บทที่ 206สมแล้วที่เป็นลูกชายของผม

ลั่วมั่นยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ “แต่ว่าตอนนั้นที่คุณต้องการจะแต่งงานกับเธอ พวกเขาก็ไม่เห็นด้วยไม่ใช่เหรอ？”

เมื่อเอ่ยประโยคนี้ออกมาก็ตกใจจนพูดไม่ออก

บรรยากาศภายในรถอึดอัดไม่ขยับเขยื้อน

เรื่องที่ไม่ควรพูดไม่ต้องพูดก็ได้ มีที่ไหนพูดเรื่องแฟนเก่าต่อหน้าสามีตัวเอง？

เฟิงเฉินไม่ตอบ ทำเพียงเคลื่อนพวกมาลัยรถอย่างนิ่งเงียบ มองทางข้างหน้าอย่างไม่วอกแวก ราวกับไม่ได้สนใจหัวข้อสนทนานี้

จู่ๆลั่วมั่นก็รู้สึกว่าในใจเริ่มอึดอัด

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบคิดเล็กคิดน้อย แต่ว่าเมื่อคิดถึงเรื่องที่เฟิงเฉินกับเวินน๋อนเคยมีความสัมพันธ์กันกระทั่งจะแต่งงาน ในใจก็รู้สึกหึงหวงอยู่บ้าง

“คิดอะไรอยู่เหรอ？”เฟิงเฉินเหลือบมองเธอจากกระจกหลัง และเห็นทีท่าไม่พอใจของเธอได้อย่างชัดเจน

“ไม่มีอะไร……”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมจู่ๆคุณถึงได้ไม่พูดไม่จาล่ะ？”

เมื่อลั่วมั่นถูกเขาถามเช่นนั้นก็รู้สึกโกรธเคืองเล็กน้อย

“ในเมื่อคุณยังไม่ตอบคำถามของฉันเลย แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ？”

เฟิงเฉินนิ่งเงียบครู่หนึ่ง จู่ๆก็พูดขึ้นว่า “ถ้าผมจะบอกว่าเรื่องแต่งงานระหว่างผมกับเวินน๋อนในตอนนั้น ผมไม่เคยเอ่ยกับพ่อแม่ของผมเลย คุณจะเชื่อไหม？”

“ไม่เคยเอ่ย？”

ลั่วมั่นมองไปที่เขาด้วยความสงสัย “จะเป็นไปได้ยังไงกัน ตอนนั้นในวงการ ……”

ในตอนนั้นทั่วทั้งวงการต่างรู้ว่าเฟิงเฉินจะแต่งงานกับเวินน๋อน ซินเดอเรลล่าได้พบเจ้าชาย นกกระจอกกลายเป็นหงส์กำลังจะกลายเป็นเรื่องจริง

จะเป็นไปได้ยังไงว่าเรื่องนี้เขาจะไม่เคยเอ่ยกับคนในครอบครัว？

ขณะที่พูด ก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์เฟิง เฟิงเฉิงจึงไม่ได้อธิบายอะไรต่อ

“เรื่องๆนี้เดี๋ยวต่อไปคุณก็จะรู้เอง”

ในเดือนสิงหาคม เป็นเดือนที่อากาศของเมืองเจียงอบอ้าวที่สุด จากที่ลงรถและเดินตามทางเท้าเล็กไปยังห้องโถง ทำให้ลั่วมั่นเหงื่อออกท่วมตัว แต่เมื่อเข้าสู่ตัวคฤหาสน์เท่านั้น เหงื่อเหล่านี้ก็กลายเป็นความหนาวเหน็บทันที

พวกเขามาไม่ได้จังหว่ะ

ภายในห้องโถง ข้างๆของเฟิงเซิ่งก็คือเวินน๋อนกับเฮ่าเฮ่า ฝั่งตรงข้ามคือพ่อแม่ของเฟิงเฉิน สีหน้าของแต่ละคนไม่ค่อยสู้ดีนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อเฟิง

“พ่อบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ก็คือเป็นไปไม่ได้ เฟิงเซิ่งลูกเป็นลูกของพ่อ ทำไมถึงจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ออกนอกลู่นอกทางแบบนี้”

“พ่อครับ เวินน๋อนไม่ใช่ผู้หญิงที่ออกนอกลู่นอกทาง อีกอย่างเธอก็ได้ให้กำเนิดลูกชายกับผมแล้ว เด็กคนนั้นเป็นหลานของพ่อนะครับ ถ้าพ่อรักหลานก็ควรที่จะยอมให้พวกเราแต่งงานกันนะครับ”

“เหลวไหล” พ่อเฟิงลุกขึ้นในทันที ชี้ไปที่เวินน๋อนกับเด็กน้อย

“ตอนนั้นที่พ่อไล่หล่อนไป หล่อนก็ใช้ข้ออ้างนี้เป็นเครื่องต่อลอง ตอนนั้นบอกว่าเป็นลูกของเฟิงเฉิน แต่ตอนนี้กลับบอกว่าเป็นลูกของลูก สุดท้ายเป็นลูกของใครกันแน่หล่อนก็คงจะไม่แน่ใจเหมือนกัน แล้วลูกยังจะคิดว่าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่ออกนอกลู่นอกทางอีกเหรอ？เฟิงเซิ่งลูกดูสิลูกถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้เลอะเลือนไปแล้ว”

“พ่อครับ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ลูกของเวินน๋อนยืนยันได้ว่าเป็นลูกของผม หลายปีมานี้เธอใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศไม่ค่อยดีนัก ผมทำผิดต่อเธอ พ่อเชื่อผมเถอะครับ ถ้าไม่เชื่อให้ตรวจดีเอ็นเอก็ได้”

สีหน้าของเฟิงเซิ่งจริงจัง “ผมขอสาบานต่อฟ้าเฮ่าเฮ่าเป็นลูกของผมจริงๆ”

พ่อเฟิงสีหน้าเคร่งขรึม เหลือบไปมองด้านข้างของลู่จิ่งจูครู่หนึ่ง “หากคุณรีบหาผู้หญิงที่เหมาะสมให้กับเฟิงเซิ่ง เขาก็คงไม่เลอะเลือนเหมือนตอนนี้ คุณเป็นแม่ประสาอะไร？”

“ทำไมตอนนี้มาโทษฉันล่ะ？”สีหน้าของลู่จิ่งจูเปลี่ยนไป “ คุณคิดว่าฉันไม่สมควรที่จะเป็นแม่คนใช่ไหม？หลายปีก่อนฉันก็แนะนำสาวๆให้แล้วไง？ก็ลูกไม่ชอบเอง แล้วจะมาโทษฉันได้ไง？”

“ชอบเหรอ？เมื่อหลายปีก่อนเฟิงเฉินก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ คุณก็ไม่เคยเห็นสนใจเลยว่าลูกจะชอบหรือไม่ชอบ ก็จัดการเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ หรือเป็นเพราะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของคุณ คุณถึงได้ไม่สนใจ ……”

เดิมทีพูดถึงเรื่องของเฟิงเซิ่ง แต่ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆพ่อเฟิงถึงได้หาเรื่องลู่จิ่งจู ทั้งสองต่างโมโห การทะเลาะที่ดุเดือดกำลังจะเริ่มขึ้น