เซียวอวี๋เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปตลอดทาง

แม้ในอดีตเซียวอวี๋จะเคยมาที่แห่งนี้จากในเกมแล้วหลายครั้ง แต่บางครั้งความซับซ้อนของเส้นทางภายในสโคโลแมนซ์ก็ทำให้เขาปวดหัว

หลังจากเดินมาครึ่งค่อนวัน เซียวอวี๋ก็ยังไม่พบสิ่งของล้ำค่าอื่น ดังนั้นเขาจึงนำคนของเขาย้อนกลับทางเดิน

แม้เซียวอวี๋จะไม่รู้ว่าที่ทางเข้าตอนนี้เป็นอย่างไรแล้ว แต่เขาเชื่อว่ามิรันด้าจะต้องส่งคนเข้ามาสำรวจที่นี่แน่ และหากเขาย้อนกลับไปทางออกเดิม การต่อสู้ย่อมเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

เซียวอวี๋รู้สึกว่ามันยังมีทางออกอื่น

ในเวลานั้นเอง กีอบลินที่กำลังตรวจสอบสถานที่อยู่ก็ร้องเสียงแหลม “นายท่าน! ตรงนี้มีบางสิ่งแปลกๆ”

ได้ยินคำพูดของก๊อบลิน เซียวอวี๋ก้ตาเป็นประกาย เขารีบเอ่ยถาม “แปลกอย่างไร?”

ก๊อบลินรีบวิ่งเข้ามาหาก่อนจะกล่าวตอบว่า “โครงสร้างของมันประหลาดนัก แม้จะดูคล้ายสมบูรณ์ดี แต่ท่านดูนี่สิ มันถูกสร้างจากไพร็อกซิไนส ขณะที่ส่วนอื่นๆล้วนแต่เป็นหินธรรมดา มันย่อมไม่เป็นเช่นนี้ เว้นแต่จะมีบางสิ่งที่พิเศษ”

ก๊อบลินวิเคราะห์จากประสบการณ์ของมัน

เซียวอวี๋ไม่ทราบเรื่องพวกนี้ สำหรับเขาแล้ว ผนังแถบนี้ก็ปกติดี

“เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยเถอะ เราจะเปิดมันได้อย่างไร?” เซียวอวี๋ถามเข้าประเด็น

“ข้าไม่ทราบ” ก๊อบลินแต่อย่างจริงใจ

“บัดซบ เจ้าไม่ทราบว่าจะจัดการอย่างไร?” เซียวอวี๋กลอกตา

“นี่….แม้จะไม่รู้วิธีเปิด แต่ข้ารู้ว่ามันแปลกๆ ขอเวลาข้าศึกษามันก่อน หากไม่ได้ผลจริงๆพวกเราค่อยใช้กำลังฝ่าเข้าไปขอรับ” ก๊อบลินที่กลัวเซียวอวี๋โมโหก็รีบกล่าวออกมา

เซียวอวี๋โบกมือ “ไปจัดการเสีย หากไม่ได้ผล เราก็แค่ลองเปิดมันดู”

เซียวอวี๋นำเก้าอี้ออกมานั่งก่อนจะรินไวน์อย่างสบายอารมณ์

หลังจากตรวจสอบอยู่กว่าสองชั่วโมง ก๊อบลินก็ยังไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์ มันกลัวว่าเซียวอวี๋จะใช้ศีรษะของมันต่างที่ขุดจริงๆ ยิ่งคิดเหงื่อกาฬก็ยิ่งไหล

เซียวอวี๋ที่เห็นท่าทางของก๊อบลินก็โบกมือก่อนกล่าวออกมาว่า “ถอยไป ข้าไม่รอแล้ว”

เซียวอวี๋หันไปส่งสายตาให้คาร์น คาร์นที่เข้าใจเจตนาก็กระชับขวานในมือก่อนจะจามไปที่ผนังอย่างรุนแรง

ตึง!

พร้อมกับเสียงอันดัง ฝุ่นผงก็ลอยคละคลุ้งไปทั่วทางเดิน

“มารดามันเถอะ ไหนว่าเปิดยาก? ไม่ใช่ว่าแค่นี้ก็เปิดได้แล้วรึ” เซียวอวี๋ที่ตระเตรียมส่งมังกรน้อยไปลองดู เมื่อเห็นผลลัพธ์ก็สบถออกมา

“นะ…นี่…ได้อย่างไรกัน?” ก๊อบลินยืนอ้าปากค้างขณะมองดูผนังที่พังทลายลงมาทั้งแถบ มันไม่อาจทำใจเชื่อสิ่งที่เห็น

“ไป” เซียวอวี๋โบกมือนำทั้งหมดเดินเข้าไป เขาไม่ได้กังวลอันตรายอต่อย่างใด กระทั่งวิหารดำก็ยังผ่านมาแล้ว หรือที่นี่จะอันตรายกว่าวิหารดำ?

ทั้งหมดเดินไปตามเส้นทางที่ปรากฏ ภายในอุโมงค์นี้ไม่มีแสงสว่างใด มันมืดสนิท ดังนั้นทุกคนจึงนำไอเทมที่ส่องแสงหรือใช้เวทมนตร์ส่องสว่าง

หลังจากเดินลดเลี้ยวไปตามทางกว่าครึ่งชั่วโมง เส้นทางข้างหน้าก็ยิ่งมายิ่งแคบลงจนเพียงพอให้คนสองสามคนเดินเรียงหน้ากระดาน คาร์นที่ตัวใหญ่จึงจำต้องเดินคนเดียว

“เป็นทางตัน” เมอีฟและคาสโซ่ที่ล่วงหน้าไปบุกเบิกเส้นทางพลันย้อนกลับมารายงาน

แม้ว่าคาสโซ่จะไม่มีทักษะสำรวจ แต่เขาก็มีโล่ และเพื่อป้องกันอันตรายใดที่อาจเกิดขึ้น เขาจึงเดินนำหน้า

“ไป เจ้าไปดู หากว่าครั้งนี้ยังหาทางออกไม่ได้อีก ข้าจะใช้หัวของเจ้าขุด!” เซียวอวี๋หันไปกล่าวกับก๊อบลิน

ก๊อบลินตัวสั่นเทิ้ม มันเร่งรีบขึ้นหน้าไปตรวจสอบทันที

“มันเป็นเพียงประตูทั่วไป หากแต่ถูกปิดตายมานานจนถูกดินทับ มันไม่มีกลไกใด พวกเราเพียงต้องขุดดินออกขอรับ” ก๊อบลินรีบวิ่งกลับมารายงาน

“ขุด” เซียวอวี๋ออกคำสั่ง

เหล่าไพร่พลที่แข็งแรงจึงเริ่มทำการขุดดินออก และมันก็เป็นไปตามที่ก๊อบลินกล่าว หลังจากขุดดินออกไป ด้านหลังของมันก็เป็นประตูบานใหญ่ที่ดูเก่าแก่

“บัดซบ มันถูกฝังลึกเพียงใดกัน?” เซียวอวี๋สบถออกมาหลังจากเห็นว่าดินมันแทบจะไม่หมดไปเลย

“นายท่าน! ท่านดูสีของชั้นดินนี่สิ มันมีอายุไม่เกินห้าร้อยปี มันสมควรเหลือไม่มากแล้ว”

“ห้าร้อยปี?” เซียวอวี๋โพล่งออกมา ชั้นดินที่มีอายุห้าร้อยปี เป็นเวลาไม่น้อยเลยนะ

“ขอรับ ต่อให้มันมากอย่างไรมันก็เป็นเพียงแค่กองดิน ไม่ใช่ชั้นหินแข็ง ดังนั้นย่อมไม่มีจุดใดที่ขุดไม่ได้!” ก๊อบลินกล่าวอย่างมั่นใจ

อย่างไรก็ตาม สิ้นเสียงของก๊อบลิน เสียงของแข็งกระทบกันก็ดังขึ้นมา

“อะ…” ก๊อบลินนิ่งตะลึงงัน

เซียวอวี๋หันมาหรี่ตามอง “ไหนเจ้าว่าไงนะ?”

“นะ…นี่….นายท่าน….ข้าจะไปดูอีกครั้ง มันไม่ควรมีชั้นหินอยู่ เว้นเสียแต่ที่นี่จะเคยเกิดแผ่นดินไหวมาก่อน….” กีอบลินที่หลั่งเหงื่อเต้มหน้ารีบกล่าวก่อนจะวิ่งไปตรวจดู มันกลัวจับใจว่าเซียวอวี๋จะใช้ศีรษะของมันต่างค้อนจริงๆ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก๊อบลินก็ร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น “อ๊า! นายท่าน! มันไม่ใช่ชั้นหิน หากแต่เป็นอาคารที่สร้างด้วยหิน! มันสมควรเป็นกำแพงของเมืองเม็กหรือสิ่งก่อสร้าง หากขุดต่อไป พวกเราก็จะเข้าเมืองเม็กแล้วขอรับ”

“เจ้าหมายความว่ามันคือฐานราก?” ได้ยินดังนั้น เซียวอวี๋ก็มึนงง แต่ที่จริง ที่นี่ก็อยู่ห่างจากเมืองเม็กไม่ไกล ไม่แปลกที่มันจะเชื่อมถึงเมืองเม็กได้

“ใช่ขอรับ นายท่านโปรดดูนี่ ชัดเจนว่าพวกมันเป็นหินที่ใช้วางฐานราก ไม่ใช่ชั้นหิน” ก๊อบลินโล่งอกแล้ว ในที่สุดศีรษะของมันก็ไม่ต้องถูกใช้ต่างค้อนทลายผนัง

“แบบนี้เอง…ขุดต่อไป จำไว้ว่าขุดอย่างเบามือ อย่าให้ศัตรูรู้ตัว ครั้งนี้พวกเราถล่มมันจากใจกลาง” เซียวอวี๋แสยะยิ้ม

ไม่คิดว่าจะมีเรื่องดีๆเช่นนี้เกิดขึ้น หากเป็นเช่นนี้ เซียวอวี๋ก็จะสามารถก่อการใหญ่โต เขาจะสามารถยึดเมืองได้อย่างสมบูรณ์ ผลงานการรบของเขานี้จะต้องถูกจารึกไว้ในประศาสตร์ดุจเดียวกับบิดาของเขา!

แม้ว่าการบุกเมืองเม้กนี้จะเป็นการกระตุ้นสงครามระหว่างสองฝ่าย กระนั้นไม่ช้าก็เร็วสงครามก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างไรเซียวอวี๋ก็ไม่กังวล ดินแดนไลอ้อนของเขาอยู่ห่างจากที่นี่กว่าแสนกิโลเมตร จักวรรดิแลนซืยังจะทำอย่างไรได้?

สิ่งที่ลอร์ดคนอื่นๆกังวล เซียวอวี๋ไม่กังวลแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็ไปโผล่ที่หลุมขนาดใหญ่

ในเวลานั้นเอง จู่ๆร่างของอูเธอร์ก็ปกคลุมด้วยแสง

“อา…..” อูเธอร์ส่งเสียงร้องก่อนจะวิ่งออกจากหลุมไป