เป็นไปตามที่ลู่โจวคาดไว้ ระบบไม่ได้สนใจการประเมินของ’มนุษย์’   ระบบจะประเมินด้วยตัวเอง

ความถูกต้องและการเผยแพร่ เมื่อปฏิบัติตามเกณฑ์ทั้งสอง ภารกิจก็ถือว่าสำเร็จ

[ขอแสดงความยินดีด้วยที่ทำภารกิจสำเร็จ!]

[รายละเอียด : แก้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคให้สำเร็จ]

[ผลการประเมินขั้นสุดท้าย : S+]

[รางวัลภารกิจ : แต้มประสบการณ์คณิตศาสตร์ สองแสนแต้ม! แต้มทั่วไป ห้าร้อยแต้ม ตั๋วเสี่ยงโชคหนึ่งใบ (ขยะห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ตัวอย่าง สามสิบเปอร์เซ็นต์ พิมพ์เขียว ยี่สิบเปอร์เซ็นต์)]

แต้มประสบการณ์คณิตศาสตร์สองแสนแต้ม!

มากกว่าข้อคาดการณ์ของปอลิญักสองเท่า!

เมื่อลู่โจวเห็นตัวเลขนี้ เขาก็สูดลมหายใจและรู้สึกยินดี

“ระบบ เปิดแผงคุณสมบัติ!”

[

A. คณิตศาสตร์ : ระดับ 5 (54,000/300,000)

B. ฟิสิกส์ : ระดับ 3 (53,100/100,000)

C. ชีวเคมี : ระดับ 1 (4,000/10,000)

D. วิศวกรรม : ระดับ 1 (0/10,000)

E. วัสดุศาสตร์ : ระดับ 1 (3,000/10,000)

F. วิทยาการพลังงาน : ระดับ 1 (0/10,000)

G. วิทยาการสารสนเทศ : ระดับ 1 (3,000/10,000)

แต้มทั่วไป : 2,475 (ตั๋วเสี่ยงโชคหนึ่งใบ)

]

เมื่อเขาเพิ่มระดับสาขาวิชา มันก็หมายความว่าเขาจะสามารถปลดล็อกข้อมูลในฐานข้อมูลของระบบได้มากขึ้น แถมความเข้าใจต่อสาขาวิชาก็จะแข็งแกร่งขึ้น

โดยที่เขาไม่รู้ตัว เขาได้มาถึงครึ่งทางจากระดับสูงสุดของคณิตศาสตร์แล้ว

เมื่อระดับคณิตศาสตร์ของเขาเพิ่มขึ้น ขีดจำกัดของระดับของวิชาอื่นๆ ก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน

บางทีมันอาจถึงเวลาเพิ่มระดับวิชาอื่นแล้วใช่ไหม?

ลู่โจวสลัดปัญหาเหล่านี้ทิ้งไป เขาตั้งใจดูภารกิจรางวัลก่อนค่อยตัดสินใจ ไม่งั้นถ้าระบบให้ภารกิจข้อคาดการณ์อื่นอีก ต่อให้เขาต้องการ เขาก็คงไปวิชาอื่นไม่ได้

ลู่โจวสูดหายใจลึกๆ แล้วกดไอค่อนเสี่ยงโชค

มันถึงช่วงการเสี่ยงโชคที่แสนน่าตื่นเต้นแล้ว

วงล้อเริ่มหมุนอย่างรวดเร็ว

ลู่โจวสั่งให้วงล้อหยุด และมันก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วลง

[ขอแสดงความยินดีด้วย ท่านได้รับตัวอย่าง!]

[ได้รับ : ตัวอย่างคลื่นสมอง (ใช้ได้ครั้งเดียว) (รายละเอียด : …)]

ลู่โจวอ่านข้อความแล้วอึ้ง

เขาผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้พิมพ์เขียว

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นตัวอย่าง ความผิดหวังก็ถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ

ในช่องเก็บของ มีสิ่งของที่รูปร่างคล้ายปากกาปรากฏขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าปากกานี้ไม่ได้มีไว้เขียน

มันนำมาใช้บันทึกเสียงจากสมอง!

ลู่โจวอ่านคำอธิบายอย่างละเอียด ตามที่ระบบบอกปากกาบันทึกนี้สามารถใช้รับสัญญาณคลื่นสมองจากคนได้ ระยะสูงสุดคือสามเมตร และสามารถป้องกันสัญญาณที่ไม่ต้องการได้

สัญญาณคลื่นสมองที่ได้รับมาจะถูกซอฟต์แวร์พิเศษวิเคราะห์เพื่อดูว่าเป้าหมายกำลังคิดอะไรอยู่ในสมอง

ผลลัพธ์ส่วนใหญ่จะเป็นหน่วยความทรงจำ

จากนั้นหน่วยความทรงจำเหล่านี้จะถูกแปลงเป็นไฟล์เสียง รูปภาพและข้อความ

จะเรียกเครื่องนี้ว่าเครื่องอ่านใจก็ได้

เมื่อมีคำพูดชี้นำ ชักจูงให้เป้าหมายเรียกความทรงจำบางอย่างในสมองโดยไม่รู้ตัว ในทางทฤษฎีแล้วเขาสามารถขโมยความลับทุกอย่างจากสมองของคนได้…

ฝ่ามือของลู่โจวมีเหงื่อซึม

เทคโนโลยีในอนาคตเป็นแบบนี้เหรอ?

ลู่โจวเดาว่าในสังคมที่มีเทคโนโลยีนี้ มันคงถูกกฎหมายและข้อบังคับควบคุมไว้อย่างหนัก เทคโนโลยีสแกนสมองคงถูกห้ามใช้เหมือนกับปืน

ยกตัวอย่าง สิ่งนี้อาจถูกจำกัดให้ใช้ได้ในการแพทย์เท่านั้น หรือมีแต่ผู้เชี่ยวชาญการแพทย์ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่ใช้ได้ ด้วยการชี้นำบางอย่าง ผู้ป่วยเสียความทรงจำอาจกู้ความทรงจำของตนเองคืนมาได้

หรือมันอาจถูกใช้โดยสายลับ…

ความเป็นไปได้นั้นดูน่ากลัว

ลู่โจวยืนอยู่ตรงหน้าจอข้อมูลพักใหญ่ เพราะเขาไม่รู้จะใช้มันทำอะไร

บางทีเขาอาจเอามาใช้ขโมยบัญชีธนาคารของมหาเศรษฐี? ลู่โจวไม่ทำอะไรผิดกฎหมายแบบนั้น

หรือเขาอาจเอาไปใช้ฟังความลับของคนอื่น? อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สนใจเรื่องของคนอื่นด้วยซ้ำไป

ในที่สุดลู่โจวก็ตัดสินใจปิดแถบช่องเก็บของ เขาจะเก็บมันไว้ก่อนแล้วเอาไปใช้ยามจำเป็นต้องใช้

อันที่จริงเขาหวังว่าเขาจะไม่ต้องใช้ของสิ่งนี้

แม้ว่ามันจะใช้ได้ครั้งเดียวก็ตาม

ลู่โจวมองแผงภารกิจ

เนื่องจากความยากของข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค ระบบจึงให้ผลประเมิน S+ แก่เขา

ดังนั้นภารกิจต่อไปของเขาจะเป็นภารกิจรางวัลที่เป็นภารกิจค่อนข้างง่าย

ลู่โจวสูดหายใจลึกๆ แล้วอธิษฐานก่อนจะเปิดแผงภารกิจ

[

เริ่มภารกิจรางวัล! (ยกเลิกได้ตลอดเวลาโดยไม่เสียแต้มทั่วไป)

คำอธิบาย : คณิตศาสตร์เป็นรากฐานของวิทยาศาสตร์ แต่มันไม่ใช่ทั้งหมดของวิทยาศาสตร์ โฮสต์มาถึงคณิตศาสตร์ระดับห้าแล้ว ทำไมถึงไม่ลองสาขาอื่นล่ะ?

สิ่งที่ต้องทำ : เผยแพร่วิทยานิพนธ์อะไรก็ได้ในวารสารหรืองานประชุม รางวัลจะขึ้นอยู่กับคุณค่าของเนื้อหา (โฮสต์สามารถเลือกวิทยานิพนธ์อะไรก็ได้เพื่อให้ภารกิจสำเร็จ)

รางวัล : แต้มประสบการณ์ 1-อะไร? (แต้มประสบการณ์คณิตศาสตร์จะถูกหักเหลืออัตราส่วน 0.5 วิชาอื่นจะมีโบนัสอัตราส่วนเป็น 1.25)

]

เมื่อลู่โจวอ่านภารกิจ เขาก็อึ้ง

เขาพึ่งคิดว่าเขาควรพัฒนาสาขาอื่น ภารกิจนี้ก็โผล่ขึ้นมา

บางทีนี่เป็นประสงค์ของพระเจ้า?

…

ลู่โจวใช้เวลาสามวันในการแก้ไขและจัดรูปแบบวิทยานิพนธ์ จากนั้นเขาก็ส่งไปที่[คณิตศาสตร์ประจำปี]

แน่นอนมันไม่ใช่เพื่อภารกิจ

จากที่ภารกิจบอก เขาเลือกวิทยานิพนธ์อะไรก็ได้ที่อยากใช้มาผ่านภารกิจ

ในวันที่สี่ ลู่โจวตื่นมาแต่เช้า

เขาเดินออกห้องแล้วบังเอิญพบกับโมลิน่าที่กำลังจะออกไปวิ่งตอนเช้า

เมื่อโมลิน่าเห็นลู่โจวเดินออกห้องมา เธอก็อึ้ง

“คุณ…คุณไม่ได้ออกห้องมานานแค่ไหนแล้ว?”

“หนึ่งเดือนมั้ง…ทำไม?”

ฉันไปซื้อของตุนไว้ตอนเดือนก่อน นั่นนับว่าเป็นการออกไปข้างนอกไหม?

โมลิน่าส่ายหน้าแล้วถาม “โปรเจกต์นายมีความคืบหน้าไหม?”

ลู่โจว “ผมแก้ได้แล้ว ผมพึ่งอัปโหลดไปบน arXiv”

“โอ้ แก้ได้แล้วเหรอ? อะไรนะ?!” ดวงตากลมโตสีฟ้าจ้องมองลู่โจวราวกับได้เห็นผีตอนกลางวันแสกๆ “คุณแก้ได้แล้ว? เดี๋ยวนะ มันพฤษภาแล้ว วันเอพริลฟูลเดย์ผ่านมานานแล้ว…”

ลู่โจวมองสีหน้าประหลาดใจของโมลิน่าแล้วยิ้ม “เชื่อผมเถอะ มันไม่ใช่มุกตลกวันเอพริลฟูลเดย์ ต่อให้จำผิดเดือน วันที่มันก็ไม่ตรงด้วยซ้ำ ถ้าคุณไม่เชื่อผม คุณก็ตรวจสอบบน arXiv เองได้”

ไม่ใช่ทุกคนติดตามงานวิจัยข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคอยู่ตลอด นอกจากนี้วิทยานิพนธ์นี้ก็ปรากฏบนอินเทอร์เน็ตมาสามวันเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็ไม่เหมือนหน้าฟีดข่าว คนส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับสาขาวิจัยของตนเองเท่านั้น

โมลิน่าจ้องมองลู่โจวแล้วเห็นว่าลู่โจวไม่ได้พูดเล่น เธอจึงสูดหายใจลึกๆแล้วย่อยสลายข้อมูลใหม่นี้

ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค

แม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ในสาขานี้ แต่เธอก็รู้สถานะของข้อคาดการณ์นี้ในสาขาทฤษฎีจำนวน

ถ้าสิ่งที่เขากล่าวเป็นความจริง งั้นมันไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะได้มาเป็นศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุดของพรินซ์ตัน

เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วถาม “ตอนนี้คุณมีแผนยังไง?”

ลู่โจวมองออกไปนอกหอแล้วหาวก่อนจะกล่าว “แผน? ผมจะไปทานอาหารเช้า”

โมลิน่า “…”