ตอนที่ 794 วิวาท

ลู่เจียวได้ยินเถียนฮวนเล่าถึงสถานการณ์ระยะนี้ขององค์ชายรองก็ดีใจมาก ความไม่เบิกบานใจที่ได้ยินข่าวลือมาก่อนหน้านี้ก็พลันมลายหายไปสิ้นในทันที

เนี่ยอวี้เหยากับเถียนฮวนและจู้เป่าจูเห็นลู่เจียวไม่ได้เป็นอันใด ก็ไม่ได้อยู่ตระกูลเซี่ยกินอาหารกลางวันต่อ ตอนนี้พวกนางล้วนงานยุ่ง ไม่ได้มีเวลาว่าง เช้ามาได้ยินข่าวลือจึงได้รีบมา

ลู่เจียวไม่ได้รั้งพวกนางให้อยู่ต่อ ส่งพวกนางออกจากตระกูลเซี่ย

ตอนเที่ยง เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบกลับมา

ปกติตอนเที่ยง เซี่ยอวิ๋นจิ่นจะอยู่กินอาหารเที่ยงในสำนักมนตรี วันนี้ที่รีบกลับมาก็เพราะกลัวลู่เจียวได้ยินข่าวลือภายนอกแล้วจะอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเขารีบกลับมาเป็นเพื่อนนาง

“ข้ากับองค์ชายรองได้ทูลเรื่องนี้ต่อฝ่าบาทแล้ว ดูท่าฝ่าบาทก็คงไม่ลงอาญาเจ้าแล้ว ดังนั้นเจ้าอย่าได้เป็นกังวลไป”

ลู่เจียวพอได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ขมวดคิ้วกล่าวว่า “องค์ชายรองอยู่ดีๆ ไปทูลเรื่องเหล่านี้ต่อฝ่าบาททำไมกัน ก่อนหน้านี้ข้าเตือนเขาแล้วไม่ใช่หรือว่าเขาต้องรักษาระยะห่างจากพวกเราไว้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มกล่าวว่า “วันนี้องค์ชายรองไปทูลปกป้องเจ้าต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ข้าดูแล้วฝ่าบาทแม้ว่าทรงกริ้ว แต่ก็ไม่ได้กริ้วจริง เจ้าอย่าได้คิดมาก และข้ารู้สึกว่าที่องค์ชายรองทำถึงจะถูกต้อง ก่อนหน้านี้พวกเราสองคนพยายามผลักให้องค์ชายรองออกห่างจากพวกเราสักหน่อย หากองค์ชายรองคอยหลบพวกเราไปจริงๆ ไม่แน่ว่าฝ่าบาทอาจรู้สึกว่าองค์ชายรองแล้งน้ำใจ ตอนนี้เขาทำเช่นนี้ถือว่าดีมาก”

“แม้ฝ่าบาทรู้สึกว่าองค์ชายรองใกล้ชิดพวกเราไม่ค่อยดีนัก แต่ก็รู้สึกว่าองค์ชายรองทำเช่นนี้จึงจะเป็นคนที่มีจิตใจแท้จริง ดังนั้นจะยิ่งทรงให้ความรักดังบิดาต่อเขา”

ลู่เจียวได้ฟังคำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นแล้วก็คิดถี่ถ้วน สุดท้ายไม่ได้กล่าวอันใด

กล่าวตามตรง นางไม่ค่อยอยากข้องเกี่ยวกับเรื่องราชวงศ์ แต่ซื่อเป่าที่นางเลี้ยงดูมากลับเป็นองค์ชายรอง นางจึงต้องช่วยเขา

ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็พลันมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น กล่าวว่า “เจ้าว่าหากซื่อเป่าได้ขึ้นครองราชย์ จะเป็นเหมือนฝ่าบาทตอนนี้หรือไม่ ระแวงไปมา เช่นนี้เหนื่อยมากจริงๆ ถึงตอนนั้นพวกเราก็ไปจากเมืองหลวงกันเถอะ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว รีบพยักหน้า “หากเดินไปถึงขั้นนั้นจริง พวกเราก็ไปจากเมืองหลวงกัน”

“ตกลง”

ทั้งสองคนกำลังคุยกัน นอกประตู เสียงตกใจของติงเซียงก็ดังเข้ามา “คุณชายห้า คุณหนูหก พวกท่านเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวหันไปมองนอกประตู เห็นอู่เป่าน้อยกับหลิงหลงเดินเข้าประตูมาด้วยสภาพดูไม่ได้

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเห็นพวกเขาเช่นนี้ ก็รู้ว่าพวกเขามีเรื่องทะเลาะวิวาทกับผู้อื่นมา

ลู่เจียวกลับไม่ได้โมโหทันที แต่เรียกพวกเขามาสอบถามก่อน

“เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ”

อู่เป่าน้อยโมโหกล่าวว่า “ที่สำนักศึกษาตระกูลเนี่ยถึงกับมีคนบอกว่าท่านแม่ทำทารุณพี่สี่ ท่านแม่ดีกับพี่สี่เพียงใด พวกเขาถึงกับกล่าวเช่นนี้ ข้าโมโหก็เลยชกต่อยกับพวกเขาขึ้นมา”

ลู่เจียวได้ฟัง ก็รีบดึงบุตรชายมาสำรวจ พบว่าอู่เป่าน้อยไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด

อู่เป่าน้อยแต่เล็กถูกต้าเป่าฝึกมา อายุน้อยๆ ก็เริ่มฝึกยุทธ์ อย่าเห็นว่าเขาอายุน้อย แต่ฝีมือคล่องแคล่วว่องไวมาก ดังนั้นแม้ว่าสู้กับหลายคน ก็ไม่เสียเปรียบ เพียงแค่มองแล้วดูไม่ได้เท่านั้น สภาพอนาถนี้ยังเป็นเขาทำตัวเอง เขาสู้กับหลายคน แต่ตนเองไม่เป็นอันใดแม้แต่น้อย จะไม่ถูกคนอื่นฟ้องเอาหรือ ดังนั้นเขาจึงรีบทึ้งผมและทำเสื้อผ้าตนเองให้สกปรก พร้อมกับกระชากเสื้อผ้าขาด เขาจึงได้สภาพอนาถดูไม่ได้เช่นนี้

ลู่เจียวเห็นอู่เป่าน้อยไม่เป็นอันใดก็กวักมือเรียกเซี่ยหลิงหลง “พี่ห้ามีเรื่องกับผู้อื่น เจ้าก็ลงมือด้วยหรือ”

เซี่ยหลิงหลงพยักหน้า “ลูกต้องช่วยพี่ห้า”

เซี่ยหลิงหลงเองก็เป็นเพลงมวย แต่ฝีมือนางห่างไกลจากอู่เป่าน้อยมาก

เพราะเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับคุณชายตระกูลเซี่ยต่างรักนาง ยามฝึกวิชายุทธ์ ก็มักเกรงว่านางจะลำบาก จึงให้นางหยุด ดังนั้นฝีมือเซี่ยหลิงหลงจึงไม่ได้ดีมากนัก

ครั้งนี้แม้ว่านางลงมือด้วย แต่ก็ช่วยพี่ห้าไม่ได้มากนัก ตนเองกลับถูกผู้อื่นตีไปหลายที

ลู่เจียวตรวจให้นางแล้วก็พบว่าแขนนางและตามตัวมีแผลฟกช้ำหลายแห่ง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นก็ปวดใจ สีหน้าเย็นเยียบโมโหกล่าวว่า “คนไหนพูดจาเช่นนี้ พ่อจะไปหาบิดามารดาพวกเขาพูดคุยสักหน่อย”

ลู่เจียวดึงเซี่ยหลิงหลงไปใส่ยา พอได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็กล่าวว่า “เอาเถอะ เด็กๆ ทะเลาะกัน เจ้าไปยุ่งอันใด หากเจ้าไปคิดบัญชีพวกเขา คาดว่าจะถูกคนเอ่ยเรื่องที่ข้าทำทารุณองค์ชายรองขึ้นมาอีก ในเวลานี้ พวกเราควรสงบเสงี่ยมไม่ทำตัวให้เป็นที่สังเกตดีกว่า”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็ไม่กล่าวอันใดอีก แต่พอลู่เจียวพาเซี่ยหลิงหลงออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบ กวักมือเรียกอู่เป่าน้อยมาถามว่า “เจ้าแอบบอกพ่อหน่อย คนไหนว่าท่านแม่เจ้าไม่ดี คนไหนที่ตีน้องสาวเจ้า”

อู่เป่าน้อยรีบบอกรายชื่อคนที่ว่าท่านแม่ไม่ดี ก่อนจะกำชับเสียงเบาว่า “ท่านพ่อ ท่านต้องแอบจัดการพวกเขา อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่ ท่านแม่กล่าวได้ถูกต้อง หากท่านพ่อทำให้เป็นเรื่องใหญ่ คนอื่นก็จะว่าท่านแม่ข้าอีก แต่ท่านต้องจัดการให้หนักหน่อย กล้าว่าท่านแม่ข้า ต้องไม่ปล่อยให้พวกเขาลอยนวลไปได้”

อู่เป่าน้อยสีหน้าดูแล้วเหี้ยมโหด เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองอู่เป่าน้อยอย่างตกใจ

บุตรชายคนเล็กเขาอายุน้อยๆ คล้ายว่ามีอุบายแล้ว และยังเหี้ยมโหดมากอีกด้วย

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองเสื้อผ้ากับผมเผ้าอู่เป่าน้อยยุ่งเหยิง แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็รู้ว่าเขาทำตนเองจนมีสภาพเช่นนี้ อายุน้อยๆ ถึงกับมีอุบายเช่นนี้ โตไปจะร้ายกาจเพียงใด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือไปแตะเสื้อผ้าอู่เป่าน้อย กล่าวว่า “ทำตนเองหรือ”

“หากไม่ทำให้เละหน่อย อาจารย์ก็จะอบรมข้า เห็นอยู่ว่าคนพวกนั้นปากมากก่อน ปรากฏเพราะข้าต่อยพวกเขา จึงต้องถูกอาจารย์ตำหนิ ไม่ควรค่า ดังนั้นข้าจึงแสร้งทำเช่นนี้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นตกใจกับความคิดของอู่เป่าน้อยอีกครั้ง กล่าวตามตรงบุตรชายเขาทุกคนล้วนฉลาด ทว่าแต่ไรมาเขาคิดว่าอู่เป่าน้อยเป็นคนอ่อนโยนที่สุด คิดไม่ถึงว่าเจ้าหมอนี่เก็บงำไว้มิดชิด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ห่วงว่าเจ้าหมอนี่จะเดินทางผิด เพราะลู่เจียวคอยดูเขาอยู่ เขาเชื่อฟังมารดาเขาที่สุด

“ได้ ไว้พ่อจะจัดการเอง แต่เจ้ามีเรื่องวิวาทต่อยตีกับคนตระกูลเนี่ย ยังจะไปเรียนหนังสือต่อได้อีกหรือ”

อู่เป่าน้อยโบกมืออย่างไม่สนใจ “ไม่ไปเรียนแล้ว อาจารย์ที่ตระกูลเนี่ยเชิญมาสอนก็ไม่เห็นจะสอนอะไร ไม่สู้ให้ท่านแม่ข้าสอน ระยะนี้พอดีท่านแม่ว่าง ข้าอยู่บ้านเป็นเพื่อนท่านแม่”

อู่เป่าน้อยคิดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดใบหน้าน้อยๆ ก็มีรอยยิ้มขึ้นมา คล้ายจิ้งจอกน้อยที่แอบขโมยน้ำมันได้

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นเขาเช่นนี้ก็ไม่พอใจ รีบเอ่ยขึ้นว่า “สองวันนี้พ่อช่วยเจ้าหาดูว่าในเมืองหลวงมีสำนักศึกษาที่ใดรับศิษย์บ้าง ไว้พาเจ้าไปคารวะอาจารย์”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็เดินไป อู่เป่าน้อยกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ท่านพ่อ ท่านกำลังแย่งท่านแม่กับข้าหรือ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ความคิดท่านพ่อนะ เชอะ”