บทที่ 268 ระหว่างพวกเราเคยพบกันมาก่อน

ลั่วมั่นที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ก็ทำได้เพียงแค่ปกป้องท้องตัวเองสุดความสามารถ เธอต้องการแค่ปกป้องลูกน้อยให้ปลอดภัย

แต่เฟิงจิ่งที่เต็มไปด้วยโทสะกำลังยกคันร่มในมือขึ้นสูงอยู่ข้างหลังเธอ คล้ายกับว่าทุ่มพลังในร่างกายทั้งหมดฟาดลงไปที่แผ่นหลังของลั่วมั่นอย่างแรง

ความเจ็บปวดที่คาดการณ์เอาไว้ยังไม่ทันได้มาเยือน ด้านหลังก็มีเสียงของตกแตกดังขึ้นครู่หนึ่ง เสียงกรีดร้องของหญิงสาวและเสียงแจกันดอกไม้ที่แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้รวมเป็นเสียงเดียวกัน ซึ่งหนวกหูเป็นอย่างมาก

“มั่นมั่น คุณไม่เป็นอะไรนะ”

เสี้ยววินาทีที่ได้ยินเสียงของเฟิงเฉิน ลั่วมั่นก็ฝืนทนต่อไปไม่ไหว สติสัมปชัญญะที่ยึดเอาไว้เส้นสุดท้ายก็หายไปไม่เหลือ หมดสติแน่นิ่งไปในที่สุด

ท่ามกลางความมึนงง ได้ยินเพียงแค่เสียงลมพัดฟิ้วๆ เสียงหัวใจที่เต้นอยู่คล้ายกับว่าดังอยู่ข้างหู ตึกตักๆๆ คล้ายกับว่าเต้นอยู่ข้างแก้มเธออย่างไรอย่างนั้น

“มั่นมั่น ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

“มั่นมั่น ล้วนเป็นความผิดของผม ผมไม่ควรปล่อยให้คุณอยู่บ้านคนเดียว”

“คุณจะไม่เป็นอะไรแน่นอน”

“คุณหมอ……”

ไม่รู้ว่านอนหลับไปนานเท่าไร ตอนที่ลั่วมั่นฟื้นขึ้นมาก็เห็นเพียงแค่เพดานสีขาวสว่าง เมื่อลองขยับดู บริเวณแขนที่ถูกสายเข็มฉีดยาจิ้มอยู่ก็มีความเจ็บปวดส่งมา จึงได้สติขึ้นมาในทันที

นี่คือโรงพยาบาล

“คุณผู้หญิง คุณฟื้นแล้ว”

เสียงยินดีดังขึ้นที่ด้านข้าง

ลี่ลี่ที่บนหน้าผากมีผ้าก๊อซแปะอยู่ผืนหนึ่ง เห็นลั่วมั่นฟื้นแล้ว สีหน้าที่ขาวซีดก็เจือไปด้วยสีแดงแห่งความตื่นเต้น “คุณหมอ คุณหมอคะ คุณผู้หญิงฟื้นแล้วค่ะ”

ไม่นานนัก ก็มีคุณหมอและพยาบาลเดินเข้ามาคนแล้วคนเล่า เพื่อทำการตรวจร่างกายให้กับลั่วมั่น และยืนยันว่าไม่มีอะไรแล้ว

“ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ พักผ่อนให้เต็มที่สักช่วงหนึ่งก็เรียบร้อยแล้ว”

เมื่อลี่ลี่ส่งคุณหมอจากไปเรียบร้อยแล้ว ก็เฝ้าอยู่ข้างเตียง ห่มผ้าห่มให้ลั่วมั่น พูดไม่หยุดว่า “ตกใจหมดเลย ฉันยังนึกว่าจะรักษาเด็กเอาไว้ไม่ได้แล้ว สุดท้ายก็แค่เลือดออกนิดหน่อย คุณผู้หญิง คุณไม่เห็นท่าทางของคุณผู้ชายในตอนนั้น หน้าซีดเผือดไปแล้ว ราวกับว่า ถ้าหากคุณกับเด็กในท้องเป็นอะไรไป เขาจะพังโรงพยาบาลนี้ทิ้งเลยค่ะ”

ลั่วมั่นสีหน้าเฉยเมย ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรต่อคำพูดนี้ เพียงแค่เอ่ยถามประโยคหนึ่งว่า

“เฟิงเฉินล่ะ”

“คุณผู้ชายกลับบ้านไปแล้วค่ะ พูดว่ามีเรื่องต้องจัดการเล็กน้อย เพิ่งจะไปได้ไม่นาน ตอนกลางคืนจะกลับมาอีกค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าลั่วมั่นก็เฉยชาอีกหลายส่วน

“คุณผู้หญิง คุณไม่รู้ว่า ตอนที่คุณชายกลับมาเห็นคุณล้มอยู่บนพื้น ตอนนั้นก็โมโหแล้วผลักผู้หญิงบ้าคนนั้นไปรอบหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ว่าผู้ช่วยหลี่ห้ามเอาไว้ ฉันว่า คุณชายจะต้องหักแขนของผู้หญิงคนนั้น เพื่อเป็นการระบายอารมณ์แทนคุณอย่างแน่นอนค่ะ”

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ลั่วมั่นมุมปากกระตุกเยาะเย้ยตัวเอง

นั่นคือเฟิงจิ่ง เป็นพี่สาวแท้ๆของเขา ไม่ว่าจะทำอะไร พอปิดประตูลงแล้ว ก็ยังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน

เมื่อเห็นว่าสีหน้าลั่วมั่นไม่ค่อยดีเท่าไร ลี่ลี่จึงรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ใช่แล้ว ฉันจะโทรศัพท์แจ้งคุณชายกลับมานะคะ คุณชายบอกว่า ถ้าหากคุณผู้หญิงฟื้นแล้ว ในบอกคุณชายทันทีค่ะ”

เธอเอ่ยแล้วก็หมุนตัวไปหาโทรศัพท์มือถือ

“ลี่ลี่”

เสียงของลั่วมั่นทำให้การกระทำของเธอหยุดลง เธอนึกว่ามีเรื่องอะไร จึงรีบหันหน้ามา “คุณผู้หญิง เป็นอะไรหรือคะ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าคะ”

“ก่อนหน้านี้พวกเราเคยพบหน้ากันในที่คุมขังมาก่อนใช่หรือไม่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลี่ลี่ก็มีสีหน้าซีดเผือด ชั่วขณะหนึ่งที่หาเสียงตัวเองไม่เจอ

“ในครั้งแรกที่ได้พบกับเธอในคฤหาสน์ทะเลสาบต้วนก็รู้สึกว่าคุ้นตา แต่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน ในภายหลัง พอจำได้แล้ว ก็เห็นว่าเธอไม่มีทีท่าจะบอกฉัน ฉันจึงไม่ได้ถามเธอ”

ลี่ลี่กระวนกระวายใจอยู่บ้าง “อย่างนั้น อย่างนั้นทำไมจู่ๆตอนนี้คุณผู้หญิงถึงได้………”

“ฉันตั้งใจจะไม่กลับไปที่คฤหาสน์ทะเลสาบต้วนแล้ว ฉันตั้งครรภ์อยู่ จำเป็นต้องมีคนดูแล ข้างกายไม่มีใครที่เชื่อถือได้ ดังนั้นฉันอยากจะถามเธอว่า เธอจะไปกับฉันไหม”

“คุณผู้หญิง คุณจะจากไปหรือคะ”