ณ ทะเลทรายซูโซตอยน์ เอลีเซ็น

นี่เป็นเขตหวงห้ามของสิ่งมีชีวิต

ปีที่แล้วนักวิชาการลู่ได้วนมาบริเวณนี้ตามแผนที่ ถนนหกเลนที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ที่ปลูกไว้ หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการทำชีวมณฑลแบบปิดในรูปของไข่ ในที่สุดก็มีสัญญาณของชีวิต

ปากกาในมือของเหลียงโย่วเฉิงหยุดขยับ เขาเหลือบดูตัวบ่งชี้ความกดอากาศในห้องโดยสารบนโต๊ะทำงานถัดจากเขา จากนั้นจึงปิดไดอารี่ที่ถืออยู่

สี่ร้อยวันผ่านไปแล้วตั้งแต่เปิดชีวมณฑลครั้งสุดท้าย

มีสองสิ่งที่เหลียงโย่วเฉิงต้องทำทุกวัน หนึ่งคือวิดีโอคอลกับภรรยาและลูกๆ ของเขา และเขียนไดอารี่และบันทึกชิ้นส่วนของชีวิตในชีวมณฑลนี้

นี่คือคำแนะนำจากนักจิตวิทยาระหว่างการฝึก

“… สภาพแวดล้อมบนดาวอังคารอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่นี่ แรงโน้มถ่วงที่ต่ำ ในระยะยาวจะสร้างกดดันให้กับกระดูกและอวัยวะและยังทำให้เกิดความเครียดในจิตใจ เมื่อก่อนมันแก้ได้ด้วยยา แต่คุณต้องทำการปรับเปลี่ยนทางจิตวิทยาด้วยตัวเอง เมื่อคุณรู้สึกเบื่อก็ให้ลองเขียนไดอารี่ดู คุณสามารถเขียนแค่สองประโยคก็ได้”

เท่านี้ เวลาก็ได้ผ่านล่วงเลยมาปีกว่าแล้ว เขารู้สึกว่าไดอารี่ของเขาหนาพอที่จะตีพิมพ์เป็นหนังสือได้เลย เขาแทบไม่อยากให้ชีวิตแบบนี้จบลง

“พูดถึงว่า วันนี้เป็นวันที่ชีวมณฑลเปิด”

เขาหายใจเข้าลึกๆ และยืนขึ้นจากคอนโซล

ถ้าเขาจำไม่ผิด เขาคือกะสุดท้ายแล้ว เมื่อเพื่อนร่วมงานในส่วนของสวนได้เก็บเกี่ยวมันฝรั่งและข้าวโพดชุดสุดท้ายแล้ว พวกเขาสามารถแพ็กถุงและยืนอยู่หน้าแอร์ล็อกเพื่อรอคนที่อยู่ข้างนอกเปิดประตู

เหมือนจะมีคนพูดเมื่อวานนี้ว่านักวิชาการลู่จะมาวันนี้

นักบินอวกาศทุกคนรู้จักหัวหน้าที่ปรึกษาและหัวหน้านักออกแบบของคณะกรรมการวงโคจรรอบดวงจันทร์

ทุกคนต่างตื่นเต้นหลังจากได้ยินข่าวนี้ พวกเขาคาดว่านี่หมายความว่าถึงเวลาที่พวกเขาต้องทำภารกิจให้สำเร็จในไม่ช้านี้แน่ๆ…

ขณะเดียวกันทางด้านนอกชีวมณฑล

มีกลุ่มคนเดินบนถนนคอนกรีตในฐานวิจัยพร้อมด้วยทหารหลายนาย

ลู่โจวมองไปรอบๆ บ้านคอนกรีตที่เรียบร้อยสองข้างทาง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคิดถึงพวกมัน

“เจอกันอีกแล้ว”

ผู้อำนวยการหลี่เดินเคียงข้างเขา ผู้อำนวยการหลี่รู้สึกแบบเดียวกัน และเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสะเทือนอารมณ์ว่า “ใช่”

รวมทั้งครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่เขาเคยมาที่ทะเลทรายแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นการเลือกสถานที่ของฐานหรือการกู้คืนแคปซูลไลท์นิ่ง แอร์บอร์น เขาก็อยู่กับลู่โจวทุกครั้ง

ไม่เพียงแค่นั้น แต่ทุกครั้งที่เขามาที่นี่ เขาก็เห็นการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนของป้อมปราการที่โดดเดี่ยวแห่งนี้ได้

คราวนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่เขาเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

รู้สึกเหมือนจะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ที่นี่เปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ”

ลู่โจวยิ้ม

“นิดหน่อยเหรอ? ผมแทบจะจำมันไม่ได้แล้ว”

ตอนที่โปรเจกต์สวนได้รับการจัดตั้งขึ้นครั้งแรก เขาจำได้ว่าสถานที่แห่งนี้ยังคงเป็นทะเลทรายที่แห้งแล้งเฉยๆ กลุ่มทหารและนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่ย้ายมาจากหน่วยวิจัยต่างๆ ประจำการอยู่ที่นี่

สภาพในเวลานั้นถือว่าลำบาก พวกเขานอนในห้องเคลื่อนที่ที่ดัดแปลงจากตู้คอนเทนเนอร์และกินอาหารแห้งที่จัดเก็บง่าย ดื่มน้ำที่ส่งโดยรถบรรทุกน้ำที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยกิโลเมตร

ตอนนี้เวลาผ่านไปหลายปี โปรเจกต์สวนก็ได้กระจายไปทั่วทะเลทรายแห่งนี้แล้ว ฐานการวิจัยด้านชีวมณฑลคือสัญญาณที่ไม่อาจมองข้ามได้ในแผนการตั้งรกรากนอกโลกของจีน!

ศาสตราจารย์หูหยางเดินข้างหลู่โจวและผู้อำนวยการหลี่ เขาเติบโตขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก

ทรายที่แห้งได้ขจัดความอ่อนเยาว์ของศาสตราจารย์หนุ่มที่มาจากมหาวิทยาลัยเกษตร ทิ้งรอยเหี่ยวย่นและรอยแตกแห้งบนใบหน้าเอาไว้

ยากที่จะเดาได้ว่าเขาอายุแค่สี่สิบเท่านั้น

“ในช่วงสองปีที่ผ่านมามีสถาบันวิจัยสองแห่งได้ย้ายมาที่นี่ และสมาชิกจากองค์กรความร่วมมือระหว่างประเทศก็ได้ย้ายเข้ามาเช่นกัน การกินและดื่มได้กระตุ้นเศรษฐกิจในท้องถิ่นจากผู้คนจำนวนมากที่ประจำการอยู่ที่นี่ ชาวบ้านจำนวนมากที่อยู่แถวนี้เห็นหอเก็บน้ำที่สร้างโดยกองทัพและตัดสินใจสร้างบ้านเรือนในบริเวณใกล้เคียงนี้ขึ้น ผมกังวลว่าการอพยพของคนจำนวนมากมาที่นี่จะทำลายสภาพแวดล้อมทางนิเวศวิทยาที่เปราะบางในท้องถิ่น”

“สุดท้ายแล้วสิ่งที่ดึงดูดให้เราอยู่ที่นี่คือโซนเดดไลฟ์ กลางทะเลทะเลทรายซูโซตอยน์ เอลีเซ็น เรากลัวชาวบ้านจะพัฒนาการท่องเที่ยวที่นี่ และเราจะต้องย้ายออกไปเร็วนี้ๆ ”

ผู้อำนวยการหลี่พยักหน้าอย่างครุ่นคิดและพูดอย่างจริงจังว่า “ผมจะรายงานสถานการณ์ที่นี่กับองค์กรและแนะนำผู้ที่ไม่ใช่นักวิจัยซึ่งตั้งถิ่นฐานในบริเวณใกล้เคียงไปยังสถานที่ที่เหมาะสมโดยเร็วที่สุด”

ศาสตราจารย์หูหยางถอนหายใจและกล่าวว่า “ขอบคุณครับ”

ระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน ในที่สุดก็มาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของฐานการวิจัย

ชีวมณฑลเอคือองค์ประกอบหลักของโปรเจกต์สวนทั้งหมด

จากการทดลองครั้งล่าสุดจนถึงปัจจุบัน ชีวมณฑลได้ดำเนินการอย่างเสถียรเป็นเวลาสี่ร้อยวันโดยปราศจากการรับทรัพยากรภายนอกเข้ามา เมื่อเป้าหมายที่อยู่ระหว่างดำเนินการเสร็จสมบูรณ์แล้ว วันนี้ก็ถึงเวลาที่ประตูบานนั้นจะเปิดขึ้น

ลู่โจวและคนอื่นๆ เห็นนักบินอวกาศที่กำลังมุ่งหน้าไปยังดาวอังคารในเลานจ์นอกชีวมณฑล

“สวัสดีครับ นักวิชาการลู่!”

นักบินอวกาศหนุ่มในชุดลำลองก้าวไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้นและจับมือของลู่โจว

ลู่โจวสะบัดมือขวากลับอย่างมั่นคงและพูดด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดี สวัสดี! การอยู่ในชีวมณฑลมานานกว่าหนึ่งปีมันคงลำบากมาเลยสินะ!”

ดร.เหลียงโย่วเฉิง กล่าวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น “ไม่เลยครับ! เทคโนโลยีระบบอัตโนมัติในชีวมณฑลนั้นเติบโตเต็มที่ และงานของเราค่อนข้างสบาย! เราทำงานแค่หกชั่วโมงต่อวันเท่านั้น แถมเรายังมีบริการอินเทอร์เน็ต สองเดือนของการทำออฟไลน์เพื่อประเมินผลทางจิตวิทยานั้นค่อนข้างยาก แต่ที่เหลือก็ใช้ได้”

การประเมินทางจิตวิทยาที่เรียกว่าเป็นการทดสอบความสามารถความอดทนทางจิตของนักบินอวกาศภายใต้สภาวะที่รุนแรง

ตัวอย่างเช่น ในการจำลองครั้งล่าสุดนักวิจัยได้จำลองว่าเปลวสุริยะทำให้อุปกรณ์สื่อสารที่อยู่นอกชีวมณฑลเสียหาย พวกเขาตัดการเชื่อมต่อระหว่างด้านในของชีวมณฑลกับโลกภายนอกเป็นเวลาสองเดือน

ในช่วงเวลานั้นพวกเขาไม่สามารถพูดคุยกับครอบครัวหรืออ่านหนังสือออนไลน์ได้เลย

สำหรับคนที่อยู่ในสังคมสมัยใหม่มา ยี่สิบหรือสามสิบปีนี่ถือเป็นการทรมานดีๆ นี่เอง

ลู่โจวมองดูนักบินอวกาศหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“สถานการณ์บนดาวอังคารจะเลวร้ายยิ่งกว่าบนโลกอีก และเป็นไปได้มากว่าจะใช้เวลาเดินทางสองหรือสามปี บางทีเมื่อคุณกลับมา ลูกๆ ของคุณจะจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมปลายแล้ว…คุณมั่นใจแล้วใช่ไหม?”

เหลียงโย่วเฉิงยืดหลังของเขาให้ตรง เขาเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ผมตัดสินใจตั้งแต่วันที่ผมเข้าร่วมกองพลน้อยด้านอวกาศแล้วครับ สำหรับลูกชายของผม เขาจะภูมิใจในตัวพ่อของเขาอย่างแน่นอน! ”

ลู่โจวมองดูท่าทางที่ไม่เปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของนักบินอวกาศที่อยู่ข้างหน้าเขา เขามองเขาอย่างเห็นด้วยและพยักหน้าเบาๆ

“เป็นเกียรติที่ได้ร่วมงานกับคุณจริงๆ”

“นักวิชาการลู่ ผมอยากถามถึงเพื่อนร่วมทีมของผม ผมสงสัยว่ามันโอเคไหม?”

ลู่โจวกล่าวว่า “คำถามอะไร?”

“พวกเรา… จะไปเร็วๆ นี้เหรอครับ?”

ลู่โจวมองไปที่การแสดงออกอย่างกระตือรือร้นบนใบหน้าของนักบินอวกาศที่อยู่ข้างหน้าเขา ลู่โจวนิ่งไปชั่วครู่ เขายิ้มแล้วก็พยักหน้ารับ

“ใช่”

“แผนลงจอดบนดาวอังคารจะเปิดตัวภายในหนึ่งเดือนนี้!”

นักบินอวกาศเริ่มมีความสุขบนใบหน้าของพวกเขา ลู่โจวกระแอมและพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เหตุผลที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อตรวจสอบว่าการออกแบบแคปซูลโคโลเนียลเป็นไปตามมาตรฐานหรือไม่ รวมทั้งทบทวนนักบินที่กำลังจะไปสู่อวกาศ…”

“ก็คือพวกคุณยังไงล่ะ!

“ผลงานของคุณยอดเยี่ยมมากและคุณทำได้เกินความคาดหมายของนักวิจัยเสียอีก! คุณได้ผ่านการทดสอบทั้งหมด และด้วยความอุตสาหะและความกล้าหาญที่แสดงให้เห็นในการทดสอบ คุณได้กระตุ้นทุกคนรวมถึงผมด้วย ผมหวังว่าคุณจะเก็บสิ่งที่คุณได้เรียนรู้ในการทดลองและเผยแพร่ตัวตนที่สวยงามและโดดเด่นไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันไกลโพ้นสำหรับอารยธรรมของเรา”

“ถึงแม้เราจะไม่ใช่คนแรกที่เหยียบพื้นดาวอังคาร แต่ผมเชื่อว่าเราจะทำสิ่งที่คนอื่นล้มเหลวให้สำเร็จได้แน่นอน”

“ในอนาคตอันใกล้นี้ ด้วยความกล้าหาญของคุณ ธงของเราจะปลิวไสวอยู่บนดาวอังคารตลอดไป”

“เราจะปลูกฝังดินแดนรกร้างให้เป็นทุ่งที่อุดมสมบูรณ์และเปลี่ยนทะเลทรายให้เป็นโอเอซิสให้ได้!”