ตอนที่ 493 ใจสลาย สองบอสสู้กัน

พอได้ยินคำพูดแปลกๆ นี้อันโหรวจิ่นก็อึ้ง โมโหมากกว่าเดิม

ในดวงตาของเธอมีแต่ความเย้ยหยัน แต่มุมปากยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนดุจสายน้ำ

“เฟิงเหมียน เพี้ยนหรือเปล่า ข้างหลังมีอะไรเหรอ ฉัน…”

อันโหรวจิ่นยังไม่ทันพูดจบอยู่ๆ เบื้องหน้าก็มืดสนิท

อากาศเหมือนถูกแย่งไปหมด เธอหายใจลำบาก

สมองของอันโหรวจิ่นคิดไม่ทัน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอได้ยินเสียงของเวินเฟิงเหมียน ยังคงราบเรียบ “หันหลังไปจะได้เตรียมใจ ไม่อึดอัดเกินไป”

อวิ๋นอู้ก็ไม่ให้เวลาอันโหรวจิ่นได้ตั้งตัว เอามือสับหลังคอของอันโหรวจิ่นจนสลบไปทันที

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จหมดเขาก็หันไปกำมือคารวะ “คุณอิ๋ง”

“ไปขังไว้ในห้องใต้ดินสักที่ จากนั้นก็ปล่อยแมลงสาบกับหนู” อิ๋งจื่อจินเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดต่อ “หาคนไปเล่นเป็นผีสักสองคนด้วย”

“อีกห้าวันถ้ายังมีชีวิตอยู่ค่อยบอกคนของตระกูลหลิน”

อวิ๋นอู้มุมปากกระตุก

คุณอิ๋งโหดจริงๆ

ผู้หญิงโหดร้ายอย่างอันโหรวจิ่น ถ้าไม่ช็อกตายก็ต้องเป็นบ้า

ต่อให้อันโหรวจิ่นมีจิตใจที่เข้มแข็ง พวกเขาก็จะหาคนมาทำให้อันโหรวจิ่นเป็นบ้าให้ได้

อวิ๋นอู้แบกกระสอบเดินตัวปลิว

ยามที่อยู่ในเขตที่พักก็เห็น ยังถามอยู่ว่าคืออะไร

อวิ๋นอู้ตอบว่า “ขยะเยอะไปหน่อย” จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาอวิ๋นซาน

[พี่รอง คนที่พี่ไปเอาตัวเป็นสมาชิกตระกูลจี้ แต่ของผมเป็นนายหญิงตระกูลหลิน ดูก็รู้ว่าของผมมีค่ากว่ามาก แถมคุณอิ๋งยังพาผมมาจับด้วยตัวเอง]

[พี่รอง พี่ไม่ได้สิทธิพิเศษแบบนี้ โกรธไหมๆ (^-^)]

อวิ๋นซานที่ได้รับข้อความโมโหแทบคลั่ง

หมอนี่อยู่ต่อหน้าไม่แสดงออก แต่ลับหลังอำมหิตมาก

อวิ๋นซานโมโหมาก ฟ้องฟู่อวิ๋นเซิน “คุณชาย ดูสิครับ”

ฟู่อวิ๋นเซินไม่เงยหน้า “ไปเล่นตรงนู้น”

อวิ๋นซาน “…”

ใจสลาย

…

เรื่องที่อันโหรวจิ่นหายตัวไป ไม่นานสองคนคุ้มกันก็เอะใจ

แต่พวกเขาหาในห้างที่อันโหรวจิ่นชอบเดินเที่ยวอยู่นานสองนานก็ยังไม่เจอตัว ด้วยความจนปัญญาจึงต้องกลับไปรายงานที่โลกจอมยุทธ

ต่อให้เป็นคนนิสัยดีอย่างหลินชิงจยาก็สีหน้าเคร่งเครียด

“คุณแม่ไม่มีกำลังภายใน พวกคุณทำงานกันยังไง”

สองคนคุ้มกันพูดไม่ออก “คือ…”

“ไปรับโทษ” หลินจิ่นอวิ๋นก็โกรธมาก “ให้ทีมคุ้มกันตามฉันไปหาข้างนอก”

หน้าตาของอันโหรวจิ่นโดดเด่น เกรงว่าจะเจอเรื่องไม่ดีเข้าแล้ว

หลินชิงจยาพูด “คุณพ่อคะ หนูก็…”

“นี่ก็เย็นมากแล้ว สมุนไพรของลูกยังไม่ครบ” หลินจิ่นอวิ๋นโบกมือห้าม “วางใจเถอะ พ่อจะพาแม่กลับมาอย่างปลอดภัย”

หลินชิงจยาเม้มริมฝีปาก “ได้ค่ะ”

สมุนไพรบางอย่างมีแค่ในโลกแพทย์แผนโบราณ เธอต้องเก็บสมุนไพรให้เสร็จก่อนถึงจะไปยุโรปได้

ชายวัยกลางคนก็ให้ทีมทหารรับจ้างที่พามาด้วยช่วยหลินชิงจยาตามหา

หลินชิงจยายิ้ม “ทีมทหารรับจ้างของนายใหญ่เทเลอร์ร่างกายแข็งแรงไม่เบานะคะ ไม่แพ้จอมยุทธที่วรยุทธยี่สิบปีเลย”

“แน่สิครับ ไม่รู้ว่าคุณชิงจยาเคยได้ยินชื่อมหาวิทยาลัยนอร์ตันหรือเปล่า” ชายวัยกลางคนพยักหน้า “ทีมทหารรับจ้างทีมนี้ของผมฝึกโดยโค้ชของมหาวิทยาลัยนั้นครับ”

หลินชิงจยาครุ่นคิดแล้วตอบ “พอรู้มาบ้างค่ะ เป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของโลก”

“ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ นั่นเป็นสิ่งที่คนทั่วไปยกย่อง” ชายวัยกลางคนพูด “นอกจากนี้ที่นั่นมีแต่อัจฉริยะระดับโลกของแท้ โดยเฉพาะคณะดาราศาสตร์ คณะเล่นแร่แปรธาตุ และคณะเครื่องกล ตระกูลเทเลอร์เคยเชิญนักทำนายของคณะดาราศาสตร์มาร่วมงานด้วยหลายคน”

หลินชิงจยาอึ้งเล็กน้อย “มีคณะดาราศาสตร์กับเล่นแร่แปรธาตุด้วยเหรอคะ”

ในมหาวิทยาลัยมีคณะแบบนี้ด้วยเหรอ

“มีสิครับ” ชายวัยกลางคนตอบ “ถ้าคุณหลินอยาก ไว้ตอนไปถึงยุโรปผมจะติดต่อพวกเขาให้”

พูดจบเขาก็ถอนหายใจ “น่าเสียดายนะครับ พวกอัจฉริยะเครื่องกลต่างอยู่ทำงานในมหาวิทยาลัยต่อหมด พวกเราอยากเชิญมาทำงานก็เชิญไม่ได้”

หลินชิงจยาพยักหน้า เริ่มสนใจมหาวิทยาลัยนอร์ตัน

เธอเก็บสมุนไพรชนิดหนึ่งเสร็จก็ไปหาสมุนไพรชนิดอื่นต่อ

…

สองวันต่อมา อิ๋งจื่อจินช่วยเวินเฟิงเหมียนรับมาอีกสองสามโปรเจ็กต์ทดลองก็ออกเดินทางไปยุโรป

สำนักงานใหญ่ของบริษัทภาพยนตร์ยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์สอยู่ที่ประเทศเอส อยู่ไม่ไกลจากบ้านตระกูลเบวินพอดี

ภาพยนตร์เรื่องนั้นของเซี่ยมั่นอวี่เปิดกล้องปลายเดือนกุมภาพันธ์ แต่บริษัทภาพยนตร์ยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์สทำงานละเอียดมาก จนถึงตอนนี้เพิ่งถ่ายได้แค่สองในสาม

บรรดาแฟนคลับทั่วโลกต่างรอด้วยความร้อนใจ ในฐานะที่อิ๋งจื่อจินเป็นซีอีโอของชูกวงมีเดีย เธอจึงได้ดูส่วนหนึ่งก่อน

“เธอไปก่อน” ฟู่อวิ๋นเซินหวีผมให้เธอ “อีกไม่กี่วันเดี๋ยวพี่ชายตามไป”

พวกเขาสองคนถูกคนจำนวนไม่น้อยจับตาดูอยู่ เป็นแขกประจำของชาร์ตคำค้นยอดนิยม

ปาปารัซซี่สมัยนี้ฉลาดมาก เผลอหน่อยเดียวได้ถูกเอาไปขึ้นหน้าหนึ่ง

“อืม” อิ๋งจื่อจินพยักหน้าเบาๆ “อันที่จริงก็ไม่มีอะไร คุณไม่ต้องตามไปหรอก”

“พี่ชายก็จะไปจัดการธุระ เจอกันที่ประเทศเอส” ฟู่อวิ๋นเซินลูบศีรษะเธอ ยิ้มมุมปาก หัวเราะเบาๆ

“เด็กน้อย พี่ชายเตรียมของขวัญไว้ให้ ช่วยในการนอนหลับ”

ถึงแม้เลขาสาวจะกลายเป็นแฟนคลับของคู่จิ้นยาวิเศษแล้ว แต่เธอก็มีจรรยาบรรณในวิชาชีพ ไม่มีทางพูดเรื่องพวกนี้ออกไป

ตัวเองได้เห็นเวอร์ชันคนจริง ในขณะที่คนอื่นได้แต่พยายามตัดต่อรูป มีความสุขจะตาย

นอกจากเลขาสาวแล้ว อิ๋งจื่อจินยังพาผู้อำนวยการไปด้วยสองคนเพื่อดูโปรเจ็กต์ใหม่

บริษัทภาพยนตร์ยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์สย่อมจัดโรงแรมที่หรูหราที่สุดให้พวกเขา

เลขาสาวรู้สึกขัดใจมาตลอดทาง อยากรู้มากว่าฟู่อวิ๋นเซินให้ของขวัญอะไรอิ๋งจื่อจิน

จนกระทั่งเข้าห้องชุดเพรสซิเด้นท์สวีท เธอถึงได้หยั่งเชิงลองถาม

“บอสคะ ขอฉันดูได้ไหมคะ หักเงินเดือนฉันได้เลยค่ะ!”

กล่องใหญ่ขนาดนี้ ยาวเกือบสองเมตร แต่กลับไม่หนัก ในนั้นมีอะไร

อิ๋งจื่อจินคิดว่าตอนแรกสุดฟู่อวิ๋นเซินเคยให้หนังสือนิทานเธอมาหลายลัง เขาคงไม่ส่งของอะไรที่ไม่เหมาะไม่ควรมา

เธอนั่งยอง แกะกล่องพลางตอบ “ไม่ต้องหรอก ดูสิ”

เลขาสาวจ้องตาเป็นมัน

หลังจากอิ๋งจื่อจินแกะเสร็จ พอเห็นของขวัญที่อยู่ในกล่องก็เงียบไป

เป็นหมอนข้างขนาดใหญ่ เนื้อสัมผัสดีมาก

ความยาวเท่าส่วนสูงของฟู่อวิ๋นเซิน

ทำส่วนหน้ามาอย่างประณีต ไม่ต่างอะไรจากตัวจริง ก็ไม่รู้ว่าไปสั่งทำที่ไหน

อิ๋งจื่อจินนึกถึงคำพูดที่บอกว่าช่วยในการนอนหลับ “…”

เธอจับหัวของหมอนข้างด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

เลขาสาวหัวไว รีบไปห้องข้างๆ ทันที

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโพสต์เวยปั๋วลงในกลุ่มแฟนคลับคู่จิ้นยาวิเศษ

[ทุกคน ฉันว่าอีกหน่อยพวกเขาแต่งงานกันประธานฟู่สู้เทพอิ๋งไม่ไหวแน่]

ไม่นานก็มีคนมาคอมเมนต์

[ยังต้องให้พูดอีกเหรอ แน่อยู่แล้ว ตอนนั้นเทพอิ๋งใช้มือเดียวจัดการพวกผู้ชายร่างใหญ่พิทักษ์สันติให้ชาวบ้านไม่ใช่เหรอ]

[ขอไว้อาลัยให้ประธานฟู่ล่วงหน้าหนึ่งวินาที]

…

ภายในห้องเพรสซิเด้นท์สวีท

สุดท้ายอิ๋งจื่อจินก็เอาหมอนข้างขนาดเท่าตัวฟู่อวิ๋นเซินไปวางบนเตียง

เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะ รับสายจากริต้า

“คนสวย สมุนไพรสิบแปดอย่างที่เธอต้องการ ตอนนี้ฉันหาได้แล้วสิบห้าอย่าง”

อิ๋งจื่อจินเลิกคิ้ว “เร็วดีนี่”

ตระกูลเบวินสมกับเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลมหาเศรษฐีของยุโรป แค่สามวันก็รวบรวมสมุนไพรหายากได้เยอะขนาดนี้แล้ว

เธอยังจนไปสินะ

“เชื้อไฟบริสุทธิ์ที่สำคัญที่สุดก็หาได้แล้วนะ” ริต้าขมวดคิ้ว “อยู่ในมือของทีมทหารรับจ้างของโลกใต้ดิน แต่พวกเขามีเงื่อนไข”

อิ๋งจื่อจินหลุบตาลง “เงื่อนไขอะไร”

โลกใต้ดินของยุโรปแท้จริงแล้วก็เหมือนตลาดมืดของประเทศจีน แต่ว่าวุ่นวายกว่า และเป็นที่ซ่องสุมของนักล่าจำนวนไม่น้อย

ชื่อโลกใต้ดินมีมาตั้งแต่หลายศตวรรษก่อนแล้ว ช่วงที่เธอยากจนที่สุดตอนนั้นยังเคยขึ้นเวทีประลอง

“พอพวกเขารู้ว่าเธอเป็นนักปรุงยาพิษอันดับหนึ่ง ความสามารถสูง เลยบอกว่าขอแค่เธอฆ่าคนที่ค่าหัวอยู่อันดับสองของชาร์ตได้ก็จะเอาเชื้อไฟบริสุทธิ์ให้เธอ ทั้งยังจะแถมเงินให้พันล้านดอลลาร์”

พูดจบริต้าก็อดบ่นไม่ได้ “ปัญหาคือ ร่องรอยของคนค่าหัวอันดับสองฉันเองก็หาไม่เจอ จะไปฆ่ายังไง”

“ค่าหัวอันดับสองของชาร์ตเหรอ” อิ๋งจื่อจินเปิดหน้าจอเข้าเว็บบอร์ดเอ็นโอเคในมือถือ “ขอดูก่อน”

[อันดับค่าหัว (หน่วยเงิน : ดอลลาร์)]

อันดับหนึ่ง : เทพพยากรณ์ ค่าหัวสูงเกินไม่สามารถแสดงผลได้

อันดับสอง : เดวิล สองพันล้าน

อิ๋งจื่อจินเปิดดูข้อมูลของเดวิล

นักฆ่าอันดับหนึ่ง ฉายา : เดวิล

ด้านล่างมีผลงานยาวเป็นพรวน

เดือนมกราคมปีสองพันสิบหก เดวิลฆ่าคนที่มีค่าหัวเป็นอันดับสองของตอนนั้นได้สำเร็จ ได้เลื่อนขั้นเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่ง

ในปีเดียวกันยังได้ฆ่าอาชญากรข้ามชาติที่โด่งดังสามคน

เดือนกุมภาพันธ์ปีสองพันสิบเจ็ด เดวิลฆ่าผู้อาวุโสที่ฝีมือล้ำเลิศของตระกูลแพชช์ จากนั้นก็หายไป ไม่มีใครพบร่องรอย

…

ภารกิจทั้งหมดห้าสิบเก้าครั้ง ภารกิจครั้งสุดท้ายคือปลายปีสองพันสิบเก้า

นับตั้งแต่ปีสองพันยี่สิบจนถึงตอนนี้ เดวิลไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย

ทางยุโรปตามหาตัวเขาจ้าละหวั่น ค่าหัวก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

อิ๋งจื่อจินดูยอดเงินของตัวเองในบัญชีธนาคารแล้วเงียบไป

อืม เงินนี่เยอะพอสมควร รับหรือไม่รับดี

“ฉันบอกพวกเขาว่าเธอนิสัยไม่ดี อย่าได้คืบจะเอาศอก” ริต้าพูดต่อ “แต่เชื้อไฟบริสุทธิ์ก็หายาก ทั้งยุโรปก็คงมีอยู่แค่นั้น”

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ไฟ ช่วยขจัดสิ่งชั่วร้ายได้เสมอ

ด้วยเหตุนี้เชื้อไฟบริสุทธิ์ถึงเป็นสิ่งที่ต้องมีในการกำจัดพิษให้นายใหญ่ตระกูลเบวิน

อิ๋งจื่อจินเคาะโต๊ะ “พวกเขามีพิกัดของเดวิลเหรอ”

“พอรู้ กำลังสืบ”

“งั้นรอพวกเขาสืบได้ค่อยว่ากัน”

“ได้ ถ้ามีข่าวฉันจะบอกเธอ ยาที่เธอส่งมาฉันเอาให้พ่อกินแล้ว อาการทรงตัวชั่วคราว”

อิ๋งจื่อจินคุยเสร็จก็ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่

เท้าที่กำลังหันไปทางเตียงหยุดชะงัก เธอเปิดประตูออกไป

“เกิดเรื่องแล้วค่ะบอส” เลขาสาวที่อยู่หน้าประตูกำลังโทรศัพท์ พอเห็นอิ๋งจื่อจินก็กำลังจะพูด แต่สะอื้น “ราชินีภาพยนตร์เซี่ย เธอ…”

สายตาของอิ๋งจื่อจินเย็นชาลง เธอไม่ได้ถามพิกัด พูดแค่ว่า “ไป”