โดยเฉพาะพอได้ยินตี๋จงซุนบอกว่าหากไปถึงกรมการพระนคร กรมการพระนครก็จะคิดว่าเขาคนเป็นตัวการใหญ่ เมื่อนั้นอ๋องอานก็รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน

หากหยู่เหวินเห้าเชื่อถือจริงใจกับเขา ยอมสละชีวิตเพื่อเขาเหมือนตี๋จงเหลียง อย่าว่าแต่ไปเก็บศพที่กรมการพระนครเลย ต่อให้บุกน้ำลุยไฟอันตรายแค่ไหนเขาก็จะไป

เขาเคยทำผิดต่อเจ้าสาม ทำให้เจ้าสามบ้านแตกสาแหรกขาด เพื่อไถ่โทษ เขายอมไปเจียงเป่ยกับเขาด้วยความสมัครใจ ไม่ใช่เพราะเขาเห็นแก่ไมตรีอะไรนั่น แต่แค่เพราะวันนั้นเดิมทีเจ้าสามฆ่าเขาได้ ทว่าสุดท้ายกลับเลือกไว้ชีวิตเขา ถึงเขาจะเลว จะชั่วร้ายอย่างไร เขาก็รู้ว่าเป็นคนต้องรู้จักคำนึงถึงไมตรีและบุคคล

แน่นอนว่าเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ถามขึ้นอย่างเย็นชา “คนที่ให้เจ้าไปลอบสังหารองค์รัชทายาทเป็นใคร?”

แต่ตี๋จงซุนกลับพูดฐานะของอีกฝ่ายไม่ได้ บอกแค่ว่าอีกฝ่ายให้เงินมัดจำมา ตอนนี้เมื่อตี๋จงเหลียงเสียไปแล้ว คนผู้นั้นก็ไม่เคยปรากฏตัวอีก อีกนัยหนึ่ง นอกจากค่ามัดจำนั้นแล้วก็ไม่เคยให้อีกเลย

ทว่าอ๋องอานกลับไม่เชื่อ แม้ตอนนี้คนตระกูลตี๋จะดูเละเทะ แต่เมื่อก่อนก็เป็นคนทำงาน แม้แต่ฐานะอีกฝ่ายก็ไม่รู้ แล้วยังรับงานไปเรื่อยอย่างนี้ได้อย่างไร?

เขาโมโหหนักขึ้นไปอีก กระทั่งโบยตี๋จงซุนไปยกหนึ่ง แต่กลับไม่ปริปากสักคำ เมื่ออ๋องอานเห็นอย่างนี้แล้วก็มีความคิดในใจ พวกเขาต้องรู้ว่าเป็นคนของหงเล่หรือของตระกูลฉินแห่งเป่ยโม่แน่ หากพูดออกมาพวกเขาก็จะมีภัยถึงชีวิต ดังนั้นต่อให้ตายก็ไม่ยอมปริปาก

โบยไปก็เท่านั้น นอกเสียจากจะฆ่าพวกเขาจริงๆ

พอออกจากตระกูลตี๋ อ๋องอานก็รู้สึกตกต่ำอ้างว้าง ไม่รู้จะไปที่ไหน เขาไม่เคยสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน

หากเขายังไม่เปลี่ยนเป้าหมายเดิม ยังคิดมุ่งสู่ตำแหน่งรัชทายาท เช่นนั้นตอนนี้เวลานี้ก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้เขาไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ไร้คนช่วยเหลือ เบื้องหลังไร้กำลังให้พึ่งพิง หากหงเล่ใช้เขาเสร็จแล้วจะปล่อยเขาหรือ? กลัวแต่จุดจบของเขาจะอนาถกว่าหยู่เหวินเห้ามากกว่าร้อยเท่า

หลังจากองครักษ์ในวังออกไปแล้ว ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ลุกขึ้นนั่ง กล่าวเรียบ “ข้ายังไม่แน่ว่าจะพบเขา”

“เช่นนั้นก็ให้เขาคุกเข่าอยู่ข้างนอกสิพ่ะย่ะค่ะ” หยู่เหวินเห้าหัวเราะพลางเอ่ย แล้วยกยาขึ้น “ทรงตรัสมาตั้งนาน โอสถก็เย็นแล้ว เสด็จพ่อ เสวยโอสถได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ดื่ม เททิ้ง” ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่แม้แต่จะมอง

หยู่เหวินเห้าจึงเทใส่กระโถนเสีย แล้วให้คนเอาออกไปเททิ้ง

โรคของฮ่องเต้หมิงหยวนหายดีนานแล้ว เดิมก็ควรกลับไปว่าราชการเองอีกครั้ง แต่ช่วงที่พักผ่อนสราญรมย์มาก กอปรกับแม้ตอนนี้สถานการณ์จะวุ่นวาย แต่เจ้าห้ากลับควบคุมได้ทีละน้อย ดังนั้นเขาจึงได้แต่ ‘ป่วย’ ต่ออีกระยะ เป็นกุนซือหลังม่าน

“เจ้าว่าเขามาทำอะไร?” ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงอรหันต์ข้างหน้าต่าง ให้คนวางกระดานหมากล้อม จากนั้นก็เรียกหยู่เหวินเห้าเข้ามา “เดินหมากเป็นเพื่อนข้าหน่อย”

หยู่เหวินเห้านั่งลง หยิบกระปุกหมากขาวแล้วเอ่ย “ก็ต้องมาถามไถ่เสด็จพ่ออยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนหยิบหมากดำแล้ววางบนกระดานเม็ดหนึ่ง เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “เขามาขอราชโองการกลับจวนเจียงเป่ย”

หยู่เหวินเห้าบีบหมาก ถามขึ้นอย่างมีความคิด “หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ตอนนี้ นอกจากการกลับจวนเจียงเป่ยแล้วยังมีทางอื่นอีกหรือ? เรื่องยุ่งเหยิงนี้ เขาตัดสินใจว่าไม่อยากแก้ไข ก็เลยจะไปเสีย!”

หยู่เหวินเห้าวางหมากขาวบนกระดาน ใจคิด กลับจวนเจียงเป่ยแล้วจะหนีพ้นหรือ? ไม่ใช่ว่าไร้หนทาง แต่อยู่ที่เขายินยอมหรือไม่ต่างหาก