บริษัทที่ครอบครองทรัพยากรหายากจะได้ข้อได้เปรียบในการเจรจาเสมอ เนื่องจากทรัพยากรหายากเป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรทดแทนได้ ต่อให้มันมีราคาแพงขึ้นมานิดหน่อย แต่ฝั่งที่ตกลงทำการค้าด้วยก็มักจะยอมอยู่ดี

ในกรณีนี้ เทคโนโลยีโฮโลแกรมที่ NTT ชำนาญก็นับว่าเป็นทรัพยากรหายากเช่นกัน

ถึงจะมีบริษัทอื่นที่ทำเทคโนโลยีฉายโฮโลแกรมเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีบริษัทไหนที่ชำนาญเท่า ไม่เคยมีบริษัทใดเลยที่มีประสบการณ์ในการสร้างเทคโนโลยีภาพฉายโฮโลแกรมในสถานที่สเกลใหญ่มาก่อน

สุดท้ายแล้ว หลังจากเจรจาต่อรองราคากันอย่างดุเดือดจนดีลเกือบจะล่ม ทั้งสองฝ่ายก็มาถึงจุดกึ่งกลางที่ยอมกันในที่สุด เหมือนที่นากาโอกะ เคย์อิจิคาดไว้

ราคาของ NTT กรุ๊ป ลดลงมาเป็นห้าหมื่นล้านเยนจากเดิมหนึ่งแสนล้านเยน

ผู้อำนวยการโอวค่อนข้างพอใจทีเดียวที่ราคาลดลงมาครึ่งหนึ่ง

ถึงมันจะยังแพงอยู่ดี แต่อย่างน้อยคนที่อยู่เบื้องบนก็น่าจะพอใจเหมือนเขา

แม้ภายนอกแล้วใบหน้าของนากาโอกะ เคย์อิจิจะฉายแววขมขื่น แต่ในใจเขากลับกำลังมีความสุข

ราคาโดยรวมของอุปกรณ์ทั้งหมดมีเพียงหนึ่งหมื่นล้านเยนเท่านั้น ซึ่งแปลงเป็นเงินหยวนจะได้ค่ามากกว่าหกร้อยล้านหยวน ไม่มีอะไรจะน่าตื่นเต้นไปกว่าการสามารถปิดดีลราคาหนึ่งหมื่นล้านเยนในราคาที่ก้าวกระโดดไปถึงห้าหมื่นล้านเยนได้

หลังจากที่เจรจาเรื่องราคากันสำเร็จทั้งสองฝ่ายก็เข้าสู่การร่วมมือระยะถัดไปอย่างรวดเร็ว

นากาโอกะ เคย์อิจิให้ทีมผู้เชี่ยวชาญจากสำนักงานใหญ่มาทำการตรวจสอบโครงสร้างอาคารรังนกในพื้นที่จริงแบบละเอียด จากนั้นพวกเขาก็ดัดแปลงดีไซน์ตามความต้องการของฝั่งจีน

ในเมื่อประเทศจีนเป็นฝ่ายที่จ่ายเงิน พวกเขาจึงมีสิทธิ์ควบคุมทุกอย่าง

แต่การร่วมมือครั้งนี้ก็ไม่ได้ราบรื่นไปเสียหมด

หลังจากที่วางแผนก่อสร้างสำเร็จ ทั้งสองฝ่ายก็มีข้อขัดแย้งกัน

“สามเดือนสั้นเกินไปครับ! ”

นากาโอกะ เคย์อิจิมองทั้งผู้อำนวยการโอวและผู้อำนวยการหลิวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ เขาวางมือทาบโต๊ะแล้วพูดว่า “เวลาสามเดือนมีพอแค่ให้เราเตรียมอุปกรณ์ที่คุณต้องการเท่านั้น ต่อให้เราทำทั้งเตรียมของและส่งอุปกรณ์การผลิตในเวลาเดียวกัน เวลาสามเดือนก็ไม่มีทางทำให้มันออกมาในแบบที่คุณต้องการได้หรอก”

ผู้อำนวยการโอวแย้งว่า “แต่พวกคุณก็มีโกดังเก็บของนี่ครับ? ถ้าเกิดเราย้ายชิ้นส่วนอุปกรณ์ไปไว้ในโกดังเก็บของก่อน…”

“โกดังเก็บของที่ว่าเป็นคำสั่งซื้อของคนอื่นครับ! ตามกฎแล้วพวกเราทำแบบนั้นไม่ได้อยู่แล้ว” นากาโอกะ เคย์อิจิส่ายหัวแล้วพูดด้วยท่าทางแข็งกร้าวว่า “อีกอย่างเทศกาลของพวกคุณก็จะจัดเดือนตุลาคม แล้วยังจะจัดตอนต้นเดือนด้วย พวกเราจะเอาของมาส่งได้ก็ช่วงกลางเดือนกันยายน เวลาครึ่งเดือนจะมากพอให้พวกคุณเตรียมโชว์เหรอครับ?”

หลิวเหว่ยเริ่มโมโห เขาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้

“สองสัปดาห์จะไปพอได้อย่างไรกัน! พวกเราเตรียมโชว์ฉลองวันชาตินะ ไม่ใช่โชว์กระจอกงอกง่อย! ”

เคย์อิจิ นากาโอกะก็ยืนขึ้นที่โต๊ะประชุมเช่นกัน “สี่เดือน เราให้ลิมิตได้แค่นี้ครับ พวกเราจะขนส่งระบบนี้มาให้พวกคุณได้เร็วสุดก็ต้นเดือนกันยายน ถ้านี่ยังไม่ได้ผลแล้วล่ะก็ ผมต้องขออภัยด้วย”

ไม่มีทางที่พวกเขาจะเจรจาต่อรองกันเรื่องเวลาได้ มันเป็นเรื่องอยู่ที่ว่าสิ่งนั้นมันเป็นไปได้หรือเป็นไปไม่ได้

ถึงแม้นากาโอกะ เคย์อิจิจะไม่อยากเสียเวลามาเจรจาต่อรองเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ แต่มันก็เป็นวิธีเดียวที่เขาจะยังทำให้ดีลไม่ล่มได้

ถ้าพูดถึงเรื่องราคาแล้ว เขายังมีแต้มต่อจากราคาสี่หมื่นล้านเยนที่ได้กำไรมาอยู่ แต่เขาไม่สามารถยอมเสียเวลาได้

การเซ็นสัญญาข้อตกลงที่ไม่สามารถทำได้จะหมายความว่าพวกเขาต้องจ่ายค่าชดเชยราคาแพง

พวกเขาไม่สามารถเสี่ยงกับการต้องจ่ายค่าชดเชยนั้นได้

…

การประชุมจบลง

ทั้งห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบ

เลขาฯ อู๋หยวนหางเป็นคนแรกที่พูดเปิดประเด็นขึ้นมา เขากำหมัดแน่น ปากก็พูดด้วยความโกรธ

“คนพวกนั้น…พวกเขารู้ดีว่าทางเราซื้อระบบนี้ได้จากแค่พวกเขาเท่านั้น”

ผู้อำนวยการโอวขมวดคิ้วและถอนหายใจ เขาพูดตอบไปว่า “บางทีพวกเขาอาจจะมีเหตุผลก็ได้…ผู้กำกับหลิว เวลาหนึ่งเดือนไม่พอจริงๆ เหรอ?”

หลิวเหว่ยส่ายหัว

ถึงแม้เขาจะไม่อยากยอมรับเรื่องนี้ แต่มันก็คือความเป็นจริง

“ถ้าจะให้ทีมของผมทำความคุ้นเคยกับระบบทั้งระบบอาจจะต้องใช้เวลาถึงหนึ่งเดือน…ถ้านี่ไม่ได้ผลล่ะก็ บางทีคุณอาจจะลองหาผู้กำกับที่เชี่ยวชาญทางเทคนิคมากกว่าผมไหม? เพราะอย่างไรการเฉลิมฉลองวันชาติก็เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ”

หลิวเหว่ยไม่อยากต้องเป็นคนรับผิดชอบโชว์นี้อีกต่อไปแล้ว

การได้เป็นผู้กำกับในงานเฉลิมฉลองวันชาติอย่างนี้จะส่งผลดีกับอนาคตในหน้าที่การงานของเขาก็จริง แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่ามันจะสร้างปัญหาขนาดนี้

แค่ต้องมานั่งเรียนรู้วิธีถ่ายงานในแบบที่เขาไม่เคยทำมาก่อนก็ปวดหัวพอแล้ว แต่นี่พวกเขายังจะได้รับอุปกรณ์ไม่ทันเวลาอีก

เขาเตรียมตัวเพื่อการเฉลิมฉลองนี้มาครึ่งปีแล้ว สภาพจิตใจของเขาได้พังไปเป็นที่เรียบร้อย

“ให้ตายก็ไม่มีทางเปลี่ยนคน!” ผู้อำนวยการโอวพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางจริงจัง “สกิลการกำกับของคุณอยู่ในระดับขั้นเทพแล้ว หน่วยงานของเราก็เห็นด้วยว่าควรจะวางใจมอบหมายงานสำคัญให้คุณ จะเปลี่ยนตัวตอนนี้ก็สายไปแล้ว…เสี่ยวอู๋ ไปถามคนอื่นสิว่ามีบริษัทที่ทำโฮโลแกรมไหนเหมาะกว่านี้ไหม ช่างหัวพวกคนญี่ปุ่น ไปหาบริษัทที่ทำตามที่พวกเราต้องการได้มา! ”

อู๋หยวนหางมีรอยยิ้มขมขื่นอยู่บนใบหน้า

“ได้ครับ! ผมจะไป…”

จริงๆ แล้วการเปลี่ยนตัวผู้กำกับก็เป็นสิ่งที่เป็นไปได้

ผู้กำกับที่คุ้นเคยกับเทคโนโลยีถ่ายภาพโฮโลแกรมก็คือคนกลุ่มเดียวกับที่กำกับงานโอลิมปิกที่โตเกียวนั่นแหละ แต่พวกเขาจะไปเชิญผู้กำกับต่างชาติมาทำงานเฉลิมฉลองวันชาติจีนได้อย่างไรกัน

นี่ไม่ใช่แค่เรื่องอุปกรณ์แล้ว

ถ้ามีชื่อของผู้กำกับต่างชาติอยู่ในรายชื่อโปรดิวเซอร์ล่ะก็ จะต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่ๆ

แต่อย่างไรก็ตาม…

ถ้าพวกเขาเปลี่ยนตัวผู้กำกับไม่ได้ บางทีพวกเขาอาจจะเปลี่ยนผู้ผลิตอุปกรณ์ได้หรือเปล่า?

อู๋หยวนหางไปปรึกษาคนหลายคนในวงการ แต่คำตอบที่ได้มาก็ใกล้เคียงกับสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วกันหมด

ในปัจจุบันบริษัทที่มีเทคโนโลยีภาพฉายโฮโลแกรมก้าวหน้ามีแต่บริษัทของญี่ปุ่นทั้งนั้น และเทคโนโลยีโฮโลแกรมในญี่ปุ่นก็มี NTT เป็นผู้นำ พวกเขาเป็นบริษัทที่ชนะการประมูลการก่อสร้างระบบโฮโลแกรมให้งานโอลิมปิกที่โตเกียว วิศวกรที่ตีพิมพ์งานวิจัยส่วนใหญ่ลง IEEE ในวงการนี้ต่างก็เป็นพนักงานของ NTT กรุ๊ปกันทั้งนั้น

ต่อให้พวกเขาเปลี่ยนผู้ผลิตอุปกรณ์ สถานการณ์ก็ไม่ได้ดีขึ้นอยู่ดี

ดังนั้น เมื่อสำนักงานกระทรวงความบันเทิงเริ่มมองหาผู้ผลิตรายอื่น NTT กรุ๊ป จึงไม่ได้ตื่นตกใจแต่อย่างใด พวกเขาแค่อยู่เฉยๆ แล้วก็รอดูสถานการณ์ไปชิลๆ

ผู้อำนวยการโอวรู้สึกอับจนหนทาง สุดท้าย เขาก็ต้องไปขอความช่วยเหลือจากผู้อำนวยการหลี่

พอผู้อำนวยการหลี่ได้ยินเรื่องราวของผู้อำนวยการโอว เขาก็รู้สึกโมโห

“ใครแม่*บอกให้คุณไปดีลงานกับพวก NTT ล่ะ! ”

เขาโกรธเสียจนอดสบถออกมาไม่ได้

โอวไห่เฟิงพูดไม่ออก หลังจากนั้นพักหนึ่งเขาก็พูดขึ้นได้ว่า “จะให้พวกเราไปหาใครล่ะคุณ…ก็พวกนั้นเป็นพวกที่เก่งที่สุดในโลกนี่นา”

“นี่คุณบ๊องเหรอไง?” ผู้อำนวยการหลี่บ่น “ถ้าคุณมีปัญหาก็ไปหานักวิชาการลู่!”