“ลี่ลี่ ระวังซุปปลาหน่อยอย่าให้หก”

ลั่วมั่นยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหาร กำลังนับอาหารที่อยู่ตรงหน้า “ทำไมถึงขาดไปหนึ่งอย่าง”

“ขาดตรงไหนคะ” ลี่ลี่เช็ดมือเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องครัว แล้วนับปิ่นโตอาหารที่วางเป็นชั้นๆอยู่บนโต๊ะอาหาร “ไม่ขาดนะคะ ยังมีสลัดผลไม้อีกหนึ่งอย่าง ดิฉันได้แยกออกมาใส่ในกล่องอาหารต่างหาก กลัวจะไปปนกับกลิ่นของอาหาร”

ลั่วมั่นจึงได้พยักหน้า พลางนำอาหารใส่กล่องพลางฮัมเพลง

“วันนี้ดูคุณผู้หญิงดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ” ลี่ลี่ใบหน้าตื่นเต้น “ถ้าหากคุณผู้คุณชายรู้ว่าคุณผู้หญิงตั้งใจไปส่งอาหารให้เขาด้วยตัวเอง จะต้องมีดีใจมากอย่างแน่นอน”

“ใครตั้งใจส่งอาหารไปให้เขาเล่า” ดวงตาลั่วมั่นยิ้มเขิน “ฉันไปหาเล่อสวี้ต่างหาก ก่อนหน้านี้เธอยุ่งเป็นระวิง ควรขอบคุณไม่ใช่เหรอ ก็เลยถือโอกาสนำให้อาหารกลางวันไปฝากเขาด้วย”

“ค่ะๆคุณผู้หญิงนั้นไปหาคุณเล่อ”

ลี่ลี่พยักหน้าตามน้ำ ไม่อยากจะเปิดโปงความรู้สึกของลั่วมั่น

ยี่สิบนาทีผ่านไป ทั้งสองได้มาถึงบริษัท ลี่ลี่ถือปิ่นโตอาหารกลางวันสองชุดเดินตามลั่วมั่นอยู่ด้านหลัง แต่กลับถูกพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ขวางไว้

คุณผู้หญิงท่านนี้ ที่นี่หากไม่มีบัตรพนักงานจะเข้าออกตามใจชอบไม่ได้ ไม่ทราบว่าท่านมาหาใครคะ”

ลั่วมั่นมองหญิงสาวแวบหนึ่ง แล้วดึงหน้ากากลง “ฉันเอง”

ก่อนมาเกรงว่าจะเกิดปัญหาขึ้น เพราะคดีความยังไม่ได้สรุปผลที่แน่ชัด ดังนั้นเธอจึงสวมหน้ากากมาด้วย

หญิงสาวเห็นใบหน้าลั่วมั่นแล้ว สีหน้ายังคงมึนงง “คุณคือ”

ตายแล้ว คงเป็นพนักงานใหม่

ลั่วมั่นไอแห้งๆขึ้น มองเขม็งลี่ลี่ที่แอบหัวเราะแวบหนึ่ง แล้วพูดขรึมขึ้น “ฉันมาหาเฟิงเฉิน”

“คุณมาพบท่านประธานเหรอ” หญิงสาวประหลาดใจ “คุณเป็นอะไรกับท่านประธานเฟิง วันนี้ดูเหมือนท่านประธานจะไม่มีนัดนะคะ”

ลั่วมั่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันเป็นอดีตเลขาฯของประธานเฟิง มาพบประธานเฟิงเพราะมีของบางอย่างมามอบให้”

“อย่างนั้นไม่ได้ค่ะ คุณออกจากงานไปแล้ว ทางเรามีกฎระเบียบ หากไม่ใช่พนักงานของบริษัทก็ไม่สามารถเข้าได้ แม้จะเป็นอดีตพนักงานก็ตาม ยกเว้นจะได้รับอนุญาตจากผู้จัดการ”

หญิงสาวยังคงดื้อรั้น ลั่วมั่นจึงต้องบอกตามตรง “เอาล่ะ ไม่ปิดบังเธออีก ฉันเป็นภรรยาของประธานเฟิง มาเพื่อส่งอาหารกลางวันให้เขา”

“ภรรยาของประธานเฟิงเหรอ” หญิงสาวขมวดคิ้ว สำรวจเธอครู่หนึ่ง เดิมทียังมีความสุภาพความเกรงใจ เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ทุกอย่างก็พัลวันหายไป “อย่างนั้นฉันก็เป็นน้องสาวของท่านประธานเฟิงแล้วแหละ!”

คำพูดนี้ทำให้ลี่ลี่หงุดหงิดขึ้น และยืนออกมาด้านหน้า พูดด้วยความไม่พอใจว่า

“อ้าว สาวน้อยพูดแบบนี้ได้ไง คุณผู้หญิงของพวกเราจะโกหกเธอไปทำไม”

“ใครจะไปรู้กับพวกคุณ คนในบริษัทต่างรู้ว่าประธานเฟิงหย่ากับอดีตภรรยาแล้ว อดีตภรรยาของเขาเป็นฆาตกรฆ่าคน ตอนนี้ประธานเฟิงมีแฟนใหม่แล้ว”

“เธอพูดบ้าอะไร” ลี่ลี่จ้องเขม็งหญิงสาวคนนั้นราวกับถูกทำให้โมโหเดือดดาลขึ้นแล้วจริงๆ

หญิงสาวคนนั้นยืนกอดอกแล้วเหลือบมองลั่วมั่นครู่หนึ่ง “ฉันพูดบ้าเหรอ ฉันว่าพวกคุณต่างหากที่บ้าๆบอๆมาโกหกหลอกลวง แม้แต่ภรรยาท่านประธานเฟิงก็กล้าแอบอ้าง ถ้ายังไม่ไปอีกฉันจะเรียกยามแล้วนะ”

“เธอ…..”

“ลี่ลี่” มือข้างหนึ่งของลั่วมั่นจับที่ไหล่ของลี่ลี่ รั้งเธอไว้ แล้วพูดเบาๆ “ระวังซุปหก”

“เธอน่าจะเพิ่งมาใหม่เลยไม่เคยเห็นฉัน ไปเรียกผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์ของพวกเธอมา ฉันจะให้เขาบอกเธอว่าฉันใช่ภรรยาของประธานเฟิงหรือไม่”

“ผู้จัดการของพวกเรายุ่งมาก ใครอยากเจอก็เจอได้อย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวโบกมือไล่อย่างหมดความอดทน “คุณรีบไปซะ อย่ามาก่อกวนที่นี่ ป่าใหญ่ขึ้นแล้วนกอะไรก็มีจริงๆ”

“ได้ พวกเราไปก็ได้” ลั่วมั่นนั้นไม่มีอาการโกรธแต่อย่างใด เพราะเรื่องขึ้นไปบนตึกแค่โทรหาน่าน่าหรือเล่อสวี้ไม่ใช่ปัญหาแล้ว แต่เธอสนใจคำพูดของหญิงสาคนนี้มาก “ฉันอยากรู้มากที่เธอบอกว่าประธานเฟิงมีแฟนแล้ว คือใครกัน”