บทที่ 156 แต่เธอโกหก ไม่ควรแตะต้องเธอ

คำว่า “ลูกของเรา” กระทบความตึงเครียดในหัวใจเฟิงเซิ่ง นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เขากลับมาประเทศจีนที่เวินน๋อนยอมรับว่าเฮ่าเฮ่าเป็นลูกของเขา ด้วยประโยคนี้ทำให้ความโกรธก่อนหน้านี้ของเขาก็ค่อยๆคลายลดลง

หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยมือเวินน๋อนและซ่อนตัวอยู่ในช่อง

ที่แท้คนที่มาคือเฟิงเฉิน ท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิทเขาสวมสูทสีดำ ในขณะที่เขาเปิดประตูไม่ใช่สายลมยามเย็นที่แผดเผาในฤดูร้อน กลับเป็นลมเย็นในฤดูหนาวที่อธิบายไม่ถูก

เวินน๋อนสั่นเทาและทักทายเขาอย่างร้อนตัว “เฉิน ทำไมคุณมาที่นี่ตอนนี้คุณทานอาหารเย็นแล้วหรือยัง?”

เฟิงเฉินเดินหายไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไร้ร่องรอย โดยหลีกเลี่ยงมือที่เธอยื่นออกมา แต่หางตาของเขาเห็นรอยแดงชัดเจนที่ข้อมือของเธอเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็กวาดสายตาจากประตูห้องรับแขกไป

“ไม่เป็นไร แค่มาดูลูกเฉยๆ”

เวินน๋อนถอนหายใจอย่างโล่งอกและรีบพูดว่า

“เฮ่าเฮ่าหลับแล้ว เดี๋ยวฉันเรียกเขามา คุณจะได้คุยกับเขา”

“ไม่จำเป็น” เฟิงเฉินยกมือขึ้นนั่งลงบนโซฟาและโยนแฟ้มในมือลงบนโต๊ะกาแฟดัง “ปัง” “นี่เป็นผลตรวจร่างกายครั้งก่อนที่ลูกอยู่โรงพยาบาล คราวนี้ลูกป่วยมาก เธอดูสิ”

เวินน๋อนนิ่งไปชั่วขณะและลังเลที่จะหยิบรายงาน หลังจากพลิกไปสองหน้า สีหน้าเธอก็ซีดเผือดและฝืนยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ“เฉินนี่นี่ไม่ใช่ผลตรวจร่างกาย คุณ โรงพยาบาลส่งมาผิดรึเปล่า”

“ไม่ผิด” เฟิงเฉินมองเธออย่างเย็นชา“วันนั้นมั่นมั่นไปส่งลูกไปโรงพยาบาลและให้หมอตรวจดีเอ็นเอลูก ฉันไม่ได้คิดถึงตรงนี้มาก่อน เธอเตือนฉันแล้ว”

เมื่อได้ยินคำว่าลั่วมั่น ดูเหมือนเวินน๋อนจะคว้าฟางช่วยชีวิตและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนจากซีดเป็นแดงด้วยแรงโกรธ “เป็นเธอที่ทำนี่เอง เธอไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเฮ่าเฮ่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ ดังนั้นนี่เป็นไปไม่ได้เลย เฉิน ห้ามเชื่อคำพูดเธอนะ”

“โอ้?” น้ำเสียงเย็นเยียบของเฟิงเฉินพร้อมจ้องมองเวินน๋อนเบาๆ “แต่การตรวจดีเอ็นเอนี้ ฉันขอให้หมอทำเอง เธอเป็นคนใจอ่อนและแตะต้องลูกของเธอไม่ลง

“โครม” ทันใดนั้นเฟิงเฉินก็ยกเท้าขึ้นและเตะโต๊ะกาแฟอย่างดุเดือดในขณะที่ตัวเขาเองยังคงนั่งอยู่บนโซฟานิ่งไม่ไหวติงและทั้งร่างก็ปล่อยรังสีเย็นยะเยือก

“ตอนเธออยู่กับฉันเมื่อสามปีก่อน ฉันจำได้ว่าฉันเตือนเธอแล้วว่าอย่าหัวใส” 5

เวินน๋อนถูกโต๊ะกาแฟฟาดเข้าที่น่อง ทันใดนั้นก็นั่งลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวดมองไปที่เฟิงเฉินด้วยความไม่เชื่อ “ฉันไม่ได้ … ”

“เธอไม่ได้อะไร”

“ฉันไม่เคยบอกว่าเฮ่าเฮ่าเป็นลูกของคุณ คุณคิดไปเอง ฉันไม่ได้หลอกคุณ” เวินน๋อนพยายามหลบเลี่ยงความผิดของตัวเอง เธอรู้ตั้งแต่แรกว่าเฟิงเฉินเป็นคนที่ไม่พอใจกับสิ่งที่ไม่สมควร เมื่อความแตกเธอจึงทำได้แค่ต่อรองจึงจงใจพูดคลุมเครือ

เข้าใจผิดว่าเฮ่าเฮ่าเป็นลูกของเขา นั่นคือสิ่งที่เขาคิดไปเอง เธอไม่เคยพูด

“ใช้ประโยชน์จากช่องโหว่งั้นเหรอ” เฟิงเฉินก้มลงหยิบแฟ้มที่พื้น สีหน้าเขาเย็นชาขึ้นอย่างรวดเร็ว “เธอคิดว่าฉันไม่รู้ความหมายของเธอเหรอ?”

ทันทีที่สิ้นเสียงลงแฟ้มสีดำก็กลายเป็นดังเงา กระทบเข้ากับใบหน้าเวินน๋อน

เธอกรีดร้องกุมใบหน้าอย่างหวาดกลัว

“ฉันไม่ตีผู้หญิง เรื่องนี้สืบหาจนชัดเจนก็ช่างมันแล้ว แต่เธอโกหก เธอไม่ควรแตะต้องมั่นมั่น”

การเก็บเสียงของบ้านหลังนี้ไม่ดีพอ เพียงแค่นอกประตูเฟิงเฉินก็ได้ยินการสนทนาทั้งหมดเขาไม่สนว่าเวินน๋อนและเฟิงเซิ่งจะคบกันได้ยังไงแต่พวกเขากล้าร่วมมือกันจัดการผู้หญิงของเขา เขาทนไม่ได้แล้วจริงๆ