คู่ชะตาบันดาลรักบทที่ 439 ภารกิจ
เสียงแผ่วเบาของขลุ่ยแพร่ออกไปทั่วค่ายทหารเผ่าหูหยินชี่ที่แข็งแกร่งจะรวมตัวเป็นเกล็ดหิมะละเอียดอ่อนในสภาพอากาศหนาวเย็นนี้ เมื่อพวกมันตกลงใส่ผู้ใด คนผู้นั้นก็จะตัวสั่นด้วยความเย็น
ความเย็นเช่นนั้นไม่เหมือนกับอุณหภูมิต่ำธรรมดาๆ มันจะแทรกซึมเข้าไปในไขกระดูก และกลายเป็นน้ำแข็งในหัวใจของมนุษย์ หิมะเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และมีคนจามเป็นระยะๆ
ผู้เฒ่าเถิงและคนอื่นๆ ไม่ได้รับผลกระทบเลย กล่าวอีกนัยหนึ่งคือสภาพแวดล้อมที่ล้อมรอบด้วยหยินชี่นั้นสำหรับพวกเขาแล้วสะดวกสบายมาก
พวกเขาล้วนแต่เป็นบ่าวรับใช้ที่ติดตามองค์หญิงหย่งชิงที่ถูกส่งมาแต่งงานที่ทุ่งหญ้าเพื่ออยู่รับใช้องค์หญิงให้นานขึ้น พวกเขาจึงทานยาลับของวังเฉียนเอี้ยนและกลายเป็นศพที่ยังมีชีวิตอยู่
ตอนนี้พวกเขามีอายุยืนยาวขึ้น แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็สูญเสียอาการผิดปกติของร่างกายของบุคคลที่มีชีวิต หยินชี่เหล่านี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเขา แต่ยังหล่อเลี้ยงพวกเขาด้วยซ้ำ
พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ตายแล้ว แต่ทหารเผ่าหูที่อยู่ในค่ายนี้ไม่ใช่
“เร็วเข้า ตามหาคน!” ผู้เฒ่าเถิงตะโกน “แยกย้ายกันตามหา! คนที่เป่าขลุ่ยนั่น!”
“ขอรับ” อย่างไรก็ตามทันทีที่พวกเขาวิ่งออกไปก็มีลมจากที่ใดไม่รู้พัดพาหยินชี่ไป และเงาคนก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในความมืด
เงาเหล่านี้มีรูปร่างสูงแม้ว่าจะมองไม่เห็นรูปลักษณ์ แต่ก็สามารถเห็นได้ว่าพวกเขาสวมชุดเกราะ เสียงขลุ่ยกลายเป็นเสียงแหลมและดูเศร้ารันทด
บรรดาผู้ที่ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนแล้วโบกกระบี่ขนาดใหญ่หรือหอกในมือ เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับพุ่งเข้าไล่ฟันศัตรู
“เกิดอะไรขึ้น” มีทหารเผ่าหูตะโกนขึ้น
“ไม่รู้!”
“ทหารแคว้นฉี นั่นทหารแคว้นฉี!”
“ใต้เท้าปาตงไม่ได้บอกว่าพวกเขาเป็นตัวปลอมหรอกหรือแค่ฟันก็พอแล้ว”
หูเหรินดุร้าย แม้ว่าเงาดำเหล่านี้จะน่ากลัวอย่างยิ่งในตอนกลางคืน แต่พวกเขาแต่ละคนยังคงยกกระบี่ยาวขึ้นแล้วฟันมัน จากประสบการณ์หากฟันมันเข้า ทหารแคว้นฉีเหล่านี้จะกลายเป็นกระดาษ
แต่ครั้งนี้ไม่เป็นเช่นนั้น…
กระบี่เล่มใหญ่แผ่หยินชี่ออกมาอีกฝ่ายยกอาวุธขึ้น และต่อสู้กลับอย่างดุเดือด
“อา!” มีคนถูกฟัน และพวกเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“เหตุใดไม่กลายเป็นกระดาษล่ะ”
“เจ็บ! ไหล่ข้า!”
ไหล่ของหูเหรินที่ถูกฟันเกือบทั้งหมดหลุดออก สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือแผลถูกไอสีดำปกคลุมอย่างรวดเร็วและมีน้ำสีดำหยดลงมา
“อา…” ทหารหูเหรินร้องลั่นเขากุมไหล่แล้วกลิ้งไปบนพื้น
ไอสีดำกระจายไปทั่ว และในไม่ช้าทั้งตัวของคนผู้นั้นก็กลายเป็นสีดำ ดวงตาแข็งค้าง เขาทรุดตัวลงกับพื้นและชักกระตุก
หูเหรินคนอื่นๆ ตกใจ มีคนตะโกนร้องเสียงดุดันแล้วฟันออกไปโดยที่ไม่เชื่อในเรื่องสิ่งดุร้าย บางคนคุกเข่าสวดอ้อนวอนขอพรจากเทพเจ้า ภาพนี้ไม่เพียงแค่เกิดขึ้นในที่แห่งเดียว แต่ทั้งกองทัพกลางตกอยู่ในความโกลาหลอย่างรวดเร็ว
ผู้เฒ่าเถิงตะโกน “ตามหาคน! รีบตามหาคนเร็วเข้า! เรื่องอื่นไม่ต้องสนตราบใดที่ฆ่าคนเรียกวิญญาณได้ทุกอย่างจะได้รับการแก้ไข!” แต่ค่ายมีขนาดใหญ่เช่นนี้ จะหาเจอในเวลาอันสั้นได้อย่างไร
เสียงนั้นราวกับเป็นการตอบสนองต่อเสียงตะโกนของเขาเสียงขลุ่ยก็เปลี่ยนทำนองอีกครั้ง ผู้เฒ่าเถิงรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าหยินชี่ไหลออกจากร่างของเขาดูเหมือนว่าในร่างกายของตนจะมีบางอย่างหายไป
“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้”
“เพราะพวกท่านคือหัวใจของค่ายกลที่แท้จริง”
เสียงขลุ่ยหยุดลงชั่วคราว และจู่ๆ ก็มีเสียงอื่นดังขึ้นผู้เฒ่าเถิงหันศีรษะและเห็นสตรีนางหนึ่งเดินมาทางนี้
ครั้งแรกที่เจอนางคือในเมืองเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกลบนเส้นทางเก่าบนเขาเหยียนซาน ในตอนนั้นเขาคิดว่าสตรีนางนี้ก็แค่เป็นเคล็ดวิชาเท่านั้น แม้จะช่วยน่าซูออกไปได้เขาก็ไม่ใส่ใจ ไม่คาดคิดว่าครั้งที่สองที่พบกันจะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
“ท่าน...” หมิงเวยปลดหมวกหนังของหูเหรินออกแล้วโยนทิ้งไป นางในตอนนี้ไม่ต้องพรางตัวใดๆ ก็ดูออกได้ในทันที
นางมองดูคนกลุ่มนี้อย่างดูถูก “ข้าอยู่ที่นี่แล้วพวกท่านจะทำอะไรข้าได้”
“จับนาง…” ผู้เฒ่าเถิงตะโกน
หมิงเวยยืนถือขลุ่ยอยู่กับที่รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง
เหล่าคนตายที่มีชีวิตยังไม่ทันได้แตะต้องตัวนางพวกเขาก็ได้ยินเสียงกู่ฉินแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู หนิงซิวหาที่ลงได้แล้วตอนนี้เขานั่งอยู่บนยอดเขากำลังเล่นกู่ฉินบนตักอย่างตั้งใจ
ก่อนหน้านี้เสียงกู่ฉินของเขาเต็มไปด้วยไอสังหารเสมอ แต่ในตอนนี้กลับอ่อนโยนดั่งสายน้ำ แต่ความอ่อนโยนเช่นนี้น่ากลัวกว่าไอสังหารเสียอีก
เพราะผู้เฒ่าเถิงค้นพบแล้วว่ากำลังภายในร่างกายของเขานั้นหายไปเร็วขึ้น
“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้…”
“ชีวิตและความตายนั้นแตกต่าง” หมิงเวยมองดูพวกเขาด้วยความเมตตา “คนเป็นมีทางของคนเป็น คนตายมีทางของคนตาย ในเมื่อพวกท่านตายไปแล้วจะเดินบนเส้นทางของคนเป็นอีกได้อย่างไร”
“ไม่ ไม่…พวกเราต้องล้างแค้นให้องค์หญิง…ท่านต้องตาย” จางซานเดินล้มลุกคลุกคลานไปข้างหน้าแล้วตบนาง หมิงเวยไม่แม้แต่จะหลบเห็นว่าจางซานที่อยู่ห่างจากนางประมาณครึ่งจั้งตัวแข็งทื่อไปแล้ว
“อา…” เสียงไพเราะของกู่ฉิน หยินชี่ของจางซานหายไปเร็วขึ้นใบหน้าที่ดูเหมือนคนธรรมดาเว้าลึกลงอย่างรวดเร็วกลายเป็นศพยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่
“ท่านพี่!” ภรรยาของจางซานกรีดร้องเสียงดังและรีบวิ่งไปข้างหน้า แต่ทันทีที่นางแตะตัวจางซานร่างกายก็แข็งตัว และในไม่ช้าก็กลายเป็นศพที่สอง
เสียงกู่ฉินไพเราะ จู่ๆ ก็ได้ยินบทกวีที่อยู่ห่างไกล อย่างไรก็ตามสิ่งที่ตามมาคือฉากที่น่ากลัว คนตายที่มีชีวิตเหล่านี้กลายเป็นศพทีละคน และกลายเป็นแหล่งที่มาของหยินชี่ในสนามรบ
ผู้เฒ่าเถิงที่มีทักษะมากที่สุดที่เหลือเป็นคนสุดท้าย ลมหายใจในร่างกายกำลังจะหมดลงเคลื่อนไหวไม่ได้ทำได้เพียงเฝ้าดูเท่านั้น
หนิงซิวหยุดเล่นแล้วสะพายกู่ฉินจากนั้นก็กระโดดไปอยู่ข้างกายหมิงเวย
“คนเหล่านี้เป็นกองทัพแคว้นฉีที่เสียชีวิตที่นี่มานานหลายปีงั้นหรือ”
“อืม” หมิงเวยมองดูทหารหยินชี่ต่อสู้กับหูเหรินและกระซิบว่า “แม้พวกเขาตายแล้ว แต่ความคิดอันทรงพลังที่พวกเขามีในช่วงชีวิตของพวกเขายังคงรักษาไว้จนถึงปัจจุบัน แม้ว่าพวกเขาจะสูญเสียความทรงจำไป แต่ก็ยังรักษาสัญชาตญาณในการฆ่าศัตรู”
ในหยินชี่วิญญาณทหารแคว้นฉีจำนวนมากถูกปลุกให้ตื่นขึ้น และเข้าร่วมการสังหารมากขึ้น
หนิงซิวชี้ไปที่เงาหนึ่งในนั้นอย่างแปลกใจ “นั่นเป็นทหารแคว้นฉีด้วยหรือ” รูปแบบชุดเกราะดูต่างออกไป
หมิงเวยมองตามที่เขาชี้ไปและพูดอย่างช้าๆ “ดูจากเครื่องแบบของทหารแล้ว น่าจะเป็นทหารของเฉียนเอี้ยน”
“เฉียนเอี้ยน...”
ผู้เฒ่าเถิงที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไปสายตาของเขามีความตื่นตระหนกและสับสน นั่นเป็นทหารของเฉียนเอี้ยนที่เขาคุ้นเคย และเป็นคนที่เคยใช้ชีวิตปกป้องพวกเขา แต่ตอนนี้วิญญาณที่กล้าหาญของคนเหล่านี้กำลังปกป้องคนที่พวกเขาต้องการจะฆ่า
ไม่ พวกเขาจำผิดแล้ว! พวกเขาเป็นศัตรู ศัตรูที่ทำลายแคว้นเอี้ยนของพวกเรา!
เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้หมิงเวยก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ และพูดว่า “การบุกรุกของคนต่างถิ่นจะมีแบ่งแยกราชวงศ์ได้อย่างไร แคว้นฉี เฉียนเอี้ยนล้วนมีบรรพบุรุษและเลือดเดียวกัน แม้เฉียนเอี้ยนจะล่มสลาย แต่อดีตทหารเฉียนเอี้ยนที่เสียชีวิตที่นี่ยังคงเป็นวีรบุรุษของแคว้น พวกเขาเคยอยู่ที่นี่ทุ่มเททั้งชีวิตปกป้องบ้านเกิดที่อยู่เบื้องหลัง แม้ว่าจะเปลี่ยนราชวงศ์ไปแล้ว แต่พวกเขาก็จำภารกิจของพวกเขาได้”
ท่ามกลางหยินชี่นั้นเสียงสังหารราวกับมาจากประวัติศาสตร์อันไกลโพ้น นั่นคือความมุ่งมั่นที่จะปกป้องแผ่นดินที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ผู้เฒ่าเถิงหลับตาลงและกลายเป็นหนึ่งในศพในที่สุด
ทหารเผ่าหูจากเผ่าอื่นยืนอยู่หน้าค่ายกองทัพกลางในเวลานี้
“ใต้เท้า พวกเราทำอย่างไรดีขอรับ” หัวหน้าทหารเผ่าเก๋อซางถามอาหลู่
อาหลู่เลิกคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็พูดว่า “ไป พวกเรากลับ!”
“ขอรับ!” หัวหน้าทหารตอบรับด้วยความดีใจ
ดูจากสถานการณ์แล้วรู้เลยว่าปัญหาใหญ่แน่แล้วพวกเขาจะเข้าไปร่วมด้วยทำไมกัน ชีวิตของนักรบเผ่าเก๋อซางดูไร้ค่างั้นหรือ
ทันทีที่เผ่าเก๋อซางจากไปเผ่าอื่นๆ ที่เฝ้าดูก็จากไปเช่นกัน
อำนาจของเผ่าเจ๋อหลินค่อนข้างน้อยนายทหารชั้นสูงลังเลจึงถาม “องค์ชายใหญ่ พวกเราจะไปเช่นนี้หรือแล้วจบเรื่องนี้จะอธิบายกับต้าห่านซูถูอย่างไร”
องค์ชายใหญ่พูดว่า “คนอื่นจากไปพวกเราจะร่วมสนุกให้มันคึกคักทำไมกันเล่า ให้ซูถูรอดชีวิตจากคืนนี้ไปก่อนแล้วค่อยว่ากันหากทำไม่ได้ก็…”
…………..
Comments