บทที่ 99 กลับไปปั๊มลูก

ลั่วมั่นอุท่านอย่างตกใจ เธอดิ้นรนเพื่อที่จะลุกขึ้น

“อย่าขยับ…..” ลมหายใจของเฟิงเฉินรัวเร็ว น้ำเสียงแหบพร่า “ยังอยากได้คำแนะนำอยู่รึเปล่า?”

เมื่อรู้สึกตัวว่าท่อนขาตนเองสัมผัสถูกอะไรบางอย่างเข้า ลั่วมั่นเต็มไปด้วยความสุขบนใบหน้า มือทั้งสองข้างยันกับอกกว้างของเฟิงเฉิน ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย พร้อมเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “รังแกกันเกินไปแล้ว…..”

“เธอเริ่มประเด็นเอง จะโทษผมได้ยังไง?”

เฟิงเฉินยกแขนขึ้น โอบเธอเอาไว้ในอ้อมอก พร้อมลมหายใจแผ่วที่รดผ่านใบหู

“ที่นี่บรรยากาศไม่เลวเลย เหมาะกับการ…..”

ท้ายที่สุดประโยคหนึ่งพัดผ่านที่แก้วหูลั่วมั่น เธอลุกเป็นไฟแผดเผาไปทั่วร่าง ก่อนที่จะผลักเขาออกอย่างเร็ว

“ไม่ได้…..”

แต่กลับถูกเขากอดรัดอยู่ในอ้อมกอดไม่ปล่อย “ได้หรือไม่ได้ ลองดูก็รู้…..”

เสื้อเชิ้ตกั้นกลาง มือหนาคู่หนึ่งค่อยๆย่องล้ำอาณาเขต

พวงแก้มที่แดงก่ำของหญิงสาวดุจดั่งดวงตะวันบนท้องฟ้ายามเย็น

ปากอิ่มได้รูปสีแดงสดราวกับกุหลาบ ทำให้ผู้คนถอนตัวไม่ได้

เสื้อและกางเกงค่อยๆเลื่อนไหลลื่น ลั่วมั่นประคองไหล่กว้างของเฟิงเฉินเอาไว้ เป็นไปตามจังหวะขึ้นลงเสมือนคลื่นยักษ์ของเขา เก้าอี้เอนใต้ร่างส่งเสียงร้องเอี๊ยดอ๊าด เสมือนจะกระจายออกให้ได้ซะเดี๋ยวนั้น

ตอนนี้เป็นเวลาหัวค่ำ พนักงานเสิร์ฟอาหารกดกริ่งอยู่นานแต่กลับไร้การตอบรับ ไม่มีใครคาดคิด ภายในห้องพักแรมกัดกั้นเอาไว้ด้วยผ้าม่านหนา บนลานภายนอกหน้าต่างที่ตรงกับทะเลสาปนางฟ้า ในเวลานี้เป็นภาพที่สามารถทำให้ผู้พบเห็นเลือดพุ่ง

เสียงลมหายใจรุนแรงและเสียงร้องครวญครางดังขึ้นในอากาศเป็นระลอก สะท้อนกึกก้องภายในลาน

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จันทร์ทราแขวนบนฟากฟ้า

เฟิงเฉินอุ้มลั่วมั่นกลับไปไว้บนเตียง รอยพรหมจูบประทับไปทั่วร่างของเธอ ที่ดูน่าดึงดูดมากเป็นพิเศษ เธอซบอยู่ภายใต้อ้อมอกของเขาอย่างอ่อนล้า ไม่เหลืองเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย แทบจะสลบไสลทันทีที่ขึ้นมาบนเตียง

หากแต่เฟิงเฉินกลับไม่ยอมให้เธอได้พักผ่อน เขาเอ่ยถามหญิงสาว

“เธอจะกลับไปเมื่อไหร่?”

“รอจัดการเรื่องที่ซีหลี่ให้เรียบร้อยก่อน” ลั่วมั่นเอ่ยอย่างอ่อนแรง

“ขึ้นลงเสมือนคลื่นยักษ์

“ฉือเม่าถูกพักงานแล้ว เป้าหมายที่เธอมาที่นี่ก็บรรลุแล้ว ที่เหลือเล่อสวี้จัดการได้ แต่หากเธอจะรอจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย นั่นไม่ใช่เรื่องวันสองวันจะทำได้”

“คุณหมายความว่าต่อให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์งั้นเหรอ?”

“อืม”

ไม่ไว้หน้าเธอเลยแม้แต่น้อย ลั่วมั่นไม่พอใจขึ้นมาทันที จึงประชดประชัน

“ต่อให้ฉันกลับไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรนี่!”

“มี”

“เอ๋?”

“กลับไปต้องมีประโยชน์สิ” สายตาที่ร้อนผ่าวของเฟิงเฉินตกอยู่บนใบหน้าของลั่วมั่น “คำพูดของฉือเม่าก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผลจะทีเดียว อย่างเช่นคำที่ว่า คลอดลูก ผมว่ามีเหตุผลมากเลย เธอว่าไง?”

ลั่วมั่นถูกเขาทรมานเมื่อเช้านี้จนเกิดผวา เมื่อได้ยินเช่นนั้น ในใจส่งสัญญาณเตือน พลุกพล่านออกจากอ้อมกอดของเขา เธอยึดเสื้อคลุมอาบน้ำเอาไว้อย่างยืดหยุ่นเกลือกกลิ้งตัวเองบนเตียง ก่อนเปลี่ยนหัวข้อ

“ยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเลย ฉันหิวแล้ว ฉันจะสั่งอาหาร คุณหิวไหม”

เฟิงเฉินจับจ้องเธออย่างขบขัน พร้อมส่ายหน้าไปมา

“ฉันหิวแล้ว!”

เธอ พร้อมย่องออกจากห้องนอน โทรสั่งอาหารกับเซอร์วิส

เฟิงเฉินพิงกับขอบเตียงพร้อมส่งเสียงหัวเราะแผ่วเบา หยิบหนังสือที่อยู่บนชั้นออกมา ก่อนพริกอ่านอย่างสบาย

ผ่านไปไม่นาน พนักงานเสิร์ฟเลื่อนรถเข็นเข้ามา จัดอาหารเต็มโต๊ะ ลั่วมั่นถือกล่องกักอุณหภูมิเอาไว้ในมือมุ่งตรงไปเคาะประตูห้องนอน

“เซอร์วิสบอกว่านี่เป็นของคุณ สั่งให้พวกเขาอุ่นงั้นเหรอ?”

“อืม คุณแม่ทำไว้ให้เธอ” เฟิงเฉินแหงนหน้าขึ้นมอง ก่อนที่สายตาจะตกอยู่ที่หนังสืออีกครั้ง

“นี่อะไร?”

เฟิงเฉินละใบหน้าออกจากหน้ากระดาษ น้ำเสียงทุ้มต่ำเปล่งประโยคเรียบง่ายออกมา

“ซุปบำรุงครรภ์”