ฮูหยินเหยาตกใจจนผงะ “เจ้าห้าเต็มใจไปหาหงเย่เองเลยรึ?”

“ ไม่ใช่ความแค้นที่สั่งสมกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษเสียหน่อย ทำไมจะไปหาไม่ได้ล่ะ? อย่างไรก็ตาม ห้ามทำอะไรที่คิดว่าตัวเองฉลาดเชียวล่ะ” หลังจากหยวนชิงหลิงสาธยายเสร็จ ก็เดินกลับไปด้วยท่าทางดุดัน ดวงตาของเจ้าแฝดยังแดงก่ำอยู่เลย นางต้องไปหยอดยาหยอดตาให้ลูก ๆก่อน

อะซี่ก็พูดด้วยว่า “ในเมื่อไม่อนุญาตให้ทำ อย่างนั้นพวกเราก็ไม่ทำดีกว่า ข้าไปล่ะ”

ฮูหยินเหยากลับเป็นฝ่ายเอื้อมมือออกไปจับแขนนางไว้ แววตาลึกล้ำ “ไม่ พวกเราต้องทำ”

“หา?” อะซี่ตกใจจนผงะ “แต่ตอนนี้พี่หยวนรู้แล้วนะ นางไม่อนุญาต เราทำไม่ได้หรอก”

ฮูหยินเหยาหัวเราะช้า ๆ “อะซี่เด็กโง่ เจ้าไม่รู้จักต่อหน้าแสร้งทำเป็นเชื่อฟัง พอลับหลังกลับต่อต้านเลยรึ? เจ้าฟังสิ่งที่นางพูดสิ ให้ตอเป่าออกไปตามหา ให้เจ้าห้าไปพบหงเย่ นี่มันคือทางออกแบบไหนกัน? ถ้าจะมีหนทางจริง ๆ ไม่สู้ให้พวกเราใช้วิธีนี้ดีกว่า นางเองก็รู้ดีแต่นางแค่ไม่เต็มใจเสี่ยง เพราะกลัวว่าข้าจะตกอยู่ในอันตรายเท่านั้นล่ะ”

หลังจากที่ฮูหยินเหยาพูดจบ ก็ยังมีคนที่ห่วงใยข้าจากใจจริงอยู่บ้างสินะ”

แต่จู่ ๆ ก็มีใบหน้าของคน ๆ หนึ่งผุดขึ้นมาในใจ หัวใจของนางพลันเต้นรัวกระหน่ำ อยู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกที่อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่า เรื่องในครั้งนั้น นางไม่เคยนึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย!

นางลุกขึ้นยืนทันที “ก่อนจะทำเรื่องนี้ ข้าอยากกลับบ้านของข้าสักครั้ง”

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะไปกับเจ้าเอง” อะซี่ขันอาสา

ตอนนี้ฮูหยินเหยาอยู่ในสายตาของคนอื่นแล้ว นางจึงต้องจับตามองอย่างระมัดระวัง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดลูกไม้ที่เหนือคาด รวมถึงบรรดาเสื้อผ้าที่นางนำติดตัวมาที่นี่ด้วย อะซี่เห็นดังนั้นจึงถามออกไปว่า “เจ้าไม่ใช่ว่าจะกลับไปสักครั้งแค่นั้นหรอกรึ? ทำไมถึงเก็บกวาดข้าวของกลับไปหมดเลยล่ะ?”

“ฮูหยินเหยา เจ้าเป็นอะไรไป?” อะซี่สังเกตเห็นว่าตั้งแต่กลับมาถึงที่นี่ สีหน้าของนางก็ดูผิดปกติไป เหมือนจะเต็มไปด้วยความเศร้า.. .หรือบางทีมันอาจจะไม่ใช่ความเศร้า แต่เป็นแค่ความรู้สึกเศร้าที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล หรือไม่ก็เพราะทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไป

ฮูหยินเหยาถามอะซี่ว่า “เจ้าคิดว่าบ้านของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

อะซี่มองไปรอบ ๆ “ก็ดีอยู่นะ ไม่ใหญ่โตแต่งดงาม แน่นอนว่าเทียบกับบ้านใหม่ของข้าไม่ได้”

ฮูหยินเหยาพูดเสียงเบา ๆ ว่า “ในชีวิตข้า เคยอาศัยอยู่ในจวนใหญ่โตสูงตระหง่าน เคยอยู่จวนของชนชั้นราชวงศ์ แต่กลับเทียบไม่ได้กับบ้านหลังเล็ก ๆ หลังนี้ที่ข้าไม่ต้องกังวลอะไรมากมาย เป็นตัวของตัวเองได้ ผ่อนคลายได้เมื่อต้องการ กลับมาครั้งนี้ ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรทั้งนั้น แค่มาอยู่ที่นี่อย่างสบายอกสบายใจเท่านั้นก็พอ”

อะซี่ขานรับขึ้นมาเสียงหนึ่งว่า “อย่างนั้นก็เป็นไปได้อยู่แล้ว”

นางยังคงรู้สึกว่าฮูหยินเหยาดูแตกต่างไปจากทุกที ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดขึ้นว่า “ถ้าเจ้ายังมีความกังวลอยู่มาก หรือว่ากลัวไม่เต็มใจจะไป เช่นนั้นก็อย่าไปเลยนะ อย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องระดับที่ไม่ไปไม่ได้ขนาดนั้นเสียหน่อย”

ฮูหยินเหยายืนขึ้นช้า ๆ กระโปรงยาวสะบัดลงบนพื้น นางกระโดดเต็มแรง กระโปรงยาวพาดผ่านแผ่นหินหน้าระเบียง กวาดเอาฝุ่นที่เกาะอยู่ออกไปเล็กน้อย “ไปกันเถอะ!”

อะซี่ไล่ตามไป ช่วยนางปิดประตูห้องโถงเล็ก แล้วเดินตามนางออกไป แต่กลับเห็นนางยืนอยู่ที่ประตูฝั่งตรงข้าม เอื้อมมือออกไปแล้วเคาะเบา ๆ

อะซี่ถามว่า “ที่นี่คือบ้านของฮุ่ยเทียนสินะ? เขายังอาศัยอยู่ที่นี่หรือไม่?”

ฮูหยินเหยาไม่ตอบ นางรอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วเคาะอีกครั้ง เมื่อยืนยันได้ว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน นัยน์ตาก็ฉายแววสิ้นหวังที่ยากที่จะปิดบังขึ้นมา แต่ก็กลับคืนสู่สภาพปกติได้อย่างรวดเร็ว “ข้าว่าน่าจะไม่อยู่แล้วล่ะ กำลังคิดว่าถ้าอยู่ล่ะก็ จะขอให้เขาช่วยไปซ่อมห้องครัวให้หน่อย จู่ ๆ ข้าก็อยากล้างมือทำน้ำแกงร้อน ๆ สักชามขึ้นมา!”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ อะซี่ก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา “คำพูดนี้ฟังดูแปลกเสียจริง ไม่ใช่ว่าเจ้าจ้างสาวใช้ไม่ไหวเสียหน่อย ทำไมต้องล้างมือทำน้ำแกงเองด้วยล่ะ?”

ฮูหยินเหยาค่อย ๆ เดินไปที่รถม้า พระอาทิตย์เคลื่อนตัวเล็กน้อย ทำให้ดวงตาของนางเป็นประกาย “มันไม่เหมือนกันหรอก บางครั้ง ถ้าเราได้ทำอะไรบางอย่างด้วยตัวเอง ในใจก็จะมีความสุข”

เพื่อคนคนหนึ่ง!

แต่บางที แค่โอกาสที่จะได้เห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย ก็ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจไม่มีแล้วด้วยซ้ำ!