หยวนชิงหลิงรู้ว่าในใจเขาคิดถึงเด็ก ๆ มาก จึงถือตะเกียงขึ้น แล้วเดินออกไปพร้อมกับเขา

ฉี่หลอเฝ้าเวรกลางคืน รีบไปแจ้งทางนั้นให้ทราบ บรรดาแม่นมที่ดูแลก็รีบกระวีกระวาดออกมาต้อนรับ พูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “พวกเด็ก ๆ หลับอยู่เพคะ”

“ไม่เป็นไร ข้าแค่ขอเข้าไปดูสักหน่อย” หยู่เหวินเห้าพูด

เขาเดินเข้าไปอย่างแผ่วเบา เด็กทั้งห้าคนกำลังนอนหลับอยู่ในห้องหนึ่ง แต่ละคนมีเตียงเล็ก ๆ คนละเตียง สามแฝดท่านอนแตกต่างกัน ดูยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ ใบหน้าเล็ก ๆ ทั้งสามที่เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้วดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสามาก

เจ้าแฝดนอนหลับอย่างเงียบ ๆ สองตาปิดสนิท ขนตางอนยาวทำให้เกิดเงาเป็นแถวใต้ตาของเขา ช่วงคางเรียวแหลม เนื้อส่วนที่แก้มกลมยุ้ยเหล่านั้นหายไปหมดแล้ว หยู่เหวินเห้าได้เห็นแบบนั้น ในใจก็พลันรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา “ผอมลงแล้ว”

“สองวันมานี้ไม่ยอมกินอะไรเลย” หยวนชิงหลิงจับมือเขาไว้ พูดด้วยใจที่เป็นกังวล

“หลังจากร้องไห้แล้ว ตาของพวกเขาแดงหรือไม่? เหมือนสีเลือดเลย ตอนนี้ก็ยังแดงนิดหน่อย พรุ่งนี้เมื่อเจ้าตื่นมาก็คงจะได้เห็นอยู่” หยวนชิงหลิงตอบ

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจเบา ๆ “พวกเราเป็นพ่อแม่ที่โชคดีที่สุด ส่วนพวกเขาเป็นลูกที่ลำบากที่สุด”

เขายืนจ้องมองครู่หนึ่ง จึงยื่นมือออกไป

สาวใช้รับไป แล้วค้อมกายเดินเข้าไปในบ้าน

อะซี่ได้ยินดังนั้น ก็อดใจไม่อยู่ พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “สามีของเจ้าไม่กลับมาตั้งหลายวันแล้ว เจ้าไม่ร้อนใจบ้างเลยรึ?”

ฮูหยินทังยิ้ม “เขามักไปทำธุระที่ต่างเมืองเสมอ ไปครั้งหนึ่งก็หลายวัน ทำไมข้าจะต้องร้อนใจด้วยล่ะ? เขาทำงานให้กับรัชทายาท เป็นที่ชื่นชมของพระองค์ ข้าในฐานะภรรยาของเขาก็ควรจะยินดีสิถึงจะถูกต้อง”

“พิษร้ายสุดคือจิตใจของผู้หญิงจริง ๆ ” อะซี่แค่นเสียงเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง แล้วนั่งลงที่หน้าประตู

ฮูหยินทังพูดว่า “แม่นางอะซี่ เจ้าเองก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน หรือเจ้าหมายถึงตัวเองอย่างนั้นรึ?”

เดิมทีอะซี่คิดจะปะทะฝีปากกับนางสักสองสามยก แต่นึกถึงคำพูดที่พี่หยวนเคยพูดไว้ขึ้นมาได้ ว่าไม่ควรมีเรื่องขัดแย้งกับนาง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นางใช้ประโยชน์จากอารมณ์วู่วามใจร้อนได้ง่าย ๆ จึงนั่งลงอย่างเย็นชา แล้วไม่พูดอะไรออกมาอีก

แต่ฮูหยินทังดูท่าทางว่าอยากจะกวนประสาทนางให้ได้จริง ๆ หลังจากที่อะซี่หุบปากเงียบ นางจึงถามขึ้นอีกครั้งว่า “ข้าได้ยินมาว่า แม่นางอะซี่มาจากตระกูลหยวน ตระกูลหยวนก็เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่โดดเด่นในเมืองหลวงเช่นกัน ทำไมถึงได้ลดตัวมาแต่งงานกับองครักษ์คนหนึ่งในจวนรัชทายาทได้ล่ะ? การลดตัวลงมาแต่งงานแบบนี้ ข้ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแทนแม่นางอะซี่เสียจริง แค่ตำแหน่งองครักษ์เล็ก ๆ ของสวีอี ไม่มีตรงไหนที่คู่ควรกับเจ้าเลยสักนิด ”

อะซี่โกรธจัด นางเกลียดที่สุดเวลาที่มีใครพูดคำพูดแย่ ๆ ถึงสวีอี ชั่วขณะนั้นจึงไม่สนแล้วว่าตัวเองจะถูกหลอกปั่นหัวหรือไม่ จึงพูดเยาะเย้ยโต้กลับไปอย่างเย็นชาว่า “อย่างนั้นรึ? ช่างบังเอิญเสียจริง ข้าก็คิดอยู่พอดีว่าเจ้าไม่เห็นจะคู่ควรกับใต้เท้าทังเลยสักนิด มีแค่ตัวเปล่า ๆ ตาบอดก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่ใจก็ยังมืดบอดอีก ใครจะไปอยากได้มาไว้ทำพันธุ์ ถ้าไม่เพราะตอนแรกมีใครซักคนใช้กลอุบายชั่ว ๆ มีหรือที่ใต้เท้าทังจะยอมแต่งงานกับเจ้า? คนอย่างเจ้ามันก็แค่ผู้หญิงต่ำช้าสารเลวที่ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น หน้าซื่อใจคดจนหมายังต้องอายนั่นล่ะ!”

ฮูหยินทังกลับไม่มีท่าทีโกรธเคืองแม้แต่น้อย บนใบหน้าของนางถึงกับมีรอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ “มันก็จริงที่ข้าไม่คู่ควรกับทังหยาง แต่บางครั้งคนเราพูดอะไรไว้ก็ไม่ควรลืมมันง่าย ๆ ถึงอย่างไรก็ควรต้องทำตามสัญญา ไม่เช่นนั้นจะถูกฟ้าดินลงโทษ ตอนทังหยางยังเด็ก เคยบอกกับข้าเองว่าในวันข้างหน้าเขาจะแต่งข้าเป็นภรรยา เขาไม่รักษาสัญญา ให้เจอเรื่องทนทุกข์สักหน่อยก็สมควรแล้วนี่ ถ้าหากเขาปลอดภัยไร้เรื่องราว ก็สามารถไถ่บาปของตัวเองได้อยู่แล้ว พูดถึงการไถ่บาป ฮูหยินเหยาดูจะเชี่ยวชาญที่สุดแล้วไม่ใช่รึ? เมื่อก่อนนางก็เคยคิดจะทำร้ายพระชายารัชทายาท แต่ต่อมากลับคอยติดตามอยู่ข้างกายพระชายารัชทายาทแทน นางอยากชดใช้ความผิดที่ทำลงไป หรือว่านางมีแผนร้ายอื่นใดแอบแฝงกันแน่? แม่นางอะซี่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้บ้างเลยรึ? ”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ อะซี่กลับสงบลงแทน “ระวังปากตัวเองหน่อย ยังมีหน้าคิดจะมายุแหย่ให้พวกเราแตกคอกันอย่างนั้นรึ? ฮูหยินเหยากับพี่หยวนผ่านเรื่องร้าย ๆ มาด้วยกันมากมาย พี่หยวนเชื่อมั่นในตัวฮูหยินเหยาอย่างไม่มีข้อสงสัย การยุแหย่ของเจ้ามันไม่มีประโยชน์หรอก”

“เชื่อมั่นอย่างไม่มีข้อสงสัย? เฮ้อ! ปฏิบัติต่อศัตรูเมื่อก่อนอย่างจริงใจคงไม่ค่อยดีหรอกนะ แม่นางอะซี่ ตัวตนของข้า เหมือนว่าพวกเจ้าเองก็คงจะเดาได้กันหมดแล้ว เห็นแก่ที่พระชายารัชทายาทปฏิบัติต่อข้ากับทังหยางไม่เลว ดังนั้นคำพูดประโยคนี้ ขอเจ้าช่วยไปบอกต่อให้หน่อยก็แล้วกันนะ ว่าคนรอบข้างทั้งหลาย ไม่อาจเชื่อได้จนหมดใจ”

เมื่อนางพูดจบ ก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินเข้าไปข้างใน การเคลื่อนไหวนั้นดูคล่องแคล่วมากจนดูไม่เหมือนคนตาบอดเลยจริง ๆ