ตอนที่ 719 ซู่เวิ่นสืบตระกูลอิ๋ง

เหตุการณ์วุ่นวายในตระกูลเรนเกลเมื่อยี่สิบปีก่อนเป็นที่เลื่องลือมากในตอนนั้น

แต่ผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ก็ไม่ค่อยมีคนพูดถึงแล้ว

ไม่ใช่ว่าชาวเมืองแห่งโลกทุกคนจะรู้สาเหตุที่ซู่เวิ่นหมดสติไป

ผู้จัดการเห็นใบหน้าของอิ๋งจื่อจินกับซู่เวิ่นคล้ายกันถึงได้พูดไปแบบนั้น

ถ้าไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลเรนเกล ยังจะมีใครที่ควรค่าให้ซู่เวิ่นต้องพามาตัดชุดเองด้วย

คำพูดนี้ชวนสะกิดใจ

คล้ายเสียงระฆังทองแดงที่ดังเหง่งหง่างอยู่ข้างหู แม้แต่ซู่เวิ่นก็ตะลึงมากเช่นกัน

เธออึ้งอยู่กับที่ไปชั่วขณะ ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา

แววตาของอิ๋งจื่อจินวูบไหว

ผู้จัดการตกใจยิ่งกว่าเดิม “คุณนายใหญ่?”

นี่เขาพูดอะไรผิดไปเหรอ

“คุณป้าไม่ใช่คุณแม่ของฉันหรอกค่ะ” อิ๋งจื่อจินประคองซู่เวิ่นพลางอธิบาย

“คุณหนูใหญ่เสียชีวิตไปตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว คุณป้าได้ยินแบบนี้ก็คงอดเสียใจไม่ได้”

ผู้จัดการสีหน้าเปลี่ยน รีบคุกเข่าลงทันที พูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

“คุณนายใหญ่ ผมพูดผิดไปแล้ว ได้โปรดลงโทษด้วยครับ!”

ลูกสาวของซู่เวิ่นตายตั้งแต่เกิดเมื่อหลายปีก่อน แต่เขากลับพูดจาล่วงเกินแบบนี้ออกมา

สมควรตายจริงๆ!

“นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมต้องลงโทษด้วย” ซู่เวิ่นเช็ดน้ำตา ก้มตัวประคองผู้จัดการขึ้นมาด้วยตัวเอง ยิ้มพลางพูด “อย่าว่าแต่คุณเลย ตอนนั้นที่ฉันเห็นเยาเยาก็รู้สึกว่าหน้าตาเธอคล้ายฉัน”

“ฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอ ไม่ต้องพูดเรื่องอื่นแล้ว พาเธอไปตัดชุดก่อนเถอะ”

ผู้จัดการเช็ดเหงื่อ “ขอบคุณครับคุณนายใหญ่”

เขาเองก็เคยได้พูดคุยกับพวกคนตระกูลสูงศักดิ์อยู่ไม่น้อย รู้ดีว่าพวกคนแวดวงระดับสูงแบบนี้เอาใจยากขนาดไหน

เคยมีพนักงานคนหนึ่งในร้านแค่เผลอทำไวน์แดงเลอะกระเป๋าหนังของสตรีไฮโซคนหนึ่ง กลับถูกบอดี้การ์ดลากตัวออกไปทันที

ถ้าเรื่องในวันนี้เกิดกับคนมีอำนาจคนอื่น เกรงว่าชีวิตของเขาก็คงไม่รอดแล้ว

แต่ซู่เวิ่นไม่ใช่

เธอมักไปที่นั่นที่นี่แบบชาวเมืองทั่วไป ทั้งยังจัดตั้งมูลนิธิโดยเฉพาะ

มิน่าตอนนั้นซู่เวิ่นถึงได้รับการเคารพจากชาวเมืองมากมายขนาดนั้น

“เชิญทางนี้ครับคุณอิ๋ง” ผู้จัดการพูดด้วยความนอบน้อม

“นี่เป็นดีไซเนอร์เสื้อผ้าชั้นยอดของพวกเราครับ คุณต้องการแบบไหนเชิญบอกเธอได้เลยครับ”

นี่เป็นเจตนาดีของซู่เวิ่น อิ๋งจื่อจินไม่มีทางปฏิเสธ เธอพยักหน้าเบาๆ “รบกวนด้วยค่ะ”

เธอตามดีไซเนอร์เข้าไปที่เครื่องสแกนร่างกายที่อยู่ภายใน สามารถสแกนสัดส่วนออกมาได้ทั้งหมด สะดวกมาก

หลังจากดีไซเนอร์บันทึกสัดส่วนของเธอเสร็จก็เชิญเธอไปเลือกผ้า

เทคโนโลยีของเมืองแห่งโลกเจริญก้าวหน้า ปัญญาประดิษฐ์กับหุ่นยนต์แทนที่แรงงานได้ไม่น้อย

แต่ร้านตัดชุดร้านนี้ยังคงใช้การออกแบบแบบดั้งเดิม

ฝีมือออกแบบและลวดลายบางอย่างที่มนุษย์ทำเองย่อมมีความงดงามที่เครื่องจักรกลไม่อาจเทียบได้

ผู้จัดการเดินเข้ามาหาอีกครั้ง “คุณนายใหญ่ครับ ผมพูดจาล่วงเกินไป นี่เป็นบัตรเอสวีไอพีสำหรับคุณอิ๋งโดยเฉพาะครับ ต่อไปถ้าคุณอิ๋งมาใช้บริการที่ร้านจะฟรีทุกอย่างโดยไม่จำกัดวงเงินครับ”

“ไม่ต้องฟรีหรอกค่ะ ลงบัญชีฉันเอาไว้” ซู่เวิ่นพูด

“พวกคุณทำธุรกิจเล็กๆ ไม่ใช่ง่ายๆ แต่เรื่องนี้ไม่ต้องบอกเธอนะคะ”

ผู้จัดการรับทราบ “ผมเข้าใจครับคุณนายใหญ่”

ผ่านไปสามสิบนาทีอิ๋งจื่อจินก็ออกมา

ซู่เวิ่นกำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่โซฟา พอได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น ยิ้มพลางถาม “เป็นไงบ้างจ๊ะ”

“เลือกชุดออกงานหนึ่งชุด ชุดธรรมดาสามชุดค่ะ” อิ๋งจื่อจินหยิบบัตรออกมาหนึ่งใบ “คุณป้าคะ หนู…”

มือของเธอถูกกดไว้

ซู่เวิ่นพูดกึ่งยิ้มกึ่งดุ “เยาเยา หนูช่วยชีวิตป้าไว้ ทรัพย์สมบัติที่อยู่ในชื่อป้าทั้งหมดก็ยังตอบแทนไม่พอ แค่ชุดไม่กี่ชุด ยังจะเกรงใจป้าอีก”

มือของอิ๋งจื่อจินชะงัก สุดท้ายก็เก็บกลับไป

เธอถูกชะตากับซู่เวิ่นจริงๆ มีหลายเรื่องที่คุยกันถูกคอ

ถึงขั้นที่บางครั้งซู่เวิ่นยังบังเอิญเตือนเธอในเรื่องยากๆ ที่เกี่ยวกับการทดลอง

“เยาเยา หนูบอกว่าหนูยังมีพ่อเลี้ยงกับน้องชายด้วยไม่ใช่เหรอจ๊ะ” ซู่เวิ่นให้ความสนใจ

“อยากพาพวกเขามาอยู่ที่นี่ด้วยไหม ป้าช่วยได้นะ”

“ยังไม่ดีกว่าค่ะ พวกเขาไม่ชินด้วย” อิ๋งจื่อจินส่ายหน้าเบาๆ

“คุณป้าคะ เรื่องบางอย่างมันยากกว่าที่คุณป้าคิดค่ะ”

“หนูหมายถึงผู้วิเศษเหรอ” ซู่เวิ่นเงียบไปชั่วขณะ “ป้าเองก็กำลังสงสัยว่าเรื่องที่ลูเอลหายตัวไปมีความเกี่ยวข้องกับผู้วิเศษ ไม่อย่างนั้นใครจะกล้าลงมือกับเขาได้”

แต่ปัญหามีอยู่สามข้อ

ข้อแรก พวกเขาเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อธรรมดา ไม่มีทางต้านทานผู้วิเศษที่ ‘สูงส่ง’ ได้

ข้อสอง ไม่มีร่องรอยและหลักฐานใดๆ ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือผู้วิเศษคนไหนทำ

ข้อสาม สถานะของผู้วิเศษในเมืองแห่งโลกเป็นที่นับหน้าถือตาเหลือเกิน ชาวเมืองทุกคนต่างศรัทธาในตัวผู้วิเศษ

“หนูกำลังสืบเรื่องนี้ค่ะ” แววตาของอิ๋งจื่อจินขรึมลง ยิ้มพลางพูด

“คุณป้าต้องพักผ่อนให้มากๆ เดี๋ยวหนูไปส่งกลับบ้านค่ะ”

…

เวลาห้าโมงเย็น

สำนักวิจัย

ทางด้านคณะวิศวกรรมศาสตร์

หลังจากคณบดีนอร์ตันตรวจสอบข้อมูลโปรเจ็กต์ที่เตรียมไว้ให้อิ๋งจื่อจินเรียบร้อยแล้วก็เตรียมกลับบ้านไปดูหมาแมวที่เลี้ยงไว้

คณบดีคณะพันธุศาสตร์บุกเข้ามาในเวลานี้

หน้าตาเอาเรื่อง มาถึงก็เข้าประเด็นทันที “นอร์แมน นายทำอะไรนักศึกษาของฉันใช่ไหม”

“เมอร์วินเป็นเมล็ดพันธุ์ชั้นดีที่ผู้วิเศษนักมายากลเลือกด้วยตัวเอง หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา คณะวิศวะของพวกนายซวยแน่ รีบเอาตัวเขาออกมา!”

“นายพูดอะไร” คณบดีนอร์แมนดันแว่นตา แสยะยิ้ม “ตอนนายทำวิจัยชีวะพันธุศาสตร์ได้เอายีนกวางโง่ใส่เข้าไปในดีเอ็นเอของตัวเองด้วยหรือไง”

คณบดีคณะพันธุศาสตร์อึ้ง จากนั้นก็เข้าใจ “ด่าฉันโง่เหรอ”

“อ้อ ผิดแล้วๆ” คณบดีนอร์แมนพับปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ “กวางโง่น่ารักกว่านายเยอะ ควรเป็นพารามีเซียมมากกว่า”

“นอร์ แมน!” คณบดีคณะพันธุศาสตร์โมโหมาก “ฉันไม่ขอเถียงกับนายแล้ว นายรีบเอาตัวเมอร์วินออกมา”

“ตลกน่า ทีคณะพันธุศาสตร์ของพวกนายลงมือกับเด็กคณะวิศวะของฉัน ฉันยังไม่เอาเรื่องพวกนายเลยนะ” คณบดีนอร์แมนพูดด้วยเสียงเย็นชา “นายมาคาดคั้นจากฉัน คิดว่าฉันทำตัวไร้ยางอายเหมือนพวกนายหรือไง”

คณบดีคณะพันธุศาสตร์โมโหยิ่งกว่าเดิม “นอร์แมน นาย…”

เขายังไม่ทันพูดจบก็เห็นคณบดีนอร์แมนยกปืนเลเซอร์ที่อยู่บนโต๊ะเล็งมาที่เขา

ปืนเลเซอร์กระบอกนี้เพิ่งคิดค้นออกมาได้ไม่นาน ยังไม่วางขายในเว็บดับบลิวอย่างเป็นทางการ

คณบดีคณะพันธุศาสตร์ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าอานุภาพของมันจะทรงพลังขนาดไหน

เขาเริ่มลนลาน หันตัวเดินออก แต่ยังไม่วายทิ้งคำพูดไว้ “นอร์แมน คอยดูเถอะ!”

“หึหึ ฉันจะรอ” คณบดีนอร์แมนเก็บปืนเลเซอร์เข้าถุงมหัศจรรย์ ดูเวลาแล้วไปหาอิ๋งจื่อจิน

เขาสร้างห้องทดลองลับไว้ให้อิ๋งจื่อจินโดยเฉพาะ

“ลูกศิษย์ อาจารย์เอาของมาส่งให้” คณบดีนอร์แมนพูดด้วยความดีใจ “เธอก้าวหน้าไปเร็วกว่าที่อาจารย์คิด ลงมือทำการทดลองระดับเอสได้แล้ว”

อิ๋งจื่อจินรับมาเปิดดู “ค่ะ”

การทดลองระดับเอสครั้งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องอวกาศเท่าไร เป็นเรื่องอาวุธ

อ่านจบเธอก็หยิบลูกอมที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาหนึ่งเม็ดแล้วยื่นไป “ให้ค่ะอาจารย์”

“ให้ลูกอมอาจารย์เหรอ” คณบดีนอร์แมนแกะกระดาษห่อลูกอมออกแล้วกินเข้าไป

สัมผัสรสชาติ รสสตรอเบอร์รี่

อร่อยดีนะ

คณบดีนอร์แมนเดินไปได้สองก้าวราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมาอีกครั้ง “เดือนกันยายนเลือกเธอไปเจอผู้วิเศษ เธอจะไปไหม”

อิ๋งจื่อจินหรี่ตาเล็กน้อย “ไปเล่นๆ ก็ได้ค่ะ”

“เล่นๆ เหรอ” คณบดีนอร์แมนสีหน้าเคร่งขรึม “ลูกศิษย์ เธอต้องระวังไว้บ้างนะ อย่าเอาแบบรุ่นพี่เธอ ตอนนั้นเกือบระเบิดสำนักผู้วิเศษแล้ว”

อิ๋งจื่อจิน “…”

เธอไม่ได้มีงานอดิเรกชอบระเบิดนั่นนี่นะ

…

ตกกลางคืน

ซู่เวิ่นออกไปที่สุสานตามลำพัง หยุดอยู่ตรงหน้าป้ายหินขนาดเล็กอีกครั้ง

เธออยู่ในท่ากึ่งคุกเข่า เอาหน้าผากแนบป้ายหินที่เย็นเฉียบแล้วพูดพึมพำ “ถานถาน วันนี้อากาศเย็นลงแล้ว ไม่รู้ว่าลูกหนาวหรือเปล่า แม่เย็บเสื้อไว้ให้ลูกเยอะเลยนะ”

ขณะพูดซู่เวิ่นก็เปิดกล่องที่อยู่ข้างตัว ในนั้นเป็นเสื้อผ้าหลากหลายขนาด

มีตั้งแต่ชุดทารกแรกเกิดไปจนถึงเด็กสาวอายุสิบเก้า ไม่มีตกหล่นสักช่วงอายุ

ช่วงหลายวันนี้ซู่เวิ่นไม่ค่อยได้นอน เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการเย็บเสื้อผ้า

ซู่เวิ่นก้มหน้าเช็ดตา “ถานถาน วันนี้มีคนคิดว่าเด็กสาวคนที่คราวก่อนแม่เล่าให้ฟังเป็นลูกด้วยนะ เธอ…”

ดุจสายฟ้าฟาด คำพูดที่ผู้จัดการร้านตัดเย็บเสื้อผ้าพูดเมื่อตอนบ่ายได้วนเวียนอยู่ข้างหูซู่เวิ่นอีกครั้ง

‘คุณหนูใหญ่ยืนกับคุณนายใหญ่ เหมือนพี่น้องกันเลยครับ’

ผู้จัดการพูดโดยไม่ตั้งใจ แต่ใจของซู่เวิ่นกลับสงบลงไม่ได้อีก

เธอยืนเงียบอยู่ในสุสานที่มืดมิด มองป้ายหน้าหลุมศพ

เธอเป็นคนฝังถานถานเองกับมือ เธอไม่ควรคิดเพ้อฝัน

ความรักของแม่ที่เธอมีมายี่สิบปีได้ถูกฝังไปพร้อมกับหลุมศพนี้แล้ว

แต่ถ้า…

หลังจากเกิดความคิดเหลือเชื่อขึ้นมา ซู่เวิ่นก็ควบคุมไม่ให้คิดต่อไปไม่ได้อีก

เธอหันตัวเดินออกจากสุสาน ไปที่ห้องโถงใหญ่แล้วพูดขึ้น “พ่อบ้าน”

พ่อบ้านรีบเข้ามาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “เชิญสั่งได้ครับคุณนายใหญ่”

“ไปจัดการตามขั้นตอนแล้วออกจากเมืองตอนนี้ สืบตระกูลหนึ่งให้ฉันหน่อย” ซู่เวิ่นพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ประเทศจีน เมืองฮู่เฉิง ตระกูลอิ๋ง!”