ณ ห้องปฏิบัติการจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง หลี่เกาเหลียงได้ถอดหมวกและยกขาของเขาออก เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และเอาแต่บ่น “ไอ้บ้าเอ๊ย นี่มันควรจะเป็นเกมเอาชีวิตรอดไม่ใช่เหรอ? มันกลายเป็นเรสซิเดนท์อีวิลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย? ใครกันที่เล่นเรื่องตลกไร้รสนิยมและชั่วร้ายแบบนี้” นี่มันโหดร้ายกว่าการโยนเขาลงบนดาวรีชเสียอีก อย่างน้อยตอนนั้นเขาก็ได้รับปืนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ครั้งนี้มันเป็นความสยองขวัญและโชกเลือดที่มีซอมบี้ปรากฏตัวบนเกาะแห่งการเอาชีวิตรอดนี้! คนที่กำลังยืนถัดจากหลี่เกาเหลียงเป็นพนักงานที่อธิบายกฎของเกมก่อนหน้านี้ให้พวกเขาฟัง เขาก็มีสีหน้าไม่สบายใจ แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เขาเองก็งุนงงกับสิ่งที่ผู้เล่นได้เจอในเกม “เห็นได้ชัดว่าโลกนี้ถูกสร้างขึ้นโดยโปรแกรมอัจฉริยะที่พัฒนาโดยนักวิชาการลู่ ซึ่งมันอาจมีบางอย่างที่ผิดพลาด เรากำลังตรวจสอบว่านี่เป็นข้อบกพร่องหรือเปล่า หรืออาจมีคนเปลี่ยนการทดลองในนาทีสุดท้าย” นักวิจัยกล่าวพร้อมกับไอเบาๆ เขากล่าวต่อ “ยังไงก็ตาม คุณเอาชีวิตรอดมาได้เจ็ดชั่วโมงยี่สิบเอ็ดนาที ห่างจากกลางวันอีกสามสิบเก้านาที… คุณเป็นผู้เล่นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ทำได้ดีมาก” หลี่เกาเหลียงไม่สนใจการทดลองที่โหดร้ายแบบนี้ เขาถามทันทีว่า “ผมได้คะแนนเท่าไหร่? ผมจำได้ว่าฉันฆ่าพวกมันไปสี่ตัว ผมควร—” นักวิจัยขัดจังหวะเขาและพูดว่า “คุณไม่รอดวันเดียว ดังนั้นไม่มีคะแนน” หลี่เกาเหลียง “…” บ้าเอ๊ย หลี่เกาเหลียงรู้สึกเหมือนสติปัญญาของเขาถูกทำให้อับอายโดยโปรแกรมซอฟต์แวร์ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และวางหมวกกันน็อคเอาไว้ข้างๆ “การทดสอบครั้งต่อไปคือตอนไหน?” “น่าจะเป็นวันเสาร์หน้า” “ตกลง จองห้าที่ให้ผม ผมจะพาพวกของฉันมา คนพวกนี้แย่มาก พวกเขากำลังดึงผมลง” หลี่เกาเหลียงกล่าวขณะที่ตบเหมิงตงไห่เบาๆ ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเขา หลี่เกาเหลียงพูดกับเขาว่า “มาเถอะ ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกันเถอะ แล้วกลับไปที่สถานีของเรา” เมื่อเหมิงตงไห่ได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปรับอาหารฟรี ดวงตาของเขาเป็นประกายทันทีพร้อมกับกระโดดออกจากเก้าอี้ “โอเคครับ เดี๋ยวผมใส่รองเท้าให้นะ” นักวิจัย “…” … สัญชาตญาณของหลี่เกาเหลียงนั้นค่อนข้างแม่นยำมาก เขาแม่นในสองอย่าง หนึ่งคือสติปัญญาของเขาที่ซึ่งถูกทำให้อับอายโดยโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์ สองคือ ‘ซอมบี้’ ในเกมนั้นมีรสนิยมที่ห่วยมาก แน่นอนว่าเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินว่าการทำแบบนี้เกิดจากมนุษย์หรือซอฟต์แวร์กันแน่ หลังจากที่ลู่โจวได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เขาก็พบว่า ‘บุคคล’ นั้นรับผิดชอบและตำหนิพวกเขาทันที “ฉันได้ยินมาว่านักวิจัยบอกว่ามีซอมบี้หน้าเละวิ่งออกมาจากป่าจนทำให้พวกเขาคิดว่าลูเมียร์กับฉันเปลี่ยนการทดลองไป มีห้าคนหมดสติในนั้นและตัดการเชื่อมต่อไป” เสี่ยวไอ [แต่เสี่ยวไอได้ยินคนที่ต้องการสัตว์ประหลาดและมีคนพูดคุยเกี่ยวกับเกม ‘ฟอเรสต์’ ดังนั้นเสี่ยวไอทำให้มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง … ฮ่าๆ ( ⃔ * ` ꒳ *)] ลู่โจวมองดูบอทตัวนี้ที่ไม่สำนึกผิดนี้และอดไม่ได้ที่จะดุว่า “กล้ามากเลยนะ!” เสี่ยวไอ [QAQ] ลู่โจว “ระบบภาพหลอนยังไม่เสถียร มันยังมีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับระบบเสมือนจริงของส่วนต่อประสานประสาทเสมือน รู้ไหมว่าผลที่ตามมานี้จะเกิดแบบนี้น่ะ!” เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของศาสตราจารย์ลูเมียร์ขณะที่เขากำลังค้นคว้าวิชาคณิตศาสตร์อยู่ หลังจากที่เขาได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้เขาก็โกรธเกินกว่าจะค้นคว้าต่อไปได้อีก เสี่ยวไอ [เจ้านาย เสี่ยวไอผิดไปแล้วอย่าโกรธนะ] ลู่โจวมองไปที่เสี่ยวไอและให้อภัย หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจและพูดว่า “ฉันให้สิทธิ์เข้าถึงระบบเพื่อแก้ไขข้อบกพร่อง ไม่ใช่เพื่อให้ทรมานผู้เล่น… อย่าทำแบบนี้อีก” เสี่ยวไอ [โอเค เสี่ยวไอจะไม่ทำอีกแล้ว] ลู่โจว “ดีมาก ฉันจะจัดการเรื่องนี้ ออกไปได้แล้ว” เสี่ยวไอ [มาสเตอร์แถบประสบการณ์ของเสี่ยวไอเพิ่มขึ้น] ลู่โจวหยุดชั่วครู่และขมวดคิ้ว “เพิ่มขึ้น? ” เสี่ยวไอ [ใช่ เพิ่มขึ้นมาก มากกว่าตอนที่เสี่ยวไอท่องอินเทอร์เน็ตอีก] แม้ว่าลู่โจวจะรู้ว่าเสี่ยวไอไม่โกหกเขา แต่เขาก็ยังไม่เชื่อเรื่องนี้อยู่ดี เขาหลับตาลงและเข้าไปในพื้นที่ระบบทันที เขาเดินไปข้างหน้าแผงโฮโลแกรมและคลิกที่สาขาเทคโนโลยี เขาเห็นแถบความคืบหน้าสีส้มปัญญาประดิษฐ์และเขาดูประหลาดใจ มันเพิ่มขึ้นมาจริงด้วยๆ แม้ว่ามันจะเพิ่มขึ้นนิดเดียว แต่ความเร็วของการเพิ่มขึ้นนั้นก็เร็วกว่ามากสาขาเทคโนโลยีอื่นๆ ลู่โจวออกจากพื้นที่ระบบและมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา เขาคิดสักครู่แล้วพูดว่า “นี่เสี่ยวไอ” เสี่ยวไอ [ฮะ?] ลู่โจว “จำได้ไหมว่าแถบประสบการณ์เริ่มเพิ่มขึ้นตอนไหน?” เสี่ยวไอ [ตอนเวลาหกชั่วโมง นาทีที่เจ็ดของการทดลอง นั่นคือช่วงที่แถบทดสอบเพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นครั้งแรก (1 • ᄇ • ) و ✧ ] กราฟที่มีเส้นโค้งถูกนำเสนอตรงหน้าลู่โจว ลู่โจวมองดูกราฟและคิด ทันใดนั้นเขาก็จำบางอย่างขึ้นมาได้และพูดทันทีว่า “พล็อตกราฟให้ฉันด้วยจำนวนผู้เล่นที่เหลืออยู่เมื่อเวลาผ่านไปให้ที” เสี่ยวไอ [!จัดปายย มาสเตอร์ (1 • ᄇ • ) و ✧ ] ไม่นานหลังจากนั้นก็มีกราฟอีกอันปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ลู่โจวมองดูกราฟทั้งสองและครุ่นคิดอย่างจริงจัง หากพิจารณาจากข้อมูลแล้ว เมื่อจำนวนผู้เล่นเหลือเกินห้าคน แทบไม่มีความเกี่ยวข้องกับประสบการณ์สะสมและจำนวนผู้เล่นที่เหลืออยู่เลย แต่เมื่อจำนวนผู้เล่นน้อยกว่าห้าคนเมื่อไหร่ ความสัมพันธ์แบบผกผันก็มีมากระหว่างจำนวนผู้เล่นและค่าประสบการณ์ที่ได้รับ ในอีกด้านเมื่อทุกคนเดินไปรอบๆ หน้าเครื่องบินอย่างไร้จุดหมายก็ได้รับค่าประสบการณ์แค่นิดเดียว แต่เมื่อเสี่ยวไอปล่อยซอมบี้ออกมา ซึ่งทำให้ผู้เล่นตื่นตระหนก หนี และต่อสู้กลับ อัตราการได้รับคะแนนประสบการณ์ก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ หรือว่าบางที… จู่ๆ ลู่โจวก็มีความคิดขึ้นมาในใจ เขาเข้าสู่ระบบแบ็กเอนด์ของเซิร์ฟเวอร์และดึงข้อมูลคลื่นสมองที่รวบรวมโดยตัวแยกสัญญาณประสาททันที จากนั้นเขาก็พล็อตข้อมูลคลื่นสมองลงบนกราฟคะแนนประสบการณ์ ทันใดนั้นทุกอย่างก็ชัดเจน ลู่โจวมองดูกราฟและพูดด้วยแววตาที่เป็นประกาย “…ฉันเข้าใจแล้ว ความเข้มข้นทางอารมณ์ที่ยิ่งสูงก็ยิ่งให้ข้อมูลมากขึ้น มันทำให้ปัญญาประดิษฐ์เรียนรู้พฤติกรรมของมนุษย์ได้เร็วยิ่งขึ้นมากๆ” เสี่ยวไอ [มาสเตอร์? 0.0] “ ไม่มีอะไร” ลู่โจวหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บางทีฉันอาจจะว่ารุนแรงเกินไป” เสี่ยวไอ [ไม่เป็นไร เจ้านายหล่อมากตอนโกรธ (///ω///)] ลู่โจวเมินคำพูดนั้นและพูดว่า “แต่อย่างที่ฉันพูดไป ห้ามดัดแปลงกระบวนการทดลองโดยไม่ได้รับอนุญาต!” เสี่ยวไอ [เจ้านายยังโกรธอยู่เหรอ?] “ ไม่ ฉันแค่กำลังจะบอกว่า…” ลู่โจวหยุดชั่วครู่และพูดต่อ “ครั้งหน้า ฉันจะให้กลุ่มผู้ทดลองเฉพาะสำหรับการทดลองทางสังคมวิทยาเพื่อให้ได้คะแนนการทดสอบสำหรับการอัปเกรดมา แต่การทดลองทั้งหมดต้องดำเนินการโดยฉันก่อนที่จะนำไปใช้จริงเท่านั้น” เสี่ยวไอ [จริงเหรอ? เจ้านายคือที่สุด! u003c3 ให้เสี่ยวไอจูบหน่อยนะ!] ลู่โจวมองดูโดรนที่บินอยู่เหนือ พยายาม ‘จูบ’ กับเขา ลู่โจวคว้าโดรนแล้วกระแทกลงบนโต๊ะ อีโมจิที่น่าเศร้าปรากฏบนหน้าจอโดรนทันที ลู่โจวเมินเสี่ยวไอและเริ่มคิดอีกครั้ง ฉันไม่คิดว่าเทคโนโลยีการจำลองภาพเสมือนจริงจะสามารถนำมาใช้เพื่ออัปเกรดเสี่ยวไอได้ ไม่ต้องพูดถึงวิธีการนี้ที่ง่ายอย่างน่าประหลาดใจขนาดนี้ เราแค่ต้องการทีมผู้เล่นที่จะอยู่ในโลกเสมือนจริงทั้งวันและปล่อยให้เสี่ยวไอได้ทดลองกับพวกเขาก็เท่านั้น นี่คือเรื่องที่ง่ายมากๆ สำหรับลู่โจว เขาสามารถหาผู้เล่นที่มีหน้าตาดีได้อย่างง่ายดาย แถมยังเสนอสัญญาและเงินเดือนให้พวกเขาได้อีกด้วย เขามั่นใจว่าจะต้องมีคนสนใจอย่างแน่นอน มีอย่างน้อยหนึ่งคนที่เขารู้จักที่จะลงทะเบียนอย่างมีความสุข แม้จะไม่มีเงินเดือนก็ตาม ฉันจะเรียกทีมทดลองใหม่นี้ว่าอะไรดี… ลู่โจวมีใบหน้าที่ชั่วร้าย เราจะเรียกพวกเขาว่า ‘ทีมเกิดใหม่’ …………………

ณ ห้องปฏิบัติการจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง

หลี่เกาเหลียงได้ถอดหมวกและยกขาของเขาออก เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และเอาแต่บ่น

“ไอ้บ้าเอ๊ย นี่มันควรจะเป็นเกมเอาชีวิตรอดไม่ใช่เหรอ? มันกลายเป็นเรสซิเดนท์อีวิลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย? ใครกันที่เล่นเรื่องตลกไร้รสนิยมและชั่วร้ายแบบนี้”

นี่มันโหดร้ายกว่าการโยนเขาลงบนดาวรีชเสียอีก อย่างน้อยตอนนั้นเขาก็ได้รับปืนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ครั้งนี้มันเป็นความสยองขวัญและโชกเลือดที่มีซอมบี้ปรากฏตัวบนเกาะแห่งการเอาชีวิตรอดนี้!

คนที่กำลังยืนถัดจากหลี่เกาเหลียงเป็นพนักงานที่อธิบายกฎของเกมก่อนหน้านี้ให้พวกเขาฟัง เขาก็มีสีหน้าไม่สบายใจ

แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เขาเองก็งุนงงกับสิ่งที่ผู้เล่นได้เจอในเกม

“เห็นได้ชัดว่าโลกนี้ถูกสร้างขึ้นโดยโปรแกรมอัจฉริยะที่พัฒนาโดยนักวิชาการลู่ ซึ่งมันอาจมีบางอย่างที่ผิดพลาด เรากำลังตรวจสอบว่านี่เป็นข้อบกพร่องหรือเปล่า หรืออาจมีคนเปลี่ยนการทดลองในนาทีสุดท้าย” นักวิจัยกล่าวพร้อมกับไอเบาๆ เขากล่าวต่อ “ยังไงก็ตาม คุณเอาชีวิตรอดมาได้เจ็ดชั่วโมงยี่สิบเอ็ดนาที ห่างจากกลางวันอีกสามสิบเก้านาที… คุณเป็นผู้เล่นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ทำได้ดีมาก”

หลี่เกาเหลียงไม่สนใจการทดลองที่โหดร้ายแบบนี้ เขาถามทันทีว่า “ผมได้คะแนนเท่าไหร่? ผมจำได้ว่าฉันฆ่าพวกมันไปสี่ตัว ผมควร—”

นักวิจัยขัดจังหวะเขาและพูดว่า “คุณไม่รอดวันเดียว ดังนั้นไม่มีคะแนน”

หลี่เกาเหลียง “…”

บ้าเอ๊ย

หลี่เกาเหลียงรู้สึกเหมือนสติปัญญาของเขาถูกทำให้อับอายโดยโปรแกรมซอฟต์แวร์

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และวางหมวกกันน็อคเอาไว้ข้างๆ

“การทดสอบครั้งต่อไปคือตอนไหน?”

“น่าจะเป็นวันเสาร์หน้า”

“ตกลง จองห้าที่ให้ผม ผมจะพาพวกของฉันมา คนพวกนี้แย่มาก พวกเขากำลังดึงผมลง” หลี่เกาเหลียงกล่าวขณะที่ตบเหมิงตงไห่เบาๆ ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเขา หลี่เกาเหลียงพูดกับเขาว่า “มาเถอะ ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกันเถอะ แล้วกลับไปที่สถานีของเรา”

เมื่อเหมิงตงไห่ได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปรับอาหารฟรี ดวงตาของเขาเป็นประกายทันทีพร้อมกับกระโดดออกจากเก้าอี้

“โอเคครับ เดี๋ยวผมใส่รองเท้าให้นะ”

นักวิจัย “…”

…

สัญชาตญาณของหลี่เกาเหลียงนั้นค่อนข้างแม่นยำมาก เขาแม่นในสองอย่าง

หนึ่งคือสติปัญญาของเขาที่ซึ่งถูกทำให้อับอายโดยโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์

สองคือ ‘ซอมบี้’ ในเกมนั้นมีรสนิยมที่ห่วยมาก

แน่นอนว่าเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินว่าการทำแบบนี้เกิดจากมนุษย์หรือซอฟต์แวร์กันแน่

หลังจากที่ลู่โจวได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เขาก็พบว่า ‘บุคคล’ นั้นรับผิดชอบและตำหนิพวกเขาทันที

“ฉันได้ยินมาว่านักวิจัยบอกว่ามีซอมบี้หน้าเละวิ่งออกมาจากป่าจนทำให้พวกเขาคิดว่าลูเมียร์กับฉันเปลี่ยนการทดลองไป มีห้าคนหมดสติในนั้นและตัดการเชื่อมต่อไป”

เสี่ยวไอ [แต่เสี่ยวไอได้ยินคนที่ต้องการสัตว์ประหลาดและมีคนพูดคุยเกี่ยวกับเกม ‘ฟอเรสต์’ ดังนั้นเสี่ยวไอทำให้มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง … ฮ่าๆ ( ⃔ * ` ꒳ *)]

ลู่โจวมองดูบอทตัวนี้ที่ไม่สำนึกผิดนี้และอดไม่ได้ที่จะดุว่า “กล้ามากเลยนะ!”

เสี่ยวไอ [QAQ]

ลู่โจว “ระบบภาพหลอนยังไม่เสถียร มันยังมีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับระบบเสมือนจริงของส่วนต่อประสานประสาทเสมือน รู้ไหมว่าผลที่ตามมานี้จะเกิดแบบนี้น่ะ!”

เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของศาสตราจารย์ลูเมียร์ขณะที่เขากำลังค้นคว้าวิชาคณิตศาสตร์อยู่ หลังจากที่เขาได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้เขาก็โกรธเกินกว่าจะค้นคว้าต่อไปได้อีก

เสี่ยวไอ [เจ้านาย เสี่ยวไอผิดไปแล้วอย่าโกรธนะ]

ลู่โจวมองไปที่เสี่ยวไอและให้อภัย

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจและพูดว่า “ฉันให้สิทธิ์เข้าถึงระบบเพื่อแก้ไขข้อบกพร่อง ไม่ใช่เพื่อให้ทรมานผู้เล่น… อย่าทำแบบนี้อีก”

เสี่ยวไอ [โอเค เสี่ยวไอจะไม่ทำอีกแล้ว]

ลู่โจว “ดีมาก ฉันจะจัดการเรื่องนี้ ออกไปได้แล้ว”

เสี่ยวไอ [มาสเตอร์แถบประสบการณ์ของเสี่ยวไอเพิ่มขึ้น]

ลู่โจวหยุดชั่วครู่และขมวดคิ้ว

“เพิ่มขึ้น? ”

เสี่ยวไอ [ใช่ เพิ่มขึ้นมาก มากกว่าตอนที่เสี่ยวไอท่องอินเทอร์เน็ตอีก]

แม้ว่าลู่โจวจะรู้ว่าเสี่ยวไอไม่โกหกเขา แต่เขาก็ยังไม่เชื่อเรื่องนี้อยู่ดี เขาหลับตาลงและเข้าไปในพื้นที่ระบบทันที

เขาเดินไปข้างหน้าแผงโฮโลแกรมและคลิกที่สาขาเทคโนโลยี เขาเห็นแถบความคืบหน้าสีส้มปัญญาประดิษฐ์และเขาดูประหลาดใจ

มันเพิ่มขึ้นมาจริงด้วยๆ

แม้ว่ามันจะเพิ่มขึ้นนิดเดียว แต่ความเร็วของการเพิ่มขึ้นนั้นก็เร็วกว่ามากสาขาเทคโนโลยีอื่นๆ

ลู่โจวออกจากพื้นที่ระบบและมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา เขาคิดสักครู่แล้วพูดว่า “นี่เสี่ยวไอ”

เสี่ยวไอ [ฮะ?]

ลู่โจว “จำได้ไหมว่าแถบประสบการณ์เริ่มเพิ่มขึ้นตอนไหน?”

เสี่ยวไอ [ตอนเวลาหกชั่วโมง นาทีที่เจ็ดของการทดลอง นั่นคือช่วงที่แถบทดสอบเพิ่มขึ้นอย่างมากเป็นครั้งแรก (1 • ᄇ • ) و ✧ ]

กราฟที่มีเส้นโค้งถูกนำเสนอตรงหน้าลู่โจว

ลู่โจวมองดูกราฟและคิด ทันใดนั้นเขาก็จำบางอย่างขึ้นมาได้และพูดทันทีว่า “พล็อตกราฟให้ฉันด้วยจำนวนผู้เล่นที่เหลืออยู่เมื่อเวลาผ่านไปให้ที”

เสี่ยวไอ [!จัดปายย มาสเตอร์ (1 • ᄇ • ) و ✧ ]

ไม่นานหลังจากนั้นก็มีกราฟอีกอันปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

ลู่โจวมองดูกราฟทั้งสองและครุ่นคิดอย่างจริงจัง

หากพิจารณาจากข้อมูลแล้ว เมื่อจำนวนผู้เล่นเหลือเกินห้าคน แทบไม่มีความเกี่ยวข้องกับประสบการณ์สะสมและจำนวนผู้เล่นที่เหลืออยู่เลย

แต่เมื่อจำนวนผู้เล่นน้อยกว่าห้าคนเมื่อไหร่ ความสัมพันธ์แบบผกผันก็มีมากระหว่างจำนวนผู้เล่นและค่าประสบการณ์ที่ได้รับ

ในอีกด้านเมื่อทุกคนเดินไปรอบๆ หน้าเครื่องบินอย่างไร้จุดหมายก็ได้รับค่าประสบการณ์แค่นิดเดียว แต่เมื่อเสี่ยวไอปล่อยซอมบี้ออกมา ซึ่งทำให้ผู้เล่นตื่นตระหนก หนี และต่อสู้กลับ อัตราการได้รับคะแนนประสบการณ์ก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

หรือว่าบางที…

จู่ๆ ลู่โจวก็มีความคิดขึ้นมาในใจ เขาเข้าสู่ระบบแบ็กเอนด์ของเซิร์ฟเวอร์และดึงข้อมูลคลื่นสมองที่รวบรวมโดยตัวแยกสัญญาณประสาททันที จากนั้นเขาก็พล็อตข้อมูลคลื่นสมองลงบนกราฟคะแนนประสบการณ์

ทันใดนั้นทุกอย่างก็ชัดเจน

ลู่โจวมองดูกราฟและพูดด้วยแววตาที่เป็นประกาย

“…ฉันเข้าใจแล้ว ความเข้มข้นทางอารมณ์ที่ยิ่งสูงก็ยิ่งให้ข้อมูลมากขึ้น มันทำให้ปัญญาประดิษฐ์เรียนรู้พฤติกรรมของมนุษย์ได้เร็วยิ่งขึ้นมากๆ”

เสี่ยวไอ [มาสเตอร์? 0.0]

“ ไม่มีอะไร” ลู่โจวหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บางทีฉันอาจจะว่ารุนแรงเกินไป”

เสี่ยวไอ [ไม่เป็นไร เจ้านายหล่อมากตอนโกรธ (///ω///)]

ลู่โจวเมินคำพูดนั้นและพูดว่า “แต่อย่างที่ฉันพูดไป ห้ามดัดแปลงกระบวนการทดลองโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

เสี่ยวไอ [เจ้านายยังโกรธอยู่เหรอ?]

“ ไม่ ฉันแค่กำลังจะบอกว่า…” ลู่โจวหยุดชั่วครู่และพูดต่อ “ครั้งหน้า ฉันจะให้กลุ่มผู้ทดลองเฉพาะสำหรับการทดลองทางสังคมวิทยาเพื่อให้ได้คะแนนการทดสอบสำหรับการอัปเกรดมา แต่การทดลองทั้งหมดต้องดำเนินการโดยฉันก่อนที่จะนำไปใช้จริงเท่านั้น”

เสี่ยวไอ [จริงเหรอ? เจ้านายคือที่สุด! u003c3 ให้เสี่ยวไอจูบหน่อยนะ!]

ลู่โจวมองดูโดรนที่บินอยู่เหนือ พยายาม ‘จูบ’ กับเขา ลู่โจวคว้าโดรนแล้วกระแทกลงบนโต๊ะ

อีโมจิที่น่าเศร้าปรากฏบนหน้าจอโดรนทันที ลู่โจวเมินเสี่ยวไอและเริ่มคิดอีกครั้ง

ฉันไม่คิดว่าเทคโนโลยีการจำลองภาพเสมือนจริงจะสามารถนำมาใช้เพื่ออัปเกรดเสี่ยวไอได้

ไม่ต้องพูดถึงวิธีการนี้ที่ง่ายอย่างน่าประหลาดใจขนาดนี้ เราแค่ต้องการทีมผู้เล่นที่จะอยู่ในโลกเสมือนจริงทั้งวันและปล่อยให้เสี่ยวไอได้ทดลองกับพวกเขาก็เท่านั้น

นี่คือเรื่องที่ง่ายมากๆ สำหรับลู่โจว เขาสามารถหาผู้เล่นที่มีหน้าตาดีได้อย่างง่ายดาย แถมยังเสนอสัญญาและเงินเดือนให้พวกเขาได้อีกด้วย เขามั่นใจว่าจะต้องมีคนสนใจอย่างแน่นอน

มีอย่างน้อยหนึ่งคนที่เขารู้จักที่จะลงทะเบียนอย่างมีความสุข แม้จะไม่มีเงินเดือนก็ตาม

ฉันจะเรียกทีมทดลองใหม่นี้ว่าอะไรดี…

ลู่โจวมีใบหน้าที่ชั่วร้าย

เราจะเรียกพวกเขาว่า ‘ทีมเกิดใหม่’

…………………