อะซี่เริ่มไม่เข้าใจขึ้นมาอีกแล้ว “เจ้าบอกว่าเป้าหมายแรกของนางคือต้องการแยกตัวฮูหยินเหยาออกมาให้อยู่ลำพัง เพราะอะไรล่ะ? การแยกฮูหยินเหยาออกมาจะมีประโยชน์อะไรกับนางรึ?”

หรงเยว่กลอกตามองบนใส่นาง “ยัยเด็กโง่คนนี้นี่หนอ ทำไมเจ้าช่างไม่รู้วิธีเชื่อมโยงสิ่งต่าง ๆ ก่อนหลังเอาเสียเลยนะ? ตอนที่ฮูหยินเหยายังเป็นพระชายาจี้อยู่ นางกุมความลับมากมายของพวกขุนนางไว้ในมือ ตอนนี้นางไม่ได้ใช้คนเหล่านี้ แต่ถ้านางต้องการจะใช้จริง ๆ คนเหล่านี้จะไม่ฟังนางหรือ? เมื่อไหร่ที่ฮูหยินเหยามีเรื่องเคืองใจกับพระชายารัชทายาท จนแยกนางออกไปตามลำพัง ฮูหยินเหยาย่อมเกิดความโกรธแค้น ที่นี้พวกนางก็จะมีโอกาสแล้วไม่ใช่รึ? ”

อะซี่สูดลมหายใจเฮือก “จิตใจชั่วร้ายนัก!”

“ นี่ไม่นับว่าชั่วร้ายอะไรนักหรอกนะ แต่เป็นแผนการที่ดีที่สุดต่างหาก สิ่งที่เรากำลังเล่นอยู่ตอนนี้คือการวางแผนสู้กัน ถ้าฮูหยินเหยารู้วรยุทธ์ เราก็สามารถใช้กลยุทธ์แผนซ้อนแผนเพื่อสืบหาที่อยู่ของใต้เท้าทังได้ แต่ในเมื่อนางไม่รู้วรยุทธ์ ดังนั้นจึงใช้แผนนี้ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป” หรงเยว่อธิบาย

หลังจากพูดจบ คิ้วของนางก็ขมวดมุ่นขึ้นอีกครั้ง “กลัวก็แต่ว่า ใต้เท้าทังจะกำลังตกอยู่ในอันตราย ไม่อย่างนั้น  ก็เพียงพอที่จะใช้เป็นโล่กำบังเพื่อล่าถอยไปได้แล้ว”

“เจ้าว่าทำไมนางถึงไม่หนีไปล่ะ? ในเมื่อตอนนี้นางมีใต้เท้าทังอยู่ในกำมือ ต่อให้นางหนีไป พวกเราก็ไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกับนางอยู่แล้ว”

“ไม่มีที่ไหนที่จะไปได้ เมื่อไหร่ที่นางหนีไปก็จำเป็นต้องหาที่กบดาน ในทางตรงกันข้าม มันอาจจะเป็นการเปิดเผยตัวตนคนของนางก็ได้ หรือไม่การที่ได้อยู่ใกล้ ๆ จวนอ๋องฉู่คงมีประโยชน์กับนาง ทำให้รู้เรื่องราวภายในจวนอ๋องฉู่ได้ตลอดเวลา”

อะซี่นับว่าเข้าใจมากขึ้นแล้ว แต่พอได้ยินว่าใต้เท้าทังอาจตกอยู่ในอันตราย นางก็กังวลใจมาก “แล้วจะทำอย่างไรกันดีล่ะ?น่ะรึ?”

“ ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีหนทางหรอก ถ้าฮูหยินเหยาจงใจให้นางจับตัวไป พวกเราก็สามารถสะกดรอยตามไปได้ แต่เรื่องนี้จะบอกให้พระชายารัชทายาทรู้ไม่ได้…..” หรงเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ลืมมันไปเสียเถอะ เรื่องนี้เราอย่าทำอย่างนี้เลยดีกว่า หลีกเลี่ยงอันตรายที่อาจจะเกิดกับฮูหยินเหยา”

อะซี่พูดว่า: “ทำไมไม่ลองถามฮูหยินเหยาดูก่อนล่ะ? อย่างไรเสียพวกเราก็จะแอบส่งคนตามไปด้วยอยู่แล้ว ไม่น่าต้องกลัวอะไรหรอก”

หรงเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าลองไปถามเถอะ ถ้านางตกลง ข้ายินดีเป็นคนลงสนามนี้ด้วยตัวเอง อีกทั้งนางไม่เคยทำอะไรที่มันโดดเด่น แต่เมื่อไหร่ที่ลงมือทำขึ้นมาจริง ๆ ย่อมสร้างผลลัพธ์ที่ดีจนคนของเราตามไปได้อย่างแน่นอน”

“เป็นพระชายารัชทายาทบอกให้เจ้ามาหรือ?” ฮูหยินเหยาถามอะซี่

อะซี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่ ทั้งเรื่องที่ฮูหยินทังกับหรงเยว่พูดมา ข้าล้วนไม่กล้าบอกนางสักเรื่อง นางไม่มีทางเห็นด้วยที่จะให้เจ้าไปเสี่ยงแน่”

ฮูหยินเหยานางนิ่ง ๆ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “เจ้ายังไม่เคยบอกนางเลย จะรู้ได้อย่างไรว่านางจะไม่เห็นด้วย? ในใจนางทังหยางมีความสำคัญมาก เพราะทังหยางเป็นคนที่สามารถช่วยงานเจ้าห้าได้”

อะซี่ถึงกับตะลึง “เขาช่วยงานรัชทายาทได้ แต่เรื่องบางอย่างก็ไม่ได้วัดกันแค่ตรงนี้หรอกกระมัง? ข้ารู้สึกอยู่ตลอดเวลาเลยว่า พี่หยวนจะไม่มีทางเห็นด้วยอย่างแน่นอน”

“เจ้าเรียกนางมาเถอะ ข้าจะถามเอง” ฮูหยินเหยาพูด

อะซี่ส่ายหน้า “ลืมไปเสียเถอะ ไม่พูดแล้วดีกว่า ถ้าเจ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปหรอก ความหมายของพระชายาหวยคือต้องให้เจ้าเต็มใจที่จะทำถึงจะทำได้ ถ้าเจ้าไม่เต็มใจ เช่นนั้นก็ทำเหมือนว่าข้าไม่เคยพูดเรื่องนี้ก็แล้วกัน”

ฮูหยินเหยากลับผลักนางแรง ๆ ไปทีหนึ่ง “ไปเรียกหยวนชิงหลิงมาก่อน แล้วข้าจะถามนางเอง”

อะซี่ไม่ทันตั้งตัว จู่ ๆ ก็มาผลักนางแบบนี้ จึงซวนเซจนเกือบจะล้มลง นางพูดอย่างเริ่มจะขุ่นเคืองว่า “เราก็ไม่ได้ฝืนบังคับให้เจ้าไปเสียหน่อย แค่มาถามความคิดเห็นเจ้าเฉย ๆ เจ้าจะพาลอารมณ์เสียทำไมไม่ทราบ? ถ้าเป็นเจ้าเกิดเรื่องขึ้นบ้าง ข้าเชื่อเลยว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ ต่างก็ต้องเต็มใจที่จะเสี่ยงเพื่อเจ้า!”

ฮูหยินเหยาเห็นว่านางโกรธ ก็รู้ว่าตัวเองออกอาการมากเกินไปหน่อย จึงพูดเบา ๆ ว่า “ข้าขอโทษนะ อะซี่ ข้าไม่ใช่ว่าไม่เต็มใจ กลับกัน ข้าเต็มใจไป แต่คำพูดนี้ของข้าเจ้าอย่าได้ฟังไม่เข้าหู คนเราทุกคนมีความเห็นแก่ตัว ตัวข้ามีลูกสาวสองคน ข้าไม่อาจปล่อยวางได้จริง ๆ”

อะซี่มึนงงสับสนไปหมดแล้ว “แล้วสรุปว่าเจ้ายินดีหรือไม่ยินดีที่จะไปกันแน่ล่ะนี่?”

ฮูหยินเหยาถอนหายใจเฮือก “เจ้าให้นางมาที่นี่ก่อนเถอะ ข้าต้องโน้มน้าวใจตัวเองให้ไปด้วยความเต็มใจเสียก่อน หากข้าต้องสละชีวิตตัวเองเพื่อใครสักคน คน ๆ นั้นต้องเป็นคนที่ข้าคิดว่าคุ้มค่าที่จะทำให้ ให้นางมาบอกกับข้าเองว่า ไม่เห็นด้วยที่จะให้ข้าไป ข้าก็จะไปด้วยความยินดีอย่างที่สุด เพราะอย่างน้อยก็ยังมีใครสักคนที่ห่วงใยชีวิตของข้า ใส่ใจในความเป็นความตายของข้า ตัวข้าถึงจะสามารถโน้มน้าวจิตใจตัวเองได้”

อะซี่ได้ยินแล้วก็เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ช่างเถอะ จะไปหรือไม่ล้วนเป็นสิทธิ์ของนาง ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่อาจไปบังคับฝืนใจกันได้