บทที่ 137 คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว

ระหว่างทางกลับจากเขาหลงหู่ เสียงริงโทนโทรศัพท์ ดังขึ้นภายในรถแท็กซี่

ลั่วมั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากเฟิงเฉิน จึงตัดสายทิ้งไป

เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะคิดเรื่องของเวินน๋อนหรือเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสามปีมานี้ เธอต้องการหาอะไรทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

เฟิงเฉินเองก็ไม่ตายใจ เสียงโทรทัพท์ดังไม่หยุดหย่อน โชเฟอร์เหลือบมองเธอจากกระจกหลังหลายรอบ

ท้ายที่สุด เธอก็กดรับสายอย่างไร้ความอดทน

“ฮัลโหล”

ปลายสายนิ่งไป เสมือนกับคิดว่าตนเองโทรผิด ก่อนที่จะเอ่ยอย่างประหลาดใจ “มั่นมั่น?”

ลั่วมั่นราวกับถูกสายฟ้าฟาด เธอเอ่ยตอบกลับอย่างแข็งกระด้าง

“แม่ ทำไม ทำไมถึงเป็นท่าน?”

เธอเอ่ยพลางยกโทรศัพท์ออกมาดู เป็นสายจากลู่จิ่งจูจริงๆ ด้วย เมื่อครู่เธอมัวแต่ประชดประชัน เบื่อหน่ายกับสายแรกของเฟิงเฉิน จึงกดรับโดยที่ไม่ได้ดูสายเรียกเข้า

ลู่จิ่งจูเองก็เป็นคนไม่เดือดไม่ร้อนต่อให้ภูเขาถล่มเช่นเดียวกัน ต่อให้ปฏิกิริยาที่โมโหใส่เธออย่างประหลาดในคราแรกก็ตาม แต่เธอก็มีการตอบสนองที่ว่องไวเช่นเดียวกัน

“อืม ฉันจะถามแกว่าแกจะกลับมาทานข้าวเมื่อไหร่”

“ทานข้าว?” ลั่วมั่นนิ่งไป “วันนี้เหรอ?”

งานรวมญาติในคฤหาสน์เฟิงจะจัดขึ้นครึ่งเดือนครั้งซึ่งไม่ใช่วันนี้

“อืม” ลู่จิ่งจูเอ่ยเสียงเรียบ “ครั้งที่ทานอาหารด้วยกันแกไปต่างจังหวัดไม่ได้มาด้วย เพราะงั้นครั้งนี้ถือว่าชดเชย รีบกลับมา เฉินอยู่ที่บ้านแล้ว”

ลั่วมั่นจะพูดอะไรได้อีก เธอได้แต่ตอบตกลงเท่านั้น

หลังวางสาย เธอรู้สึกถึงความผิดปกติ ใช่ว่าเมื่อก่อนเธอไม่เคยขาดการไปงานเลี้ยงครอบครัวของตระกูลเฟิง มีซะที่ไหนที่ชดเชยเพียงแค่ของคราวก่อน? อย่างมากก็แค่ต้องกลับไปในงานเลี้ยงของสิ้นเดือนที่จะถึงนี้เท่านั้น

เธอลงที่ถนนหยีเหอ

เมื่อสาวใช้เห็นว่าเป็นลั่วมั่นจึงรีบเปิดประตูต้อนรับ ที่หน้าประตูมีรถปริศนาคันหนึ่งจอดอยู่ สีแดงสด “มีแขกหรือ?”

“ไม่ใช่หลอก คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว”

“เฟิงจิ่ง?”

ลั่วมั่นสะอึก

เฟิงจิ่งเป็นพี่สาวของเฟิงเฉิน เธอแต่งงานไปอยู่ที่ต่างประเทศก่อนที่เฟิงเฉินจะแต่งงานเสียอีก เธอได้พบกันเพียงครั้งเดียวในงานแต่ง เธอเป็นสาวสวยสง่า อารมณ์ค่อนข้างแรง

ในตระกูลเฟิง สาวใช้ในบ้านเคยชินกับการจานพี่น้องตระกูลเฟิงว่าคุณชายคุณหนู หลังจากนั้นเฟิงเซิ่งย้ายเข้ามา อันที่จริงเขาอยู่ในลำดับที่สาม สมควรเรียกเขาว่าคุณชายสาม แต่ไม่มีใครเรียกเฟิงเฉินว่าคุณชายรอง ตำแหน่งที่ว่างเปล่ามักทำให้ผู้คนประหลาดใจ เฟิงเซิ่งก็เลยถูกเรียกว่าคุณชายรอง

ขณะที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด เสียงเตือนของสาวใช้ทำให้เธอได้สติกลับคืนมา

“คุณนาย คุณหญิงท่านสั่งเอาไว้ว่าหากคุณกลับมา ให้ไปหาคุณชายก่อน ให้คุณไปหาคุณชายที่ตึกทางตะวันออกให้เขามาทานอาหารพร้อมกันที่ตึกใหญ่”

ลั่วมั่นขมวดคิ้วแน่น มุ่งไปทางตะวันออก เที่ยงวัน หน้าตึกอาคารตะวันออกกลุ่มดอกกุหลาบเบ่งบานได้ที่ พร้อมกับน้ำพุเล็กที่กำลังพ่นน้ำ ทิวทัศน์ที่น่าดึงดูด เธอเดินผ่านประตูที่กำลังเปิดอยู่ ก็ได้พบกับเงาร่างหนึ่งนอนอาบแดดอย่างสบายใจอยู่ที่ริมสระหลังบ้าน

คงเป็นเฟิงเฉินไม่ผิดแน่

“คุณแม่ให้ฉันเรียกคุณไปทานข้าว?”

ลั่วมั่นเดินเข้าไปในตัวบ้าน หยุดยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง ด้วยทีท่าเรียบเฉยเย็นชา

เฟิงเฉินยังคงนอนพิงอย่างสบายใจอยู่บนเก้าอี้ ไร้ปฏิกิริยาใดๆ เสื้อแขนสั้นสีฟ้าอ่อนขับผิวให้ดูสุขภาพดี มีเพียงสองคำที่หลุดออกจากปาก

“ไม่ไป”

“โอเค” ลั่วมั่นกอดอกเอาไว้ น้ำเสียงที่เชื่องช้าของเฟิงเฉินแล่นผ่านเข้ามาจากทางด้านหลัง “แล้วพี่สาวผมต้องถามเธอแน่ แม้แต่ผมทานข้าวยังดูแลไม่ได้ แล้วจะไปทำอะไรได้ คุณคิดคำตอบที่ดีเอาไว้หรือยัง?”

ลั่วมั่นหยุดชะงัก

เฟิงเฉินพูดไม่ผิดหลอก การประชดเสียดสีเธอเป็นนิสัยของเฟิงจิ่งจริงๆ นั่นแหละ เธอรู้สึกได้ว่าเฟิงจิ่งไม่ชอบตนตั้งแต่ที่ได้พบเธอเป็นครั้งแรกที่งานแต่ง สามปีมานี้แม้ว่าไม่ค่อยได้เจอกัน แต่มีครั้งไหนบ้างที่เจอกันแล้วจะไม่หาเรื่องเธอ?