะเพื่อน ผมไม่อยากทำเสื้อตัวนี้พัง”

“ขอโทษครับ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและชนแก้วกับลู่โจวในขณะที่เขาพูดว่า “คุณดูเหม่อลอยนะ”

ลู่โจวจิบไวน์และจ้องมองเขา

“จริงเหรอครับ?”

“ใช่แล้ว ตอนคุณมองดูผม ผมสัมผัสได้ว่าคุณคิดถึงเรื่องอื่นอยู่” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดติดตลก “เป็นเพราะว่าลูกศิษย์ของคุณไม่ได้มางานเลี้ยงใช่ไหม?”

ลู่โจว “… ไม่”

ลู่โจวยอมรับว่าเขาเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่เพราะว่าเวร่า เรื่องนั้นจะถูกแก้ไขพรุ่งนี้

โอเค เวร่าอาจจะเป็น 1% ของเหตุผลที่ทำให้เขาเหม่อลอย

แต่เหตุผลส่วนใหญ่มาจากเรื่องอื่น

ลู่โจวคิดว่าเฟฟเฟอร์แมนจะถามต่อและซุบซิบนินทา แต่ดูเหมือนว่าเฟฟเฟอร์แมนทิ้งประเด็นนี้ไปและเริ่มพูดถึงเรื่องอื่น

พวกเขาคุยกันเรื่องการวิจัยฟังก์ชั่นซีต้ารีมันน์กันสักพัก รวมไปถึงข้อคาดการณ์ที่วิจัยกำลังวิจัยอยู่ ตอนที่ทั้งสองกำลังกล่าวลากัน ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดอะไรบางอย่างกับลู่โจวกะทันหัน

“เดี๋ยวก่อน”

ลู่โจวหยุดแล้วหันหลังกลับ

“มีอะไรเหรอ?”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและยกแก้วในมือขึ้น

“ขอแสดงความยินดีที่คุณมีอีกเหรียญเพิ่มในคอลเลคชัน”

ลู่โจวตอบ “ขอบคุณครับ”

“แล้วก็นะ ขอแนะนำหน่อย” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนตบไหล่ลู่โจวและยิ้มในระหว่างที่พูดว่า “จำไว้นะ อย่ารู้สึกเสียดายอะไร”

“คุณมีโอกาสใช้ชีวิตครั้งเดียว พวกเรากังวลมากเกินไป

“ยิ่งคุณแก่ตัวมากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งรู้ว่าเรื่องบางอย่างไม่สามารถเปลี่ยนได้”

งานเลี้ยงถึงเวลาเลิกรา

เนื่องจากว่าเขามีเพื่อนจำนวนมากที่งานเลี้ยง ถึงลู่โจวมีเมตาบอลิซึมเพิ่มขึ้น แต่เขายังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

แต่เขาคุมตัวเองได้ดีกว่าคนอื่นอีกเยอะ

ครักแมนและอัลเบิร์ตที่อยู่แถวนี้เมาเละเทะ สุดท้ายแล้วบริกรขอให้เขาทั้งสองไปพักที่ห้องนั่งเล่นของโรงแรมแทน

ผู้คนมีสีหน้าแปลกๆ กับสองคนนี้ในขณะที่พวกเขาสงสัยว่าทำไมนักเศรษฐศาสตร์กับนักฟิสิกส์ถึงเข้าขากันได้ดีขนาดนี้

หลังจากที่ลู่โจวล้างหน้าในห้องน้ำให้ตัวเองสดชื่นขึ้น เขาขึ้นลิฟต์ขึ้นชั้นบนไป

ลู่โจวหยุดที่หน้าห้องของเขาและหันกลับไปมองหวังเผิงโดยเขาพูดอย่างจริงจังไปด้วย

“ถ้าไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร อย่ารบกวนผม”

“ครับ”

ลู่โจวพยักหน้าแล้วกำลังจะปิดประตู แต่เขาเปิดประตูแล้วหันมาพูดกับหวังเผิงอีกรอบ

“ตามนั้น ถึงมันเป็นเรื่องสำคัญก็ให้โทรหาผมก่อน”

หวังเผิงตอบ “…ได้ครับ”

“แล้วก็ ถ้าคุณได้ยินเสียงอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมสบายดี”

ดูเหมือนว่าหวังเผิงตีความประโยคของลู่โจวผิดไป เขาพูดว่า “ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะไม่รบกวนชีวิตส่วนตัวของคุณ…มันดีนะที่จะได้สนุกบ้างเป็นบางครั้ง”

ลู่โจว “…?”

ลู่โจวปิดประตูห้องและเอนตัวนอนบนเตียง เขาบอกให้เสี่ยวไอคอยดูกล้องรักษาความปลอดภัย และเขาเข้าสู่พื้นที่ระบบ

ลู่โจวยืนอยู่ในพื้นที่ระบบสีขาวบริสุทธิ์ แล้วเขาเดินตรงไปทางหน้าจอโฮโลกราฟิก เขาเอื้อมมือออกไปเปิดหน้าจอข้อมูล

วัตถุดูคล้ายเมฆสีม่วงนั่งอยู่นิ่งในช่องเก็บของ

มันถูกรายล้อมด้วยริ้วควันคล้ายกับหนวดหมึก

“ถ้าฉันเดาถูก…สิ่งนี้ไม่ควรใช้ในโลกจริง มันควรใช้ในพื้นที่ระบบ”

ลู่โจวจ้องมองวัตถุสีม่วง

ทันใดนั้นเขาเอื้อมมือไปแตะพื้นผิววัตถุอย่างแผ่วเบา

ครั้งนี้มันแตกต่างออกไปจากตอนที่เขาอยู่ในหอประชุม

เขาไม่รู้สึกว่านิ้วของเขาถูกช็อตไฟฟ้า แต่เขารู้สึกว่านิ้วตัวเองหลอมรวมไปกับน้ำร้อน เขารู้สึกอบอุ่นอย่างควบคุมไม่ได้

จู่ๆ ลู่โจวนึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงถอยตัวออกมาและออกจากช่องเก็บของ

“มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด มันมีอุณหภูมิอีกด้วย…

ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งอยู่ในจิตสำนึกของฉัน

ด้วยบางเหตุผล ฉันรู้สึกต่างออกไปตามสภาพแวดล้อมรอบตัวเอง

บางทีมันอาจจะเป็นกลไกป้องกันตัวเอง?”

ลู่โจวอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมโดยการเปิดเพลงและทดสอบสมมติฐาน

แต่เขาพบว่ามันไม่จำเป็น

ท้ายที่สุดแล้วกุญแจในการปลดล็อกความจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเพียงแค่ต้องใช้กุญแจเพื่อเปิดกล่องนี้

“…โอเค มาดูกันว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ในตัวแก”

ลู่โจวยื่นมือออกไปอีกครั้งและจับสเฟียร์สีม่วงที่ลอยอยู่ในช่องเก็บของ

เขารู้สึกถึงไออุ่นกระจายไปทั่วร่างกาย

ลู่โจวพยายามจะเอาสิ่งนี้ออกจากช่องเก็บของแต่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

เส้นหนวดที่ล้อมรอบสเฟียร์สีม่วงระเบิดตัวออกกะทันหัน แล้วมาพันที่รอบนิ้วของเขา

ลู่โจวอยากจะปล่อยมันออกแต่หนวดพันล้อมรอบแขนของเขา แล้วปกคลุมร่างกายเขาทั้งหมดเหมือนกับสสารที่คล้ายเจล…

………………………………………………

Related

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

Scholar’s Advanced Technological System 1019 ศาสตราจารย์ลู่ผู้ห่างเหิน

Now you are reading Scholar’s Advanced Technological System Chapter 1019 ศาสตราจารย์ลู่ผู้ห่างเหิน at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

เอาจริงๆ แล้ว บางทีลู่โจวรู้สึกว่าตัวเองวิตกกังวลมากไปในบางครั้ง

ไม่ใช่ทุกปัญหาที่มีคำตอบที่ถูกต้อง

การพยายามหาคำตอบที่ถูกอาจจะกลายเป็นทำให้ประสิทธิภาพงานลดลง

งานเลี้ยงช่วงเย็นถูกจัดที่โซนบุฟเฟต์ที่โรงแรมโครินเทีย

ทางโรงแรมได้เตรียมอาหารอร่อยสำหรับงานเลี้ยงนี้และเปลี่ยนลำดับที่นั่งในฮอลล์รับประทานอาหารเพื่อที่จะรับรองจำนวนผู้เข้าร่วมที่มากที่สุดรวมถึงจัดการพื้นที่เพียงพอให้นักคณิตศาสตร์ได้พูดคุยกัน

ตัวเองของงานเลี้ยงคือผู้ได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์อย่างแน่นอน

พวกนั้นเป็นเซเลปรายใหม่ในวงการคณิตศาสตร์ และคนกลุ่มนี้ดึงดูดความสนใจเหมือนกับแม่เหล็ก โดยทั่วไปแล้วทุกคนในห้องอาหารจะจ้องมองคนกลุ่มนี้

แต่หนึ่งในบุคคลที่สำคัญที่สุด เวร่า พุลยุย ไม่ได้ปรากฏตัว คนส่วนมากจึงผิดหวัง

ถึงลู่โจวจะเป็นห่วงเวร่าเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้กังวลมากไป

ท้ายที่สุดแล้วเธอมีรายงานที่ต้องทำพรุ่งนี้เช้า เขาค่อยคุยกับเธอตอนนั้น

ลู่โจวกลับกังวลกับวัตถุสีม่วงในช่องเก็บของที่พื้นที่ระบบความทรงจำวอยด์?

มันคืออะไรกันวะเนี่ย?

ลู่โจวรู้สึกเหม่อเล็กน้อยตลอดช่วงงานเลี้ยงอาหาร เขากำลังดื่มไวน์อีกแก้ว และเขาเกือบเดินชนเพื่อนเก่าของตัวเอง…

“ระวังหน่อยนะเพื่อน ผมไม่อยากทำเสื้อตัวนี้พัง”

“ขอโทษครับ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและชนแก้วกับลู่โจวในขณะที่เขาพูดว่า “คุณดูเหม่อลอยนะ”

ลู่โจวจิบไวน์และจ้องมองเขา

“จริงเหรอครับ?”

“ใช่แล้ว ตอนคุณมองดูผม ผมสัมผัสได้ว่าคุณคิดถึงเรื่องอื่นอยู่” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดติดตลก “เป็นเพราะว่าลูกศิษย์ของคุณไม่ได้มางานเลี้ยงใช่ไหม?”

ลู่โจว “… ไม่”

ลู่โจวยอมรับว่าเขาเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่เพราะว่าเวร่า เรื่องนั้นจะถูกแก้ไขพรุ่งนี้

โอเค เวร่าอาจจะเป็น 1% ของเหตุผลที่ทำให้เขาเหม่อลอย

แต่เหตุผลส่วนใหญ่มาจากเรื่องอื่น

ลู่โจวคิดว่าเฟฟเฟอร์แมนจะถามต่อและซุบซิบนินทา แต่ดูเหมือนว่าเฟฟเฟอร์แมนทิ้งประเด็นนี้ไปและเริ่มพูดถึงเรื่องอื่น

พวกเขาคุยกันเรื่องการวิจัยฟังก์ชั่นซีต้ารีมันน์กันสักพัก รวมไปถึงข้อคาดการณ์ที่วิจัยกำลังวิจัยอยู่ ตอนที่ทั้งสองกำลังกล่าวลากัน ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดอะไรบางอย่างกับลู่โจวกะทันหัน

“เดี๋ยวก่อน”

ลู่โจวหยุดแล้วหันหลังกลับ

“มีอะไรเหรอ?”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและยกแก้วในมือขึ้น

“ขอแสดงความยินดีที่คุณมีอีกเหรียญเพิ่มในคอลเลคชัน”

ลู่โจวตอบ “ขอบคุณครับ”

“แล้วก็นะ ขอแนะนำหน่อย” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนตบไหล่ลู่โจวและยิ้มในระหว่างที่พูดว่า “จำไว้นะ อย่ารู้สึกเสียดายอะไร”

“คุณมีโอกาสใช้ชีวิตครั้งเดียว พวกเรากังวลมากเกินไป

“ยิ่งคุณแก่ตัวมากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งรู้ว่าเรื่องบางอย่างไม่สามารถเปลี่ยนได้”

งานเลี้ยงถึงเวลาเลิกรา

เนื่องจากว่าเขามีเพื่อนจำนวนมากที่งานเลี้ยง ถึงลู่โจวมีเมตาบอลิซึมเพิ่มขึ้น แต่เขายังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

แต่เขาคุมตัวเองได้ดีกว่าคนอื่นอีกเยอะ

ครักแมนและอัลเบิร์ตที่อยู่แถวนี้เมาเละเทะ สุดท้ายแล้วบริกรขอให้เขาทั้งสองไปพักที่ห้องนั่งเล่นของโรงแรมแทน

ผู้คนมีสีหน้าแปลกๆ กับสองคนนี้ในขณะที่พวกเขาสงสัยว่าทำไมนักเศรษฐศาสตร์กับนักฟิสิกส์ถึงเข้าขากันได้ดีขนาดนี้

หลังจากที่ลู่โจวล้างหน้าในห้องน้ำให้ตัวเองสดชื่นขึ้น เขาขึ้นลิฟต์ขึ้นชั้นบนไป

ลู่โจวหยุดที่หน้าห้องของเขาและหันกลับไปมองหวังเผิงโดยเขาพูดอย่างจริงจังไปด้วย

“ถ้าไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร อย่ารบกวนผม”

“ครับ”

ลู่โจวพยักหน้าแล้วกำลังจะปิดประตู แต่เขาเปิดประตูแล้วหันมาพูดกับหวังเผิงอีกรอบ

“ตามนั้น ถึงมันเป็นเรื่องสำคัญก็ให้โทรหาผมก่อน”

หวังเผิงตอบ “…ได้ครับ”

“แล้วก็ ถ้าคุณได้ยินเสียงอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมสบายดี”

ดูเหมือนว่าหวังเผิงตีความประโยคของลู่โจวผิดไป เขาพูดว่า “ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะไม่รบกวนชีวิตส่วนตัวของคุณ…มันดีนะที่จะได้สนุกบ้างเป็นบางครั้ง”

ลู่โจว “…?”

ลู่โจวปิดประตูห้องและเอนตัวนอนบนเตียง เขาบอกให้เสี่ยวไอคอยดูกล้องรักษาความปลอดภัย และเขาเข้าสู่พื้นที่ระบบ

ลู่โจวยืนอยู่ในพื้นที่ระบบสีขาวบริสุทธิ์ แล้วเขาเดินตรงไปทางหน้าจอโฮโลกราฟิก เขาเอื้อมมือออกไปเปิดหน้าจอข้อมูล

วัตถุดูคล้ายเมฆสีม่วงนั่งอยู่นิ่งในช่องเก็บของ

มันถูกรายล้อมด้วยริ้วควันคล้ายกับหนวดหมึก

“ถ้าฉันเดาถูก…สิ่งนี้ไม่ควรใช้ในโลกจริง มันควรใช้ในพื้นที่ระบบ”

ลู่โจวจ้องมองวัตถุสีม่วง

ทันใดนั้นเขาเอื้อมมือไปแตะพื้นผิววัตถุอย่างแผ่วเบา

ครั้งนี้มันแตกต่างออกไปจากตอนที่เขาอยู่ในหอประชุม

เขาไม่รู้สึกว่านิ้วของเขาถูกช็อตไฟฟ้า แต่เขารู้สึกว่านิ้วตัวเองหลอมรวมไปกับน้ำร้อน เขารู้สึกอบอุ่นอย่างควบคุมไม่ได้

จู่ๆ ลู่โจวนึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงถอยตัวออกมาและออกจากช่องเก็บของ

“มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด มันมีอุณหภูมิอีกด้วย…

ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งอยู่ในจิตสำนึกของฉัน

ด้วยบางเหตุผล ฉันรู้สึกต่างออกไปตามสภาพแวดล้อมรอบตัวเอง

บางทีมันอาจจะเป็นกลไกป้องกันตัวเอง?”

ลู่โจวอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมโดยการเปิดเพลงและทดสอบสมมติฐาน

แต่เขาพบว่ามันไม่จำเป็น

ท้ายที่สุดแล้วกุญแจในการปลดล็อกความจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเพียงแค่ต้องใช้กุญแจเพื่อเปิดกล่องนี้

“…โอเค มาดูกันว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ในตัวแก”

ลู่โจวยื่นมือออกไปอีกครั้งและจับสเฟียร์สีม่วงที่ลอยอยู่ในช่องเก็บของ

เขารู้สึกถึงไออุ่นกระจายไปทั่วร่างกาย

ลู่โจวพยายามจะเอาสิ่งนี้ออกจากช่องเก็บของแต่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

เส้นหนวดที่ล้อมรอบสเฟียร์สีม่วงระเบิดตัวออกกะทันหัน แล้วมาพันที่รอบนิ้วของเขา

ลู่โจวอยากจะปล่อยมันออกแต่หนวดพันล้อมรอบแขนของเขา แล้วปกคลุมร่างกายเขาทั้งหมดเหมือนกับสสารที่คล้ายเจล…

………………………………………………

Related

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+