บทที่ 247 พยานคนแรก

ปฏิกิริยาแรกของลั่วมั่นคือการโทรศัพท์ แต่จะโทรหาใคร?

รถพยาบาล? สถานีตำรวจ? หรือเฟิงเฉิน?

ตอนที่กำลังกดหมายเลขโทรศัพท์อยู่นั่น ประตูห้องดอกไม้มีเสียงดัง ปัง ดังขึ้นกะทันหัน กระถางดอกไม้แตกกระจายบนพื้น เศษขยะและโคลนกระเด็นเต็มพื้น

คนใช้คนนั้นกรีดร้องและวิ่งหนีไป

โอเค ตอนนี้มีคนไปบอกสถานีตำรวจและทุกคนในคฤหาสน์เฟิงแทนเธอแล้ว

ลั่วมั่นหน้าซีดขาว มือที่จับโทรศัพท์สั่น หลังจากตัวแข็งทื่อไปไม่นาน ก็ขึ้นมาทันที โทรไปที่เบอร์ของโรงพยาบาล และดึงสติของตัวเองกลับมา

“สวัสดี ที่นี่มีคนถูกยิง ต้องการรถพยาบาล ที่อยู่ที่นี่คือถนนหยีเหอ…”

ไม่นาน พ่อเฟิงก็พุ่งเข้ามาก่อน ด้านหลังตามด้วยเฟิงเซิ่งและคนใช้อีกกลุ่มหนึ่ง

“จิ่งจู…นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

ลั่วมั่นนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด มือข้างหนึ่งจับหน้าอกลู่จิ่งจูไว้ แต่ก็ยังคงระงับเลือดที่ไหลออกมาตามล่องนิ้วของเธอไม่ได้

นี้ดูเหมือนฉากสังหาร แต่เธอสงบนิ่งเกินไป จนไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นคนทำเรื่องนี้ ดังนั้นพ่อเฟิงจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่ใช่ถามว่า คุณทำอะไรลงไป?

“ฉันไม่รู้ชัด” ลั่วมั่นตอบตามความจริง พยายามกดหน้าอกให้แน่นขึ้นเพื่อลดการเสียเลือด “ตอนที่ฉันเข้ามา แม่ก็เป็นอย่างนี้แล้ว ถูกยิง ฉันเรียกรถพยาบาลแล้ว จะมาถึงเร็วๆ นี้”

ผู้เริ่มตื่นตกใจ

โดนยิง…

“ประเทศจีนห้ามเคลื่อนย้ายอาวุธโดยเด็ดขาด นอกจากการสู้รบเท่านั้น ในคดีฆาตกรการโดนฆ่าด้วยปืนน้อยมาก จะโดนยิงได้ยังไง?”

“ปืนอยู่ตรงนั้น…” ไม่รู้ว่าใครส่งเสียงดังออกมา สายตาของทุกคนมองที่ไม่ไกลข้างตัวลู่จิ่งจู ปืนด้ามเล็กสีสันสดใส

พ่อเฟิงเดินเข้ามาใกล้ๆ เหมือนจะหยิบปืนนั้นขึ้นมาตรวจสอบดู

“อย่าจับ” ลั่วมั่นตะโกนขัดจังหวะของเขาขึ้นมา “พ่อ นั่นเป็นหลักฐานในที่เกิดเหตุ”

พ่อเฟิงได้สติกลับมา ค่อยเก็บมือกลับมาเงียบๆ

รถพยาบาลและรถตำรวจแทบจะไล่ตามกันมาถึงที่คฤหาสน์เฟิง พยาบาลใช้เตียงแบกลู่จิ่งจูไป ตำรวจยังอยู่ตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ

“คุณเป็นพยานคนแรกใช่ไหม?”

“น่าจะใช่ แต่ฉันไม่แน่ใจ” ลั่วมั่นคิดถึงสาวใช้แปลกๆ ที่ย้ายกระถางดอกไม้กลางฝน “ก่อนหน้าที่ฉันจะมามีคนใช้คนหนึ่งย้ายของอยู่หน้าประตู เป็นผู้หญิง สูงประมาณนี้”

ลั่วมั่นเปรียบเทียบกับบริเวณปลายจมูกตัวเองให้ดู และอธิบายว่า “ฉันเข้าใจว่าเป็นคนใช้ในบ้านของเรา แต่เมื่อดูแล้วสักครู่ เธอไม่ได้อยู่ในกลุ่มนี้”

“ดี ตรงนี้ฉันจดไว้ มีอีกเรื่องหนึ่งที่จะให้คุณยืนยัน”

ตำรวจเอาปืนกระบอกนั้นที่เป็นหลักฐานใส่ในถุงและโชว์ตรงหน้าเธอ และชี้ไปยังตำแหน่งที่ลู่จิ่งจูนอนอยู่เมื่อกี้ “อันนี้ ตอนที่คุณเห็นก็วางอยู่ตรงตำแหน่งนี้ใช่ไหม?”

“ตรงตำแหน่งนี้” ลั่วมั่นยืนยันและชี้ไปตรงตำแหน่งที่วาดเส้นสีขาวไว้ “กระบอกปืนชี้ไปทางประตู”

“เจ้าหน้าที่ตำรวจ ทางโรงพยาบาลบอกว่า ตอนที่กำลังทำการผ่าตัดเจอสิ่งของบางอย่าง น่าจะเป็นหลักฐาน” มีตำรวจคนหนึ่งได้รีบสายโทรศัพท์และเดินเข้ามา

“อะไร?” นายตำรวจไม่ได้ปิดบังต่อลั่วมั่น

“ในมือของคุณนายกำเศษผ้าไว้ชิ้นหนึ่ง”

ได้ยินอย่างนั้น หัวใจของลั่วมั่นสั่นขึ้นมาสักพัก ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่ประคองลู่จิ่งจูไว้ โดนเธอดึงข้อมือไว้อย่างรุนแรง เธอรู้ว่าหลังจากเธอโดนยิงตกใจจนลุกขึ้นมา รีบร้อนเกินไป จนกระทั่งโดนลู่จิ่งจูดึงผ้าบริเวณข้อมือขาด