บทที่ 212 แต่ผมชอบก็คงจะเพียงพอแล้ว

หลังจากที่น๋อนน๋อนไปจ่ายเงินที่แผนกการเงินแล้ว ก็รับใบเสร็จมาพร้อมกับขมวดคิ้ว “ค่าใช้จ่ายในการนอนโรงพยาบาลแพงมากเลย ไม่ใช่สิ บัตรของคุณทำไมถึงรูดไม่ได้ล่ะ？”

เฟิงเซิ่งขมวดหน้า พูดอย่างติดๆขัดๆว่า

“พ่อผมน่าจะอายัดบัตร”

“อะไรกัน？” สีหน้าของน๋อนน๋อนเปลี่ยนไป “อายัดบัตรของคุณ？งั้นตอนนี้คุณ ตอนนี้คุณ……”

ตอนแรกที่เธอไม่อยากอยู่กับเฟิงเซิ่งเพราะเธอมองผู้ชายคนนี้ออกว่า แม้ว่าเขาจะเป็นคุณชายสองของตระกูลเฟิง แต่ก็เป็นลูกนอกสมรส แต่ในมือไม่มีอำนาจแม้แต่น้อย อายุยี่สิบกว่าแล้ว ยังไม่มีการมีงานทำ เพียงแต่แขวนชื่อไว้ใน บริษัทH.Y.เฉยๆ เขายังคงใช้บัตรของพ่อแม่อยู่เลย

ที่จริงแล้วเรื่องในวันนี้ก็เป็นดั่งที่เธอเคยคิดไว้

“คุณกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย ไปยอมรับผิดกับพ่อของคุณซ่ะ บอกว่าคุณจะไม่แต่งงานกับฉันแล้ว คุณเปลี่ยนใจแล้ว”

“อะไรนะ？” เฟิงเซิ่งไม่เข้าใจ “เพราะอะไร？”

“มีอะไรเพราะอะไรอีก？”

น๋อนน๋อนโกรธจนพูดไม่ออก สีหน้าเด็ดขาดมาก “บัตรของคุณถูกอาหยัดแล้ว คุณยังจะช่วยอะไรฉันได้อีก？ค่ารักษาพยาบาลฉันก็เป็นคนจ่าย แล้วต่อไปจะทำยังไง ？ฉันจะต้องเลี้ยงคุณเหรอ？”

“ก็แค่ตอนนี้เอง พ่อไม่ทำแบบนั้นกับผมหรอก ตอนนี้เขาก็แค่โมโหชั่วคราวเท่านั้น”

“โมโหเหรอ？” น๋อนน๋อนหัวเราะ “ ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณจะเล่นเกมกับพ่อของคุณนานแค่ไหน แต่เฮ่าเฮ่ารอไม่ได้ หากคุณต้องการเห็นลูกชายของคุณตายต่อหน้าต่อตา ก็อย่ากลับไป”

เมื่อพูดจบ น๋อนน๋อนก็ผลักเขา จากนั้นก็เดินออกไปที่ห้องพพักของผู้ป่วยอย่างเด็ดเดี่ยว

เงินในมือของเธอไม่เพียงพอ หากบัตรของเฟิงเซิ่งถูกอายัด โรคของลูกชายเธอก็ไม่สามารถรักษาได้

ก่อนหน้าตอนที่เธอฟ้องหย่าที่อเมริกา เธอต้องการเงินเลี้ยงดู หลังจากที่เธอมีอาการคลื่นไส้อาเจียนจึงกลับมาตรวจอาการที่จีน แต่พบว่าเธอไม่ได้ท้อง เธอจึงให้คนรู้จักทำใบรายงานผลการตั้งครรภ์ปลอม แต่กลับถูกทนายของสามีเก่าเธอจับได้ ทำให้เธอไม่ได้รับค่าเลี้ยงดูแม้แต่บาทเดียว

เฟิงเซิ่งมองดูน๋อนน๋อนเดินเข้าไปในห้องอยู่นาน กัดฟันแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเบอร์ๆหนึ่ง ถือสายนานมากแต่ก็ไม่มีคนรับสาย

ภายในร้านน้ำชาแห่งหนึ่งในถนนหยีเหอ

ขณะที่เฟิงเฉินตามเฟิงจิ่ง เธอได้สั่งอาหารแล้ว หากต้องการให้เธอกลับไปกินข้าวที่บ้านคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ทำได้เพียงกินข้าวที่ร้านน้ำชากับเธอที่ร้านแล้วล่ะ

“ดังนั้นคนที่เฟิงเซิ่งต้องการจะแต่งงานด้วยก็คือแฟนเก่าของนายเหรอ？”

เฟิงจิ่งถามอย่างตรงไปตรงมา เฟิงเฉินก็คุ้นชินกับเธอตั้งนานแล้ว พลางพยักหน้าเบาๆ

“มิน่าล่ะ วันนี้ฉันก็ว่าบรรยากาศบ้านเราแปลกๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลย มีโอกาสก็พาเธอมาพบฉันหน่อยนะ”

“จะเจอหล่อนทำไม？”เฟิงเฉินเหลือบตาขาวมองเธอ “พี่ว่างเหรอ？”

“ก็แค่จะดูผู้หญิงที่เป็นบ่อเกิดความหายนะ ถึงสามารถให้ผู้ชายทั้งสองคนของตระกูลเฟิงหลงใหลได้ ฉันจะเรียนรู้สักหน่อย”

“นิสัยปากเร็วราวกับรถไฟแบบนี้ถ้ายังแก้ไขไม่ได้ ชาตินี้ทั้งชาติพี่คงขายไม่ออก” หลังจากที่พูดจบเฟิงเฉินก็ไม่ได้คิดว่าตนพูดแรงไป ทั้งยังเสริมอีกหนึ่งประโยคว่า “แต่งไปแล้วก็ต้องเลิกรา”

“เหอะ นายไม่อย่าล่ะ？”เฟิงจิ่งแกว่งแก้ว และจ้องมองเขาอย่างมีชีวิตชีวา “พูดตามตรง จู่ๆแฟนเก่านายก็กลับมา นายไม่รู้สึกอะไรเหรอ นายคิดว่าหล่อนจงใจทำให้นายโกรธหรือเปล่า？จริงๆแล้วเด็กเป็นลูกของนาย？ถ้านั้นนายหย่ากับลั่วมั่นเถอะ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของเฟิงเฉินก็เปลี่ยนไป ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“พูดจบหรือยัง”

“ทำอะไร？” เฟิงจิ่งจ้องมองไปที่เขา

“พี่จะทำอะไรผมไม่สนใจ แต่อย่ายุ่งกับมั่นมั่น เธอเป็นภรรยาของผม ตอนนี้เป็น ต่อไปก็เป็น”

“พี่ไม่ชอบเธอ”

“แต่ผมชอบก็คงจะเพียงพอแล้ว”

เฟิงจิ่งตะลึงงันครู่หนึ่ง คิดว่าตนฟังเสร็จ “เมื่อกี้นายพูดอะไรของนาย？”