บทที่ 151 ของมือสอง

ในขณะนั้น ความอัปยศเกินกว่าความประหลาดใจที่ถูกล่วงรู้ความลับ และความกลัวที่ตามมาทำให้เธอว้าวุ่นใจยิ่งขึ้น เธอแทบดึงแขนเสื้อของเขาโดยไม่เห็นคุณค่าตัวเอง

“ไม่ใช่นะเฉิน ฟังฉันอธิบายก่อน”

เฟิงเฉินสะบัดมือ เธอจึงล้มลงไปนั่งกับพื้น เขาจึงมองลงไปพร้อมกล่าวว่า

“ได้ ฉันจะฟังเธออธิบาย บอกมา ก่อนหน้าฉันคือใคร”

“…”ภายใต้ชุดแต่งงานสีแดง สีหน้าของลั่วมั่นค่อยๆซีดขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่สามารถบอกเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ได้เลย นั่นคือฝันร้ายที่สุดในชีวิตเธอเลยนะ หลังจากเงียบไปนานและในที่สุดก็

“ฉัน…ฉันไม่รู้”

ภายใต้ความมืดสีหน้าของเฟิงเฉินเปลี่ยนเป็นโกรธจัดด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เขาหัวเราะเยาะพร้อมเอ่ยเหน็บแนม “ลั่วมั่น เธอคิดว่าคนตระกูลเฟิงใช้เงินโง่ๆ เหรอ พูดแบบนี้ออกมา เธอกล้างั้นเหรอ”

เธอแทบจะกัดริมฝีปากของเธอจนแตก ท้ายที่สุดเธอก็ไม่พูดโต้แย้งออกไปแม้แต่คำเดียว

“ในเมื่อแบบนี้ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว เซ็นสิ”

แฟ้มเอกสารสีดำถูกโยนลงบนพื้นอย่างเสียงดัง เสียงนั้นราวกับกับตบหน้าเธอ

คำว่า ‘สัญญาหย่า’ปรากฏชัดเจน

“นายจะหย่ากับฉันเหรอ” เธอไม่อยากจะเชื่อ “เฉินเราเพิ่งแต่งงานกันวันนี้ นาย … ”

“ทำไม” เฟิงเฉินเลิกคิ้วอย่างเย็นชาและโหดร้าย “เธอคิดว่าตระกูลเฟิงเป็นองค์กรการกุศลเหรอ ทําไมถึงได้รับของมือสองที่แม้แต่คนที่ตัวเองเคยนอนด้วยก็พูดออกมาไม่ชัดเจน”

ของมือสองเหรอ

ลั่วมั่นกำขอบแฟ้มไว้แน่นด้วยหัวใจที่สั่นไหวหมดคุณค่าในตัวเองและถามออกมาเพื่อต่อสู้ครั้งสุดท้าย”แต่นายรู้ดีอยู่แล้วนิ ทำไมไม่ยกเลิกก่อนจะแต่งงาน … ”

“เหอะ” เสียงเยาะเย้ยดังก้องภายในห้อง “ยกเลิกงานแต่งงานเหรอ เพื่อให้เธอปกปิดเรื่องจริงที่ว่าตัวเองเป็นของมือสองและทำร้ายคนอื่นต่อไปรึไง”

“ในสายตาของนาย ฉันเป็นคนแบบนี้สินะ” เธอตัวสั่นไม่สามารถถือแฟ้มด้วยมือทั้งสองข้างได้

“ผิดแล้ว” ราวกับน้ำเสียงเย้ยหยันได้ควักหัวใจเธอไป ทุกคำเป็นเหมือนมืดที่กรีดแทงเธอจนเลือดชุ่ม

“เธอไม่เคยอยู่ในสายตาฉันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฉันแค่ต้องการผู้หญิงที่พ่อแม่ชอบและอยู่ในที่ของตัวเอง แต่สิ่งที่เธอต้องการมากเกินไปโลภและไม่รู้จักพอ”

การเสียดสีของเขาดังก้องอยู่ในห้องหอและลั่วมั่นก็เงียบไปนาน ความเย็นทำให้แขนขาเย็นเข้ากระดูก เมื่อมองไปที่คำสั่งที่ชัดเจนในสัญญาหย่าร้าง ‘การคืนหุ้นของบริษัทH.Y. และข้อบังคับอื่นๆ’ จึงหลับตาลงช้าๆหลับตาลงช้าๆและหยดน้ำตาก็ร่วงหล่นจากหางตาของเธอเธอเคยคิดว่าความกตัญญูและการแต่งงานจะสามารถไปด้วยกันได้ แต่ดูจากวันนี้แล้วกลับเป็นเพียงแค่ความสุขที่ไม่มีจริง

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ไม่มีหลงเหลือความเศร้าโศกอีกแล้วมีเพียงความเด็ดขาดเท่านั้น

“เฟิงเฉิน ฉันหย่ากับนายไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ นายควรรู้ด้วยว่าชื่อเสียงของบริษัทH.Y. จะเสียหายมากแค่ไหน หากหย่ากันในวันที่สองของการแต่งงาน ”

“เธอขู่ฉันเหรอ” เฟิงเฉินเลิกคิ้ว เย็นชามากขึ้น

“ ไม่ใช่การขู่แต่นี่เป็นข้อตกลง นายต้องการนางเฟิงที่อยู่ในที่ของตัวเอง ฉันต้องการผู้สนับสนุนบริษัทลั่วซื่อ ตราบใดที่นายช่วยฉันแน่นอน ฉันสามารถเซ็นใบหย่านี้ได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้.”

ลั่วมั่นตกอยู่ในความตื่นตระหนกและสถานการณ์ยากลำบาก กลับดื้อรั้นหัวชนฝา แต่ในสายตาของผู้ชายท่าทีมั่นใจตัวเองเช่นนี้ยิ่งทำให้ผู้ชายเกลียดมากขึ้น

……

ดวงอาทิตย์ตกส่องผ่านกระจกข้างเตียงและผ้าคลุมเตียงสีควันบุหรี่ปกคลุมอยู่บนหน้าอกของผู้หญิง ใบหน้าของเธอซีดเผือด

“มั่นมั่น ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่” เสียงผู้ชายที่อ่อนโยนผ่านแก้วหูของเธอและเธอก็ตื่นขึ้นในทันทีทันใดนั้นเองและคว้ามือที่อยู่ข้างๆ เธอ “เฉิน