คู่ชะตาบันดาลรักบทที่ 442 แบ่งความดีความชอบ
เมื่อเข้าสู่เดือนสามในที่สุดอากาศก็อุ่นขึ้นเล็กน้อย ถนนบนภูเขาที่กลายเป็นน้ำแข็งเริ่มละลายบ้างแล้ว นกไม้ส่งข่าวออกไปจงรุ่ยส่งคนมาเร่งเตรียมการให้เปิดถนนก่อนเข้าเดือนสี่ เพื่อช่วยบิดาเขาได้นำทหารและม้าจำนวนหนึ่งแสนนายไปยังเนินกรวดด้วยตนเอง
ทันทีที่จงซู่เห็นเขาก็ถามว่า “เผ่าซีหรงเป็นอย่างไร”
จงรุ่ยรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง และร้องขอให้บิดาลงโทษ “ลูกไม่สามารถยึดด่านกู่เหลียงคืนมาได้ไม่สามารถนำกระดูกท่านอาสามกลับมา…”
จงซู่พูดเสียงเรียบ “ด่านกู่เหลียงง่ายต่อการป้องกัน แต่ยากที่จะโจมตีหากสูญเสียไปแล้วก็ยากที่จะยึดกลับมาจะโทษเจ้าไม่ได้”
จงรุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก และได้ยินพ่อของเขาพูดว่า “แต่เจ้าแซ่จง ในฐานะที่เป็นบุตรชายคนโตจะต้องแบกรับความรับผิดชอบมากขึ้น ผู้อื่นทำไม่ได้ไม่เป็นไร แต่เจ้าห้ามทำไม่ได้” จงรุ่ยคุกเข่าลงอย่างเงียบๆ
“กลับไปค่อยคุกเข่าเถอะไปขอโทษต่อท่านทวด ท่านปู่ และท่านอาที่เสียชีวิตในสนามรบ”
“ขอรับ” จงรุ่ยรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่บิดาให้กับตน
เมื่อหิมะละลาย ทหารประจำที่นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะส่งทหารไปที่ทุ่งหญ้า
ฎีกาเรื่องสงครามที่ซีเป่ยเพิ่งถูกส่งออกไปพวกเขาต้องยึดพระราชโองการก่อนเพื่อสร้างข้อเท็จจริง ด้วยวิธีนี้ถึงจะไม่ได้รับผลกระทบจากชีวิตของผู้นำต่างถิ่น
นี่คือการต่อสู้ที่ไม่เคยมีมาในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมานับตั้งแต่การขึ้นครองบัลลังก์ในปัจจุบันกองทัพซีเป่ยไม่เคยต่อสู้ในศึกใหญ่เช่นนี้มาก่อน
ในขณะเดียวกันนี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาที่จะเติบโตเป็นนายพลรุ่นเยาว์ ต่อให้เรียนรู้ได้ดีเพียงใดหากไม่ต่อสู้ด้วยตนเองก็ไม่มีประโยชน์
…………
กัวสวี่ตัวสั่นด้วยความโกรธเมื่อจงซู่ส่งคนมาเชิญเขา
เขารีบเข้าไปในห้องโถงโดยไม่สนใจมารยาทอะไรทั้งนั้น “ตาแก่จงซู่ ท่านหลอกลวงข้าเช่นนี้! ข้ารายงานต่อฝ่าบาทแน่ให้ฝ่าบาทได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของท่าน!”
ผิวของจงซู่แดงก่ำแต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาเมื่อเห็นกัวสวี่เขาก็หัวเราะ และไม่ได้โกรธที่ถูกอีกฝ่ายด่าเขายืนขึ้นและจับไหล่อีกฝ่ายอย่างสนิทสนม
“ใต้เท้ากัว ท่านจะโกรธไปทำไมกัน”
กัวสวี่สะบัดตัวออกอย่างแรง
แต่จงซู่ไม่สนใจเขากึ่งดึงกึ่งลากอีกฝ่ายมาแล้วกดให้นั่งที่นั่งตัวแรกถัดจากที่นั่งแม่ทัพ
“ใต้เท้ากัวมีส่วนสนับสนุนอย่างมากในการต่อสู้ครั้งนี้” จงซู่พูด
กัวสวี่ข่มอารมณ์โกรธ และมองมาที่เขาอย่างสงสัย “ท่านไม่คิดจะแย่งความดีความชอบนี้หรือ”
เขาคิดว่าจงซู่เรียกเขามาเพื่อขโมยผลประโยชน์จากเขา! ตัวเขาไม่ได้ต้องการความดีความชอบอะไรมากนัก แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาต้องการมัน!
จงซู่ยิ้ม “หากไม่มีความคิดของใต้เท้ากัวพวกเราจะพลิกสถานการณ์ได้อย่างสวยงามเช่นนี้ได้อย่างไร”
กัวสวี่สงบลงและถามว่า “ท่านยินดียกความดีความชอบนี้ให้ข้าหรือ”
จงซู่พูดอย่างเคร่งขรึม “รูปแบบการต่อสู้ครั้งนี้ใต้เท้ากัวควรเป็นผู้ที่ได้ความดีความชอบอันดับแรก”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นกัวสวี่ก็หัวเราะและชำเลืองมองเขา “อย่าคิดว่าการพูดดีๆ ไม่กี่ประโยคแล้วจะข้าลืมเรื่องก่อนหน้านี้ พวกท่านรวมหัวกันหลอกข้าบัญชีนี้ยังไม่รับการชำระ ท่านกับคุณชายหยางสมรู้ร่วมคิดกันมานานแล้วใช่หรือไม่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมื่อข้ามาถึงไป๋เหมินเซี่ยถึงได้รู้สึกแปลกๆ ระหว่างพวกท่าน”
“ใต้เท้ากัว ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร สมรู้ร่วมคิดอะไรกัน พวกเราติดอยู่ด้วยกัน ดิ้นรนเพื่อหาทางออกจากความตายเลยกลายเป็นมิตรภาพที่ร่วมทุกข์ร่วมตายกันมา ท่านกับคุณชายหยางใช้เวลาด้วยกันมากกว่าข้าเสียอีกท่านไม่รู้สึกบ้างเลยหรือ”
กัวสวี่พูดเสียงเย็นชา “ข้าไม่กล้าที่จะมีความรู้สึกกับเด็กคนนั้นหรอก ผู้ใดจะรู้ว่าเขาจะมีแผนชั่วที่ไม่สามารถบอกผู้ใดได้อยู่เบื้องหลังหรือไม่ เพื่อเห็นแก่ที่พวกเราร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา จงซู่ ข้าแนะนำท่านว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเบื้องบนไม่ใช่สิ่งที่ขุนนางอย่างพวกเราแตะต้องได้”
จงซู่ถอนหายใจ “ข้าอยากแตะต้องตรงไหนกัน แต่เขาดูน่าสงสาร องค์หญิงใหญ่และผู้เฒ่าโหวเป็นวีรบุรุษที่สั่งสอนเด็กคนหนึ่งมาให้อยู่ในมุมที่ไม่มีผู้ใดเห็นเท่านั้น เขาเป็นคนเช่นไรหลายวันมานี้ท่านก็เห็นกับตาแล้วท่านคิดว่าเขาควรมีชีวิตเช่นนั้นหรือ”
คำพูดนี้พูดได้ว่าเป็นการปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความจริงใจกัวสวี่จึงยอมปล่อยวางและพูดว่า “ท่านจง ท่านเป็นคนมีปัญญามาก ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะมองไม่ออก เขาเป็นคนเช่นไรเป็นเรื่องที่มีความสำคัญน้อยที่สุด สิ่งที่สำคัญคือตำแหน่งของเขากับเบื้องบนคิดอย่างไรต่างหาก นอกจากนี้เขาอาจไม่ต้องการมันในตอนนี้ แต่ท่านแน่ใจหรือว่าเขาจะไม่ต้องการมันอีกในอนาคต แม่ทัพที่ดีมีอยู่ทุกหนแห่งต่อให้เป็นเทพแห่งสงครามกลับชาติมาเกิด หากความมั่นคงทางการเมืองถูกคุกคาม อะไรที่ควรปล่อยก็ปล่อยซะ เมื่อเทียบกับแผ่นดินและประวัติศาสตร์แล้วมนุษย์มีขนาดเล็กเกินไปแม้ผู้บริสุทธิ์จะเสียสละก็ไม่ใช่ปัญหา”
จงซู่พูดอย่างเศร้าๆ “เช่นนั้นตอนนี้ก็ให้เขามีความสุขมากขึ้นเถอะ ความดีความชอบอันดับแรกนี้เป็นของท่านแน่นอน ส่วนที่เหลือจะมอบให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าส่วนเรื่องเขาก็ไม่ต้องพูดถึง”
กัวสวี่ยิ้มและพูดว่า “อย่างไรคงต้องพูดถึงเพราะเขาอยู่ที่นี่จะเลี่ยงหูตาของนกอินทรีได้อย่างไรเพียงแต่ว่าความดีความชอบนี้ไม่สามารถแบ่งให้เขาได้เลย เขาเองก็อย่ารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม นี่เป็นสิ่งที่ใต้เท้ากัวอย่างข้าเห็นแก่เราเคยร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันมาตลอดสองเดือนถึงได้จงใจเอาเขาออกไป”
“ใต้เท้ากัวคิดรอบคอบจริงๆ”
หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยเรื่องนี้ และจัดการแบ่งสัดส่วนได้อย่างเสร็จสรรพแล้ว กัวสวี่ได้สิ่งที่ต้องการจึงอารมณ์ดีเขาเตือนอีกฝ่ายว่า “ข้าจะไม่ยุ่งเรื่องระหว่างพวกท่าน แต่หากราชสำนักส่งคนมาอีกข้าคงช่วยไม่ได้”
“ใต้เท้ากัวโปรดวางใจ ข้าจะไม่ทำให้ท่านลำบากแน่นอน” กัวสวี่เดินจากไป
จงรุ่ยออกมาจากด้านหลังและพูดว่า “ท่านพ่อ เหตุใดท่านถึงยกความดีความชอบอันดับแรกให้แก่เขา ต่อให้ต้องแบ่งความดีความชอบกัน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมอบความดีความชอบอันดับแรกให้เขาเลย เขาแค่ขยับปาก แต่คนที่สู้สุดชีวิตคือพวกเรา”
จงซู่พูดอย่างเฉยเมย “เจ้าคิดว่าเขาโกหกเก่งใช่หรือไม่ ข้าจะบอกเจ้าให้ อย่าพูดว่าเป็นแค่ผู้อาวุโสที่สามารถช่วยราชสำนักได้ ไม่ว่าขุนนางผู้นั้นจะเป็นผู้ใดก็ตาม อย่าประมาทพวกเขาแน่นอนว่าเขาต้องโกรธ แต่ก็เป็นการโกรธที่ตั้งใจ”
จงรุ่ยตกใจ “เพราะอะไรหรือ”
“นี่คืออาณาเขตของเราเขาอยู่คนเดียวโดยไม่มีการป้องกัน หากเราใจดำและฆ่าเขา จากนั้นแจ้งว่าตายในสนามรบมีผู้ใดรู้ความจริงบ้างเล่า เขารีบเข้ามาอย่างโกรธเคืองเพียงเพื่อสำรวจทัศนคติของพ่อ และเพื่อเจรจาเงื่อนไข ไม่อย่างนั้นเหตุใดเขาถึงเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็วเมื่อข้าพูดเสียงอ่อนลง”
จงรุ่ย “….”
“เจ้านี่นะมีความสามารถในการต่อสู้ที่ดี แต่ในเรื่องนี้ยังห่างคุณชายหยางอยู่อีกไกล เจ้ามองเขาสิหลังจบการต่อสู้เขาไม่สนใจเรื่องไร้สาระเลย ก่อนหน้านี้ยังเรียกให้มอบความดีความชอบแก่เขา ตอนนี้ล่ะ”
หลังชะงักไปพักหนึ่งจงซู่พูดต่อว่า “ข้ามอบความดีความชอบอันดับแรกให้กัวสวี่เพื่อทิ้งทางออกสำหรับอนาคต ผู้อาวุโสกัวผู้นี้รู้ดีว่านี่เป็นความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่เช่นไร และยังรู้ว่าฝ่าบาทมีท่าทีเช่นไร มอบความดีความชอบอันดับแรกแก่เขาเพื่อที่จะส่งกองทหารไปยังทุ่งหญ้าอย่างราบรื่น เขาจะพยายามจัดการให้ดีที่สุด แม้ว่าเขาจะมีศัตรูทางการเมืองไม่น้อย แต่ก็ไม่ควรมองข้ามเรื่องเส้นสายยิ่งไปกว่านั้นหากสร้างความสัมพันธ์ที่ดีในวันนี้เขาบอกว่าเขาจะไม่ขออะไรอีกในอนาคต”
เขาไม่พูดให้เข้าใจจงรุ่ยลองทำความเข้าใจกับมันดูจึงรู้ว่าบิดาหมายถึงชาติกำเนิดของหยางชู เดี๋ยวนะ…นี่ไม่ใช่การสร้างความสัมพันธ์อันดีกับคุณชายหยางหรอกหรือ เขาแค่ไม่อยู่พักใหญ่เจ้านั่นได้ซื้อใจบิดาของเขาไปแล้วงั้นหรือ
…………..
Comments