“ประธานซือครับ ทางนั้น…..” ผู้ช่วยของซือโม่กลับมาแล้วกระซิบบางอย่างที่ข้างใบหูเขา เขาเหลือบไปมองลั่วมั่นแวบหนึ่ง

“มั่นมั่น ผมมีธุระที่ต้องไปจัดการ คุณพักผ่อนอยู่ที่นี่คนเดียวก่อนนะ”

ลั่วมั่นตอบกลับอย่างใจลอย

เมื่อซือโม่จากไป ลั่วมั่นหันไปมองทางที่เฟิงเฉินยืนอยู่เมื่อสักครู่ คนได้หายไปแล้ว จึงก้มหน้ามองดูเสื้อสูทที่อยู่บนร่างกายของตัวเอง แล้วรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างอธิบายไม่ถูก จากนั้นก็ดึงลงมาวางไว้ที่โซฟา

เฟิงเฉินคงน่าจะโกรธแล้วจริงๆ บดแก้วด้วยมือเปล่ายังทำออกมาได้ แสดงว่าในใจต้องโกรธมากขนาดไหน

“คุณลั่วใช่ไหมคะ”

ขณะที่กำลังหงุดหงิด จู่ๆมีร่างที่ประดับด้วยอัญมณีมีค่าปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างระยิบระยับเต็มไปด้วยเครื่องเพชรพลอยต่างๆ สาดแสงแยงตาจนลั่วมั่นต้องกะพริบตาขึ้น

“คุณคือ” เธอทำหน้าสงสัย

“เห่าเหวิน” ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงตรงหน้าเธออย่างไม่เกรงใจ เห็นได้ชัดว่าตัวเองนั้นเข้ามาหาเอง แต่กลับทำกิริยาเย็นชา หรือความเย็นชานี้เกิดจากการที่ไม่ชอบขี้หน้าลั่วมั่น

“คุณเป็นอะไรกับซือโม่”

เมื่อนั่งลง เห่าเหวินก็ถามขึ้นอย่างไม่เกรงใจ

ลั่วมั่นชะงักไปชั่วครู่ เหมือนฉุกคิดอะไรขึ้นได้ มองสำรวจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นก็ค่อยๆยิ้มขึ้น “ฉันกับพี่ซือโม่เป็นเพื่อนกันค่ะ อย่าได้เข้าใจผิด”

เห่าเหวินขมวดคิ้ว “เข้าใจผิดหรือไม่ ฉันมีตาดูเองได้ แต่เธอสิ เกรงว่าตอนนี้คงยังไม่เข้าใจในสถานการณ์”

ลั่วมั่นมึนงง

“คุณบอกฉันมาก่อนว่าคุณรู้จักกับซือโม่ได้อย่างไร” เห่าเหวินถามด้วยความใจร้อน ราวกับว่าต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง

ลั่วมั่นขมวดคิ้ว “คุณเห่า รู้สึกว่าเราจะไม่รู้จักคุ้นเคยกันนะ”

เห่าเหวินเหมือนจะไม่รู้สึกถึงความไม่พอใจของลั่วมั่น “เหรอคะ แต่ฉันกลับเหมือนเคยเจอคุณลั่วที่ไหนสักแห่ง”

“คุณเห่า พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร”

“คุณรู้จักคนที่ชื่อจู่ซิงหรือเปล่า”

“อะไรนะ” ลั่วมั่นนไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร ฟังแล้วประโยคหน้ากับประโยคหลังไปกันคนละทิศคนละทาง สักพักถามว่าเธอรู้จักซือโม่ตั้งแต่เมื่อไร สักพักก็ถามว่ารู้จักคนโน้นคนนี้ไหม

“ คุณเห่า” เสียงแหบพร่าของพ่อบ้านซือโม่ได้ขัดจังหวะการสนทนาของทั้งคู่ขึ้น “คุณชายได้ตามหาท่านอยู่สักพักแล้ว ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“ซือโม่ตามหาฉันเหรอ” ใบหน้าเห่าเหวินเบิกบานดีใจ รีบดึงกระโปรงแล้วลุกขึ้นทันที “อยู่ที่ไหน”

“ห้องรับรองชั้นบน คุณพ่อของท่านก็อยู่ด้วย”

ได้ยินคำพูดของพ่อบ้านเจสันแล้ว ใบหน้าของเห่าเหวินก็แดงระเรื่อขึ้น และดึงจับกระโปรงตัวเองวิ่งไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เครื่องประดับอัญมณีทั่วร่างส่องสว่างพร่างพรายใต้แสงไฟแยงตาผู้คน

ลั่วมั่นก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น ทำไมรู้สึกว่าเห่าเหวินคนนี้นั้นบ้าๆบอๆ

“เมื่อสิบปีก่อนคุณเห่าเคยถูกลักพาตัว ตั้งแต่นั้นมาตรงนี้มักจะมีปัญหา” พ่อบ้านชี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง และยิ้มขอโทษลั่วมั่น “ตั้งแต่ทราบว่าคุณชายกลับประเทศมาแล้ว เธอก็ตามตื๊อประธานซือไม่ปล่อย ดังนั้นคุณชายจึงให้ผมคอยเฝ้าดูเธอ เกรงว่าเธอจะพูดจาไร้สาระกับท่าน”

ลั่วมั่นตกใจชะงัก “เห่าเหวินเธอรู้จักกับซือโม่มานานแล้วเหรอ”

พ่อบ้านพยักหน้า “หลายปีอยู่ครับ แต่ว่าคุณลั่วอย่างเพิ่งเข้าใจผิดนะ คุณเห่าเธอเป็นเพียงรุ่นน้องของคุณชายที่มหาวิทยาลัยสมัยตอนเรียนเท่านั้นครับ ความสัมพันธ์ไม่ได้แน่นแฟ้นมาก”

“ไม่มีอะไรต้องเข้าใจผิดหรือไม่เข้าใจผิดค่ะ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ซือโม่” จู่ๆใบหน้าเธอก็ดูไม่เป็นธรรมชาติ “เจสัน ไม่ต้องมาตามติดฉันตลอด ฉันจะไปห้องน้ำสักครู่”

ข้ออ้างการขอตัวไปห้องน้ำ ถึงได้สลัดพ้นเจสันไป ลั่วมั่นจึงถอนหายใจโล่งอกออกมา

ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกที่ถูกจับจ้องที่หายไปหลายปี ได้กลับมาอีกครั้งในคืนนี้ เมื่อเจสันปรากฏตัวข้างๆเห่าเหวินและขัดจังหวะการสนทนาของเธอขึ้น